Unlucky Bird

Afgelopen weken heb ik regelmatig keelpijn. Ook nu voel ik het weer opkomen. Mijn klieren in mijn keel zetten wat op en ik weet nu dat het ongeveer een dag duurt voordat het weer over is. Dit weekend ga ik voor het eerst sinds mijn ziektebed weer iets leuks doen. Mijn nieuwe vrienden willen een weekend naar Mirissa, een plek aan het strand in het zuiden, waar ik ook met Yathreb en Claire ben geweest. Ik hoop niet dat de keelpijn mijn weekend negatief zal beïnvloeden, maar ga uit van het beste. Ik verblijf in een ander hotel dan mijn vrienden, omdat zij iets luxer willen overnachten. Mij maakt dit niet zoveel uit, aangezien ik de kamer alleen zal gebruiken om te slapen. Daarnaast betaal ik minder en verblijf ik in een hotel direct aan het strand.
Het voorteken van gisteravond laat me niet in de steek en ik word wakker met keelpijn. Ik neem bij het ontbijt direct wat vitamines en thee. Gelukkig heb ik me al voorgenomen om er vooral een heel ontspannen weekend van te maken en ben ik toch wel blij dat ik mijn bed in Colombo even kan inruilen voor een strandbedje aan de oceaan. Mijn vrienden zijn gaan duiken, maar hier wil ik me nog niet aan wagen. Veel drinken en wat zee water lijken wel te helpen, aangezien ik me aan het eind van de dag een stuk beter voel.
Romi heeft met haar connecties in de toeristen industrie geregeld dat we gratis met een whale watch boat trip meekunnen. Na een uur varen zien we dan de eerst walvissen. De walvissen komen iedere 10-15 minuten boven water, blazen dan wat lucht uit het gat op hun rug en duiken vervolgens weer onder. Op het moment dat ze onderduiken gaat de staart omhoog en krijg je die mooi te zien. De bootbemanning is dit moment steeds aan het voorspellen en roepen enthousiast ‘tail up, tail up!’. Het valt me op dat ze er vaker naast zitten dan dat ze dit goed voorspellen. Ik merk dat ik verwend ben met mijn whale watch tour in Ecuador in 2009, waar ik de walvissen op nog geen 20 meter afstand heb zien springen en klapperen met hun vinnen. Hier is de regel dat je minimaal op 100 meter afstand moet blijven, tenzij de walvis precies jou kant op zwemt. We zien in totaal ongeveer vijf walvissen. Mogelijk een aantal keer dezelfde ook. Op de terugweg, wat een gek woord is, aangezien er geen weg is op de zee, zien we nog een groep dolfijnen die een tijdje met de boot mee zwemmen. Door deze dieren ben ik dan altijd toch wel weer erg gefascineerd! We zijn ruim vier uur verder en mijn energie is helemaal weg. Even een powernap dan maar.
Op het strand heb ik een strandbedje naast een Tsjechische dame van ongeveer 36 jaar oud. Ze heeft grote schaafwonden op haar armen en benen. Nadat ik een gesprek met haar start ben ik wel benieuwd wat er is gebeurd. Ze geeft aan hier al twee weken te zijn op surf vakantie, maar dat ze eigenlijk niet heeft kunnen surfen. In haar eerste week werd ze in haar been gebeten door een hond op straat. Aangezien rabiës hier nog wel voorkomt, heeft ze een aantal injecties moeten halen in het ziekenhuis. In haar tweede week was ze op een feestje, waar ze rond 22.00uur besloot naar haar hotel te gaan. Een wandeling van ongeveer een kilometer. Binnen deze kilometer werd ze echter op een onverlichte weg (eigenlijk zijn alle wegen hier onverlicht) door een man vastgegrepen en ontstond er een worsteling waarbij ze op de grond is gevallen. Doordat ze ook schreeuwde zijn er mensen op af gekomen, waarna de dader besloot weg te rennen. Nu weet ze niet goed wat ze nog moet doen in dit land. Door haar verwondingen kan ze niet meer surfen en ze durft niet meer alleen te reizen door dit land. De rest van de 10 dagen die ze hier nog zal zijn wil ze echter ook niet op het strand in Mirissa doorbrengen. Over pech gesproken.

