Brothers in OZ

Shady zal direct een transfer vanaf het vliegveld naar het hostel nemen. Dit zorgt ervoor dat ik nog even in mijn bed kan blijven liggen, aangezien hij al om 06.00uur zal landen. Als ik rond 08.30uur half slapend richting de lounge van het hostel struimel zit hij er al. Van het ene op het andere moment ben ik klaar wakker en geef ik hem een omhelzing. Het is inmiddels 10 maanden terug dat ik hem voor het laatst heb gezien. We praten elkaar bij over wat er allemaal gebeurd is afgelopen periode. Zoals het vaak gaat als je iemand een lange tijd niet hebt gezien praten we de eerste 10 minuten over de afgelopen 10 maanden en vervolgens zijn we weer in het hier en nu. We zullen echter wel voldoende tijd hebben om elkaar weer goed op de hoogte te brengen, aangezien we komende zes weken waarschijnlijk wel 24 uur per dag bij elkaar zullen zijn. Aangezien ik twee dagen eerder in Brisbane ben gearriveerd heb ik al een soort plan kunnen maken. De vrijheid van eigen vervoer is me in Nieuw Zeeland wel goed bevallen en dit lijkt ook in Australië wel de manier te zijn om de mooie plekken te ontdekken. Daarom heb ik een campervan gereserveerd voor iets meer dan drie weken. Eerst gaan we een paar dagen ontspannen aan het strand in Byron Bay. Het zeewater is wel koud en zit vol met haaien deze tijd van het jaar. Afgelopen week zijn er drie mensen aangevallen door haaien en het wordt afgeraden om te gaan surfen. Dit weerhoudt ons er natuurlijk niet van om even een duik te nemen. Overdag lekker in de zon, s’avonds ontspannen samen met wat andere reizigers, waaronder Santiago. Hij is 26 jaar, komt uit Colombia en ik heb hem ontmoet op mijn eerste dag in Brisbane. Een actieve jongen met veel kennis van de natuur en de sterren. In Brisbane heeft hij me al gemotiveerd om 7km te gaan rennen en hier eten en drinken we samen. Shady en ik hebben een fles rode wijn gekocht en bieden hem een glas aan. Zijn antwoord luidt als volgt: “I have one rule...” gevolgd door een korte pauze. “Never say no to a wine”. Hij legt ons het een en ander uit over de sterren, het bepalen van de richting aan de hand van het Zuiderkruis en de opkomst van Venus en Jupiter in het westen, die momenteel uitstekend zichtbaar zijn. Na drie ontspannen dagen reizen we terug naar Brisbane.

Via couchsurfing, een website die gebruikt wordt om reizigers een gratis bank in je huis aan te bieden heb ik Millie gevonden, die ons wel wil ‘hosten’. Ze woont samen met haar ouders, broertje en zusje in een mooie woning in een buitenwijk van Brisbane. We worden zeer gastvrij verwelkomd en sluiten direct aan bij het overheerlijke avondmaal. Er wordt ons wijn aangeboden en Shady antwoordt: “I have one rule....”
Het is mijn eerste ervaring met het gebruiken van couchsurfing als gast. In Nederland heb ik in Amsterdam wel een aantal keer mensen als gastheer ontvangen. Hier heb ik enigszins gemengde gevoelens aan overgehouden, aangezien veel van de toeristen in Amsterdam toch wel heel graag legaal drugs willen gebruiken. Zo heb ik eens drie Russische dames ontvangen tussen de 18 en 21 jaar oud. Aangezien ik in die periode wel een druk leven had, had ik hen een sleutel van mijn huis gegeven. Toen ik ’s avonds terug kwam, lagen ze al te slapen. Rond 03.00uur ’s nachts werd ik echter wakker gemaakt door een van de dames. Met een gevoel van half geluk en verwardheid ontwaakte ik. Het gelukkige gevoel verdween echter al snel toen de dame begon te spreken: “Makram, Makram.. you have to help my sister”. Ik liep half slaperig mee en trof haar zus in een soort epileptische aanval aan in bed. Het zou niet handig zijn als ze hier nu dood gaat bedacht ik me, dus tijd voor een kleine anamnese. Haar zusje vertelde me dat ze spacecake hadden gegeten, maar dat het niet werkte, dus hadden ze nog meer gegeten. Ik kreeg het idee dat ik aan het kijken was naar het verlate effect van de THC in haar bloed en gooide een psychologische interventie (kalmering) in de strijd samen met een glaasje jus d’orange voor de suikers.
Shady en ik hebben nu in ieder geval een perfecte ervaring. We krijgen de keuze om een bed te delen of ieder een eigen bed. Aangezien we vanaf morgen drie weken lang in een busje samen zullen slapen prefereren we de laatste optie. Om 05.00uur worden we echter al wakker gemaakt voor een ochtend work-out. Vrijwel elke ochtend gaat Millie tussen de 5 en 10 km hardlopen en wij lopen vandaag mee!
