The Hardest Part

Ik wil graag iets terugdoen voor de goede zorg die ik krijg bij de familie van Araliya. Dit is nogal een opgave omdat ze me in de zieke rol hebben geplaatst en niks van me aan willen nemen. Daarnaast zien ze me als een arme vrijwilliger. Een van de eerdere avonden hebben we ´t over pizza gehad en hoe zij dit ook lekker vinden. Na lang aandringen, de telefoon pakken en het bestellen van pizza´s die ik zelf lekker vind, hebben we nu dan voor het eerst een avond dat we gezamenlijk eten.

Van elke dag dat ik iets onderneem moet ik nog steeds minimaal een dag bijkomen. Ik heb inmiddels een vaste stoel in de woonkamer onder de ventilator. Eerder vertelde de vader dat hij erg geïnteresseerd is in het lezen van horoscopen. Moeder vertelt dat er voor hun huwelijk ook is gekeken naar de matching van beide horoscopen. Mede op basis hiervan zijn ze voor elkaar geselecteerd. Ik ben wel benieuwd wat mijn horoscoop te zeggen heeft en of deze verder gaat dan de over algemene horoscoop die te vinden is in de Nederlandse kranten. Vader doet een berekening en benoemt dat ik afgelopen augustus ben gestopt met mijn werk en de drang had te reizen, terwijl ik een promotie had kunnen maken als ik was gebleven. Hij zegt dat ik in het begin van mijn reis ziek zal worden. Dit klopt, maar dit zijn ook dingen die hij al had kunnen weten. Ik ben vanaf september al in Sri Lanka en ik kom net uit het ziekenhuis. Wat heeft hij te zeggen over mijn toekomst? De reis zal goed voor me zijn. Als ik terugkom zal ik een baan vinden die goed betaald en zal ik een leiders/managers functie krijgen. Over 2,5 jaar zullen er echter 2,5 jaar komen waarin mijn leven moeilijk zal verlopen. Dit heeft te maken met de slechte stand van Jupiter tijdens mijn geboorte. Hij zegt dat er tijdens de geboorte ook iets niet helemaal goed gegaan moet zijn. Volgens mij heb ik hem niet verteld dat ik in mijn moeders buik heb gepoept, dus nu begint hij mijn interesse wel te wekken. De 2,5 jaar die slecht zal gaan kan komen door ziekte of mentale problemen. Daarna zal het echter weer beter gaan.
Moeder wil haar favoriete televisieprogramma zien en vraagt of ze in de stoel kan zitten, waar ik in zit. Geen probleem. Araliya wil mij iets laten zien op de computer, dus ik neem plaats op de bank naast haar. Vader komt aanlopen en ziet dit en begint op een boze toon tegen zijn dochter te spreken. Ze staat op en loopt weg. Ik ben wat moe en ga naar mijn kamer.
De volgende avond pak ik mijn spullen en neem ik dankbaar afscheid van deze familie. Ik verhuis een dag eerder dan gepland door familieomstandigheden waar ik geen deel van uit wil maken. Op het moment dat ik weg wil gaan, krijg ik een spontane bloedneus. Het is heel lang geleden dat ik daar last van heb gehad. Mogelijk nog een na-effect van de dengue. Door mijn vervroegde verhuizing is mijn kamer in mijn nieuwe woning helaas nog niet klaar; er staat nog geen bed. Vannacht zal ik op een klein bankje in de woonkamer slapen. Ik word wel goed opgevangen door mijn twee huisgenoten; Romina en Nathalie. De locatie van mijn nieuwe woning is zeer centraal in Colombo.

Dr Mendis heeft me een sms gestuurd dat ik mijn paspoort aan hem moet geven, zodat hij maandag het juiste visum voor me kan regelen. Hij heeft dan een afspraak met de immigratie officier. Ik neem een tuktuk naar het psychiatrisch ziekenhuis, wat me ongeveer 35 minuten en 500roepies kost. Nadat ik mijn paspoort heb afgegeven word ik gevraagd of ik een gat wil opvullen. Er is een groep van 40 post-graduate counselors op bezoek. De spreker is nog niet gearriveerd en ze hebben iemand nodig die wat kan vertellen over psychiatrie. Ik heb een usb-stick bij me met een quiz om het stigma op psychiatrie te doorbreken. Ik heb ongeveer een half uur om het een en ander met deze groep door te nemen. De quiz is multiple choice en de eerste vraag luidt: Wat is geen symptoom van schizofrenie? A. Hallucinaties B. Wanen C. Agressie
Ik ga de antwoorden een voor een af en vraag of ze hun hand op willen steken bij het antwoord wat volgens hen correct is. “A”; ongeveer drie mensen steken hun hand op. “B”; twee mensen steken hun hand op. “C”; iemand die al eerder zijn hand op stak , steekt weer zijn hand op. Dat waren alle antwoorden, maar ik heb lang niet alle handen de lucht in zien gaan. Daarom voeg ik nog een optie toe: “Wie heeft er geen flauw idee? Steek je hand op”. Niemand steekt zijn hand op. Nog maar een antwoordmogelijkheid dan: “Wie spreekt er geen Engels?”. Niemand steekt zijn hand op. Misschien had ik deze laatste vraag anders moeten formuleren om erachter te komen of ze wel of geen Engels spreken. Ik ga verder met de volgende vraag. Na een aantal vragen beginnen de mensen iets meer mee te doen. Als het net een beetje begint te lopen, word ik onderbroken, omdat de rondleiding gaat starten. Ik voel me wat vermoeid en ga weer richting Colombo. Hier wacht de volgende uitdaging. Mijn nieuwe bed past niet door de deur van mijn nieuwe kamer. Hij moet daarom eerst uit elkaar geschroefd worden. Dit gaat echter niet zo makkelijk door roest. Romina komt met het idee om er wat cola op te gieten, bij de afwezigheid van kruipolie. Een uurtje later lukt het dan toch om het bed uit elkaar te schroeven en in mijn kamer weer in elkaar te zetten. Eindelijk kan ik even liggend op bed tot rust komen.

