Believe what you Believe

Het lokale restaurant in Angoda is de plek waar ik dagelijks mijn avond eten nuttig. Voordat ik ziek werd kwam ik hier en nu ik weer in Angoda verblijf, kom ik er weer. De familie die het runt bestaat uit twee broers en een zus en waarschijnlijk nog een aantal neven. Erg vriendelijke mensen die doorgaans zelfs moeite hebben om mijn fooi aan te nemen. Als ze het toch aannemen, lijken ze het de volgende dag door te berekenen. Ik betaal nooit meer dan 200 a 300 roepies (2 euro) voor een uitgebreide maaltijd met een flesje frisdrank en een thee. Ik bestel een Kottu Rotti en een Pepsi. Terwijl ik lekker aan het smikkelen ben, zie ik een bekend lachend gezicht bij de ingang van het kleine restaurant. Het kost me even tijd om het gezicht te plaatsen, maar dan herken ik hem. Het is de jongen die naast me heeft gelegen in het ziekenhuis en getuige is geweest van mijn katheter avontuur. Hij heeft mij inmiddels ook al herkent en komt naar me toe. Hij weet mijn naam nog en zegt dat hij al hoorde dat ik hier was. Hij ziet er redelijk fit uit en gedraagt zich energiek. Ik vraag hem hoe lang hij in het ziekenhuis heeft verbleven. Acht dagen in november. In december is hij echter weer gestoken door een dengue mug en is hij wederom acht dagen opgenomen geweest. Dat is wel pittig.

De tussentijdse evaluatie die ik heb geschreven wil ik met dr Mendis delen. Daarnaast maak ik van de gelegenheid gebruik om te bevragen wat de reden is om niet meer mensen in de training te betrekken. Hij vertelt me dat een certificaat voor een trainingsprogramma hier veel waard is. Mensen zetten het op hun CV, zonder dat ze er ooit in de praktijk iets mee doen. De verpleegkundigen van de normale afdelingen krijgen in zijn ogen al voldoende training en hij wil daarvoor eerst zien dat ze gebruik maken van de kennis die ze op doen; “Zelfs de vrijwilligers uit Engeland die hier komen hebben meer interactie met de patiënten, ondanks de taalbarrière.” Hij benoemt dat het geen verwijt naar mij is, maar dat hij niet alleen maar wil geven; soms moet er ook iets voor terugkomen. Ik snap zijn standpunt wel, maar vraag me ook af hoe je de kwaliteit van zorg wil verhogen als je niet meer in je personeel wil investeren. Mogelijk het gevolg van jarenlange teleurstelling. Vervolgens nodigt hij mij uit om voor mijn vertrek nog ergens te eten.

Dushy van de onderwijsinstelling Sammuthana heeft me gevraagd om een praatje over gevangenispsychiatrie te houden voor een groep vrijwilligers uit Engeland (SLV: Sri Lanka Volunteers). Een collegezaal vol met 70 psychology graduates komen hier op af. Erg fijn ter afwisseling om voor westerse mensen te spreken. De interactie is veel levendiger in vergelijking met mijn programma in het psychiatrisch ziekenhuis. Een geslaagde avond.

Ik begin lekker in het werkritme te komen. In de ochtend een training voor patiënten en in de middag voor het personeel. Ik heb een bericht gekregen van mijn vriend Sascha. Hij heeft in Ibiza met een Britse vrouw gesproken (Yvette) die 10 jaar in Sri Lanka heeft gewoond. Nadat hij haar heeft verteld over mijn dengue ervaring en verlaagde weerstand, heeft ze haar ervaringen met alternatieve/natuur genezers met hem gedeeld. Ik krijg haar email adres en mag altijd mailen mocht ik interesse hebben. Naast de traditionele geneeskunde is de Ayurveda (natuurlijke) genezing erg populair in Sri Lanka. Nadat ik bij mijn laatste infectie weer antibiotica heb gekregen, wat mijn immuun systeem duidelijk niet ten goede komt, wil ik het wel een kans geven. Aangezien ik er wel in geloof dat bepaalde dingen op je pad komen met een reden stuur ik Yvette een mailtje. Ik ontvang snel een antwoord en een telefoonnummer van een goede homeopaat in Colombo. Ik bel en maak een afspraak voor morgen.

