It starts with...

Kerstavond. Er wordt een gezellige sfeer gecreëerd met kaarsjes en een driegangen menu, door onze chef Melanie bereid. Ik ben niet de enige die een kleinigheidje heeft gekocht, want van de twee fransen krijg ik welliswaar een mooi adidas t-shirt. Onverwacht maar waar krijg ik dan toch een beetje de kerstsfeer te pakken. Patrick is ‘soumelier’ (wijnproever) en ik vind het interessant om wat meer te leren over deze drank. Ik proef een wijn, maar besef dat dit een beroep is wat je niet binnen twee slokken kunt leren. Als niet-drinker is het al helemaal moeilijk om het te waarderen én onderscheid te kunnen maken tussen de geuren en smaken. De avond wordt tot laat gevuld met gesprekken en de teleurstelling van het niet beklimmen van de vulkaan ebt langzaam weg. Deze teleurstelling weet me echter weer te overmeesteren als ik de volgende ochtend rond een uur of 9 wakker word en uit het raam kijk. Een stralend blauwe lucht en dus eigenlijk ideale omstandigheden om de vulkaan te beklimmen. Het buskaartje naar Santiago is echter al gekocht en nog een dag blijven heeft waarschijnlijk geen zin, want de kans dat het weer morgen slecht is, is volgens het weerbericht groot. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik het weerbericht heb gevolgd en niet gewoon, zoals altijd, de avond van tevoren even naar buiten kijk om zo zelf het weer mogelijk te voorspellen. Patrick probeert me gerust te stellen dat we op 1e kerstdag toch geen materiaal hadden kunnen huren, maar ik weet; waar een wil is, is een weg!
Om 10.30 uur stap ik dan de bus in die op deze feestdag het eerste uur nagenoeg leeg is. Onderweg worden er uiteraard nog overal mensen opgepikt en zo komen we 11 uur later aan in Santiago. We nemen een taxi naar het Plaza de Armas, waar zich een hostel bevindt met dezelfde naam (Hostel Plaza de Armas). Rond 22.30 uur zijn mijn spullen in de kamer gestationeerd en heb ik mijn bed opgemaakt. Ik heb niet echt honger ondanks het ontbreken van een maaltijd en zo gaat 1e kerstdag zónder maal voorbij! 2e kerstdag vind ik een mooie dag om de boel in de stad even te verkennen. Allereerst op zoek naar een kapper voor een scheer – en knipbeurt. Fris en fruitig kan ik vervolgens door te warme Santiago op zoek gaan naar een winkelcentrum. Niet omdat ik wat nodig heb, maar meestal beleef ik daar de meeste plezier in grote steden. De musea intresseren me over het algemeen niet zoveel en verder lijkt het dat juist de grote steden, waar zoveel mensen vermaakt moeten worden, het totaal ontbreekt aan leuke dingen; geef mij maar een berg, of vulkaan (snik)!
