Let´s do it

Mijn vlucht naar Auckland verloopt soepel. De controle aan de grens is nog iets strenger dan in Australië. Na het formulier ingevuld te hebben sta ik bij de douane officier. Hij vraagt me wat mijn plan is voor de 10 weken die ik in Nieuw Zeeland zal verblijven. “I’ll go with the flow”, is mijn antwoord. Dat is niet het antwoord waar hij op hoopte. De uitdrukking op zijn gezicht veranderd van vriendelijk naar wat bezorgd; “You don’t have a plan? Why?”. “Because I’m easy going”. De glimlach komt terug op zijn gezicht: “Well, good luck with that”, gevolgd door een P op mijn formulier. Bij de bagage band komen ze langs met een drugshond en deze gaat rustig aan mij voorbij. In de bus naar het centrum van Auckland begin ik me ook af te vragen hoe ik het financieel ga volhouden zonder plan, aangezien het hier niet goedkoper is dan Australië. Nadat ik heb ingecheckt in het hostel waar ik twee nachten heb gereserveerd ga ik naar mijn kamer met drie bedden. Op een van de andere bedden zit een jongen. Hij stelt zich voor als Rodrigo en komt uit Brazilië. Ik vraag hem naar zijn plannen. Hij reist alleen en heeft de afgelopen dagen research gedaan over hoe hij het goedkoopste en meest vrij kan reizen door Nieuw Zeeland. Dit heeft ertoe geleid dat hij per morgen een campervan heeft gereserveerd. Ik ken hem pas 10 minuten maar het voelt goed en zijn plan lijkt enigszins overeen te komen met mijn ideeën, dus stel ik voor om de kosten te delen en de trip samen te maken. Let’s do it. Ik annuleer mijn tweede nacht en krijg de helft van mijn geld terug.
Rodrigo is 28 jaar oud en fit. Hij heeft zijn baan als ICT-er in Sao Paulo opgezegd om een jaar te gaan reizen en is inmiddels ook 8 maanden op weg. Hij heeft de Kilimanjaro beklommen, een groot deel van Azië gehad en een aantal weken in Thailand intensief muay thai training gevolgd. Daar past een gezonde leefstijl bij en de behoefte om zelf te koken en voldoende proteïne binnen te krijgen. We doen inkopen bij een grote supermarkt en zijn klaar voor onze trip, die in ieder geval drie weken zal duren. Onze campervan is eigenlijk meer een ruime auto en er is naast het tweepersoons matras geen ruimte om veel binnen te doen. Dit betekent dat de komende drie weken ons leven zich voornamelijk buiten zal afspelen. De eerste bestemming is noordelijk van Auckland; Tutukaka. Vanaf daar kun je duiken bij de Poor Knights Island, een vulkanisch onderwater paradijs. Het is hier nu herfst en de weersvoorspelling voor morgen is niet zo goed. Zodoende stellen we het duiken een dag uit en maken van de gelegenheid gebruik om de Waipu glowworm Cave te bezoeken. Het lijkt een goede keuze, want als we wakker worden regent het. Desondanks gaan we een stukje rennen op het strand gevolgd door een duik in de Pacific Ocean, die deze tijd van het jaar slechts 17 graden warm/koud is. Daarna nog wat krachttraining op het strand en we zijn klaar voor de dag. In de Waipu cave zijn veel gloeiwormen die het plafond van de grot als een sterrenhemel verlichten; Wauw! Terug bij onze gratis kampeer plek (gevonden via wikicamps) koken we op een camping gasstel achter de auto met weinig licht maar wel onder een prachtige sterrenhemel.
Het duiken is prijzig (bijna 300 NZ dollar = 210 euro voor twee duiken), dus ik verwacht er veel van. Na een uur varen bereiken we de Poor Knights Islands en krijgen we een dikke wetsuit om ons warm te houden. Het water is super helder en het zicht is goed. De onderwaterwereld is totaal anders dan alle andere (tropische) plekken waar ik tot nu toe heb gedoken en het is zeker de moeite waard om dit eens te zien.
We rijden naar het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland; Cape Reigna. En wederom sta ik versteld van de schoonheid van de natuur in dit land. We rijden door en komen aan bij het Hot Water Beach. Een strand met geisers. Tijdens eb kun je een gat graven en in een warm bad op het strand zitten. Overdag is het hier overvol met toeristen en daarom besluiten wij ’s nachts te gaan. Uitgerust met een schep, hoofdlamp en laarzen staan we onder de sterrenhemel een gat te graven. Bij een aantal stranden is een koud water douch te vinden. We maken van deze gratis wasgelegenheid gebruik, maar merken dat het steeds kouder wordt. De ochtend duiken in de zee worden steeds meer een uitdaging. Gelukkig reizen we landinwaarts en kunnen we de koude zee inwisselen voor ijskoude meren. Als ik niet ziek word, zal ik zeker fitter worden.
