Cancel Everything

Op een fiets door de ruïnes van Polonnaruwa. Vervolgens in de middag met een Jeepsafari naar een Eco Park. Vrij snel spotten we een hele grote groep jeeps, verzameld bij een klein groepje olifanten. We reizen na de safari door naar Dambulla. Ik ben gevraagd om wat foto's te maken in een 5 sterren hotel. Ter compensatie zullen Lucy en ik gebruik mogen maken van de faciliteiten van het hotel; diner, zwembad en spa, inclusief massage.Onder het motto “If it sounds too good to be true, it probably is”, krijg ik op de dag zelf een bericht. Ik hoef toch geen foto’s te maken van het hotel, omdat er nog constructies gaande zijn. Hiermee komt ook de beloofde luxe te vervallen. Ik neem toch een tuktuk naar het luxe hotel, om daar wat te ontspannen. Het is zes kilometer bij de bewoonde wereld vandaan. De chauffeur geeft mij zijn nummer en wil me ook wel weer ophalen. Als ik hem na een paar uur bel, zegt hij dat hij me komt halen. Een uur later is hij er echter nog niet. Een taxi vanuit het hotel is vrij prijzig, dus ik besluit naar de weg te lopen in de hoop dat er een tuktuk of bus langs zal komen. Vrij snel heb ik door dat dit niet het geval is. Wel komt er een vrachtwagen langs die reageert op mijn duim. Ik mag instappen en de eerste drie kilometer in de juiste richting meerijden. Binnen vijf minuten heb ik mijn volgende lift te pakken van een motorrijder. Deze brengt me terug naar de bewoonde wereld.
Ik trek me terug in de badkamer van het hotel voor mijn wondverzorging. Het gaas is aan de wond vast geplakt en ook onder de douche lukt het mij niet goed om hem los te krijgen. Na wat wrikken laat hij dan toch los en komt de korst en alle pus die er onder zat in een keer mee. Het zag er al niet best uit, maar nu zie ik een rond gat in mijn been. Zo´n 3cm in diameter en ongeveer 4mm diep.
We reizen door naar Kandy. De trainingsprogramma’s voor het gevangeniswezen zijn geannuleerd, waardoor ik nog twee dagen langer de tijd heb om te ontspannen. Alhoewel, ontspannen. Het gat in mijn been baart me een beetje zorgen en ik ga opnieuw naar een ziekenhuis. De arts die ik zie zegt dat ik kan stoppen met de antibiotica die ik nu gebruik en schrijft zelf twee andere antibiotica voor, die ik de komende week moet gebruiken. Daarnaast krijg ik een zoutoplossing om mijn wond mee schoon te maken. De wondverzorging doet me denken aan actiefilms waar iemand die neergeschoten is zichzelf opknapt in een badkamer van een goedkoop motel. Meestal gooien ze dan eerst wat alcohol op de wond om zichzelf vervolgens te hechten. Ze hebben dan heel even heel veel pijn, maar kunnen vervolgens weer vrolijk verder. Helaas vraagt de werkelijkheid om de pijn van wondontsmetting tweemaal daags te doorstaan. Ik bijt op een handdoek.
Naast de welbekende ´temple of the tooth´ in Kandy is er dagelijks een traditionele dansshow. Lucy wil hier graag heen, en aangezien ik sinds mijn verblijf in Sri Lanka nog geen traditionele dans heb ga ik mee. Het ziet er wat amateuristisch uit en ik val in slaap tijdens de show.
We gaan naar de Botanic Garden, een mooie tuin, waar toeristen 1000 roepies betalen en mensen die hier wonen 50. Lucy heeft een residence visa en mijn Singalees is inmiddels goed genoeg om mezelf ook voor 50 roepies naar binnen te lullen.

Mijn laatste week in Sri Lanka is aangebroken. Ik zit met een dubbel gevoel. Aan de ene kant merk ik dat mijn werk in het psychiatrisch ziekenhuis eindelijk op gang is gekomen en dat de eerste resultaten zichtbaar worden. Toch is mijn fysieke gesteldheid op dit eiland niet al te best geweest en zou mijn lichaam goed toe zijn aan een verbetering van omstandigheden. Aangezien ik komende week naar Singapore vlieg, boek ik alvast een hostel voor de eerste paar nachten. Een paar uur nadat ik geboekt heb, heb ik contact met mijn vriend Sascha. Hij en zijn partner Jip zijn nu in Thailand en ze willen wel naar Singapore komen als ik daar ook ben. Hij biedt aan dat ik in hetzelfde hotel als hen kan verblijven. Ik ben nog op tijd om mijn eigen reservering kosteloos te annuleren en heb iets om naar uit te kijken.

