Stress & Relaxation

Dr Angelo is een senior registrar (bijna psychiater) die deze week is teruggekomen van zijn tweejarige training in Australië. Hij zal voor continuïteit op de forensische afdeling gaan zorgen en zal meer aanwezig zijn dan dr Fernando. Hij zal ook de andere registrars superviseren. Kort kennisgemaakt en een kopie van mijn rapport aan hem meegegeven.
Opnieuw een afspraak in Colombo en opnieuw een twee uur durende rit met de bus. Ik kom bij het kantoor van Shanti aan, waar vandaag vanuit het hele land counselors uit het gevangeniswezen zijn gekomen voor een bijeenkomst. Ik was gevraagd om hier even bij aanwezig te zijn om het met hen te hebben over de problemen die ze tegenkomen in het werkveld. Als ik arriveer word ik echter voor de groep neergezet, geïntroduceerd en blijft vervolgens iedereen mij hoopvol aankijken. Dit is het moment dat ik moet gaan spreken, maar wat moet ik zeggen? Hier had ik geen rekening mee gehouden en ik heb ook niets voorbereid. Tijd voor wat improvisatie! Ik begin te spreken in het Engels, wat eigenlijk niemand begrijpt. Het wordt daarom vertaald in zowel het Singalees als Tamil. Dat geeft mij steeds wat tijd om te bedenken waar ik heen wil met mijn verhaal. Op een of andere manier lukt het me om bijna twee uur te vullen en de mensen enthousiast te maken. Mijn tolk, die voor het kantoor van Shanti werkt, is onder de indruk en geeft aan mijn gegevens door te spelen aan verschillende mensen in het land, zodat ik daar eventueel ook workshops kan geven. Ik moet een formuliertje ondertekenen en krijg 2000 roepies (ongeveer 12 euro) in mijn hand gedrukt.

Ik wacht voor het kantoor van dr Mendis. Normaal gesproken arriveert hij rond 08.30uur. Ik zal niet weggaan totdat ik mijn visum heb geregeld. Om 09.45uur is hij er nog steeds niet en ik begin me wat zorgen te maken. Als hij om 10.00uur arriveert ervaar ik een gevoel van opluchting. Gaat het dan toch nog lukken vandaag? Hij geeft aan dat ik een formulier moet invullen en dat er al toestemming is van de immigratie officier (een vriend van hem). Het formulier heeft hij echter niet en ik moet wachten totdat die arriveert. Het moet voor 12.00uur, want na die tijd is het bijna onmogelijk om dr Mendis nog te pakken te krijgen. Om 11.55uur komt dan toch het formulier. Ik vul hem in, moet 4000 roepies betalen en mijn paspoort aan iemand meegeven. Ik dacht alleen om wat kopietjes te maken, maar als de man aan wie ik mijn paspoort heb gegeven binnen een half uur nog niet terug is, begin ik mij wederom zorgen te maken. Ik kan niets anders doen dan wachten en hopen dat het wel goed komt. Rond 16.00uur komt de man terug met een stempel in mijn paspoort. Mijn toeristen visum is verlengd tot 25 december. Niet geheel waar ik op gehoopt heb, maar in ieder geval minder stress komende week.

Een chauffeur komt mij ophalen. Hij stelt zich voor als Rohan. Hij draagt een spijkerbroek met slippers daaronder. Een overhemd met korte mouwen, zijn haar strak naar achter gekamd en een zwarte zonnebril. We rijden samen naar het vliegveld om mijn broer (Yathreb) en zijn vriendin (Claire) op te halen. Deze week zal ik samen met hen rondreizen door Sri Lanka. Een korte periode, waardoor de planning strak is. Het voelt goed dat ik mijn broer en zijn vriendin weer zie en dat ik ze kan verwelkomen in Sri Lanka. We rijden direct naar Kandy. Een plaats centraal gelegen in het land en bekend om de Temple of the Tooth. Onderweg stoppen we bij een plek waar je olifanten kunt wassen en berijden. De olifanten zijn geketend en er loopt een ‘verzorger’ met een speer in zijn hand naast de olifant. Ik krijg nou niet het gevoel dat er hier heel goed voor deze dieren gezorgd wordt.