2e kerstdag is echter ook zaterdag, wat dan wel weer potentie biedt om vanavond goed uit te gaan. Patrick is ook wel voor en zo ga ik samen met hem op pad. In eerste instantie naar een jazz-club, maar als we daar aankomen blijkt het slaap-jazz te zijn en zo zitten we eerst even op een terras alvorens we in een salsotheek eindigen. De muziek en de sfeer zijn voor mij beter dan een daadwerkelijke nachtclub. De muziek staat niet zo hard, zodat je nog met elkaar kunt communiceren en de mensen komen om te dansen. Als ze mij aan de kant zien zitten duurt het dan ook niet lang voordat ik door de eerste dame op leeftijd wordt gevraagd om te dansen. Ik heb tot nu toe zitten te genieten van de dansende mensen en weet dat ik niet kan tippen aan het standaard dansniveau. Mijn eerste reactie is dan ook: ‘no se bailar’ (ik kan niet dansen). Daarop krijg ik meteen een reactie dat alles te leren valt. Als ik deze houding vergelijk met de Nederlandse dames in een willekeurige club: ‘dansen? Pff.. (gevolgd door een arrogante blik)’, krijg ik het gevoel dat het toch niet aan mij ligt. Ik heb het idee dat in Nederland, maar ook in voornamelijk discotheken over de hele wereld, ‘dansen’ een synoniem is voor ‘neuken’. Dit neem ik de personen in kwestie overigens niet kwalijk, want de situatie creëert dit sfeertje wel een beetje. Mijn gedachtes dwalen af naar de reden waarom mensen over het algemeen naar een discotheek gaan en wat een avond een geslaagde avond maakt. Ik denk dat het voor vrouwen andere factoren essentiëel zijn, maar dat het einddoel gezamenlijk is: een leuk persoon onmoeten. Als je dansen vergelijkt met paringsdansen van vogels zou dit ook de hoofdreden zijn. Je trekt je mooiste kleren aan, maakt je op, spuit een lekker luchtje op en vervolgens kun je jouw ‘dansmoves’ uit de kast halen om indruk te maken. Voor mij is het natuurlijk heerlijk om te observeren hoe mensen zich presenteren en hoe iedereen zijn eigen manier heeft; de een succesvoller dan de ander. Hoe dan ook geniet ik deze avond van een ontspannen sfeer en na een avond m’n best doen op de dansvloer ga ik met een voldaan gevoel terug naar het hostel.
De dag na kerst heb ik dan wederom een rustig dagje. Mijn familie gaat vandaag gourmetten in Nederland en voor het eerst sinds mijn reis vind ik het wel jammer dat ik ergens niet bij kan zijn. Ik heb echter afgesproken dat we het communicatiemiddel ‘skype’ kunnen gebruiken, zodat ik er toch een beetje bij ben (Skype is een computerprogramma waarmee je goedkoop kunt bellen naar telefoonnummers en gratis kunt videobellen naar een andere computer). ’s Avonds word ik door Melanie en Patrick vergezeld naar de bioscoop. Ik neem echter niet genoeg met een film en weet een korting te krijgen voor de tweede film, die ik erachteraan plak. Als ik ’s nachts alleen terugloop naar het hostel, besef ik weer dat ik in een stad beland ben. Twee mannen onder invloed van alcohol komen op me af lopen en zeggen iets tegen me van een afstandje. Ze komen dichterbij, maar ik zorg dat ik genoeg afstand houd. Helaas is het beter om deze mensen totaal te negeren, om niet in een ongemakkelijke situatie te belanden en dat is dan ook precies wat ik doe. Iets wat tegen mijn natuur ingaat eerlijk gezegd! Ik arriveer veilig in het hostel, maar voel me nog niet moe. Mijn ritme is langzamerhand weer veranderd en aangepast op het nachtleven. De zes uur slaap die ik gemiddeld deze reis heb lijkt ook ingekort te worden tot een uur of vijf, dat in tegenstelling tot de 12 uur die ik in nederland gemiddeld per dag slaap! Haha.. men zegt wel eens dat de tijd snel gaat als je ’t leuk hebt; Bij mij gaat de tijd nooit sneller dan wanneer ik slaap, ik moet het dus wel leuk vinden!
