Communicatie

Aangezien de drie Fransen op hetzelfde moment een buskaartje hebben gekocht als ik, ben ik weer de gelukkige die naast mijn grote vriend Christoph mag zitten. Ik probeer af en toe een gesprek met hem aan te gaan, maar helaas lukt het me niet om zowel mijn eigen als zijn interesse te wekken. Over het algemeen heb ik nooit problemen om een gesprek met iemand aan te gaan, maar toch bestaan er voor mij ook mensen met wie ik totaal geen band op kan bouwen. Ik heb echter nog even de tijd, want zowel vandaag als morgen zal ik minstens 12 uur naast hem mogen zitten. De prijzige busrit over route 40, die heel mooi schijnt te zijn (‘an adventure’, volgens de lonley planet), vind ik maar een tegenvallen. Het grootste gedeelte is niet geasfalteerd, maar de chauffeur rijdt zo langzaam zodat je soms het idee hebt dat je stil staat. De eerste drie uur staan we dan ook al bijna een half uur stil voor onzinnige pauzes. De bus is alleen gevuld met toeristen en de busrit lijkt zelf op een toeristische attractie, want de buschauffeur stopt zelfs om een soort rat (armadillo) van de weg te pakken en aan iedereen te laten zien. De typische toerist stapt dan ook de bus uit om een foto van het dier te maken; ik blijf zitten…
De pure en traditionele sfeer die Ecuador, Peru en Bolivië zo aantrekkelijk maakte ontbreekt hier en het lijkt er steeds meer op dat heel Patagonië een toeristenval is. Na 12 uur rijden komen we aan in een dorp genaamd Perito Moreno. Een verlaten dorp, waar daadwerkelijk niks te doen is, maar waar iedereen verplicht is te overnachten, omdat de bus morgen pas weer verder rijdt naar Bariloche. De inwoners van dit dorp weten hier dan ook gretig gebruik van te maken, want de hostelprijzen liggen hier rond de 60 pessos (iets meer dan 10 euro) en daar krijg je bijna niks voor. Ik loop met de drie Fransen een beetje door het dorp om iets goedkopers te vinden en we belanden bij een hostel waar we voor 50 pessos kunnen overnachten. De badkamer is superklein, er is geen douchkop, alleen een slang, er zit schimmel op de muren en het ontbijt is niet bij de prijs inbegrepen. Aangezien het slechts voor een nacht is doen we niet moeilijk en checken in. Het is al laat, maar er is nog niet gegeten, dus lopen we richting een ‘ogenschijnlijk’ goedkoop restaurantje om de hoek. De niet al te vrolijke serveerster vertelt ons het menu. Het voedsel is zeer matig, maar de rekening niet. Met een afgezet gevoel komen we terug in het hostel en duiken ons bed in.
Het ontbijt ontbreekt, maar ik heb gelukkig nog een broodje over van gister. De bus is weer alleen gevuld met toeristen en ik zit wederom naast mijn vriend Christoph. Hij heeft me nog steeds niet echt wat te vertellen en ik probeer dan ook de volledige 12 a 13 uur te slapen, of te doen alsof ik slaap. Het is weer een akelige busrit, maar ik overleef hem en zo komen we aan in Bariloche bij het hostel ‘Achalay’. De twee andere Fransen, Patrick en Melanie, zijn als persoon een stuk meer open voor communicatie. Patrick stelt voor nog even wat boodschappen te doen, zodat zijn vrouw Melanie, dat kan bereiden. Christoph geeft aan ook wel mee te willen eten, maar blijft in het hostel als Patrick en ik naar de supermarkt gaan. Er wordt weer iets heerlijks klaar gemaakt en met een gerust gevoel kan ik gaan slapen. Het lijkt mij vrij logisch dat iedereen een bijdrage levert voor de boodschappen, maar Christoph denkt hier hoogstwaarschijnlijk anders over, want hij neemt zelf geen initiatief om geld voor het eten te geven. Ik was degene die alles in eerste instantie had betaald, maar wil niet opdringerig overkomen en wil wel wachten tot de volgende dag, of het moment dat hij het zelf aanbiedt. Dit moment komt echter niet, want de volgende ochtend vertrek hij vroeg en laat een briefje achter. Ik merk dat ik hem steeds minder mag, maar besluit me er niet druk om te maken en ben eigenlijk wel blij dat hij ons heeft verlaten. Er speelt heel even door mijn hoofd dat hij Nederlandse voorouders heeft, vanwege de zuinige houding die hij aanneemt, maar kom er nu achter dat dit misschien ook wel meer persoonsgebonden is.
