The Dark Side

Nieuw Zeeland staat erg positief tegenover immigratie. Vooral gekwalificeerde mensen worden met open armen ontvangen. Als psycholoog val ik onder de groep gekwalificeerde mensen en ook voor mij zijn hier baan mogelijkheden. Ik kom in contact met de Department of Corrections en ben wel benieuwd hoe het er hier aan toe gaat in het gevangeniswezen. Binnen een paar mailtjes heb ik drie afspraken in de komende twee weken. De eerste op mijn lijst is Hawkes Bay. Ik neem de bus naar Napier, een heuvelachtige plaats aan de kust. Daarnaast is de omgeving bekend om haar wijngaarden. Na een paar dagen in Napier, ga ik naar Hastings. Ik begin te merken dat het toeristen seizoen nu wel afgelopen is. De hostels zijn erg leeg en zo heb ik regelmatig een slaapzaal voor mezelf. Ik loop vanaf het hostel waar ik verblijf richting een supermarkt. Onderweg komt een auto langzaam voorbij rijden, een jongen steekt zijn hoofd uit het raam en begint naar me te blaffen. Ik kijk enigszins verbaasd naar de auto die inmiddels alweer vol gas door rijdt. Hastings is niet toeristisch. Ik ben hier gekomen voor mijn afspraak met een psycholoog die voor de Department of Corrections werkt in de bajes die 8km buiten Hastings ligt. In het hostel waar ik verblijf kan ik een mountainbike huren om deze 8km te overbruggen. Het is droog als ik begin te fietsen, maar na tien minuten begint het hard te regenen en heb ik tegen wind. Mijn regenpak heb ik natuurlijk in het hostel laten liggen en heel even voelt het alsof ik weer in Nederland ben. Totaal doorweekt kom ik aan bij de bajes. Ik krijg uitgebreid uitleg over de manier van werken, de focus van de behandeling die geboden wordt en het type boeven. Hastings is bekend om haar gangs. De “Mongrel Mob” en “Black Power” zijn twee grote gangs, voornamelijke Maori, in dit gebied en over gerepresenteerd in de bajes. Veelal herkenbaar aan een tatoeage van een hond dan wel een vuist en vele andere tatoeages over het gehele lichaam en in het gezicht. Een handtekening van de Mongrel Mob is het blaffen of grommen. Dat verduidelijkt het gedrag van de passagier van de passerende auto gister. Voor een voor mij enigszins onduidelijke reden hebben veel leden ook een tatoeage van een hakenkruis op hun lichaam en ze groeten elkaar met de Hitler-groet. Psychologische behandeling wordt slechts geboden aan ‘high-risk offenders’ en niet per se aan de mensen die het echt nodig hebben. De focus ligt op het terugdringen van recidieven. Ik kan helaas geen kijkje nemen op de afdelingen in de gevangenis zelf, omdat ik dat van te voren had moeten aangeven in verband met het verkrijgen van toestemming. Dit motiveert me om direct een email te sturen naar de psycholoog met wie ik in Hamilton een afspraak heb. Ik krijg een positieve reactie en heb toestemming om in Hamilton een van de grootste gevangenissen van het land te bezoeken.
In de tussentijd lift ik naar Waitomo voor een andere uitdaging. Binnen 15 minuten heb ik mijn eerste lift te pakken van een jongen die net is gescheiden is en hierdoor zijn dochter van 5 jaar oud minder vaak kan zien. Daarnaast is hij vorige week met zijn auto over de kop gegaan nadat hij van de weg af gleed door gladheid. Hij is nog duidelijk iets gespannen tijdens het rijden. De volgende lift heb ik binnen 5 minuten van een jongen die werkt op een boerderij en elke dag 500 koeien melkt. In het weekend gaat hij het bos in om op wilde varkens te jagen. Hij laat zijn hond in eerste instantie op het varken af en gaat er dan vervolgens zelf achteraan met een mes om met het varken te worstelen. Hij laat trots de schrammen en littekens op zijn handen en onderarmen zien van de worsteling van afgelopen week. Ik sta vervolgens op een verlaten weg, waar ik een uur wacht en er slechts vijf auto’s passeren. Nummer zes stopt. Een stel uit Singapore dat hier op werk-vakantie is. Ze zetten me 40 km verder af waar ik weer vrij snel een rit krijg van een dame op leeftijd, die is opgegroeid met de maori en zich verbaasd over de mate van racisme dezer dagen. De laatste rit die ik krijg is van een maori met zwaar overgewicht en een shagie in zijn hand. Hij vertelt me ook wel van een biertje te houden.
