Part II: Back to the Future

Ik ben een uur eerder geland dan mijn vrienden Sascha en Jip. Een bankje nodigt mij uit om rustig te gaan zitten. Ik staar naar het tv scherm met daarop de aankomst tijden. Zodra ik ze zie weet ik zeker dat ik terug ben in de beschaafde wereld en dat ik de periode in Sri Lanka echt heb afgesloten. De afgelopen vijf maanden schieten door m´n hoofd en de gedachte dat ik hier nog ben om mijn vrienden te zien ontroert me. De emotie schiet snel over naar blijdschap en naar het vertellen van verhalen. Vanuit de taxi zie ik de prachtige skyline van Singapore. De luxe van een zacht bed en een frisse kamer.
We nemen een city bus om de mooie architectuur van de stad te zien. Het ziet er futuristisch uit, alles is georganiseerd en verloopt volgens plan. De wolkenkrabbers hebben allen hun eigen specifieke stijl, maar stemmen wel op elkaar af in het totaal plaatje. Er is geen afval op straat, kauwgom is verboden en er zijn geen auto´s ouder dan 10 jaar te vinden. De stad is gevuld met dure winkels en koffietentjes. Door de perfectie van de stad, ontbreekt het in mijn ogen wel aan sfeer en voelt het wat nep aan. Ik stel me voor dat dit wel de toekomst is. Jip vliegt na deze intensieve dag al terug naar Nederland, maar Sascha zal nog twee dagen langer blijven. We lopen door de stad, praten veel en verdwalen nog ergens in een winkelcentrum. Een van de architectonische hoogtepunten is een hotel die bestaat uit drie torens en daarop een platvorm in de vorm van een boot. Om naar het uitzichtpunt te gaan moet je eigenlijk een kaartje kopen voor 20 dollar. Als je echter gebruik maakt van het restaurant mag je gratis naar boven. Wij doen een drankje voor 8 dollar en genieten van het uitzicht. Twee dagen zijn snel voorbij en zo neem ik op maandag avond ook weer afscheid van Sascha. De volgende ochtend vlieg ik zelf naar Langkawi in Maleisie.
Ik verblijf in een guesthouse genaamd Sunshine. Nadat ik heb ingecheckt loop ik naar een pier om de zonsondergang te zien. Onderweg loop ik op een pad dat bewaakt wordt door een kleine stier die niet blij is met mijn komst. Ik mag wel voorbij hem lopen, maar hij komt vervolgens achter me aan. Als ik me omdraai stopt hij, maar zodra ik verder wil lopen komt hij weer. Ik loop rustig door tot ik uit zijn gebied weg ben. Na een tijd op de pier te hebben gezeten merk ik dat de zon hier een stuk later onder gaat (19.30uur) dan in Singapore of Sri Lanka. Ik loop terug in de wetenschap weer langs de stier te komen. Ik zoek naar een tak om mezelf te beschermen en kom alleen een dun takje van 30cm tegen. Wederom kan ik gewoon langslopen, maar als ik eenmaal vijf meter voorbij hem ben komt ie weer met een drafje op me af. Ik draai me om een zwaai met m’n takje die tijdens de zwaai ook nog eens in tweeën breekt. De kleine stier blijft op vier meter afstand naar me staren. Ik loop rustig door.