Veel mensen hebben mij aangeraden om met oud en nieuw naar Valparaiso te gaan, een plaats aan de kust van Chili. Hier schijnt het mooiste vuurwerk van Zuid-Amerika te zien zijn. Omdat het zo populair is, is het slim een paar dagen van te voren al aan te komen in deze plaats, want anders bestaat er een kans dat allehostels vol zitten. De busrit duurt slechts anderhalf uur en is dus prima te doen. Patrick en Melanie gaan met mij mee en vanaf het busstation lopen we een stuk een berg op, op zoek naar een hostel. Al vrij snel begint Melanie te klagen dat ze het warm heeft, ze niet wil lopen en dat haar tas te zwaar is (‘shiet holliday’); typisch een vrouw dus! haha.. nou niet meteen boos worden als je denkt dat jij de uitzondering op de regel bent. Uiteraard uit ik mijn lichte irritatie niet, want de vrouw die voor je kookt elke avond hoor je te respecteren! De hostels die we bereiken zitten of vol, of ze vragen belachelijke prijzen voor de nacht van oud en nieuw (zo’n 35.000 i.p.v. 6.000 pessos). Uiteindelijk komen we terecht in een matig hostel vlak bij het centrum (hostel ‘el YOYO’). Komende vier nachten zal ik hier spenderen. In het hostel mag overal gerookt worden, wat ik dan weer iets minder prettig vind. Het lijkt erop dat ik allergisch ben voor sigareten, want zodra ik een kamer stap waar gerookt wordt of alleen al een asbak in mijn buurt staat, schieten de tranen in m’n ogen en begint het snotteren.
Ik loop nog even door de stad, maar ben in eerste instantie niet zo gecharmeerd van deze stad. Het is druk, de lucht is vervuild en valparaiso beschikt slechts over een zeer matig strandje. In het hostel ontmoet ik wel wat mensen, maar zie al dat de meeste mensen hier alleen komen om te feesten. Vlak bij het hostel is een oude gevangenis, die tegenwoordig als cultureel centrum wordt gebruikt. Toevallig is er vanavond een ‘gratis’ dans/circus voorstelling , wat uitgevoerd wordt door straat artiesten. Leuke voorstelling die nog iets leuker wordt gemaakt als twee zwerfhonden beginnen te vechten tussen het publiek, wat voor de nodige onrust/paniek zorgt. Terug in het hostel merk ik dat ik moeite heb om mijn ogen open te houden. Een goed moment om te gaan slapen dus!
Het lijkt erop dat er niet heel veel te doen is in Valparaiso, dus als een groep van het hostel naar het strand in Vina del mar gaat, haak ik maar aan. Het strand hier is wel een stuk mooier, maar het zeewater is behoorlijk koud. Ik laat me niet afschrikken en speel evengoed even met de hoge golven. In een gesprek met een van de andere mensen uit het hostel kom ik te weten dat ik wel weer in een party-hostel ben beland en dat de alcohol elke avond rijkelijk vloeit. Het lijkt een nodige factor voor een geslaagde avond, wat ik dan wel weer jammer vind. Terwijl mensen denken dat ze gezelliger worden naarmate ze meer drinken, beleef ik als nuchtere juist het tegenovergestelde. Ik ben gewaarschuwd en zo begint de avond met… alcohol!
Uiteraard wordt er ook een drankspelletje gespeeld. Ik vind het bijzonder dat alcohol zo geaccepteerd is en dat je afwijkt van ‘normaal’ als je dit verdovend middel niet gebruikt. Ik krijg dan ook vaak een verassende reactie als ik zeg dat ik niet drink. De drankspelletjes zijn lang niet zo leuk als je niet meedoet en daarom zonder ik mij ook af in een kamer naast de keuken. Met nog een paar mensen kijken we een film die ik uiteraard al een keer heb gezien! De mensen in de keuken beginnen steeds meer lawaai te maken, wat voor hen betekent dat de sfeer aan het verbeteren is. Voor mij betekent het alleen dat ik waarschijnlijk niet vroeg zal slapen (saai hè). Ik zie