Sharks & Crocodiles

Het is niet makkelijk om in een bed met mijn broertje te slapen. Hij geeft me regelmatig een elleboog, kopstoot of een vlakke hand in mijn gezicht. Toch begint het leven in een campervan wel weer te wennen. We pakken onze dagelijkse activiteiten mee en zo rennen we een berg in Townsville naar boven. We nemen de ´goattrack´, want die is iets korter. Toch had de naam het wel kunnen voorspellen, want deze route zorgt er wel voor dat je snel zwetend naar adem aan het happen bent. Vanaf Airlie beach kun je bijna nergens meer in de zee zwemmen in verband met zoutwater krokodillen en dodelijke kwallen. In de steden hebben ze vaak wel een soort zwembad gebouwd met zout water. Overal worden we gewaarschuwd door borden dat het potentieel de dood als gevolg kan hebben, als je toch het water in besluit te gaan. Hoe meer we naar het noorden rijden, hoe warmer het wordt, wat er wel voor zorgt dat een duik in de zee of een meertje wel gemist wordt. In onze planning hebben we nog tijd om voorbij Cairns te rijden naar Cape Tribulation en het regenwoud. We zien aardig wat borden die aangeven dat je voorzichtig moet rijden in verband met de bijna uitgestorven Cassowary. Een vogel met het formaat van een halve struisvogel. Nadat we weer een waarschuwingsbord passeren hoor ik Shady zeggen: “Het wordt nu wel eens tijd dat we ook zo’n beest gaan zien”. Hij heeft het nog niet uitgesproken of ik zie iets bewegen aan de kant van de weg. “Remmen!”. We dragen bijna bij aan het uitsterven van een diersoort. In plaats daarvan, maak ik een paar mislukte foto´s en rijden we rustig verder.

Het is weer tijd om zeebenen te krijgen. We hebben via PRODIVE Cairns een duiktrip van drie dagen geboekt. In totaal zullen we 11 duiken maken in deze drie dagen, waarvan twee nacht duiken. We worden aangeraden om pillen mee te nemen tegen zeeziekte. Ik heb er echter vertrouwen in dat ik het wel ga volhouden zonder en Shady ook. De boot is een stuk stabieler dan de zeilboot, maar vier uur varen op een wilde zee maakt toch een aantal mensen aan boord behoorlijk ziek. Ik heb nergens last van en begin dit leven op de zee wel steeds meer te waarderen. We krijgen een uitleg over de plekken waar we gaan duiken en ik ben enigszins verbaasd dat er geen dive-master mee gaat tijdens het duiken. Dat betekent dat Shady en ik elkaar in de gaten zullen houden en dat we zelf navigeren onder water. Shady heeft zijn duikbrevet pas net gehaald in Nederland, dus ik neem de leiding onder water. Gelukkig is hij een natuur talent als het gaat om efficiënt ademen en zo kunnen we gemakkelijk de maximale duiktijd benutten. Het lijkt toch waar te zijn wat ze zeggen over ‘the great barier reef’, het is een van de beste plekken ter wereld om te duiken. Prachtig koraal, veel vissen, zeeschildpadden en meer! Tussen de duiken in krijgen we lekker voedsel aangeboden en de sfeer op de boot is perfect. Voor Shady is het zijn eerste duik in het donker. Na onze buddy check krijgen we beiden een zaklamp. De duiktijd is maximaal 30 minuten. S’avonds is er een andere sfeer onder water. Je ziet alleen de plek waar je je zaklamp schijnt, verder ben je omringd door donkerte. De vissen rondom het rif zijn groter dan overdag. Het is belangrijk dat we dicht bij elkaar blijven. Na 10 minuten zien we op een paar meter afstand een haai van ongeveer twee meter. In plaats van schrikken zijn wij enthousiast en zwemmen we richting de haai. De haai is echter minder enthousiast om ons te zien en zwemt weg. Onder water geeft de donkerte een intenser gevoel dan boven water. Ik gebaar naar Shady om zijn licht te dempen, zodat er niks meer zichtbaar is. We blijven op een plek totdat onze ogen een beetje gewend zijn aan het donker. Vervolgens zien we schaduwen van grote vissen die op minder dan een meter afstand langs ons zwemmen. We navigeren onze weg terug richting de boot, doen onze safety stop van drie minuten op vijf meter diepte en klimmen weer op de boot.Terug aan boord worden we ge-entertaint door een van de andere duikers. Onthoud deze naam: Ben Meyers. Een jongen van 18 jaar die heerlijk gitaar kan spelen en er ook nog lekker bij kan zingen. De volgende ochtend beginnen we weer met een duik. We spotten vrij snel een nieuwe haai. Ik heb geleerd van mijn enthousiasme van gister avond en benader de haai deze keer rustig, zodat ik tot minder dan een meter afstand kan komen. Ik zie hoe hij me aankijkt en rustig door zwemt.
Na drie intensieve dagen varen we terug richting het vaste land. Mijn ogen zijn inmiddels redelijk getraind om wildlife te spotten en zo valt mijn oog op een afwijkende beweging in het water op ongeveer 500 meter van ons vandaan. Ik knijp mijn ogen en ben er nu wel zeker van, dat zijn walvissen. Onze Poolse kapitein heeft ze waarschijnlijk al gespot, want de koers veranderd. Een mooie afsluiter van deze dagen op het water. Terug aan land kost het me weer even tijd om mijn benen aan het vaste land te laten wennen.