In Langkawi kun je gemakkelijk alle mooie plekken bezoeken met een scooter. Sunshine guesthouse verhuurt scooters en daar maak ik gebruik van. Ik wil vroeg vertrekken om de dag goed te benutten. Ik bemerk dat alles wat later op gang komt op dit eiland. Nog geen ontbijt, maar ik kan wel al een scooter meenemen. In de buurt is een kabelbaan die naar de top van een berg gaat, waar je een mooi uitzicht hebt over het eiland. Als ik daar rond 09.30uur aankom krijg ik te horen dat de kabelbaan pas om 12.00uur open gaat. Daar ga ik natuurlijk niet op wachten. In de buurt schijnt ook nog een waterval en wat natuurlijke baden te zijn. Een kleine klim om er te komen en zo te zien zijn hier ook nog geen toeristen. Omdat ik een pad zie lopen en het nog vroeg is, volg ik het pad. Het gaat steeds steiler omhoog en ik begin me af te vragen hoever dit pad eigenlijk doorloopt. Ik heb nog een liter water. Na een uur lopen zie ik een bordje. Nog 30 meter naar de top. Na deze 30 meter kom ik op een punt zonder uitzicht en zie ik nog een pad verder lopen. Ik begin al aardig moe te worden en mijn watervoorraad is gehalveerd. Nog steeds geen andere toeristen tegen gekomen, maar wil hier ook niet stoppen; ‘Zo ver kan het niet meer zijn.. toch?’. Het pad wordt steiler, maar is voor het grootste gedeelte voorzien van een touw, wat helpt om te klimmen. Na nog een uur klimmen bereik ik de top met een prachtig uitzicht. Deze berg lijkt net zo hoog als de berg waar de kabelbaan heen gaat. Dit is de eerste echte inspanning die ik weer heb verricht sinds een lange tijd. Het is inmiddels 12.00uur en de zon brandt. De terugweg is helaas niet veel makkelijker. Mijn watervoorraad is wederom gehalveerd. Na twee uur dalen kom ik bij een van de natuurlijke baden en kan ik even afkoelen. Vervolgens daal ik verder af naar de eerste plek die water verkoopt. Zonder te vragen pak ik een blikje drinken uit een koelkast en drink deze direct leeg. Daarnaast pak ik een fles water en begin daar ook uit te drinken. Er komt een vrouwtje naar me toe of ik iets bij haar wil kopen. Ik laat het lege blikje en de fles zien en vraag of ze ook iets te eten heeft.
Na de middag op een rustig strand te hebben gelegen rijd ik terug naar het hostel. De avond spendeer ik met drie oude bazen; Johnny, Jozef en Willy. Johnny is 75 jaar oud en is een muzikant en daarnaast de kok in de guesthouse. Jozef is 60 jaar oud, werkt ook in de guesthouse en is verantwoordelijk voor de bar en een deel van de schoonmaak. Willy is 74 jaar oud en niemand weet wat hij eigenlijk doet. Hij zegt niet veel maar geniet wel van zijn biertje en komt hier zo te zien wel vaker. Jozef vertelt me dat bier en alcohol goed voor je is, zolang je er maar bij blijft eten. Niet veel later komt het verhaal over Sam, de voormalig eigenaar die twee maanden geleden is overleden. Sam hield ook wel van alcohol en kreeg problemen met zijn lever, waaraan hij is overleden. Het is bij Sam snel gegaan, want na het ontwikkelen van pijn is hij binnen 24uur gestorven. Het is duidelijk te zien dat Jozef het hier nog moeilijk mee heeft. Hij zegt dat hij wel blij is dat het zo snel is gegaan en dat Sam niet heeft hoeven lijden. Dit heeft volgens Jozef te maken met Karma. Sam had een goede karma, omdat hij altijd goed was voor iedereen om zich heen; Daarom heeft hij niet geleden. Ik zeg dat ik soms wel twijfel aan karma en kom met mezelf als voorbeeld. Vrijwilligerswerk doen en vervolgens dengue krijgen. Jozef heeft echter een voorbeeld om het tegendeel te bewijzen. Een man die hij via via kent had na een overstroming een grote krab in zijn huis gevonden. De man had het idee dat deze krab geluk zou brengen en zei tegen de krab: “als ik rijk word, zal ik je vrijlaten”. Vrij snel lacht het geluk de man toe en hij wordt rijk. De man krijgt echter het idee, dat hij nog meer geluk zal krijgen als hij de krab zal opeten. Hij bereid de krab zelf en eet deze op, ondanks dat hij had gezegd dat hij de krab zou vrijlaten. Een week later rijdt hij in zijn auto langs een gebouw dat wordt getroffen door de bliksem. Een brok van het gebouw valt op zijn auto en de mand verdwijnt onder de brok. “That’s Karma”.
