Untouchable

M’n dagen krijgen een vast patroon. Ik word wakker, neem een douche en eet m’n ontbijt bestaande uit een banaan, wat cornflakes en een gember thee met honing. Vervolgens ga ik terug naar bed. Rond 13.00uur ga ik naar een lokaal eettentje om de hoek van mijn nieuwe woning, waar ik een rijst met curry eet. Ik loop vanuit hier door naar het nabij gelegen Liberty Plaza, een winkelcentrum dat niet heel veel voorstelt, maar waar ze wel een tentje hebben waar ze verse fruit juices verkopen. Ik bestel elke dag een mix fruit juice, om vervolgens weer naar huis te gaan. Thuis lig ik weer in bed. Als ik niet slaap kijk ik afleveringen van Dexter; een serie over een forensisch bloedanalist die daarnaast ook seriemoordenaar is. Verder speel ik af en toe wat gitaar en kom ik mijn bed uit voor wat thee of een bezoek aan het toilet.
In het weekend wijkt mijn patroon iets af, aangezien mijn nieuwe vrienden nu ook vrij zijn. Ik verruil mijn eigen bed voor een bed aan het zwembad bij een van de nabij gelegen hotels. Om niet teveel af te wijken van mijn patroon bestel ik ook hier een mix fruit juice zonder suiker. Degene die mijn bestelling opneemt zegt hierop de wijze woorden: “yes I don’t put sugar, but I will put fruit inside”.
Na een week bedrust voel ik me iets beter, voornamelijk op de momenten dat ik niets doe. Mijn vermoeidheid is er nog wel, maar ik val niet meer met hetzelfde gemak in slaap. De ventilator op mijn kamer maakt een hard, inconsistent tikkend geluid, waar ik tot nu toe nog geen last van heb gehad, maar wat me nu hindert bij het inslaap vallen. Zonder ventilator is het best warm. Ik zie het echter als een goed teken dat ik me weer druk kan maken om andere dingen dan mijn (on)gezondheid. Voordat ik ziek werd heb ik toegezegd volgende week een presentatie te geven bij een instelling voor deskundigheidsbevorderingen in de psychologie. Ik ben gevraagd een twee-uur-durende interactieve presentatie te geven over dramatherapie in combinatie met Cognitieve Gedrags Therapie (CGT). Ondanks alle drama in mijn leven afgelopen maand is dramatherapie niet mijn specialiteit. Ik had verwacht dat ik met wat voorbereiding wel wat in elkaar zou kunnen zetten, maar dit gaat nu wat moeilijker in mijn huidige staat van zijn. Gelukkig heb ik de contactgegevens van de dramatherapeute van mijn vorige werk, die mij uit de brand helpt met een opzetje voor een presentatie en wat dramatherapeutische oefeningen.

Tijdens de trip met Yathreb en Claire is de zoomlens van mijn camera stukgegaan; hij stelt niet meer goed scherp. Dit geeft me een mooie dagtaak. Ik heb een camera reparatie winkel gezien op een 500 meter afstand van mijn woning; tijd voor een bezoekje. De man achter de receptie aan wie ik mijn camera geef, begint hem geïnteresseerd te bekijken. Hij kan echter het aan knopje niet vinden, waardoor mijn vertrouwen in hem al wat begint te zakken. Hij loopt weg met mijn camera, waarschijnlijk naar iemand die er wel verstand van heeft, en komt terug zonder camera. Het eerste wat hij zegt als hij weer voor me gaat zitten is: “and you?”. Ik heb geen idee wat hij bedoelt, aangezien ik hem ook geen andere vraag heb gesteld, dan de vraag of hij mijn camera kan maken. Ik wacht eerst tot er een ijzige stilte valt en vraag hem dan: “what about me?”. Vervolgens komt de vraag in matig Engels: “where are you from?”. Oooow bedoelde je dat met “and you?”. Hij wacht het antwoord echter niet af en loopt weer weg. Dit keer komt hij terug met mijn camera en deelt me mede dat de lens stuk is. Het laten maken zal lang duren en mogelijk ook veel kosten, omdat het onderdeel dat stuk is, besteld zal moeten worden. Ik neem m’n camera mee en loop weg.
Het is buiten hard aan het regenen en onweren. Ik moet nog avondeten en bestel maar een pizza bij de pizzahut. Ik bestel een Margarita pizza; alleen met kaas en zeg dit expliciet door de telefoon. De persoon aan de andere kant van de lijn zegt hierop: “or do you want a chicken tandori pizza?” – “No, I just told you, i want a Margarita pizza, only cheese”. Toen ik dit voordat ik ziek werd in een pizzahut vestiging op dezelfde manier heb meegemaakt, kreeg ik uiteindelijk toch een chicken tandori pizza. Hopen dat deze medewerker het beter heeft begrepen. De service is goed en snel, binnen 20 minuten heb ik een warme pizza Margarita.

