Time to Think & Recover

4 kg ben ik afgevallen gedurende mijn verblijf in het ziekenhuis. Er is mij verteld dat de nasleep van dengue nog zeker twee tot drie weken is, voordat ik mij weer een beetje fit zal voelen. Ik neem een tuk tuk naar het ziekenhuis om mijn laatste dosis antibioticum te krijgen. Omdat ze dit type antibioticum alleen via een infuus kunnen geven, moet ik me opnieuw laten opnemen, in ieder geval op papier. Dit verloopt gelukkig redelijk soepel. De mensen herkennen mij nog van gister en maken hier niet een al te groot probleem van. Ik mag op een bed gaan liggen en een van de zusters prikt de naald van het infuus in mijn linkerhand. Ik merk dat het pijn doet, maar ben nu beter uitgerust dus zeg er niets van. Ze loopt weg en komt terug met een collega. Deze zie ik bedenkelijk kijken en zij haalt de naald uit mijn hand, om het vervolgens in mijn andere hand te proberen. De eerste verpleegkundige heeft verkeerd geprikt en nu zit er een bult op mijn hand. De tweede keer gaat goed. 45 minuten later sta ik weer buiten en ik ben blij dat ik dit hoofdstuk nu echt kan afsluiten. Het ziekenhuis waar ik lag, is redelijk dicht bij het psychiatrisch ziekenhuis en mijn voormalige woning, dus ik maak gebruik van de gelegenheid om mijn spullen op te halen. Komende periode zal ik in ieder geval niet in Angoda verblijven.
Het tillen van mijn rugzak en de kleine stukken die ik heb gelopen zorgen direct voor spierpijn. Ik begin steeds meer te beseffen dat de mensen mogelijk wel gelijk hebben over de herstelperiode. Ik was er van overtuigd dat ik binnen drie weken wel weer een berg zou kunnen beklimmen. Op mijn handen en armen bemerk ik een soort uitslag, wat lijkt op een allergische reactie. Mogelijk nog van de dengue, of de antibiotica. Ook heb ik een voetschimmel opgelopen in het ziekenhuis. We zijn er nog niet.
De familie van Araliya zorgt erg goed voor me en ze zijn erg betrokken bij mijn herstel. Elke dag wordt gevraagd wat ik wil eten en er staat in ieder geval drie maal per dag een maaltijd voor me klaar. Door bij hen in huis te verblijven leer ik ook meteen wat over de cultuur en zie ik toch wel grote verschillen met de Nederlandse cultuur. Zo eet ik mijn maaltijden vrijwel altijd alleen en kijken zij toe hoe ik aan het eten ben. Als ik naar iets kijk wat op tafel sta, komen ze meteen naar me toe om het op te scheppen. Ik heb al een aantal keer expliciet aangegeven dat ik gewoon met hen samen wil eten, maar dit lijkt niet helemaal door te komen. Onderwerpen als status, geld, het vinden van een levenspartner en geloof komen regelmatig ter sprake; voornamelijk door hen aangedragen onderwerpen.

Een man die naast me in het ziekenhuis heeft gelegen belt me op. Hij is ook ontslagen uit het ziekenhuis en inmiddels alweer aan het werk. Hij zegt nog veel last te hebben van hoofdpijn en voelt zich nog slecht. Over dengue in Angoda maakt hij zich geen zorgen meer, omdat ze afgelopen week zijn gestart met het bestrijden van de muggenplaag met rook. Volgens hem is Colombo nu het probleem. Dezelfde dag krijg ik echter een smsje van mijn buurman Nihal in Angoda: “Hey Makram i am Nihal. Where are you? Now i also suffering from high fever. Now I admitd wd no 07”. Het lijkt erop dat Angoda toch nog niet muggenvrij is.