Ik huur opnieuw een scooter om de andere kant van het eiland te bezoeken. Bij terugkomst in de guesthouse tref ik de drie bazen weer aan. Er is een vreemd sfeertje te beproeven, maar door nieuwsgierigheid gedreven sluit ik toch aan. De heren zijn al vanaf 13.00uur aan het drinken en vrij snel blijf ik alleen over met Jozef. Hij is duidelijk van streek en vertelt me over hoe hij zich verraden voelt. Na het overlijden van Sam heeft hij een vriend (Abbas) in de bussiness gebracht. Deze vriend die hij als een broer beschouwde gedraagt zich steeds meer als de baas van het guesthouse en Jozef weet zeker dat Abbas ook geld achter houdt. Hij is gevuld met woede. Deels naar Abbas gericht en deels naar zichzelf; “How could I be such a fool to trust this guy?!”. Hij is bang dat hij niet zal instaan voor zichzelf als deze vriend nu iets verkeerds tegen hem zal zeggen. ’t Liefst wil hij hem in een van de kamers naakt vastbinden en hem overgieten met kokend water. Dat zal hem leren om nooit meer iemand te bedriegen in zijn leven. Een gratis consultje dan maar.
Ik heb een tijdje moeten zoeken, maar het is me gelukt om via een reisbureau een duiktrip te boeken. Helaas heb ik de duikschool zelf niet kunnen vinden en is het een verrassing wat ik zal aantreffen. Op de boot maak ik kennis met Taro, mijn dive master. We zullen met z´n tweeën twee duiken maken in de buurt van Pulau Island. Niet erg populair om te duiken, wel om te snorkelen. Ik verwacht er niet veel van, maar tot mijn verbazing zijn het twee prachtige duiken. Mooi koraal en veel verschillende vissen. Tussen de twee duiken is er een lunch op Pulau Island. Niet alleen voor de mensen maar ook voor de vissen en haaien. Dicht bij de kust komen kleine haaien om gevoerd te worden door de toeristen. Ik wil ook wel een haai van dichterbij zien en stap met een stukje brood het water in. Al vrij snel ben ik omsingeld door een groep vissen en zwemmen de haaien hier ook rustig tussen. Iets dieper in het water zijn grotere haaien te vinden, die vanaf een steiger worden gevoerd. Taro nodigt me uit om vanavond te komen barbecueën met wat vrienden. Het is ver van mijn guesthouse vandaan, maar wil deze uitnodiging toch niet afwijzen. Jam Rock is een super mooie strand café, waar de barbecue al aan staat als ik arriveer. Alles inclusief en ik mag niks betalen; ik ben de gast. Een vriend van Taro vertelt dat er voorheen ‘shark feeding shows’ werden gegeven bij Pulau Island, maar dat dit tegenwoordig niet meer gebeurd omdat veel mensen werden gebeten door haaien. Hij laat trots een stompje zien, waar zijn wijsvinger normaal gesproken zou zitten: “Yes a shark bit me when I was doing a shark feeding show”. Ook toeristen werden regelmatig in hun been gebeten als ze te dicht bij kwamen. Ik denk terug aan hoe ik vanmiddag nog vrolijk met een stukje brood de visjes aan het voeren was en ben blij dat ik al mijn lichaamsdelen nog heb.
De openheid, gastvrijheid en eerlijkheid van Taro doet mij vreugd. Hij ziet zichzelf echter als een slecht persoon. Hij is nu 32 jaar oud en is nog niet getrouwd. Hij heeft niet voldoende geld om een vrouw te onderhouden en heeft er moeite mee om een geschikte partner te vinden. Een andere perceptie van goed en slecht.
Als ik wil uitchecken in mijn guesthouse tref ik Abbas nog levend aan. Ook Jozef loopt nog rond.