Een praktijk aan huis. Na een half uur wachten in de woonkamer word ik door Vaish uitgenodigd in de spreekkamer. Ze begint snel te praten en verontschuldigd zich voor de uitloop. Ik als trouwe en obsessieve Nederlander was natuurlijk precies op tijd. Ze geeft aan dat ik veel eerder na m’n ontslag uit het ziekenhuis had moeten komen en dat ik dan waarschijnlijk geen infecties had opgelopen. Ze vertelt me kort iets over homeopathie en doet wat pillen in een glazen potje. Vervolgens giet ze er drie druppels uit een ander potje bij en schud ze het eerste potje heen en weer. Ik twijfel of ze druppels wel goed gemikt heeft. Ze legt uit dat de pillen blank zijn en dat het eigenlijke medicijn in de druppels zit. Als ik vraag waarom ze slechts een paar druppels doet, legt ze me uit dat het 90% alcohol is, wat gebruikt wordt om de werkzame stof uit de plant te distilleren (Echinacea). Drie maal per dag een half uur voor de maaltijd innemen. Over een week zal ik haar bellen om de eerste resultaten te evalueren en indien nodig een vervolg afspraak te plannen. De pillen en het consult kosten me 2000 roepies (13 euro) en binnen 10 minuten sta ik weer buiten met een glimlach op mijn gezicht. De lach is het resultaat van een mix tussen verwondering hoe mensen hier intrappen en de hoop dat het stiekem toch werkt. Waarschijnlijk is het tweede gedeelte wel een verklaring voor het eerste. De eerste pillen heb ik geslikt. Ik merk nog niks, behalve dat er op mijn dijbeen rode plek zit, waarvan ik al aanvoel dat deze groter gaat worden.
Nu mijn trainingsprogramma is afgerond en Lucy mij heeft gevraagd om een weekje samen met haar wat rond te reizen, zie ik dit als een goede mogelijkheid om nog iets van het land te zien. We nemen de trein naar Anuradhapura; een culturele historische stad, waar veel ruïnes te zien zijn.
De wond op mijn dijbeen is aan het groeien en doet ook meer pijn. Met een pijnstiller hoop ik de dag wel door te komen. We huren twee fietsen, waarvan een met een comfortabel zadel. Het andere zadel is een stuk hard plastic. Die neem ik wel; mijn leven is toch al een lijdensweg geworden. Mooie tempels en veel aapjes, die van een afstand wel lief zijn, maar waar ik liever niet te dicht bij in de buurt wil komen. Een rabiës beet kan ik op dit moment niet echt gebruiken. Als we in de buurt van een tempel in het gras zitten, komt er een aapje naar ons toe. Hij gaat rustig op geen halve meter afstand voor me zitten. Hij is nieuwsgierig naar wat ik onder mijn sarong (traditionele jurk) heb zitten. Het aapje komt steeds dichterbij om er achter te komen, en ik voel me minder op mijn gemak. Ik verander mijn zitpositie, wat het aapje niet leuk vindt. Hij laat zijn tanden zien en maakt een geluid dat niet lijkt op; ik wil vrede. Ik sta op en doe en paar stappen achteruit, waar het aapje meteen gebruik van maakt om meer ruimte in te nemen. Lucy staat ook op, wat het aapje wat bij mij vandaan lokt. Door de snelle actie heeft ze haar camera echter laten liggen op de plek waar we zaten, waar het aapje naartoe snelt. Ik maak me groot en probeer hem weg te jagen, maar hier is hij niet van gediend en hij komt opnieuw grommend op me af gesneld. Dit geeft Lucy de mogelijkheid om haar camera te pakken en weg te lopen. Ik sta nog oog in oog met het aapje en loop rustig achteruit, tot het moment dat hij me met rust laat.