Patrick en Melanie zijn nog steeds aan mijn zijde en wij besluiten een auto te huren voor de volgende twee dagen om het rondje om de zeven omliggende meren te maken. Christoph had op het briefje geschreven dat hij dat ook ging doen, maar dan met een bus vol toeristen, wat ook nog eens duurder is. We maken de papieren in orde en zo heb ik de rest van de dag nog even de tijd om nieuwe schoenen te kopen. Mijn hardloopschoenen, waar ik nu inmiddels zo’n vier maanden op loop, zijn versleten, waardoor ik bij het klimmen vaak niet meer genoeg grip heb. Mijn nieuwe schoenen zijn echter geen hardloopschoenen meer, maar daadwerkelijke wandelschoenen. Ik heb veel blaren gehad tijdens lange wandelingen en hoop dat het met betere schoenen ook beter gaat.
We beginnen onze trip rond de zeven meren rond 12.00 uur en komen rond 15.00 uur aan in Villa la Angostura. Hier schijn je een mooie mountainbike tocht te kunnen maken naar het unieke ‘bosque de arrayanes’, een bos van bomen met een oranje-achtige kleur en een gladde stam. Het park schijnt echter vanaf 12.00 uur niet meer toegankelijk te zijn, wat ik een beetje vreemd vind. We maken ons echter niet druk en bewaren dit voor morgen. We rijden door een erg mooi landschap en stoppen af en toe om de natuur even te voelen. Ik probeer onderweg nog even een wilde koe te melken, maar het blijft bij proberen, want steeds als ik dichtbij kom schrikt het beest en rent een stukje weg. Als het een beetje begint te schemeren is het tijd om een slaapplaats te vinden. Een mooi afgelegen weg naar een riviertje en half beschut door bomen lijkt de ideale plek. Patrick en Melanie hebben een tent meegebracht en ik mag de nacht in de auto doorbrengen. We verzamelen nog wat hout en maken een kampvuur, waar we nog een lekkere maaltijd nuttigen. Melanie spreekt eigenlijk alleen Frans, wat de communicatie soms wat moeilijk maakt. Ik merk nu ook dat ik vrij weinig heb gehad aan de zes jaar frans op de middelbare school. Het gebrek aan oefening heeft ervoor gezorgd dat ik geen normaal gesprek meer kan voeren in deze taal. Als ik zie hoeveel spaans ik heb opgepikt in vier maanden lijkt het me een beter systeem om kinderen op de middelbare school geen taal te leren in Nederland, maar ze bijvoorbeeld een jaar naar school sturen in en land waar deze taal gesproken wordt! In theorie is dit uiteraard gemakkelijker dan de praktijk..
Voornamelijk handgebaren zijn een goede vervanger voor de gesproken taal. Het is echter altijd een beetje oppassen, aangezien een handgebaar soms een andere betekenis heeft in een ander land. Het samenknijpen van de vingers heeft hier in Zuid-Amerika een beledigende betekenis, terwijl het in de Arabische wereld ‘wacht even’ betekent. De nacht is zeer koud, zelfs in mijn slaapzak met al mijn kleren aan. Ik slaap niet heel lekker en bij het eerst straaltje zon sta ik dan ook buiten wat ochtendgymnastiek uit te voeren om mezelf op te warmen. Na een uurtje heen en weer springen worden Patrick en Melanie dan ook wakker en zetten we onze reis voort naar San Martin de Los Andes. Hier drinken we even een lekker warme koffie, maar omdat we vandaag nog willen mountainbiken door het nationale park in Villa de la Angostura, blijven we niet zo lang in dit (wederom toeristische) dorp. De auto start en wie zie ik daar lopen op straat; mijn grote vriend Christoph. Patrick en Melanie hebben ook niet echt een band met hem opgebouwd en zo besluiten we hem niet te groeten.