mensen inderdaad veranderen naarmate de avond vordert. Mensen kijken je vaak wat stoïcijns aan en als ze het gesprek met je aangaan, proberen ze vaak in je oor te kruipen. Ik weet niet of mensen graag contact zoeken als ze drinken, of dat ze gewoon hun balans proberen te houden. De grens wordt inderdaad verlaagd door alcohol, maar maakt dat je socialer of juist asocialer? Dan lijkt het moeilijk voor mensen om het advies van alle alcoholreclames op te volgen: ‘geniet, maar drink met mate’. Als dit advies opgevolgd zou worden, zou het misschien wel een ideaal middel zijn. Rond 01.30 uur wil ik mijn bed opzoeken, maar als ik in de kamer kom merk ik dat er twee mensen seksuele activiteiten aan het verrichten zijn. Ik pak mijn laptop en ga nog even naar de ‘woonkamer’. Ik heb geleerd dat het geen zin heeft om dronken seksende mensen op hun gedrag aan te spreken en besluit ze even de tijd te geven. Ik weet dat als ik er iets van zou zeggen en in m’n bed zou gaan liggen het 10 minuten later gewoon weer zou beginnen. Een uur later begin ik wel echt moe te worden en keer terug naar de kamer. Ik weet niet hoe het kan, maar ze zijn gewoon nog steeds bezig. Ik kruip in mn bed en de vermoeidheid overwint. Een uur later word ik echter wakker door twee israëliers die met veel lawaai de kamer binnen komen lopen. Ze vallen in bed, praten nog even luid en vallen vervolgens in slaap. Een van de twee begint keihard te snurken waardoor iedereen in de kamer wakker wordt en zelfs de seksende mensen even in de lach schieten. Na een half uur stap ik mijn bed uit en sla hem met een platte hand op zijn gezicht. Hij wordt niet wakker. Ik sla hem iets harder. Nog steeds geen reactie. Nu besluit ik hem zelf maar op zijn zij te draaien. Heb ooit gehoord dat mensen snurken als ze op hun rug liggen en dat het helpt om iemand op zijn zij te draaien. Dit lijkt in eerste instantie niet te helpen, maar vijf minuten later is het min of meer stil en kan ik toch nog even een paar uurtjes slaap pakken.
Ik word gelukkig weer vroeg wakker gemaakt door het stelletje, want ook in de ochtend gaan ze er gewoon nog een keer voor. Eigenlijk elke keer, ongeacht het tijdstip op de dag, dat ik de kamer binnen loop zijn ze wel bezig en ik begin zelfs een kleine respect te krijgen voor het uithoudingsvermogen van deze twee niet sportief uitziende mensen. Een deel van de stad bevindt zich op een berg en het lijkt mij wel de moeite waard om even naar boven te lopen. Een grappige Engelse dame ‘Georgia’ uit het hostel wil me wel vergezellen en ik stem in onder de voorwaarde dat ze niet zal gaan zeuren. We beginnen de toch, maar vlak onder de top zijn de straten iets meer verlaten en waarschuwen mijn gevoel me dat ik op mijn hoede moet zijn. We lopen toch nog iets door, maar laat het praten nu over aan Georgia. We bereiken een mooi uitzichtspunt, maar zijn nog steeds niet op de top. Ik laat mijn camera voor de zekerheid maar in mijn tas en mijn gevoel blijkt er niet naast te zitten, want er stopt een taxi langs de weg en de taxichauffeur vertelt mij dat het gevaarlijk is om verder te gaan. Ik bedank hem en zo keren we terug richting het hostel. Hier krijg ik te horen dat Patrick en Melanie de sfeer van de stad niet te pakken hebben kunnen krijgen en per direct vertrekken naar een andere plaats. Na iets meer dan twee weken samen te hebben gereist, moet ik dan afscheid nemen. Voor mij betekent dit dat er niet meer voor me gekookt gaat worden en dat ik weer zo goed als alleen ben. Gelukkig biedt Georgia aan om te koken, wat het afscheid nemen al een stuk gemakkelijker maakt! (ik zie jullie denken: profiteur!)