Ik neem deel aan het tweede Multi Disciplinaire Overleg (MDO) in het psychiatrisch ziekenhuis. Er zijn wel degelijk dingen in gang gezet met betrekking tot de punten die ik op papier heb ingebracht in het vorige MDO. Er is een loodgieter geweest om het probleem met de douches te bekijken. Daarnaast is er een afspraak gemaakt met een bedbug bestrijdingsbedrijf om dit probleem aan te pakken. Ook is er een systeem geïntroduceerd om tandenborstels in het beheer van het personeel te houden, zodat deze niet gemakkelijk kwijt kunnen raken. Het maken van ‘care plans’ is nog niet gelukt. Ik bied mijn hulp aan om hier samen met de verpleging naar te kijken. Er is vraag naar deskundigheidsbevordering en hier lijk ik de aangewezen persoon voor te zijn. Ik heb al min of meer een training in gedachten van drie trainingsmomenten voor de supportive staf en de verpleging. Dit programma wordt besproken en ik krijg dezelfde dag nog toestemming van dr Mendis. Ik heb bedacht het modules van twee uur te maken, om het zo laagdrempelig mogelijk te houden, in de hoop dat er ook daadwerkelijk mensen zullen komen opdagen. Het is een intensieve dag, omdat ik eind van de middag ook de training van drie uur moet geven. Gelukkig heb ik nog de sleutel van mijn woning in Angoda, waardoor ik even een paar uur op bed kan liggen.
De training over Dramatherapie en CGT wordt erg goed ontvangen. Ondanks de stroomuitval door de hevige onweer lukt het me wel om gemakkelijk het drie uur durende programma te vullen. Ik krijg een boek over dramatherapie in Sri Lanka en word door de schrijver, die ook deelnam aan de training, gevraagd om een hoofdstuk in zijn nieuwe boek te schrijven.

Ik heb nog twee dagen in mijn hoofd om mijn visum te regelen. Dr Mendis verwelkomt me in zijn kantoor. Hij belt met het hoofd van de immigratie dienst en zegt dat ik eraan zal komen. Ik krijg een brief die al eerder is opgesteld mee. Hij zegt dat ik mijn tas maar achter moet laten en alle papieren in een mapje onder mijn arm moet nemen. Dit is een land van formaliteiten en je kunt niet met een rugzak bij de hoofd immigratiedienst aankomen. Ik heb gelukkig wel een overhemd en nette broek aan. Bij de immigratiedienst loop ik naar de top verdieping waar ik Nihal Ranasingha zal ontmoeten. Er staat een bewaker voor zijn deur die mij naar binnen roept. Dhr. Ranasingha is niet zo geïnteresseerd in mij en mijn verhaal. Met moeite kijkt hij de papieren door die ik van dr Mendis heb gekregen. Hij vraagt vervolgens naar mijn visum extensie formulier. “Wat? Nee die heb ik nog niet..” Met een handbeweging stuurt hij me weg om die eerst in te vullen en dan terug te komen. Als ik terug kom zit hij net met zijn makkers een kopje thee te drinken en koekjes te eten; een meer ongelegen moment had ik niet kunnen kiezen! Hij pakt het formulier uit mijn hand en maakt een kleine aantekening. Ik vraag of ik hiermee ook de projecten in de gevangenis kan doen, waarop hij antwoordt: “Go to visa department” Ik vraag nog beleefd: “and then?” – “then don’t come back here”. De visum afdeling is een verdieping lager en heerst onder totale chaos. Bij binnenkomst krijg ik een nummertje. Ik neem plaats in een ruimte met 100 andere mensen die allen onrustig door elkaar heen lopen. Ik zie een scherm waarop de nummers worden opgeroepen. Hier zit ook totaal geen logica in. De