De fietsen worden gehuurd en de tocht door het park kan beginnen. Aan de entree van het park wacht ons echter nog een onaangename verassing, want de entree van het park bedraagt 30 pessos (6 euro) . Ik zie dat het voor nationale studenten slechts 4 pessos is en aangezien mijn spaans inmiddels goed genoeg is, kan ik een kleine bluf ophangen, waarin ik duidelijk maak dat ik studeer in Cordoba en dat ik mijn studentenkaart ben kwijtgeraakt, maar nog wel mijn internationale studentenpas heb (uiteraard laat ik willekeurig pasje zien). De man gelooft het rekent mij 4 pessos, maar de Fransen moeten wel de volle pond betalen. Patrick vind het onzin dat hij meer moet betalen en gebruikt zijn techniek, hij wordt boos op de kaartverkoper. Met zijn 2 meter lengte maakt hij waarschijnlijk een behoorlijke indruk op de verkoper, want na slechts 10 seconden hoor ik hem met een angstige uitdrukking zeggen: ‘no quiero problemas, se pueden pasar sin pagar’ (ik wil geen problemen, julie kunnen zonder betalen doorgaan). Ik kijk hem verbaasd aan en vraag hem of hij het zeker weet, waarop hij snel knikt. Zo beginnen wij de mountainbike tocht. – Ik vind het jammer, dat mensen zoveel kunnen bereiken met boosworden, terwijl je hetzelfde niet voor elkaar krijgt als je rustig duidelijk maakt wat je wilt. Het lijkt erop dat mensen door boos te worden meer aangeven dat ze iets niet leuk vinden, zo zijn meer gecontroleerde/rustigere mensen vaak de dupe van afzetterij. Hiermee bedoel ik dat mensen die boos worden, beloond worden en dat mensen die rustig blijven gestraft worden. Eigenlijk omgekeerde wereld toch? Zou dit dan toch al fout gaan in de opvoeding, waar kinderen vaak toch wel hun zin krijgen als ze beginnen te schreeuwen of te huilen.
De tocht begint met een stukje zwaar klimmen en ik voel nu ook vrij snel in mijn benen dat ik al en tijd niet gefietst heb. Ik ben echter wel een stuk sneller dan Melanie en zo besluit ik zelf alvast vooruit te fietsen, want Patrick is ‘verplicht’ om bij zijn vrouw te blijven. Het Bosque de Arrayanas maakt niet echt een indruk op mij, maar de fietstocht doet mij wel goed. De terugweg ga ik nog iets sneller en heb ik even de tijd om van de mooie omgeving te genieten, totdat de fransen zich weer bij mij hebben aangesloten. Terug bij de auto, rijden we terug naar Bariloche waar we inchecken bij hostel Periko’s. Tijdens het uitladen van de spullen zie ik daar; Christoph! Haha.. Na een klein praatje maakt hij duidelijk dat hij in het hostel aan de overkant van de straat verblijft. Hij praat even met Melanie in het frans, en ik begrijp later dat hij voorstelt dat we vanavond misschien wel even kunnen meeten. Tijdens het bereiden van het eten zie ik Melanie ineens schrikken en ze maakt me duideljk dat ze vergeten is om Christoph uit te nodigen voor het eten. Ik zeg dat ze zich niet zo druk moet maken om die profiteur (haha, zelf doe ik uiteraard ook niks, dan wachten op het eten). We zijn net klaar met eten als daar Christoph voor de deur van ons hostel staat. Ik doe even de afwas en wacht in de keuken totdat Melanie en Patrick hem verder hebben laten komen. Dit gebeurd echter niet en daarom besluit ik zelf even een kijkje te nemen. Bij de ingang van het hostel zie ik een ongemakkelijke sfeer ontstaan, waar Christoph aangeeft nog niet gegeten te hebben en hij weet dat wij wel al hebben gegeten. Hij heeft echter ook niks meegebracht en ik zie al aan zijn gezicht dat de enige reden dat hij hier is, het heerlijke voedsel van Melanie is. Het duurt dan ook niet lang voordat ik hem teleurgesteld het hostel zie verlaten. Ik vraag me evengoed even af, wat deze jongen drijft om zonder intentie (uitgezonderd van zijn primaire levensbehoeft), langs te komen. Het afdruipen van Christoph zal hoogstwaarschijnlijk het laatste zijn wat ik van hem ga zien, want hij vertrekt morgen naar Cordoba en gaat vervolgens door naar Frankrijk.
In eerste instantie wil ik een dagje rustig aan doen, vanwege matige slaap afgelopen twee dagen. Helaas drijft het enthousiaste deel (80%) in mij om toch nog even een bus te nemen naar een park op een half uurtje afstand. Ik vind het een goed moment om mijn nieuwe schoenen even te testen op verschillende soorten ondergrond. Door het bos loopt een rivier met een mooie waterval. De waterdichtheid, anti-slip en comfort van mijn schoenen scoren allen voldoende tot goed. Uiteraard wil ik de mensen die tot de waterval lopen, achterlaten en zo volg ik, alleen, de rivier nog even stukje naar een hogergelegen gebied. De weg langs de rivier wordt echter steeds minder begaanbaar en als ik een boom over de rivier zie liggen besluit ik deze over te steken en een stijle wand zo’n 10 a 15 meter omhoog te beklimmen. Boven aangekomen vervolg ik mijn weg naar het hoogste punt van deze kleine berg. Het pad wordt steeds minder goed begaanbaar en bijna op de top kom ik in een gebied waar hoogstwaarschijnlijk een tijd terug een kleine bosbrand is geweest. Ik pak mijn rust even op de top, maar als ik nog geen vijf minuten zit, hoor ik geritsel achter een van de bosjes. Een man komt naar me toe en maakt me duidelijk dat hij behoort tot de ‘Guarde del parque’. Ik bevind me in een gebied waar ik niet mag komen, aangezien hier nog wel eens mensen verdwalen en dat reddingsacties met een helicopter niet mogelijk zijn in dit begroeide gebied. Hij verzoekt me vriendelijk om niet verder te gaan. Hij loopt vervolgens verder. Zou deze man mij ergens hebben gezien of gehoord, of was het toeval dat hij mij passeerde? Ik neem een andere route terug, omdat de stijle wand van de heenweg een probleem zou worden naar beneden. Vrij snel kom ik evengoed weer bij de waterval uit, waar ik nu ook Patrick en Melanie tref, die iets later dan ik van het hostel waren vertrokken.
