Now let me Sleep

De huurauto die we krijgen is een kleine Hyundai Getz. Audrey heeft haar auto net verkocht, maar heeft nog wel een matras en wat kampeer spullen bewaard. Ik heb er vertrouwen in dat het ons wel gaat lukken om in de auto te slapen, dus laden we alle spullen in. Ik weet nog een mooie kampeerplek, waar ik eerder met Rodrigo ben geweest. Onderweg begint het te sneeuwen. Het voelt een stuk kouder aan dan twee weken geleden en de winter komt nu echt. We zijn de enige op de kampeerplek, maar gelukkig is het wel droog. we verzamelen hout voor een vuurtje, we eten wat en het begint koud te worden. De ruimte die overblijft in de auto nadat we de achterbank hebben plat gelegd is zeer klein. Opgevouwen en tegen elkaar aan weten we ons in een positie te wurmen. Geen ruimte om nog te bewegen; dit gaat een lange nacht worden..
We rijden de volgende ochtend door naar Lake Tekapo, waar we er toch voor kiezen een hostel te boeken. Van een afstand zien we mount Cook al en ik zie dat t weer deze keer beter is. De klim naar Mueller's hut kunnen we in deze omstandigheden wel maken. Na ruim twee uur klimmen, komen er twee Nederlanders naar beneden. Ze komen net van Mueller´s hut en zeggen dat we vanaf het stuk dat nu gaat komen wel echt crampons (ijs-schoenen) nodig hebben, aangezien er sneeuw ligt en de route vrij steil omhoog gaat. Die hebben we niet. Gelukkig denk ik meestal niet in problemen maar in oplossingen. Ik vraag hoe zij aan de crampons zijn gekomen. “Die hebben we gehuurd in het dorp”, antwoordt een van de jongens. Toevallig heeft hij een telefoon nummer van degene van wie hij ze gehuurd heeft, zodat we kunnen vragen of het goed is als wij de crampons overnemen. Na de eerste keer bellen valt de verbinding weg, en wil de jongen het opgeven. Zo makkelijk gaat dat niet. Ik heb wel bereik, dus ik bel wel. Het is gelukkig geen probleem en zo nemen wij de crampons over. Er zijn een aantal andere mensen zonder crampons die het inderdaad niet lukt om naar boven te komen. Mij gaat het wel makkelijk af, maar ik zie dat Audrey het moeilijker heeft. Ze heeft een blessure aan haar voet die het klimmen niet makkelijk maakt. In mijn hoofd bedenk ik me dat het wel veilig moet blijven en dat het misschien beter is om terug te keren. Ze laat zich echter niet kennen en is vastberaden door te gaan ondanks de pijn. Zo bereiken we na vier uur klimmen Mueller’s hut. Een prachtige plek midden in het besneeuwde berglandschap.
We nemen de volgende dag afscheid. Audrey zal volgende week Nieuw Zeeland verlaten vanaf Christchurch, dus zal haar route richting het noorden hervatten. Ik wil nog wel een paar dagen in Queenstown verblijven, dus zet ik mijn weg in zuidelijke richting voort. Een paar dagen ontspanning in Queenstown doen me goed. Ik begin de dag met een rondje hardlopen in de frisse lucht. De nachten zijn echter wel een uitdaging. Ik ben een erg lichte slaper, wat er voor zorgt dat ik de meeste nachten in een hostel niet doorslaap. Voornamelijk in een weekend is het een uitdaging, als mensen dronken terug komen van het stappen. Zo word ik ook in Queenstown rond 02.00uur wakker, omdat er iemand op de deur klopt. Ik weet dat ik op dat moment de enige in de kamer ben, omdat de drie anderen uit gingen. Ik klim uit mijn bed en open de deur. Een van drie staat voor de deur. Ze stelt zich voor als Sophie en zegt dat ze haar sleutel was vergeten. Ze is zichtbaar onder invloed van alcohol. Ik laat haar binnen en klim weer in mijn bed. Een uur later komt de jongen in het bed naast mij terug. Hij maakt weinig geluid, klimt in zijn bed en valt in slaap. Rond 04.00uur wordt er weer aangeklopt en ik hoor aan de andere kant van de deur een stem: “Sophie, are you there?”. Ik wacht een paar minuten, maar Sophie wordt duidelijk niet wakker van het geklop. Ik klim uit mijn bed en doe de deur open. Ik herken de dame die voor de deur staat niet en weet dat zij niet in deze kamer verblijft. Ze wil naar binnen lopen, maar ik houd haar tegen. Vervolgens zegt ze: ”I just want to say hello to Sophie”. Nee, dat gaat zeker niet gebeuren. Ze is ook duidelijk onder invloed, staat inmiddels half binnen en reageert wat vijandig op mij. “Why don’t you let me in, don’t touch me!”. Ik ben wat vermoeid en zeg dat ik geen zin heb in een discussie dus duw haar naar buiten met de woorden “Go to sleep” en doe de deur weer dicht. Gelukkig begint ze niet weer met kloppen. De derde persoon, een Canadese dame die ik eerder had gezien, slaapt deze nacht niet in de kamer. Om 08.00uur ben ik klaar wakker. Ik trek mijn sportschoenen aan en ga een rondje rennen.
