It’s even better when it Rains

Het regent en er staat een stevige wind. Milford sounds is de plek met honderden watervallen. Met een boottrip kun je langs de watervallen richting de open oceaan varen. We zien een aantal foto’s van het gebied met een helderblauwe lucht en dat ziet er prachtig uit. Bij het kopen van onze tickets weet de kaartverkoper ons te vertellen dat het zelfs beter is als het regent, omdat er dan meer watervallen te zien zijn. De combinatie van regen en wind maakt het behoorlijk koud op de boot, maar dat maakt de omgeving niet minder indrukwekkend. Toch lijkt het mij niet het met mooi weer minder mooi is. Op de boot hoor ik een andere medewerkster precies hetzelfde zeggen tegen een andere toerist; “I like it even more when it rains”. Nee, dit geloof ik niet. Alle foto's op elke advertentie voor Milford sounds zijn met prachtig weer genomen en zien er zeker beter uit dan de bijna onderkoeling ervaring die ik nu onderga. Ik kan me wel voorstellen dat de medewerkers geïnstrueerd zijn om dit te zeggen, zodat toeristen zich minder lullig voelen vanwege de weersomstandigheden. Met 180 dagen regen per jaar is het een van de natste gebieden van het land. Een verkoopstrategie als deze zorgt er in ieder geval voor dat mensen het woord spreiden; “Yes, it was shit weather, but the lady who worked there told us it’s even better when it rains”.
Aangezien het niet opklaart, gaan we terug naar Queenstown. Onderweg stoppen we in een klein dorp bij een tankstation. Er is een gratis wifi spot en we gebruiken deze situatie om weer even met de rest van de wereld te communiceren. De motor van de auto zetten we uit, maar we laten het contact aan zodat we nog een beetje muziek kunnen luisteren. Een uur later stopt de muziek. Ik kijk naar mijn ipod, maar zie dat deze nog aan staat. Ik vraag Rodrigo om de auto te starten en hij probeert dit. Tevergeefs. De accu is leeg! Gelukkig staan we bij een tankstation en Rodrigo gaat naar binnen om te vragen of we een accustart kunnen krijgen. Dat kan wel indien we 30 dollar betalen. Er moet een creatievere en goedkopere manier zijn. Na wat rondvragen op straat is een vrouw bereid ons wel te helpen met haar startkabels.
In Queenstown regent het ook, maar dit weerhoudt ons er niet van om een 10km wandeling te maken in de omgeving. Onze wekelijkse warme douch voelt heerlijk aan na de koude en natte dagen. De laatste dagen met Rodrigo zijn aangebroken en de laatste avontuurlijke bestemming die we samen zullen bezoeken is Mount Cook. Een plek die veel bergbeklimmers aantrekt en een plek die voor meer dan 230 bergbeklimmers de laatste bestemming is geweest. Wij zijn van plan een wandeling in het gebied te maken zonder mount Cook zelf te beklimmen. We vertrekken ’s ochtends vroeg van onze campsite naar de voet van de berg; een klein uurtje rijden. De weersomstandigheden zijn binnen deze relatief kleine afstand totaal verschillend. Van zon en weinig wind op onze campsite tot regen, hagel, onweer en een zeer stevige wind aan de voet van de berg. De geplande wandeling met een klim van 1000 meter kunnen we in deze weersomstandigheden niet maken. Een kortere wandeling van 8 km willen we wel proberen. Ingepakt in een aantal lagen kleding en een goed regenpak beginnen we aan de tocht. Door de wind doet de regen pijn in mijn gezicht. Bij de eerste hangbrug die we over een rivier moeten oversteken merk ik hoeveel wind er echt staat en snap ik ook hoe de weersomstandigheden in dit gebied er voor kunnen zorgen dat mensen hier komen te overlijden. De wind is zo sterk dat ik bij vlagen bijna van het pad wordt afgeblazen. Na drie wankele hangbruggen over te zijn gegaan bereiken we het eindpunt. De regen gaat over in hagel en het begint ook te onweren. Ondanks mijn goede regenpak ben ik helemaal doorweekt. Hopelijk vinden we een plek waar het zonnig is, aangezien het behoorlijk lastig zal zijn om onze kleding te drogen in onze campervan.
Gelukkig lacht het lot ons toe en vinden we een campsite midden in een heuvellandschap met veel schapen in de zon. Er liggen wat stenen en voldoende hout voor ons klaar om een mooi kampvuur te maken. Een opengesneden blikje met een klein laagje olie en wat toiletpapier biedt een goede basis om het vuurtje op gang te brengen. Tijdens het duiken een maand geleden hebben we een stel ontmoet dat in de buurt van Christchurch woont, wat de bestemming zal zijn waar Rodrigo en ik afscheid van elkaar zullen nemen. Robyn en Anthony hebben ons aangeboden bij hen te verblijven als we in de buurt zijn. Ik bel ze en we zijn meer dan welkom. Erg prettig om weer eens een bed voor mezelf te hebben, na een maand in het busje met Rodrigo. De beslissing om samen te reizen was echter de juiste. We hebben een groot gedeelte van het land gezien en ik voel me weer fit. Ik ben er wederom van overtuigd dat er mooie dingen op je pad kunnen komen, als je een open blik hebt en open staat voor het positieve. We nemen afscheid en ik blijf nog een paar dagen bij Anthony en Robyn in huis om Christchurch te bezoeken. De dag dat ik wil doorreizen richting Oamaru, regent het echter weer. Ik had me voorgenomen om te gaan liften, maar de regen demotiveert me en het lijkt me gemakkelijker om gewoon de bus te nemen.