Om mijn werk in het psychiatrisch ziekenhuis netjes af te ronden stel ik een aantal documenten op die kunnen helpen om de dingen die ik ben gestart te continueren als ik er niet meer ben. Ook rond ik de training voor verslaafde patiënten af. Na afloop word ik door een verpleegkundige in het kantoor uitgenodigd. Ze hebben met de staf van de ‘rehabilitation unit’ wat cadeautjes voor me en uiten ze zich erg dankbaar. Hierdoor realiseer ik me pas dat er toch ook wel veel mensen blij zijn geweest met mijn bijdrage op de afdeling.
Ik wil in mijn laatste week nog alle mensen ontmoeten die wat voor mij betekent hebben gedurende mijn verblijf en zo plan ik een week vol met lunch en eet afspraken. Ik heb een eetafspraak met een Nederlander (Kai) die ook in Sri Lanka woont. We lopen in een donkere straat langs het spoor richting een restaurant. Er komt een jongen van een jaar of 22 achter ons lopen. “Happy Valentinesday”, zegt hij. We reageren niet. Hij komt iets dichter achter ons lopen en zegt nu: “I wanna suck you”. Kai draait zich om zegt: “fuck off!”. De jongen blijft achter ons aanlopen: “I wanna suck you”. Ik draai me dit keer om en kijk hem boos aan, waarop hij vervolgens zegt: “fucking is also ok”. De mensen in dit land blijven me verbazen.
Ik heb een lunchafspraak met Shanti bij Survivors Associated. Ook hier word ik nogmaals bedankt voor de trainingen die ik heb gegeven en krijg ik meerdere complimenten over mijn trainingsvorm; voornamelijk omdat die was afgesteld op het niveau van de groep.
Ik heb een lunchafspraak met Dushy. Met elke lunchafspraak en elk afscheid, komt mijn vertrek toch wel dichterbij en begin ik me te beseffen dat mijn Sri Lanka avontuur tot een einde komt. ’s Avonds lukt het mij moeilijker om in slaap te vallen en ik ervaar een gemixt gevoel van onrust en adrenaline in mijn lijf. Nu ik merk wat ik aan contacten heb kunnen opbouwen in vijf maanden tijd en de reactie van hen zie, vind ik het ergens toch ook jammer dat ik het land ga verlaten.
Mijn laatste dag. Ik haal cake om uit te delen op de afdelingen waar ik het meeste heb gewerkt. Vervolgens word ik door dr Mendis en dr Angelo voor lunch uitgenodigd. We blikken terug op mijn periode in Sri Lanka en op de moeite die het kost om een mentaliteit binnen een instelling te veranderen. Dr Mendis vraagt mij hoe het komt dat het personeel altijd angstig voor hem is. Ik vertel hem dat dit vrijwel altijd gebeurd in een organisatie als de directeur binnen komt. Hij voelt alleen dat zijn handen als directeur ook gebonden zijn, doordat medewerkers voor de overheid extreem goed beschermd zijn tegen ontslag. Hij heeft het idee dat het personeel dit wel weet en dat de daadwerkelijke macht juist bij hen ligt.
Ik wil mijn laatste avondmaal in Sri Lanka bij het plaatselijke restaurant in Angoda nuttigen. Ze hebben mij vorige week een cadeautje gegeven toen ik mede deelde dat ik het land zou gaan verlaten. Ik heb nu een kleinigheid voor hen meegenomen en ik heb duizend roepies in een envelop gedaan om achter te laten als fooi. Ik hoef niks te betalen voor mijn maaltijd en als ik wegloop, komt de oudste broer van het familie restaurant achter me aangelopen met de envelop. Hij drukt de envelop in mijn handen en wil mijn geld niet aannemen. Hij geeft niet om geld en vindt de vriendschap die is ontstaan belangrijker dan het geld. Ik dring nog even aan, maar merk dat ik dit niet moet forceren.
Mijn helper Janaka nodigt me nog uit om naar zijn ‘quarters’ te komen. Ik loop binnen in een klein gebouwtje van vier betonnen muren. Er staat iets van een bed in zonder matras, maar wel met een kartonnen laag. Hij geeft aan dat hij hier samen met zijn kamergenoot verblijft gedurende de week. Zijn kamer genoot slaapt op de grond. Het ziet er treurig uit en ik zie dat de leefomstandigheden voor hen slechter zijn dan voor de patiënten in het psychiatrisch ziekenhuis.

De ochtend voor mijn vertrek ben ik nog in mijn woning in Angoda. Janaka heeft een soort afscheidsfeestje georganiseerd voor me. Hij heeft taart gehaald, rijst-en-melk gemaakt en wat kleine cadeautjes voor me meegenomen. Er komen nog een aantal mensen afscheid van mij nemen en allen hebben ze iets voor me meegenomen. Ik weet me niet zo goed een houding te geven en neem van iedereen afscheid. De jeep van het ziekenhuis brengt me naar het vliegveld. Ik vertrek uit Sri Lanka. Vijf maanden zitten erop en ik vlieg naar Singapore voor het volgende hoofdstuk.