Ik heb afgelopen nacht niet kunnen slapen door de pijn in mijn been. De spanning op de wond neemt toe en Lucy adviseert me om niet eigenwijs te zijn en gewoon naar een ziekenhuis te gaan. Als we in Trincomalee aankomen laat ik me naar een ziekenhuis brengen. Het is een oud gebouw en ziet er vies uit. Ik word in een van de spreekkamers uitgenodigd waar ik de dokter vertel over mijn huidige infectie, voorgaande infecties en mijn dengue ervaring. Hij bekijkt de wond en zegt dat ik waarschijnlijk diabetes heb. Als ik hem uitleg dat dát me onwaarschijnlijk lijkt, gaat hij onverstoord door met vragen stellen die dit zouden kunnen bevestigen. “Nee ik ga niet vaker naar toilet dan normaal, nee ik ben niet aangekomen. Ja ik krijg wel steeds antibiotica, wat m’n immuunsysteem waarschijnlijk niet ten goede is gekomen”. Toch niet voldoende informatie voor deze arts. Hij wil een bloed en urine test. Ik krijg een klein glazen potje met een nog kleinere opening en word verwezen naar een smerig toilet aan het eind van de gang. Het lukt me om in en naast het potje te plassen, waarbij ik mijn handen relatief droog weet te houden. In de gradatie tussen niet nat en zeiknat zat ik ergens in het midden. Te nat om te negeren, maar ook weer niet zo nat dat ik een handdoek nodig heb. Ik geef het potje met een strakke blik aan een van de verpleegkundigen en vraag ik of ik mijn handen ergens kan wassen. De dokter roept me opnieuw in de spreekkamer. De urine test wijst toch niet op diabetes en de bloedtest kan vandaag niet. Ik heb wel weer antibiotica nodig als ik niet nog een keer opgenomen wil worden. Vervolgens geeft hij me een kaartje van een waterpretpark in de buurt, mocht ik het leuk vinden om daar heen te gaan. Mijn vertrouwen in deze arts was al niet hoog. Ik neem voor de zekerheid contact op met mijn nichtje Ashanti in Tanzania voor een extra consult, de dokter waar ik in ieder geval erg veel vertrouwen in heb. We spreken af dagelijkse een digitale controle te doen.

Nilaveli, een plek in het noordoosten van Sri Lanka. Nu rustig omdat het seizoen aan deze kant van het eiland pas in april start. Ik begin mank te lopen door de wond op mijn been en heb daarom een rustig dagje aan het strand. Dit gebied is duidelijk minder ontwikkeld dan het zuiden van Sri Lanka. Er zijn buiten de faciliteiten van het hotel waar we verblijven niet veel andere dingen in de omgeving. Dit leidt tot een zeer matig avond diner.

Nog steeds niet herstelt, wel op doorreis naar Polonnaruwa, de volgende historische stad. Bij aankomst regent het helaas, waardoor we niet echt iets kunnen ondernemen in de omgeving. Ik ben vermoeid door de antibiotica en de bijna vier uur durende reis. Vroeg naar bed, om een paar uur later met jeuk wakker te worden. Ik doe het licht aan, op zoek naar muggen, maar kan deze niet vinden in de klamboe. De beten op mijn lichaam lijken ook niet direct op muggenbulten, maar eerder op bedbugs. Ik denk terug aan de tijden dat mijn moeder tegen me zei; ‘night night, don’t let the bed bugs bite’ en snap nu wat ze daarmee bedoelde.
Na een vermoeiende nacht start ik de ochtend met mijn ochtendritueel; wondverzorging. Ik haal het steriele gaas onder een koude douche van mijn wond. Vervolgens spoel ik de wond met wat water schoon. Na de douche ga ik verder met wondontsmetting. Eerst mijn handen met desinfectie gel, vervolgens de wond zelf met alcohol doekjes. Hierna giet ik wat jodium op een steriel gaasje en plak deze over mijn wond ter bescherming. Klaar voor een nieuwe dag.