medewerkers toetsen willekeurig een nummer in op een toetsenbord in de hoop dat er iemand met dat nummer naar voren komt lopen. Als het geen goed nummer is proberen ze gewoon iets anders. Nadat ik na een 45 minuten nog steeds niet aan de beurt ben, bedenk ik me dat er in tijden van chaos altijd ruimte is voor creativiteit. Ik moet mijn Nederlandse mindset van geordendheid en structuur even opzij zetten. Ik loop naar een balie waar even niemand bij staat. Ik laat mijn visum extensie formulier zien en zeg dat ik net een gesprek met Nihal Ranasingha heb gehad en dat hij heeft gezegd dat ik hier verder geholpen zal worden. Ik zie dat de medewerker wat schrikt van de naam die ik noem en hij is bereid me direct te helpen. Binnen vijf minuten is alles geregeld. Ik vraag nogmaals of ik met dit visum ook mijn projecten kan doen, waar bevestigend op gereageerd wordt. Toch nog twee maanden verlenging van mijn verblijf in Sri Lanka!
In het psychiatrisch ziekenhuis wordt een nieuwe afdeling geopend. In januari 2009 heeft de Deutsche Bank hier de financiering voor gegeven. Het heeft slechts zes jaar geduurd om de afdeling met zes kamers en 12 bedden te renoveren. Dr Mendis staat bij het lint dat doorgeknipt moet worden en roept mij naar voren. Als gast krijg ik de eer om het lint door te knippen. Het is een adolescenten afdeling, waar direct een minderjarige patiënt van de forensische afdeling geplaatst kan worden.
Vorige week heb ik na de vergadering een aantal begeleidingsplannen aan de verpleging gegeven en afgesproken dat ik deze week zou evalueren hoe het is gelukt om deze te maken. De eerste verpleegkundige die ik spreek zegt dat Pryantha de opdracht heeft gegeven om hier nog niet mee te starten. Er is namelijk ook een project bezig om een uniform begeleidingsplan in het hele ziekenhuis in te voeren. Ik krijg dit begeleidingsplan van acht pagina's te zien en zet direct mijn vraagtekens bij de haalbaarheid op de forensische afdeling. Er wordt nu al geklaagd over te weinig tijd en een te hoog aantal patiënten. Ik ga bij Pryantha langs en geef hem het advies toch te starten met mijn versie van het begeleidingsplan die slechts één pagina telt. Hij wil dit wel bespreken met mij en de verantwoordelijke verpleegkundige voor de invoer van het uniforme begeleidingsplan. Er wordt een afspraak voor overmorgen gemaakt.
Ik merk dat er een puistje boven mijn lip zit die erg gevoelig is. Natuurlijk kan ik hier niet van afblijven, wat de situatie niet bevordert. Mijn hele gezicht zwelt een half uur later op. In de hoop dat het morgen ochtend beter zal zijn val ik in slaap.
Helaas, er lijkt echt een ontsteking te zitten. En de zwelling in m'n gezicht zorgt ervoor dat ik niet meer normaal kan drinken. Het water loopt vanuit mijn mondhoek weer naar buiten. Er zit niets anders op dan een bezoekje aan de dokter. De dokter die mij helpt zegt dat het gebied rond de mond en neus een gevaarlijk gebied is voor ontstekingen. Ze vraagt of ik opgenomen wil worden om een antibioticum via een infuus te krijgen. Mijn hartslag gaat iets omhoog en de eerste gedachte die door mij heen gaat; “nee dat wil ik niet! Niet nog een ziekenhuisopname!”. Ze zegt dat we anders ook eerst kunnen starten met orale antibiotica. Ik krijg twee verschillende pillen en een zalf. Als ik binnen twee dagen geen verbetering merk, moet ik terugkomen.