In de supermarkt vraag ik een vrouw die achter mij in de rij staat wat de beste plek is om het vuurwerk met oud en nieuw te bewonderen. Haar man komt op dat moment net aanlopen en die begint enthousiast te vertellen dat hij vanaf zijn huis een ‘panoramic view’ heeft. Klinkt wel goed, dus vraag ik hem hoe ik daar kom! Op een of andere manier maak ik een goede indruk op deze man en hij schrijft op een briefje twee telefoon nummers en zijn naam ‘Michel’. Vervolgens vertelt hij me dat hij een taxichauffeur is en dat hij me wel kan ophalen als ik besluit oud en nieuw met hem en zijn familie te vieren. Dit lijkt verdacht veel op een uitnodiging, wat mij goed in de oren klinkt! Ik zwaai nog even als ik de winkel uitloop en vertel Georgia, die geen woord spaans spreekt, over de uitnodiging voor ons beide. Zij is echter minder enthousiast. Terug in het hostel krijg ik wel een goede maaltijd voorgeschoteld en luister ik tijdens het nuttigen naar de muzikale mensen in het hostel. De rest van de avond zie ik de mensen weer dronken worden. Als de meeste mensen het hostel verlaten om nog uit te gaan, ben ik wel redelijk moe, maar weet dat ik toch nog niet kan slapen, omdat ik het stelletje uit mijn kamer alweer naar boven heb zien gaan. In het hostel zitten echter nog twee chilenen die ook wel aardig gitaar kunnen spelen en zo leren ze mij wat nieuwe dingen. Rond 05.00uur vallen mijn ogen dan daadwerkelijk dicht en is het tijd om te gaan slapen.
Vroeg word ik echter weer gewekt door een Nederlandse dame aan wie ik heb beloofd dat ze mijn laptop wel even mocht gebruiken in de ochtend. Belofte maakt schuld en zo stap ik mijn bed uit om m’n laptop op te starten. ’s Middags probeer ik nog wat te slapen, maar ik word wakker gehouden door mensen die steeds de kamer binnen komen lopen. Als dan ook het stelletje weer mijn kamer binnen komt lopen geef ik het op. Ik pak mijn laptop en skype even met huis. Het stelletje interesseert het echter niks en gaan gewoon stug hun gang. Het is bijna 18.00 uur en ik heb mijn keuze zo goed als wel gemaakt. Ik heb een fles wijn gekocht en bel Michel om te zeggen dat ik graag op zijn uitnodiging wil ingaan. Ik spreek af dat ik om 20.30 uur word opgehaald. Hij vraagt nog even naar Georgia, maar ik heb haar niks meer over de uitnodiging horen zeggen, dus ga ik ervan uit dat ze liever bij de mensen uit het hostel blijft. De mensen uit het hostel verlaten het hostel rond 20.00 uur om een goede plek voor het vuurwerk te krijgen bij een ‘mirador’. Het lijkt erop dat het daar een drukke bedoeling gaat worden met dronken mensen die vechten voor een goed plekje. Ik ben blij dat ik hier geen deel van uit hoef te maken en stipt om 20.30 uur zie ik Michel in zijn auto voor het hostel staan. Ik stap in en geniet al van de onbekende situatie waar ik nu in ga komen. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten van de avond. Er gaan een aantal vragen door mijn hoofd: waar word ik heen gebracht? Met wie zal ik oud en nieuw vieren? Hoe zal de rest van mijn avond verlopen?
Michel is echter superenthousiast en blij met mijn komst. Hij pakt tijdens het rijden wat blaadjes uit zijn zak, waar hij bepaalde zinnen heeft vertaald van het spaans naar engels. Hij legt me uit dat hij dat met hulp van internet heeft gedaan. Ik kijk op een van de blaadjes en zie zinnen als: ‘my parents house have panoramic view’, ‘you like the panoramic view’, ‘Madonna, hot rich girl’. Verder heeft hij alle familieleden vertaald, ‘cousin, brother, sister, daughter, wife’. Ik kan niet stoppen met lachen, wat hem nog enthousiaster maakt. Aangekomen bij een huis bijna op de top van de berg word ik aan de hele familie voorgesteld als zijn ‘amigo de Holanda’. Allereerst aan zijn drie dochters en hun vriendjes. Vervolgens de ouders van zijn vrouw. Daarna ‘wife’s sister’. Ik geniet en zie dat ik met een lach het beste kan communiceren. Geen van allen spreekt een woord engels en het Chileens spaans is vrij onduidelijk, dus moet behoorlijk opletten wil ik er iets van snappen als ze onderling spreken. Nadat ik aan iedereen ben voorgesteld staat er een stoel voor me klaar om mee te eten. Het lijkt erop dat deze mensen op mij hebben gewacht met eten en ik ben blij dat ik vrij weinig heb gegeten in het hostel. Het is duidelijk dat ze het niet ruim hebben, maar zoals ik vaker heb ervaren, zijn dit juist de mensen die je zoveel mogelijk willen aanbieden en daar uiteraard niks voor terugwillen. Ik voel me welkom en als ze te horen krijgen dat ik veel heb moeten betalen voor deze nacht in het hostel (15.000 pessos) bieden ze meteen aan dat ik wel bij hen had kunnen verblijven.
