Galanski Consultancy

Mijn collega Rob uit Nederland zal aankomende nacht arriveren en een kleine week in Sri Lanka verblijven. Ik heb erg uitgekeken naar zijn komst en ben eigenlijk al twee weken bezig om een aantal dingen te regelen; vervoer naar het vliegveld en een extra bed in mijn woning in Angoda. Dr Mendis heeft wel toestemming gegeven, maar verder is er nog niks concreets geregeld. Ook nu weet ik nog niet of er een extra bed in de woning zal zijn en of het transport vannacht wel is geregeld. Aan het eind van de middag krijg ik een telefoontje dat ik met vervoer en chauffeur van het ziekenhuis naar het vliegveld kan gaan. Als ik rond 21.00uur aankom in Angoda tref ik ook een extra bed aan in mijn woning.
Daar is ie dan. Rond 04.45 zie ik Rob door de schuifdeuren van het vliegveld komen. Ik ben vermoeid, maar krijg energie van zijn komst. Ik heb erg uitgekeken naar dit moment; niet alleen omdat Rob een top vent is, maar ook omdat ik nu een beetje van gedachten kan wisselen met iemand die dit land goed kent. Rob is vier jaar geleden zelf drie maanden aan het psychiatrisch ziekenhuis verbonden geweest en keert sindsdien jaarlijks terug ter evaluatie. Even een paar uur bijslapen voordat ons programma zal starten. Zijn verblijf zal deels werkgerelateerd zijn en deels ontspanning op het strand. Zo staat er een trainingsdag op het programma. Rob heeft geregeld dat er lunch en thee bij de training inbegrepen is. Uit ervaring weet hij dat er meer mensen zullen komen als dit ook wordt aangeboden. Het lijkt te werken, want er zitten ongeveer 25 tot 30 mensen in de zaal. Aansluitend op de training gaan we naar het hoofdkantoor van de Welikade Prison om de prison commissioner te ontmoeten. Ik krijg te horen dat de training die eigenlijk eind november zou plaatsvinden, nu volgend weekend zal plaatsvinden en ik word bevraagd over de inhoud van de training. Ik leg uit hoe meer kennis over psychiatrische toestandsbeelden binnen de bajes kan bijdragen aan betere zorg. Ik heb op de immigratie al eerder gezien dat dit soort gesprekken erg serieus verlopen en dat er weinig ruimte is voor een grapje. Ik wil de spanning op het einde van het gesprek wat breken en vraag om een foto met de commissioner. Ook wil ik zijn pet dragen. Hij stemt toe en er verschijnt zowaar een lach op zijn gezicht. Omdat de paus morgen zal arriveren in Sri Lanka, is er een nationale vrije dag toegekend. Overmorgen zal ook een vrije dag zijn in verband met een Tamil feestdag. Zo schijnt Sri Lanka het land te zijn met de meeste feestdagen in een jaar. We willen daarom meteen door naar een plek aan het strand (Hikkaduwa). Met ons zijn er nog velen anderen die uit Colombo weg willen met de aankomende vrije dagen. We weten in een lokale bus wel een zitplaats aan het gangpad te bemachtigen, maar ik ben er nog niet uit of dit nou een voordeel is. Het gangpad staat namelijk ook propvol, wat ervoor zorgt dat er een aantal mannen met hun kruis tegen mijn schouder en hoofd aangedrukt worden. Met de halve draai die ik nog moeizaam kan maken zie ik Rob achter mij zitten. Ook hij wordt weggedrukt, maar met de mazzel dat het vrouwenbillen zijn. Gelukkig stappen er steeds meer mensen in, waardoor de vrouw die eerst bij Rob staat, nu noodgedwongen bij mijn stoel staat. Ik krijg nog meer mazzel want de jongen die naast me zat bij het raam, verlaat de bus. Ik schuif door en er komt direct een andere jongen naast me zitten. Het raam staat open en ik probeer wat vervuilde frisse lucht te happen. De jongen die naast me zit aan het gangpad denkt echter dat hij ook bij het raam zit en probeert met zijn arm voor en achter me langs wat buitenlucht op zijn arm te laten. De dampen die van zijn oksel komen zorgen er niet voor dat ik deze busreis als prettiger ervaar. De jongen naast Rob schuift zijn raam dicht, maar binnen een seconde heeft Rob het raam alweer open geschoven. De jongen zegt nog: ‘Sick, Sick’, maar hier heeft Rob geen boodschap aan. Het enige straaltje lucht wat de bus nog inkomt wordt hem zeker niet afgenomen.