We hebben nog geen plan gemaakt voor de laatste twee weken van onze trip, maar hebben via Gumtree.com wel gezocht naar mensen die nog in zijn voor een roadtrip. Een van de advertenties die ik tegenkom is aan boord van een zeilboot. Tegen hulp bij het varen en het bereiden van voedsel wordt een zeiltrip van minimaal een week aangeboden. Dit lijkt ons wel een speciale ervaring, dus bellen we. Helaas, de kapitein heeft al voldoende mensen voor aanstaande trip. Een volgende advertentie die ik tegenkom is van een Franse jongen van 22 jaar oud; Pierrick. Hij heeft een jeep en wil een roadtrip maken van Cairns naar Darwin en zoekt mensen om de kosten mee te delen. Wij zijn die mensen. Hij pikt ons direct op en zo stappen van het ene avontuur in het volgende. De weg tussen Cairns en Darwin is ongeveer 3000 km en bestaat voornamelijk uit bushland. Hoe verder we rijden hoe droger de omgeving wordt. We zien hier en daar wat walibies, vogels en een kadaver langs de weg. We overnachten op verlaten plekken en kijken s´avonds een aflevering op de ‘bushtv’ (kampvuur). De droogte maakt het verleidelijk om in de paar riviertjes of meertjes te springen die we tegenkomen. Maar ook hier worden we gewaarschuwd voor de aanwezigheid van krokodillen, die we tot nu toe overigens nog niet hebben kunnen spotten. Op een stuk bushland, minimaal 200 km verwijderd van de bewoonde wereld zien we wel een blanke man met een grijze baard langs de weg lopen. Hij draagt een brilletje en ziet er verder onverzorgd uit. We stoppen en vragen wat hij wil. “I need a ride to the next city to pick up my car”. Ik kijk achter in en zie dat Shady al redelijk krap zit met al onze spullen. De man ruikt niet al te fris en ik vertrouw hem niet helemaal. Ik geef aan dat we hem geen lift kunnen geven, omdat we vol zitten. “Can I have a cigarette in that case?”. Pierrick geeft hem een shagie en we rijden verder. We fantaseren over wat deze man hier nou eigenlijk echt deed en hoe hij ons zou beroven en in stukken zou snijden als we hem wel een lift hadden gegeven.
Na vier dagen rijden komen we in een dorpje waar voornamelijk Aboriginals wonen. Het voelt vreemd aan om deze mensen in een westerse wereld te zien en het is duidelijk zichtbaar dat deze twee culturen niet zo gemakkelijk samen gaan. Op straat zijn de gehele dag door dronken Aboriginals te vinden en we zijn al door meerdere blanke Australiërs gewaarschuwd voor mogelijke agressie van de dronken “black people”. De liquor store is beveiligd door twee politieagenten en gaat pas om 14.30uur open om alcohol gebruik in de ochtend te beperken. Dit is dus wat de ‘superioriteit’ van de westerse wereld doet met traditionele en inheemse culturen. Maar gelukkig zijn er, goedhartig als we zijn, gebieden zonder water in de woestijn gemarkeerd als “Aboriginal Land”.
Dichter bij Darwin zijn een aantal nationale parken, watervallen en meertjes te vinden. Voordat we naar het bekende Kakadu National Park gaan, stoppen we bij de Edith Falls. We zwemmen 100 meter over een meer naar een waterval. Ik negeer het bord “verboden te klimmen”en klim rustig via de rotsen naar boven. Eenmaal op een hoogte van acht meter maak ik me klaar om te springen. Ik hoor in de verte iemand schreeuwen: “Climb down now!!”. Dat lijkt mij echter niet zo handig dus spring ik maar naar beneden. Er is ook een groep kinderen in de buurt van de waterval, dus ik bedenk me dat het niet naar mij bedoeld was. Ik geef Shady het teken dat hij ook gewoon naar boven kan klimmen om te springen. Als Shady boven is, hoor ik het weer: “Climb down now!”. Shady springt ook naar beneden. Het lijkt er toch op dat het wel naar ons bedoeld was. Ik zeg dat Shady en Pierrick maar even moeten wachten en dat ik wel even ga kijken wie steeds naar ons roept. Halverwege herken ik de man als een ranger. Hij start: “You probably know why I’m waiting for you?”. Ik heb wel een vermoeden. “Didn’t you see the signs?”. Ja die heb ik wel gezien en ik begrijp dat ik geen goed voorbeeld ben voor al die kinderen hier. Hij vervolgt: “Last week we had to grab a dead girl from one of the waterfalls because of someone who did exactly the same as you”. Het helpt zeker niet als ik zeg dat ik een ervaren klimmer ben? “No”. We worden vriendelijk verzocht om het terrein te verlaten en krijgen gelukkig geen boete. Ik roep Shady en Pierrick en zeg dat we weg moeten gaan. Pierrick antwoordt hierop met: “We wanted to leave anyway”.
In Kakadu National Park bezoeken we nog een aantal watervallen en springen we gewoon weer van een aantal rotsen in het water. Het bewijs in foto’s en video’s verdwijnt echter naar de bodem van een diep meer als Pierrick zijn Gopro Camera verliest tijdens een sprong in het water. Op een van onze laatste dagen samen zien we dan toch een aantal krokodillen in een grote rivier. We komen aan in Darwin, nemen afscheid van Pierrick en ik besef me dat mijn reis er nu echt bijna op zit. We zullen vanaf hier naar Brisbane vliegen en vanaf daar terug naar Nederland.