Met goede hoop ga ik naar het psychiatrisch ziekenhuis. Zal het dan eindelijk gelukt zijn, zal ik eindelijk het juiste visum hebben en kunnen blijven tot februari. Dr Mendis is er niet, maar zijn collega, aan wie ik het paspoort twee dagen geleden heb gegeven wel. Ze pakt hem direct uit het laatje waar ze hem toen in heeft gelegd. Het is nog niet gelukt, omdat er eerst een brief van het ministerie van volksgezondheid nodig is. Het zal op zijn vroegst volgende week lukken om een afspraak te maken. Dr Mendis zal de rest van de week ook in het buitenland verblijven. Ik had het kunnen voorspellen. Dan maar even langs de afdeling. Ik neem de tijd om de notulen van de laatste vergadering door te lezen. Er zijn veel actiepunten en ik ben benieuwd wat ervan terecht is gekomen. Volgende week staat de volgende vergadering gepland. Van het ene op het andere moment raak ik uitgeput. Er komt een zware hoofdpijn opzetten en ik voel me niet goed. Ik neem afscheid van de afdeling en eet nog even wat voor ik aan mijn terugreis naar Colombo begin. Eenmaal thuisgekomen ben ik blij dat ik de trap op kan lopen en in m´n bed kan gaan liggen. Hopen dat ik me beter voel na wat slaap. Ik ben slechts een halve dag actief geweest, maar dit heeft me duidelijk gesloopt. Ik heb daarnaast ook wat last van mijn keel gekregen. Hopen maar dat dit niet doorzet. Na mijn middagdutje is de hoofdpijn nog niet verdwenen. Ik neem twee paracetamol in de hoop dat dit mij nu voor het eerst in mijn leven echt gaat helpen tegen hoofdpijn. Een uurtje later lijkt de hoofdpijn iets af te nemen. Na het eten begint mijn neus echter weer te bloeden. Het stopt vrij snel, net als een aantal dagen geleden, maar een paar uur later begint het weer. Ik stuur dr Angelo een bericht met mijn symptomen en dat ik overmorgen niet zal komen. Hij belt me direct op om te vragen hoe het met me gaat en adviseert me komende drie dagen in ieder geval niets te doen. Ik merk aan mezelf dat de herstelperiode me erg zwaar valt. Ik ga te snel en wil te veel, terwijl mijn lichaam me allerlei signalen geeft dat ik rustig aan moet doen. Niet alleen mijn lichaam, maar ook vrienden, familie en eigenlijk iedereen in mijn omgeving ziet of merkt het aan me en geven me advies: ‘Doe rustig aan!’. Wat moet er gebeuren voordat ik dat serieus ga nemen en nu écht rustig aan ga doen. Maar wat is écht rustig aan? Voor mijn gevoel doe ik al echt rustig aan en zelfs dat is teveel. Terug naar bedrust, hoe moeilijk het ook voor mij is.
Na mijn eerste dag bedrust had ik het gevoel dat het me goed deed. Nu word ik echter wakker met keelpijn en voel ik me niet goed. Het lukt me om mijn ontbijt en lunch te eten, maar daarna word ik misselijk. Ik slaap de rest van de middag, maar ook nadat ik ontwaak voel ik me nog niet goed. Ik wil toch nog wat vitamines binnenkrijgen en loop naar een tentje in de buurt waar ze verse sap verkopen. Met moeite krijg ik de mix fruit juice zonder toegevoegde suiker door mijn keel. Het gevoel wat ik nu heb doet me denken aan hoe ik me in het ziekenhuis voelde en de moeite die het mij kostte om naar het toilet te lopen. Nu moet ik iets verder lopen richting mijn woning en ik krijg het wat benauwd. Ik kom uitgeput thuis en ga maar weer op bed liggen. Ik weet nu al dat het me niet gaat lukken om mijn avondmaaltijd te nuttigen. F*ck! Hoe kan het nou dat ik me ineens weer zo slecht voel.
Gelukkig zakt de misselijkheid weg en is m’n keelpijn ook verminderd. We gaan toch maar weer voor een dagje bedrust, want dit is juist het verraderlijke. De golfbeweging in mijn herstel heeft me afgelopen zeventien dagen al meerdere malen op het verkeerde been gezet. Ik begin me te realiseren dat ook Pryantha mogelijk wel het beste met me voor heeft. Nu ik dit opschrijf realiseer ik me ook dat mijn momenten van realisatie steeds van korte duur zijn en dat ik me toch steeds weer laat misleiden door een kort moment dat ik me iets beter voel. Vandaag niet!