We komen aan in het hotel ‘Mamas’, waar we zullen verblijven. Rob loopt mee met de man van het hotel om de kamer te keuren. Hij komt terug met positief nieuws; de kamer is goed. We hebben net een drankje besteld, maar ik moet ook naar het toilet. Ik krijg de sleutel mee en vraag welke kamer het is. “Ergens een kamer in het midden van de gang”, is zijn antwoord. Ik zie dat er vier kamers zijn, waarvan dus twee in het midden. In de eerste zit een sleutel, die ik eruit trek. Ik probeer de sleutel die ik van Rob heb gekregen en die past. Zonder de kamer verder te inspecteren stap ik direct rechts de badkamer in. Nadat ik terug kom bij Rob met de nieuwe sleutel, kijkt hij me verbaasd aan. Hij heeft geen sleutel laten zitten in de kamerdeur. Heb ik dan in de verkeerde kamer wat onaangename geuren achtergelaten? Een medewerker van het hotel zegt dat de kamer waar ik ben geweest ook nog vrij is en dat we daar ook gebruik van mogen maken; prima. Ik heb nog steeds de sleutel van de andere kamer en zie dat de sleutel inderdaad ook op de tweede kamer past. Na een kleine vergelijking is de badkamer in de eerste kamer beter (die wij nu hebben), maar zijn de matrassen beter in de tweede kamer. We gaan voor de wisseltruc en staan in het donker op een klein balkon de matrassen te verwisselen. Nadat bijna de hele actie is gelukt, komen we erachter dat het bed formaat verschilt en dat de matrassen van de ene kamer niet op de bedden van de andere kamer passen. Weer alles terugbrengen dan maar.
Na het ontbijt maken we een wandeling naar het strand om een dag lekker te ontspannen na twee intensieve dagen. Ik ben inmiddels al bijna vier maanden in Sri Lanka, maar heb nog geen Sarong (traditionele rok voor mannen). Rob heeft me overtuigd dat het toch wel erg fijn is om een Sarong te hebben en zo schaf ik er direct twee aan. We lopen door naar het restaurant ‘Top Secret’, waar we een verse Barracuda eten en genieten van een vuurtje op het strand.
Op weg naar de strandtent waar we gister hebben gezeten, komen we een grote zeeschildpad tegen. Veel mensen gaan op de foto met dit dier en schamen zich niet om het dier even tegen te houden als hij weg wil zwemmen.
We nemen de trein terug naar Colombo. De kleine week dat Rob hier is geweest is al voorbij, vanavond zal hij terugvliegen naar Nederland. Het was een topweek en het is toch wel fijn om wat tijd te spenderen met iemand die je al kent, als je al zo’n lange periode van huis weg bent. De week heeft me enerzijds veel energie en positiviteit gegeven, maar ik merk dat het lichamelijk wel zwaar voor me is geweest. Zo voel ik wederom wat ontstekingen opkomen.
Na twee dagen bijslapen zal mijn training programma weer starten. Ik ben benieuwd of er deze week meer mensen aanwezig zullen zijn. Mijn training van vandaag is gecanceld omdat er niet genoeg staf aanwezig is. Ik ga naar de ‘matron’ (hoofd van de verpleging) toe om meer mensen te werven voor de tweede groep die morgen van start zal gaan. Daarnaast heb ik wel tijd om een training voor verslaafde patiënten te starten. Deze zit gelukkig vol en de patiënten doen zeer actief mee. Een van de patiënten raakt door zijn enthousiasme wat ontregeld en begint in het Singalees naar me te schreeuwen. De dingen die hij roept hebben volgens de verpleegkundige die voor mij vertaalt niet veel met de training te maken. De patiënt staat echter boos op en komt naar mij toe. Ik weet hem op een rustige toon, in mijn zeer matige Singalees gerust te stellen en nodig hem uit voor de training voor morgen. Voor vandaag is het wel genoeg geweest. Hij bedankt me door voor me te gaan knielen en me te aanbidden.
Aangezien ik de hele week training zal geven in het psychiatrisch ziekenhuis, is het voor mij gemakkelijker om hier ook weer te verblijven. Het regent afgelopen periode minder, waardoor er ook minder muggen zijn. Dit geeft me een iets veiliger gevoel en meer vertrouwen om in Angoda te verblijven.
Het derde MDO vindt plaats. Er hebben in de afgelopen maanden veel verbeteringen plaatsgevonden, voornamelijk onder leiding van dr Angelo. Hij heeft het patiënten aantal naar beneden weten te krijgen (van 180 naar 120), wat veel werkdruk heeft weggenomen. Tijdens vorige vergadering was al besloten dat er gestart zou worden met het maken van Care Plans, waar ik een superviserende rol in zou hebben. Dit is echter nog niet gestart, omdat Pryantha de opdracht had gegeven om niet met mijn systeem te starten. Het ziekenhuis zou namelijk met een universele uitgebreide versie starten. Dat is echter ook nog niet gebeurd. Er wordt opnieuw besloten dat er gestart zal gaan worden met mijn versie. Ik maak duidelijk dat ik niet weer mijn energie in iets wil steken als mr Pryantha een week later besluit dat hij het toch anders wil.
Mijn nieuwe trainingsgroep is goed bezocht. De promotie via de matron is goed verlopen.
Vlak voor mijn tweede training start krijg ik een bericht, of ik contact wil opnemen met dr Mendis. Ik bel hem direct op en hij vertelt me dat het niet de bedoeling is dat ik de training geef voor de staf van het hele ziekenhuis. Ik ben gespecialiseerd in forensische psychiatrie en moet me dus ook daartoe beperken. Ik leg hem uit dat het een algemene training in psychiatrie is en dat het relevant is voor alle verpleging en supportive staf, maar hier heeft hij geen boodschap aan. Ik had het eerst met hem moeten overleggen als ik hen er ook bij had willen betrekken. De mensen die in de zaal zitten, die niet van de forensische afdeling zijn, stuur ik weg.