Na het eten gaan we naar het huis van de moeder van Michel. Hier begint de voorstelronde weer aan de rest van zijn familie. Ik geniet wederom van het hartelijke welkom en word vervolgens meegetrokken naar het ruime balkon. Hiervandaan zie ik dan ook het ‘panoramic view’ en pakt Michel zijn briefje uit zijn zak. Hier komt dan de vraag: ‘you like the panoramic view ? ‘. Het is nog ruim een uur tot 00.00 uur maar de tijd gaat snel, want de hele familie vind mij erg interessant en willen van alles weten over mij, mijn reis en uiteraard over Nederland. Dan is het zo ver, om 00.00 uur blazen de boten in de haven hun hoorns. Het vuurwerk blijft nog even uit en iedereen heeft zo de gelegenheid om elkaar een ‘feliz nuevo ano’ toe te wensen. Dan zo’n drie a vijf minuten later begint het spectakel. Inderdaad is dit misschien wel de beste plek van de stad om het vuurwerk te zien en ik geniet dan ook volop van dit moment. Tijdens het kijken naar het vuurwerk, controleert Michel regelmatig of ik het wel mooi vind. Ik kan niks anders doen dan instemmen. Ik denk terug aan afgelopen jaar en aan wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Ik ben blij en begin nog even te lachen om de manier hoe ik hier terecht ben gekomen bij een Chileense familie. Het begon met een simpele vraag in de supermarkt…Ik ben blij dat ik geen angst heb om in nieuwe, onbekende situaties te komen.
Ik neem rond 01.00 uur afscheid van de familie en ze vragen mij om hen niet te vergeten en dat ik elk moment kan terugkeren en dan sowieso een verblijfplek heb in Valparaiso. Een van de dochters gaat nog naar het centrum met haar vriend. Ze belt nog wat andere vrienden en vragen of ik nog mee uit ga. Om niet onbeleefd te zijn stem ik in, maar voel me eigenlijk wel moe. De vriendengroep kleed zich allen als ‘gothics’ en ik heb al een beetje het idee dat ik de muziekstijl niet ga waarderen. We komen in een soort kroeg waar ze keiharde heavy metal draaien. Ik drink nog een drankje en neem dan afscheid. In het hostel zie ik nog wat verstrooide dronken mensen rondlopen en zoek dus meteen mijn bed op. Ik val vrij snel in slaap, maar word vrij snel weer wakker door dronken kamergenoten. Op het toppunt kan ik dan wel weer genieten, rond 05.00 uur. Een dronken Israëlier komt de kamer binnen gestrompeld en wil zo te zien wat licht in de kamer hebben. Ik heb geluk want de lichtschakelaar doet het niet en zo moet je de lichtbol vastdraaien om licht te krijgen. De lichtbol zit echter in een kroonluchter recht boven het bed van de desbetreffende Israëlier. Ik heb een perfect uitzicht op de situatie en zie hem moeite doen om op zijn bed te klimmen. Als hij dan eindelijk tot stand is gekomen op het bed, duurt het niet lang voordat hij zo op zijn rug naar beneden dondert. Ik kan mijn lachen even niet inhouden, maar maak me een beetje zorgen als hij zo’n drie minuten stil op de grond blijft liggen. Hij staat echter op voordat ik actie wil ondernemen. Ik denk dat hij moed heeft verzameld om het nog een kans te geven en zo zie ik hem weer op zijn bed klimmen. Hij komt tot stand en houdt zijn balans door zich vast te grijpen aan de kroonluchter. Ik zie hem draaien, maar… de verkeerde kant op! En zo valt de lichtbol op de grond. Als hij mij hoort lachen begint hij zelf ook te lachen en beseft zich dat hij eigenlijk niks nodig heeft in de kamer. Hij verlaat de kamer met net zoveel herrie als dat hij kwam. Een uur later komt hij weer binnenstrompelen en valt in zijn bed. Ik vind het bijzonder dat mensen op deze manier hun nieuwe jaar willen beginnen en dat ze daar nog plezier aan beleven ook! De rest van de nacht hoor ik nog verschillende mensen over hun nek gaan op het toilet. Het is mooi dat het nieuwe jaar voor hen begint met.. alcohol en de gevolgen hiervan.