Ik heb een Cave Tube tour geboekt en weet niet zo goed wat ik ervan kan verwachten. Ik meld me bij de Cave World, krijg een wet suit en hoor dat het water in de grot zo’n 7 graden is. We worden naar de ingang van de grot gebracht, waar we komende twee uur doorheen zullen lopen, zwemmen en relaxen op en een opblaasband. Deze glowworm cave is een stuk indrukwekkender dan de grot in Waipu, waar ik eerder met Rodrigo ben geweest. De gids vertelt ons het een en ander over de glowworm. Het licht dat we zien zijn de uitwerpselen van de glowworm. Ik vraag me af wat ik zal moeten eten om mijn poep te laten glinsteren in het donker. Ik loop achteraan in de groep van zeven personen en besluit mijn lamp uit te doen en het iets spannender te maken dus stop ik met lopen. Ik zie de lampen van de mensen voor mij om de hoek verdwijnen en het geluid wegebben. Ik geniet van de stilte, het pure donker, wat je tegenwoordig bijna nergens meer tegen komt en de sterrenhemel van poep. Ik word verrast door een keiharde knal en zie het plafond nog meer opgloeien. Ik sluit me weer aan bij de groep om erachter te komen wat deze knal was. De gids vertelt dat het geluid er voor zorgt dat de gloeiworm zichzelf even onder poept en daarom dus meer licht geeft. Na twee uur heb ik het ijskoud en ben ik blij met de warme douch.
Ik krijg een lift van twee andere gasten in het hostel waar ik verblijf naar Hamilton. Met een huurauto rijd ik naar de Waikeria Prison die 45 km buiten de stad ligt. Aangekomen bij een groot terrein in een heuvelachtig landschap staan een aantal borden dat het verboden is om dit gebied binnen te rijden zonder toestemming. Bij de poort bel ik aan en zeg dat ik een afspraak heb. De poort gaat open en ik rijd drie km door naar de receptie, waar ik me moet inschrijven. Ik noem de personen met wie ik een afspraak heb, schrijf mijn naam op een formulier en krijg een bezoekerspas. De rondleiding gaat over het terein van de behandelafdeling en de high security afdeling. Op het gevangenis terein is een dairy farm (koeien), waar gedetineerden in een bepaalde fase van hun straf kunnen werken. Ik vraag een gedetineerde om me zijn cel te laten zien. Hij vertelt me al 20 jaar vast te zitten en een levenslange preventieve straf opgelegd te hebben gekregen, omdat het risico op terugval hoog wordt ingeschat. De jongens op deze afdeling zijn geen kleine jongens. Zowel fysiek gezien als het gepleegd delict. Na een kijkje in de donkere kant van de maatschappij loop ik in de namiddag zon door de poort naar buiten. Ik zet mijn zonnebril op, stap in de huurauto en rijd weg van het terrein.
Vanaf Hamilton ga ik naar Auckland voor mijn laatste afspraak met een psycholoog van de Department of Corrections. Dit derde gesprek zorgt ervoor dat ik een compleet beeld krijg en merk dat er zeker mogelijkheden liggen om hier naar toe te komen als ik besluit te solliciteren. Voor nu heb ik echter nog zes weken Australië in het vooruitzicht samen met mijn broertje Shady. Ik staar wat voor me uit. Wat ga ik deze laatste dagen nog doen in deze stad? Het doet me denken aan een jongen uit Zwitserland die ik sprak in Queenstown. Hij is al twee jaar in Nieuw Zeeland en werkt op schapen boerderijen. Hij heeft niks met grote steden en is eigenlijk op zoek naar een Kiwi (Vrouw uit Nieuw Zeeland) om mee te trouwen, zodat hij hier permanent kan blijven. Het liefst een met een schapenboerderij zodat hij deze kan runnen. Het is mooi meegenomen als hij deze dame ook leuk vindt. De langste periode dat hij in een stad heeft verbleven was zes weken, gedurende een cursus Engels. Dit vond hij maar niks, omdat hij merkte dat zijn handen helemaal zacht werden van het niet werken. Auckland beschreef hij als de ergste stad om te verblijven: “Too much concrete in that city”.
Via Shanti in Sri Lanka heb ik het nummer gekregen van haar nichtje Mirani die hier in Auckland woont. Ik bel haar op en ze nodigt me uit om samen met haar en haar man Piet uit eten te gaan. Piet heeft Nederlandse ouders en een Nederlands uiterlijk, maar is zelf opgegroeid in Nieuw Zeeland. Ze verwijten me dat ik niet eerder contact met hen heb opgenomen, omdat ik de hele familie moet ontmoeten en ze hadden me graag ontvangen in hun huis. Ik word meegenomen naar de zus van Mirani. Ze zijn beide op jonge leeftijd vanuit Sri Lanka naar Nieuw Zeeland gekomen, maar voelen zich nog wel verbonden met Sri Lanka, ondanks dat ze er niet vaak heen gaan. Ze bedanken me voor mijn vrijwilligerswerk daar en brengen me terug naar mijn hostel.
Ik pak mijn tas in, neem de bus naar het vliegveld en wacht op mijn vlucht naar Brisbane.