In Kandy verblijven we in een hotel op de top van het berg en vanaf het dakterras kijk je uit op het dal. Het wordt gerund door een Duitse vrouw en haar man. Rohan noemt haar een nare vrouw (b*tch), omdat zij altijd problemen maakt met de lokale bevolking. Naar haar gasten is ze echter erg vriendelijk, maar ik bemerk wel enige krenkbaarheid bij de Duitse vrouw.

We worden ’s morgens vroeg weer opgehaald door Rohan om naar Sigiriya te gaan. Deze plek heeft een rots die je kunt beklimmen, wat ons wel een mooie uitdaging lijkt. Het gebied staat bekend om de vele agressieve wespen en hun aanvallen. In het begin van de klim staan verschillende borden die adviseren om niet te veel geluid te maken, omdat de wespen aanvallen als ze verstoord worden. Ook staan er borden met daarop advies over hoe te handelen als ze wel aanvallen; stilstaan en niet schreeuwen. Dit wordt nog een uitdaging, omdat de eerste reactie van Claire op vrijwel alles wat leeft, vliegt en in de buurt komt precies het tegenovergestelde is. We komen veilig en zonder wespenaanvallen op de top met een prachtig uitzicht over het gehele gebied.
Op de terugweg naar Kandy, passeren we Dambulla, waar de Cave temple gelegen is. De naam zegt het al een tempel in een grot. Voor de grot staat het grootste gouden Boeddha beeld ter wereld (30 meter hoog).
De trein naar Ella is vol, waardoor we ervoor kiezen om met Rohan naar Nuwera Eliya te rijden. Rohan is inmiddels al twee dagen onze chauffeur en we beginnen hem zo langzaam aan te leren kennen. Hij vertelt al 18 jaar als ´tourguide´ te werken en zegt dat hij inmiddels zoveel connecties heeft, wat hem een van de beste tourguides maakt die er zijn in dit land, aldus hemzelf. Hij heeft vijf kinderen en woont in bij zijn vrouw in Negombo. Hij heeft zijn ouders nooit gekend, is opgegroeid in een weeshuis en is trots op zichzelf dat hij het zover heeft kunnen schoppen. Rohan legt uit dat hij niet veel verdient door zijn werk als chauffeur. Hij moet het hebben van commissies die hij pakt op alles waar hij toeristen mee naar toe neemt. Hij zegt soms zelfs te onderhandelen voor toeristen met eigenaren van souvenir winkeltjes. Hij haalt dan zijn commissie van de prijs af, omdat hij weet dat hij hiervoor meer fooi terug zal krijgen aan het einde van een tour. Ik krijg een gemixt gevoel bij Rohan. Enerzijds lijkt hij open en wil hij ons wel een leuke tijd geven, anderzijds lijkt hij vooral zelf zo veel mogelijk te willen verdienen aan ons. Ik heb m'n vraagtekens bij zijn betrouwbaarheid en besluit dat op de proef te stellen. Wij willen gaan raften en ik heb een telefoon nummer gekregen van een bedrijfje dat dit aanbiedt. Ik vraag eerst Rohan naar de prijs. Hij geeft aan dat dit normaal gesproken 30 dollar per persoon is, maar dat hij wel iemand kent waar we het voor 25 dollar kunnen doen. Om toch te vergelijken bel ik het nummer wat ik al heb gekregen terwijl Rohan naast me zit. Ik krijg te horen dat het 8 dollar per persoon zal zijn. Na het telefoon gesprek vraag ik hem om ons daar heen te brengen. Hij zegt hierop dat hij het ook wel voor dezelfde prijs kan regelen, of zelfs nog wel goedkoper! Aangegeven dat dit niet nodig is.
Dezelfde avond slapen we in Nuwera Eliya in een hotel dat hij voor ons heeft uitgezocht, omdat we anders ook een kamer voor hem zouden moeten betalen. Nu we in het hotel verblijven waar hij contact mee heeft, mag hij ‘gratis’ verblijven.