Afgelopen dagen heb ik wat tijd gehad om na te denken over mijn vervolg plan. Ik heb drie opties; 1. Blijven in Sri Lanka 2. Terug naar Nederland 3. Doorvliegen naar Australië. Optie twee valt sowieso af, er zijn genoeg plekken zonder dengue mug, waar ik nog heen zou kunnen gaan. Optie drie is een realistische optie; ik heb mijn ticket al en moet alleen de datum verzetten als ik nu weg zou willen gaan. In Australië en Nieuw Zeeland heb je nagenoeg geen dengue mug. Ik heb mogen proeven van het werk en de sfeer in Sri Lanka en heb zelfs al redelijk wat van het eiland kunnen zien. Toch voelt het niet goed. Net nu ik veel voorbereidingen heb getroffen voor het geven van trainingen en heb geïnvesteerd in het maken van contacten. En dan laat ik mij uit het veld slaan door een mug? Ik wil de risico’s ook niet onderschatten. De ziekenhuis opname zit nog vers in mijn geheugen. Er schijnen vier typen dengue te zijn. Als je eenmaal een type hebt gehad, raak je immuun voor dat type. Word je echter door een ander type gestoken, is de kans op een ernstiger beloop van de ziekte groter. Het bloedonderzoek hier gaat niet zo ver dat er een uitspraak wordt gedaan over welk type je hebt en dus is er ook weinig bekend over welke typen er voorkomen in het gebied. Mogelijk alle vier. Ik heb de keuze om me te laten leiden door angst, of de risico’s in te schatten en daarop te anticiperen. Dus wat is er voor nodig als ik hier wel wil blijven? In ieder geval is het noodzaak dat, zolang er dengue slachtoffers vallen in de buurt van mijn woning in Angoda, ik daar niet ga wonen. De familie waar ik nu verblijf heeft mij al aangeboden dat ik hier wel tot februari kan verblijven. Ik zou liever een wat meer centrale plek kiezen, aangezien dit overal ver vandaan is. Naar het psychiatrisch ziekenhuis zou ik twee uur moeten reizen. Het geeft me wel wat tijd om een betere plek in Colombo te vinden.

Ik ben uitgenodigd om met mijn vrienden in Colombo wat te gaan eten. Een goede gelegenheid om een balletje op te gooien over mijn zoektocht naar een woning. Ik neem de bus naar het afgesproken restaurant en als ik aankom, merk ik dat dit al erg veel van mijn energie heeft weggenomen. Ik voel me elke minuut minder waard en kom in het gezelschap van acht weinig aan het woord. Nadat ik een deel van mijn maaltijd heb genuttigd neem ik afscheid en stap ik in een tuk tuk. Dit was toch nog te snel en te veel.
Na een goede nachtrust voel ik me weer een stuk beter. Ik stuur dr Angelo een bericht dat ik aankomende maandag wel weer naar het psychiatrisch ziekenhuis wil komen. Hij belt me direct op om te zeggen dat hij dit geen goed plan vindt. Hij heeft zelf al tweemaal dengue gehad en benoemt dat ik minimaal twee weken bedrust moet houden, voordat ik weer mag komen werken; die heb ik nodig om aan te sterken. Ik ga er niet onderuit komen en zal moeten toegeven aan de rust; een behoorlijke opgave voor mij.
Afgelopen nachten droom ik veel. Ik droom dat ik ben vastgebonden aan een bed in het ziekenhuis en dat de verpleging lachend met een spuit in hun handen staan te kijken. Ik droom dat ik elk moment kan flauwvallen en extra adrenaline nodig heb om te kunnen lopen. Ik droom dat ik in een muggenplaag sta en daar niet uit weg kan komen. Met een verhoogde hartslag en een versnelde ademhaling ontwaak ik uit deze dromen. De dromen verontrusten me verder niet en met hetzelfde gemak val ik weer in slaap, benieuwd of het me gaat lukken om mijn dromen om te buigen naar een positief einde.