We worden afgezet bij het kantoor van Spaceships, waar we onze campervan gehuurd hebben. Vanaf Brisbane gaan we eerst in zuidelijke richting naar het Springbrook National Park. Vanaf daar reizen we direct door ten noorden van Brisbane om de 2000 km tot aan Cairns te overbruggen in de komende drie weken. Via wikicamps, de lonely planet en onze stemming kiezen we plekken om te bezoeken. We doen afstand van de luxe van een eigen comfortabel bed en een warme douche en ruilen dit in tegen tijd in de natuur. Ons leefritme lijkt zich snel aan te passen. We worden wakker met zonsopkomst en liggen rond 21.00uur in bed. Naast het bezoeken van mooie plaatsen, zijn we bezig met het zoeken van hout, maken van vuur en het bereiden van een maaltijd. Gedurende de dag maken we veel wandelingen, springen we in elke rivier, zee of meertje die we tegenkomen en als het kan doen we ook een work-out in de natuur. We hebben het over de overeenkomsten en verschillen tussen ons. Ik ben geneigd om alles te plannen en dingen direct aan te pakken, terwijl hij juist erg ‘laid back’ is en dit zelf benoemt als ‘ik heb té veel geduld’. Hij leest een boek over meditatie en ik zie hoe hij dit toepast in de ochtend of namiddag zon. Hij is open en is overal wel voor in. We vullen elkaar goed aan en hebben gesprekken over het leven, de natuur, doelstellingen, drugs en koffie, en natuurlijk de (on)gecompliceerdheid van vrouwen.
Aangekomen bij Airlie Beach, heb ik een Whitsunday’s Sailing trip geboekt. Shady is net 22 jaar oud geworden en ik wil hem deze trip van twee nachten en drie dagen cadeau geven. De weersvoorspellingen zijn niet optimaal, maar er staat in ieder geval genoeg wind om te zeilen. De kapitein van de zeilboot is een man van het kaliber zeemannen. Hij is rauw, groot, sterk en bot met handen en voeten minstens twee keer zo groot als die van mij. Een man zoals ze tegenwoordig niet meer veel voorkomen. Hij legt ons uit dat we aan twee kanten van de boot kunnen zitten: “the safe side” of “the suïcide”. Shady, een paar Fransen en ik krijgen een touw in ons handen en worden op een directieve manier gevraagd om op het teken van de kapitein de zeilen te hijsen. Zodra de zeilen wapperen begint de boot te kantelen naar een hoek van bijna 90 graden en zoek ik een plekje aan de ‘safe side’. Ik heb nog geen eerder zeilervaring en vraag me af of dit ook de bedoeling is. Ik kijk naar de kapitein en de blik op zijn gezicht zegt genoeg: ‘ik heb alles onder controle en dit is zeker de bedoeling’. Na drie uur varen staat de lunch beneden deks klaar. Ik heb nog nooit eerder last gehad van zeeziekte, maar na 5 minuten beneden deks word ik toch wel wat draaierig en misselijk. De lunch krijg ik nog binnen, maar ik zoek vervolgens snel weer een plek op het dek in de frisse lucht. We komen aan bij de Whitehaven beach, een prachtig strand met wit zand. Een bepaald deel van het eiland is afgehuurd door Johnny Depp met zijn nieuwe Pirates of the Caribbean film. Terug op de boot varen we nog eens drie uur naar onze slaapplek in de luwte van een eiland. Ik heb een stukje foam als matras in de punt van de boot gekregen dat ik voor de verandering met Shady mag delen. Na een matige nachtrust varen we na het ontbijt door naar een plek waar we zullen duiken. Tijdens de duik horen we het geluid van een walvis!
De weersomstandigheden zijn nog iets verslechterd. Het is op het dek koud, bewolkt en er staat een stevige wind. Beneden deks is het risico op misselijkheid aanwezig en zo bevind ik me in een catch 22; koud op het dek, of ziek in de warmte. Ik kies voor de kou. Na de tweede nacht snorkelen we in de ochtend nog met een schildpad om vervolgens onze reis terug te maken naar het vaste land. De wind is nog iets aangesterkt, maar de kapitein heeft er wel vertrouwen in dat we nog kunnen zeilen. De zee is wild. Shady, twee Fransen en ik worden weer gemobiliseerd om de zeilen te hijsen. Dit keer heb ik niets anders dan het touw vast om mijn balans te bewaren en de golven doen de boot behoorlijk schommelen. Het lukt ons om de zeilen te hijsen en niet van boord te vallen. Ik hoor de kapitein zeggen dat de wind wel 35 knopen is, maar kan dit keer moeilijker zeggen of hij daar nou echt blij mee is. Hij is duidelijk niet blij met de twee scheepsjongens die weinig ervaring hebben met zeilen. De boot hangt nu echt 90 graden in het water en ik moet me vasthouden om niet in het water te vallen. De kapitein geeft aan dat het voorste zeil te laten zakken. Er wordt een touw doorgegeven aan de rij mensen om dit voor elkaar te krijgen: “1, 2, 3 Pull!!! 1,2,3 Pull!!”. De boot stabiliseert weer iets en zo varen we terug naar Airlie Beach. Het vaste land voelt raar aan mijn benen na drie dagen op een boot.