In de avond heb ik een gesprek met Rohan. Hij heeft een paar biertjes gedronken, waardoor het tijd is voor wat zelf-onthulling van zijn kant. Hij vertelt over zijn zware jeugd in het weeshuis en hoe hij altijd overal voor heeft moeten vechten. Hij lijkt nooit iemand gehad te hebben die trots op hem is. Hij is erg blij met zijn vrouw, maar als zijn kinderen oud genoeg zijn wil hij als een monnik gaan leven. Hij heeft er geen moeite mee om zijn vrouw dan achter te laten en zegt dat zij ook punten verdient voor het volgende leven als ze hem de kans geeft om verder te ontwikkelen. Dat is nog eens het geloof op een creatieve manier inzetten om te doen wat je zelf wilt. Rohan is een stevige roker en schaamt zich niet om hier en daar een sigaretje te vragen. We noemen hem inmiddels dan ook Roku.

Om 05.30uur in de auto naar Horton Plains – Worlds End. Een mooi natuurgebied op ongeveer 2000 meter hoogte. Halverwege de wandeling komen we bij een steile klif en kijk je heel diep het dal in; alsof de wereld hier stopt. In de lonley planet wordt gewaarschuwd voor de afgrond en het ontbreken van hekjes. Er schijnen al meerdere mensen naar beneden gevallen te zijn zonder het na te kunnen vertellen. Het weerhoudt mij er niet van om toch even op het randje te staan en de diepte in te kijken. Het is al een tijd terug dat ik bij zo’n diepe afgrond heb gestaan en bemerk een vreemd gevoel; alsof de diepte mij naar zich toe trekt. Toch maar weer een stapje terug.
Terug bij de auto, waar Rohan ons opwacht. Hij lijkt nog niet helemaal de oude, wat mogelijk te maken heeft met het mislopen van zijn commissie bij het raften. We rijden weer terug naar Nuwera Eliya en worden afgezet bij het treinstation. Het regent hard, waardoor we snel uitstappen en een droog plekje zoeken op het station. We geven Rohan een kleine fooi en een pakje sigaretten, enigszins opgelucht dat we van hem verlost zijn en wachten op de trein naar Ella die over ongeveer twee uur zal arriveren. We stappen in de trein en op dat moment bemerkt Yathreb dat zijn portemonnee is verdwenen. Is hij gerold? Is zijn portemonnee uit zijn zak gevallen? Ik vraag de conducteur om nog niet weg te rijden, zodat Yathreb de plekken kan checken waar we hebben gezeten. Nergens een portemonnee te bekennen. Hij heeft net 40.000 roepies gepind (220euro), om over zijn pasjes nog niet te spreken. De trein rijdt weg en dit zou wel eens een hele nare wending aan de vakantie kunnen geven. Ik bel Rohan in de hoop dat de portemonnee nog in de auto ligt. Hij neemt op en zegt dat hij wel even zal kijken en me zo zal terugbellen. Hoe eerlijk zal hij nou echt zijn? Als alle vooroordelen die ik afgelopen dagen over hem gecreëerd heb waar zijn, zullen we de portemonnee nooit meer terug zien. Zelfs niet als hij hem wel vindt. Ik zie aan het gezicht van mijn broer dat dit hem echt niet lekker zit; ‘hoe heeft dit kunnen gebeuren?!’. Mijn telefoon gaat over. Ik neem op. Rohan zegt de verlossende woorden: “I found the wallet, it was on the back seat”. Hij is echter al in Kandy en zal morgen een nieuwe groep toeristen moeten begeleiden. Het is te laat om vandaag nog naar Kandy te reizen om de portemonnee op te halen en we zullen een dag verliezen als we daar morgen zelf heen moeten gaan. Rohan biedt aan om de portemonnee morgen te komen brengen voor 6000 roepies (36 euro).
De hele ochtend is er toch nog een bepaalde spanning. Zal Rohan wel komen, of heeft hij toch besloten om de portemonnee te houden? Zal hij er al meer geld uitpakken en hoe erg zou dat zijn? In het begin van de middag belt hij en geeft hij aan dat we naar een busstation in de buurt van Ella moeten komen. Daar wacht hij ons op samen met zijn vrouw. De portemonnee in zijn hand. Hij geeft aan dat hij slechts 100 roepies heeft gebruikt om de busreis te betalen. Het geld zit er nog in. Hij benoemt dat hij bij zijn baas heeft aangegeven de toeristen groep niet te kunnen begeleiden. We bedanken hem en een geluksgevoel bespringt ons. Hij is dus toch eerlijk!