Een grote uitdaging ligt in de ‘Tongariro crossing’. Een wandeling van bijna 20km door een vulkaanlandschap, bekend van de film Lord of The Rings. Er staat een wandeltijd van 6 tot 9 uur voor en halverwege de track kun je nog een detour van 3 uur maken naar de top van Mount Doom. We beginnen om 07.30uur en het is koud. De vijf lagen kleding die ik draag houden me net aan warm genoeg. Na een twee uur licht bergopwaarts wandelen kan ik drie lagen uittrekken. We bereiken de afslag naar de top van Mount Doom en zien dat het nog voor 12.00uur is, dus dat we dit wel gaan redden. Het is een steile klim en ik heb het zwaar. Ik merk nu dat mijn conditie echt nog niet is zoals het geweest is en op een of andere manier spookt een gedachte van een oude bokstrainer van me door mijn hoofd: “Successen behaald in het verleden, bieden geen garantie voor de toekomst”. Ik zie Rodrigo voor me uit lopen en steeds wachten tot ik aansluit. Toch laat ik me niet kennen; ‘ik ga die top bereiken’. Hoe hoger we komen, hoe meer wind er staat en hoe kouder het wordt. Ik trek weer een laag kleding aan en stap door. De top bereikt en het uitzicht is belonend. De weg naar beneden is makkelijker, maar toch heeft deze klim me behoorlijk vermoeid. We lopen verder en de kilometers kruipen voorbij. De prachtige omgeving maakt gelukkig een hoop goed en zo bereiken we na 9 uur lopen de andere kant van het nationale park.
In Wellington wacht er eindelijk een warme douche op ons en dat voelt fijn na een week zonder. We verblijven op een parkeerplek van een hostel en betalen om gebruik te maken van de faciliteiten. Het winderige Wellington verlaten we met de boot in de richting van het zuider eiland. We bereiken het Abel Tasman nationaal park en wandelen langs de prachtige kust. Het is hier nog iets kouder, maar dit weerhoudt ons er niet van om een duik te nemen in de zee. Rodrigo en ik raken meer op elkaar afgestemd en het voorgevoel wat ik had bij onze ontmoeting lijkt juist te zijn geweest. We vormen en team en hebben dezelfde interesses. Ik voel me steeds fitter en de wandelingen die we maken houd ik gemakkelijker vol. Bij de week boodschappen die we doen willen we een fles wijn kopen voor bij het eten. Bij het afrekenen komt de supervisor naar de kassa gelopen en vraagt om legitimatie. Ik vind dit al verrassend, aangezien je hier 18 jaar oud moet zijn om alcohol te kopen, maar pak braaf mijn rijbewijs uit mijn portemonnee. Nee, dat is niet voldoende. Rodrigo pakt een kopie van zijn paspoort uit zijn zak, maar ook dit is geen geldige legitimatie. Ze moet een paspoort zien, want anders zou ze problemen kunnen krijgen als er een controle is. We geven de fles wijn terug, aangezien beide ons paspoort nog in de auto ligt. Het geeft voor mij aan dat ook in dit land de angst voor het systeem erg groot is, wat er in dit geval voor zorgt dat mensen niet meer zelf nadenken. Óf het is een teken van een hogere macht die toch niet wil dat ik alcohol zal drinken.
Het is hier nu herfst, en deze kent net als in Nederland, veel natte dagen. We hebben geluk met het weer, en kunnen vrijwel elke avond droog ons avondmaal bereiden. We rijden door en komen bij de Frans Jozef gletsjer. Na een duik in een gletsjer rivier vervolgen we de route naar Queenstown; een stad die bekend staat om haar bungeejumps. De hoogste bungeejump in Nieuw Zeeland is hier te vinden (134meter) en die kunnen we niet aan ons voorbij laten gaan. We betalen per persoon de 275 dollar die ze hiervoor vragen en rijden met een busje naar het berggebied, waar we zullen springen. Er wordt verteld dat het betaalde bedrag non-refundable is, als je besluit toch niet te springen. Een tuigje zal mijn gewicht moeten dragen. Ik loop naar de rand en kijk de diepte in. Ik heb vaker bij afgronden op grote hoogte gestaan met de gedachte hoe het zou zijn om naar beneden te vallen of te springen en dit is het moment om erachter te komen. Ik voel m’n hartslag verhogen en de adrenaline pompt door m’n lichaam. Geen ruimte voor twijfel. 3, 2, 1...