Ik heb de drang om weer wat te gaan ondernemen en te testen wat mijn lichaam aankan. Zwemmen lijkt me een goede eerste stap voor wat lichamelijke uitdaging. Ik neem de bus naar het Mount Lavinia Hotel, waar je naast zwemmen ook goed kunt rusten met een mooi uitzicht over de kustlijn. Op een laag tempo lukt het mij om tweemaal 15 minuten te zwemmen. Aangezien ik er toch ben, maak ik ook gebruik van de warme douche die ze hier hebben. In het huis waar ik nu verblijf hebben ze evenals in mijn huis in Angoda alleen een koude douche. Op zich geen probleem met dit warme klimaat, maar in tijden als deze voelt een warme douche toch wel erg fijn aan op mijn nog wat gevoelige spieren.
Ik start mijn computer op om weer wat voorbereidingen te treffen voor presentaties die ik komende periode zou gaan geven. Mijn concentratie zakt snel weg en het lukt mij niet om hier serieus mee bezig te zijn. Ik krijg hoofdpijn en ga maar weer in bed liggen. Mogelijk komt het wel omdat ik nu al bijna twee dagen binnen zit en moet ik gewoon even naar buiten. Ik maak een kleine wandeling naar een supermarkt in de buurt. Natuurlijk heb ik een slechte timing, want op de terugweg begint het keihard te regenen en te onweren. Noodgedwongen schuil ik onder een klein afdakje wachtend tot de ergste regen stopt. De hoofdpijn neemt hierna wel af.
Als ik mijn spieren wat wil aansterken moet ik wel wat meer gaan bewegen. Ik zie de donkere wolken alweer komen, maar schat in dat ik nog wel een paar uur heb voordat het los zal barsten. Op naar het zwembad om mijn spieren weer wat te activeren. Het lukt me wederom om tweemaal 15 minuten te zwemmen.
Ik krijg bericht van een van mijn vrienden dat er ergens een kamer vrij is waar ik per direct zou kunnen komen wonen als ik het eens ben met de voorwaarden. Ik zal de woning delen met twee anderen en de kosten zullen 25.000 roepies per maand zijn (ongeveer 150 euro). Ik moet wel drie maanden in een keer betalen + een borg. Hier ben ik het natuurlijk niet mee eens, aangezien ik nog steeds geen visum heb tot februari, maar slechts tot eind december. Ik geef aan dat ik de eerste maand wel vooruit kan betalen en de rest zal betalen zodra ik mijn visum heb geregeld.

Om 05.40uur word ik gewekt door Araliya, met de vraag of ik thee wil. “Nee, laat me slapen! Ik heb mijn wekker gezet om 06.15uur”. Dat lukt natuurlijk niet meer. Een koude douche om wakker te worden dan maar. Mijn kleding is gestreken en ligt klaar. Vervolgens wat cornflakes naar binnen werken. Ik krijg een lunchpakket in mijn tas gestopt en word door de hele familie uitgezwaaid. Moeder zoent me en vader geeft me een stevige hand en spreekt me de woorden “good luck at the office” toe. Voor het eerst voel ik me weer krachtig genoeg om naar het psychiatrisch ziekenhuis te gaan. Het is een reis van twee uur met het openbaar vervoer en halverwege de rit ben ik al kapot. Ik kom aan en zoek dr Mendis op. Na een uur wachten komt hij dan eindelijk. Hij nodigt me uit in zijn kantoor en wijst me erop dat hij me gewaarschuwd heeft voor dengue en dat ik niet goed naar hem heb geluisterd. Hij vraagt me wat mijn plan nu is. Ik zeg dat ik wil blijven en dat ik benieuwd ben of ik mijn visum nog kan krijgen. Hij zegt hierop dat hij de aanvraagprocedure heeft stopgezet nadat ik in het ziekenhuis terecht kwam, omdat hij ervan uit ging dat ik wel zou overlijden en geen visum meer nodig zou hebben. De humor van een psychiater is soms ondoorgrondelijk. Hij heeft wel al bericht gekregen van zijn vriend bij de immigratie dienst dat het mogelijk is en zal een afspraak maken om het verder te regelen. Op de afdeling zie ik nog twee van de registrars die mij nog even vertellen over alle complicaties die kunnen optreden bij dengue en dat ik wel geluk heb gehad. De rest van de staf reageert dit maal vrolijker op mijn terugkomst dan na mijn vakantie. Ik hoor van Pryantha dat de meeste mensen zich wel zorgen maakte om mij en dat hij ook blij is mij weer te zien. Hij adviseert me echter wel om erg rustig aan weer te beginnen. Ik stel hem gerust en geef aan dat ik nog genoeg tijd met hem zal spenderen aangezien ik gewoon tot februari wil blijven. Van zijn gezicht lees ik af dat dit niet echt het antwoord is waar hij op had gehoopt.
Dan hebben we mijn buurman Nihal nog. Ik bel hem op en hij zegt vandaag met ontslag te mogen uit het ziekenhuis. Ik wacht hem op bij zijn huis met wat vruchtensap en koekjes. Hij ziet er slecht uit en zegt zich ook nog niet goed te voelen. Hij heeft acht dagen in het ziekenhuis gelegen. Nu beginnen zijn bloedwaarden iets te stijgen en mag hij thuis verder herstellen. Hij heeft geen andere plek waar hij kan gaan wonen en is gedwongen terug te keren naar het hart van de dengue epidemie. Misschien maakt ’t het leven soms wel makkelijker als je geen keuze hoeft te maken.