Ik heb met dr Mendis afgesproken. Hij heeft aangegeven dat er mogelijk een probleem is bij de aanvraag van mijn visum, omdat zijn vreind niet meer bij de immigratiedienst werkt. Hij kan eventueel wel mijn toeristenvisum weer verlengen, maar een werkvisum zit er waarschijnlijk niet in. Dat zou betekenen dat ik buiten het psychiatrisch ziekenhuis geen andere projecten kan doen. Het werk in het psychiatrisch ziekenhuis is wegens de taalbarrière enigszins beperkt, en ik richt me voornamelijk op het verbeteren van de omstandigheden en training van de staf. Niet iets wat ik elke dag de gehele dag door kan doen. Voor het eerst krijg ik het idee dat het misschien wel beter is als ik aan het eind van deze maand door reis en ergens in een hostel aan een strand een maandje zal gaan ontspannen. Terwijl ik tijdens mijn eerste ontmoeting met dr Mendis het idee had dat iedereen voor hem aan het rennen was, merk ik nu dat het toch anders is. Ik zie hoe moeilijk het is om iets voor mezelf voor elkaar te krijgen zonder zijn hulp en hoe moeilijk het is zijn aandacht net lang genoeg te trekken, zodat hij ook echt naar je luistert. Zonder zijn handtekening gebeurd er namelijk niets en dat werkt niet bevorderlijk als je je eigen werk af wilt krijgen. Ik heb me echter voorgenomen niet achter hem aan te gaan rennen. Ik bied mijn diensten al gratis aan en zal deze vrijwillige baan zeker niet koste wat kost, met een uitzicht op deportatie, willen behouden. Hij zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken en dat hij wel wat gaat regelen. Op dat moment schiet hem waarschijnlijk te binnen dat hij ergens moet zijn, want hij staat op en loopt weg. Ik roep hem de boodschap na dat ik niet zal blijven als ik alleen een toeristenvisum krijg, maar weet niet zeker of deze boodschap nog bij hem binnen dringt.
Er is een afscheidsfeestje georganiseerd voor een van de dokters die met pensioen gaat. Uit elke discipline houdt iemand een toespraak. Dr Mendis is een van de personen die een toespraak houdt en hij neemt hier uitgebreid de tijd voor. Ik begrijp er niet veel van, aangezien hij dit in het Singalees doet. Na zijn toespraak komt hij naar me toe en geeft hij aan dat het wel goed gaat komen en dat ik zeker niet weg moet gaan. We moeten alleen zijn nieuwe vriend van de immigratie bezoeken. We spreken af hier morgen contact over te hebben. Ik kan een rit krijgen richting Colombo en maak van de gelegenheid gebruik om te vragen wat dr Mendis allemaal in zijn toespraak zei. Hierop wordt geantwoord dat hij voornamelijk over zichzelf praatte en dat het wel wat ongepast was voor het afscheid van een collega. Niemand geeft hem echter feedback, waardoor hij aan het eind van de dag waarschijnlijk naar huis gaat met het gevoel dat hij een goede toespraak heeft gehouden. Hoe meer macht iemand krijgt, hoe moeilijker het is voor de omgeving om deze persoon direct te bekritiseren en hoe groter de kans dat iemand er vanuit zal gaan dat zijn ideeën altijd de beste zijn. En zo lijkt macht, narcisme en onaantastbaarheid in de hand te werken. De strijd voor de verkiezingen in januari is ook op volle gang. Door het hele land zie je fotos van de huidige lachende president Mahinda Rajapaksa. Hij heeft de verkiezingen een jaar vervroegd. Als leider ben je nou eenmaal in de positie om de regels hier en daar iets aan te passen.
Ik krijg de volgende ochtend een smsje an dr Mendis: “I will do it next week”. Ik heb al bedacht dat ik nog anderhalve week zal wachten. Als de aanvraag van mijn nieuwe visum dan nog niet in gang is gezet zal ik mijn ticket om boeken.

De huidige registrars zullen volgende week hun stage periode in het psychiatrisch ziekenhuis afronden. Ik had al twee presentaties voorbereid, maar door mijn ziek-zijn nog geen tijd gevonden om dit met hen door te nemen. Gelukkig voel ik me iets beter en is er ruimte in hun drukke programma om hier toch wat tijd aan te besteden. Ik voel me nog redelijk fit, maar besluit het niet te intensief te maken vandaag en neem de bus terug naar Colombo. Een bezoekje aan de kapper lukt me nog wel. De kapper die ik heb uitgekozen heeft een wat onaangename geur. Hij is continu zijn neus aan het ophalen, aan het rochelen en bij vlagen heb ik het idee dat hij langs mijn oor op de grond spuugt. Ik weet niet hoe goed of slecht mijn weerstand nu is en hoe vatbaar ik ben voor alle ziektes om mij heen, maar voel me niet op mijn gemak. Wat kan ik doen om mezelf zoveel mogelijk te beschermen. De hele knipbeurt mijn adem inhouden gaat me niet lukken. Op het moment dat deze overlevingstechniek in me naar bovenkomt vraag ik me direct af of dit überhaupt zou werken. De meeste bacteriën worden volgens mij via de handen verspreid. En ja, tijdens het scheren drukt hij zijn vingers op en rond mijn mond. Het eindresultaat is goed, voor slechts 350 roepies (2,30 euro). Ik probeer het positief te bekijken; een test voor mijn weerstand.