Ik word weer vroeg wakker, want heb het eigenlijk ook wel weer gezien in Valparaiso en moet daarom uitchecken voor 11.00 uur. Ik loop naar het busstation en pak de eerstvolgende bus terug naar Santiago. Ik kom terug in het hostel ‘Plaza de Armas’ en pak de rest van de dag even m’n rust. Ik besluit twee nachten te blijven, omdat ik inmiddels al een tijdje m’n kleren niet heb gewassen en m’n kleren beginnen te stinken na alles zo’n drie dagen te hebben gedragen. Ja mam, dat lees je goed, hier draag ik m’n kleren zo’n drie dagen in plaats van een paar uur. 2 januari ga ik op zoek naar een wasserette, omdat ik te horen heb gekregen dat de service in het hostel niet zo goed is. Helaas zijn de twee wasserettes in de buurt van het hostel gesloten. Dat betekent dus toch maar in het hostel. Ik ontmoet nog drie mensen uit het hostel en ga met hen een stukje lopen door de stad. Raak echter vrij snel verveeld en keer terug naar het hostel. De rest van de avond spendeer ik in het hostel en zoek uiteraard een spaanssprekend persoon om mijn avond mee door te brengen.
Ik wil uitchecken voor 11.00 uur volgens de regels van het hostel, maar m’n was is nog niet klaar, dus ben verplicht langer te blijven. Ik ga alvast naar het busstation om een buskaartje naar Mendoza te halen. M’n opties zijn niet zo groot meer, want er zijn alleen bussen om 13.00 uur, die ik ga missen of anders een nachtbus van 22.15 uur. Die wordt het dus, want wil zeker niet nog een dag blijven in Santiago, ondanks het mooie weer en een sfeer die opzich wel ok is voor een grote stad. De busrit is slechts 6 uur, wat wel betekent dat ik in rond 4 uur snacht’s aan zal komen in Mendoza, wat in Argentinië ligt. Voor mij duurt de busrit echter geen 6 uur, maar 12 uur. We komen halverwege ergens met pech te staan in een omgeving met alleen bergen. Het duurt zo’n twee uur voordat de wegenwacht is gearriveerd en het duurt vervolgens nog eens zo’n vier uur voordat het probleem verholpen is. De nacht dus doorgebracht in een bus en voel me wel moe. Ik laat me naar hostel ‘Break Point’ brengen, waar een zwembad aanwezig is. Mendoza staat bekend als dé wijnstreek van Argentinië, maar in het hostel zie ik dat zo’n twee uur hiervandaan zich mooie bergen bevinden. Dat klinkt mij wel goed in de oren, maar als ik de prijzen zie schrik ik wel een beetje. Ik baal dat Tom niet meer aan mijn zijde is, want voor twee personen is het min of meer dezelfde prijs (met twee personen wel betaalbaar) als voor een persoon! Nu moet ik een drankstad nog een vrijwilliger zoeken om met mij een berg te gaan beklimmen….