Na een busrit van vier uur kom ik aan. Het is al donker, maar zie een bordje met de naam van mijn geboekte hostel; Chillawhile. Het is een groot vrijstaand huis. Ik stap binnen in een soort woonkamer en zie iedereen opkijken en me verwelkomen. De sfeer geeft me direct een goed en warm gevoel, iets wat ik niet gewend ben van hostels. Ik word weg wijsgemaakt in het hostel, waar creativiteit gestimuleerd wordt. Je kunt schilderen en er staan verschillende muziekinstrumenten. Een aantal van de gasten zijn aan het breien en maken eigen handschoenen, sokken of sjaals.
Een hostel is een van de meest interessante plekken om de ontwikkeling van een groep dynamica te zien en in de meeste hostels gebeurd dit ongeveer op dezelfde manier. Nieuwkomers zijn in eerste instantie vaak afwachtend en zoeken naar een manier om een contact te maken met mensen die al langer in een hostel verblijven. De mensen die voor een langere tijd in een hostel verblijven behoren meestal al bij een vaste groep en staan minder open voor nieuwkomers. Als je lang genoeg blijft om wel te worden geaccepteerd door de groep zie je de ontwikkeling van rol vorming binnen een groep; leiders, volgers en slachtoffers. Als de groep groot genoeg is, zie je partij of frontvorming. Het leven in hostels zie ik als een groot sociaal experiment, waar willekeurige mensen bij elkaar worden gezet en op een of andere manier bijna altijd op dezelfde manier reageren. Big Brother zonder camera’s.
In Chillawhile ontdek ik echter geen van deze standaard ontwikkelingen. De bestaande groep opent zich direct voor mij. Het is een zeer gemengd gezelschap, met vrij unieke individuen. Ik herken wat sociale communicatie problemen in een aantal van hen, maar desondanks worden ze gerespecteerd om wie ze zijn en gestimuleerd in hun sterke punten. Een aantal creatievelingen willen schilderen en een van de jongens biedt zich aan als naaktmodel. Ik ben niet de meest creatieve schilder, maar wil deze kans niet laten schieten om mijn onontdekte talenten naar boven te laten komen. Helaas vind ik mijn onontdekte talent niet in het schilderen. Ik bekijk het eindresultaat en de kwaliteit van mijn schilderij is te vergelijken met een tekening van een kind van zes jaar oud. Vooral de harken als handen had ik misschien beter kunnen doen. Een aantal andere hebben echter een verbluffend resultaat. Oamaru heeft niet veel naast wat pinguïns en zeehonden, maar de sfeer in Chillawhile heeft mij toch drie dagen doen blijven.
Mijn volgende stop is Dunedin een van de grotere steden van het zuider eiland. Anthony heeft me aangeboden een lift te geven, aangezien hij daar ook heen gaat vandaag. Anthony is een een soort stieren-makelaar en probeert de juiste stier voor de juiste boer te vinden. De weersomstandigheden en het landschap kan behoorlijk verschillen in het zuider eiland, wat ervoor zorgt dat de juiste genen erg belangrijk zijn voor het overleven en de waarde van je vee. Ik rijd de dag met hem mee en leer zo het een en ander over veehouden in Nieuw Zeeland. In Dunedin kan ik verblijven bij zijn zus Penelope, die samen woont met haar man Andrew en twee kinderen. Ik mag slapen in de zelfgebouwde caravan die op het pad staat.
Dunedin heeft als enige bewoonde plek in de wereld een nestelplek voor albatrossen. Deze wil ik natuurlijk wel zien, maar niet voor de prijs die ze vragen als je een tour neemt vanuit het centrum (108 dollar). Als je zelf vervoer regelt kost een tour nog maar 45 dollar. Penelope wil me wel naar een busstop brengen. Er gaan slechts twee bussen per dag richting de albatroskolonie en dus erg belangrijk dat ik de eerste heen neem, zodat ik de tweede terug kan nemen. Na een half uur wachten in de kou, zie ik de bus 100 meter van de halte waar ik sta de bocht omslaan. Dat is niet handig. Ik begin te lopen, maar besef me ook dat 30km best ver is. Ik steek m’n duim omhoog en na drie keer binnen 10 minuten opgepikt te worden bereik ik het albatros centrum. De tour die ze aanbieden biedt geen garantie dat je een grote albatros zult zien, slechts een aantal jongen zittend op een nest. Ik besluit te wachten bij uitkijk punt en na een iets meer dan een uur wordt mijn geduld beloond. Een grote albatros met een spanwijdte van 3 meter vliegt een aantal keer heen en weer op een kleine 5 meter afstand. Ik krijg gemakkelijk een lift terug naar de stad. In de stad is de steilste bewoonde straat in de wereld, die ik natuurlijk even omhoog loop. Na een kleine week bijkomen bij deze zeer gastvrije familie ontmoet ik Audrey uit Frankrijk. Ik heb haar voor het eerst gezien in Oamaru en ze wil graag nog naar Mount Cook. Ik heb de weersvoorspelling in de gaten gehouden en zie dat deze een stuk beter zijn dan twee weken geleden toen ik er met Rodrigo was. We huren een auto en zullen een trip van vier dagen maken; in de hoop dat het beter is als het niet regent.