Mijn laatste maand in Nieuw Zeeland is aangebroken en ik zal ook weer richting Auckland (Noorder eiland) moeten reizen. Een tussenstop in Christchurch lijkt me geen slecht idee, aangezien ik Audrey dan ook nog kan zien voordat zij het land zal verlaten. Aansluitend ga ik op bezoek bij Robyn en Anthony, bij wie ik een paar weken geleden ook heb verbleven. Robyn is een lerares ‘agriculture’ op een middelbare school. Robyn is 50 jaar oud en heeft op haar verjaardag afgelopen jaar een bucketlist gemaakt van alle dingen die ze nog wil doen. Ze voelt zich nog jong en fit. Een van de dingen op haar lijst was het behalen van een duikbrevet; de reden dat we elkaar hebben ontmoet tijdens het duiken in Tutukaka. Ik schat haar in als zeer intelligent en iemand die zich op een gemakkelijke manier continu aan het ontwikkelen is. Robyn legt me de Meyers Briggs persoonlijkheidstest op internet voor. Ze heeft deze onlangs zelf met haar familie ingevuld en was positief verrast over de accuratie van de test. Ze is wel benieuwd naar mijn score, aangezien ik bij hen in huis verblijf. Ik heb tijdens mijn opleiding wel meerdere en gevalideerde testen zelf ingevuld en ben dus ook wel benieuwd naar de uitkomst. Ik kom naar voren als iemand die het leven ziet als een schaakspel en als iemand die zich continu bewust is van zijn eigen gedrag en het gedrag van anderen. Hierbij kan ik mijn gedrag aanpassen om het gedrag van anderen te beïnvloeden/te manipuleren. Ik val in dezelfde categorie als de volgende personen; John F. Kennedy, Hannibal, Vladimir Poetin. Ik vraag me af of dit positief of negatief is.

In Kaikoura kom je veel zeehonden tegen, kun je met wilde dolfijnen zwemmen en walvissen spotten. Dat klinkt al als een droom, maar het meemaken is een droom die uitkomt. Ik boek een dolphin encounter tour via bookme.co.nz en krijg op die manier nog 35 dollar korting. In deze tijd van het jaar, moet je een beetje geluk hebben met de weersomstandigheden en het gehele jaar door moet je geluk hebben tijdens de trip, aangezien de natuur niet te voorspellen is. Het kan dus ook zijn dat je geen dolfijnen tegen komt. De weergoden zijn mij gelukkig gunstig gezind. De zee is rustig en de zon schijnt. Het is wel koud, maar ik krijg een wetsuit aan om me enigszins warm te houden in het koude (slechts 12 graden) oceaan water. We komen een groep van ruim 200 dusky dolphins tegen. We varen iets voor de groep en krijgen de instructie het water in te springen. Ik spring in het water en krijg bijna een shock van het koude water. Zodra de eerste dolfijnen om me heen zwemmen vergeet ik de kou. De dolfijnen komen om me heen zwemmen en er is duidelijk sprake van een interactie. Ook een nieuwsgierige zeehond komt een kijkje nemen. We worden een aantal keer opnieuw in het midden van de groep gedropt en zijn zo’n uur in het water. Op de weg terug zien we nog een paar orka's op slechts 10 meter van de boot; Wauw!
Ik loop vol adrenaline en serotonine met een gelukkig gevoel terug richting mijn hostel. Onderweg zie ik een kleine prachtig gekleurde goudvink. Hij kan niet meer vliegen en ik zie dat zijn vleugel gebroken is. Ik besluit hem op te pakken en mee te nemen naar het hostel. Ik heb nog nooit eerder een vogel met een gebroken vleugel geholpen, maar verwacht dat ik hem zal moeten verbinden wil ik hem nog redden. In het hostel beginnen anderen zich er echter mee te bemoeien. Ze vinden dat ik niet weet wat ik doe en ondanks dat ik op youtube heb opgezocht hoe ik een vleugel kan verbinden, heb ik geen zin om voor dierenbeul uitgemaakt te worden. Ik geef de vogel aan iemand die hem morgen naar de dierenarts wil brengen. Ik voorspel al dat de dierenarts hem een spuitje zal geven en dat het leuker is om te experimenteren met mijn dierenarts skills. Mijn voorspelling komt uit, wat er toe leidt dat ze de vogel vrijlaten om waarschijnlijk opgegeten te worden door een lokale kat.
Ik lift naar Picton, waar ik de boot naar Wellington kan nemen. Bij toeval ontmoet ik een dierenarts die me vertelt dat het verbinden van een vleugel inderdaad de enige manier is om een gebroken vleugel te laten herstellen, maar dat dit ongeveer drie weken duurt. Het lot van de vogel van de vogel heb ik niet kunnen veranderen, maar gelukkig heb ik in Picton eindelijk weer een keer een goede nachtrust.