We kunnen onze trip voortzetten richting Tissamahara. Om 05.00uur stappen we in de open jeep voor de safari. In Yala National Park start het spotten van wilde dieren direct. Er is een luipaard gesignaleerd en als muggen op een onbeschermd lichaamsdeel vergaren alle jeeps zich rondom de plek des onheils. De luipaard zit op 100 meter afstand op een rots. Moeilijk te zien, maar wel af te strepen. Onze gids rijdt een andere kant op dan de meeste jeeps, wat mij al wel een positief gevoel geeft. Niet veel later zien we een olifant op de weg. Gedurende de safari spotten we aapjes, vogels, nog een luipaard, krokodillen, buffels, hertjes en wilde zwijnen. Halverwege stoppen we ergens en hebben we de gelegenheid om een stukje te lopen. Op dezelfde plek arriveert ook een jeep met een gezinnetje met drie kleine kinderen. Ook zij lopen een stukje uit de jeep. Wij rijden weg en na ongeveer 150 meter rijden zien we een aantal jeeps staan. Ze hebben net een luipaard gezien die zich in de richting verplaatste van onze rustplaats. Ik denk aan het gezinnetje wat daar nu nog rustig en onwetend aan het lopen is. Het zou toch wel spectaculair zijn als een van de kinderen plotseling een prooi zou worden van de luipaard. We rijden verder.
We reizen dezelfde dag naar Mirissa, een plek aan het strand in het zuiden van Sri Lanka. Eerste indruk; super relaxte sfeer en een mooi strand! We eten een verse vis op strand.
Om bij te komen van een intensieve week en alle indrukken op ons binnen te laten dringen, hebben we een ontspannen dag op het strand. Een beetje zwemmen in de zee en ‘s avonds weer een heerlijke vis eten.
Waar we gister geëindigd zijn gaan we vandaag gewoon verder. Vandaag is de laatste dag van Claire en Yathreb, waardoor we rond het middaguur beginnen aan de reis richting Colombo. We maken een tussenstop in Galle een plaats aan de kust, bekend om het fort wat hier staat. Het fort is in de tijd van de VOC gebouwd door Nederlanders en we laten ons vertellen dat de Nederlandse overheid hier maandelijks nog een miljoen euro aan doneert.
We zijn uitgenodigd om thuis te komen eten bij een vrijwilliger uit het ziekenhuis (Araliya). Ze heeft samen met haar moeder een uitgebreide maaltijd voor ons bereid. Haar ouders zijn zeer vrolijk en stellen de ene na de andere vraag, zonder het antwoord af te wachten. Ik merk dat ik erg vrolijk word van de positieve energie die deze mensen bij zich dragen. We krijgen een rondleiding door het huis van drie verdiepingen. Haar vader vertelt dat hij dit huis zelf heeft ontworpen en gebouwd, maar dat het niet helemaal heeft uitgepakt als hij had gehoopt. Hij had in gedachten dat zijn zoon en dochter beide hier zouden blijven wonen en zo beide een verdieping van het huis zouden kunnen krijgen. Zijn zoon is echter naar Australië geëmigreerd en zijn dochter (Araliya) zal over een paar maanden ook naar Australië vertrekken om daar komende twee jaar haar Masters degree te behalen. Het geld wat hij had willen besteden aan het huis is bijna allemaal naar zijn kinderen gegaan. Hij wil hen vooral de boodschap meegegeven dat ze goed moeten zijn voor anderen en anderen moeten helpen. Een zeer mooie levensfilosofie. Yathreb en Claire krijgen nog een kleinigheidje van Araliya en we worden bedankt voor het langskomen; Wat een gastvrijheid!
Na het feestelijk maal rijden we met de taxi naar het vliegveld. De week met Yathreb en Claire is voorbij gevlogen. Ik neem afscheid en rijd alleen terug naar Angoda.