De bus vertrekt om 10.30 uur naar Pucón, wat bekend staat om de nabijgelegen actieve vulkaan. Voor mij uiteraard een uitdaging. Pucon ligt in Chili en zo is het weer tijd om de grens over te steken. De bus is gevuld met zo’n 25 israëliers en een handjevol toeristen uit andere landen. Naast mij komt ook een Israëlier zitten. Ik heb inmiddels wat langer haar en een baardje, waardoor de Israëliers mij nog sneller als een van hen aanzien. Zo ook begint de jongen naast mij in het Hebreeuws tegen mij te praten. In het verleden probeerde ik ze er altijd mee te confronteren dat ik juist een egyptische achtergrond heb, maar vind het nu leuker om het gesprek zo lang mogelijk gaande te houden met de enkele woorden Hebreeuws die ik heb opgepikt (‘hallo’ = ‘shallom’, ‘ja’ = ‘ken’, ‘nee = lo’, ‘dankje’ = ‘toda’) en wat handgebaren of geluiden (het geluid met de tong ‘te-te’ voor ‘nee’ gebruiken zij ook!) . Door te kijken naar het gezicht van de jongen naast mij weet ik min of meer waar hij het over heeft en zo heb ik deze keer een gesprek van ongeveer 1 minuut. Op een gegeven moment komt uiteraard het moment dat hij een vraag stelt en ik hem een beetje dom aanstaar met een antwoord wat nergens op slaat. Ik ga dan in het engels over en leg uit dat mijn Hebreeuws niet zo goed is. Deze jongen geeft zichzelf de schuld en zegt: ‘Ow I thought you’re Israëli, I’m talking Hebrew to you all the time!’ gevolgd door een klap op zijn eigen hoofd. Ik lach mee…
Aangekomen in Pucón is het helaas erg bewolkt en is de vulkaan niet eens te zien. De volgende ochtend is het weer echter verbeterd en zie ik de witte vulkaan roken. Er komt maar een gedacht in mij op en dat is; ‘deze moet ik beklimmen’. Ik ga meteen wat informatie verzamelen over de opties die er zijn om dit plan ook uit te voeren. Er zijn veel reisbureaus, maar ze lijken allemaal min of meer hetzelfde aan te bieden voor een zeer hoge prijs. De groepen zullen bestaan uit 6 tot 12 personen en de kosten bedragen zo’n 50 tot 80 euro. Als ik in een reisbureau fotos zie van kinderen en vrouwen op de top weet ik zeker dat ik dit ook wel zonder gids kan doen. Hier wil echter niemand je bij helpen en de op winstgerichte reisbureaus proberen het dan ook uit je hoofd te praten door te zeggen dat het gevaarlijk is, maar gebruiken geen argumenten wat er precies gevaarlijk aan is. Ik ben het echter wel met ze eens dat het gevaarlijk is om alleen te gaan, voor het geval er iets zou gebeuren. Patrick is gelukkig ook avontuurlijk en steunt mij volop in het plan om dit op eigen houtje te ondernemen. Hij vind een reisbureau dat wel bereid is spullen te verhuren voor een mooi prijsje. We hebben extra spullen nodig, omdat het grootste gedeelte van de vulkaan bedekt is met een laag ijs. Een bijl, ijzers voor onder je schoenen en een helm zijn dan ook wel vereiste. Een andere factor die essentiëel is voor een goede klim is het weer. Gister was het bewolkt, maar vandaag schijnt de zon volop. Na het weerbericht te hebben geraadpleegd, blijkt het morgen slecht weer te zijn, maar overmorgen weer goed. We plannen de tocht voor donderdag. In het rustige hostel ‘Alicia’, worden we vergezeld door een oud Zwiters joods paar. Amos is een man die graag aan het woord is, die graag moppen vertelt met een levensboodschap erin. Zijn engels is echter zeer matig en zo weet ik vaak niet wanneer de ontknoping van de mop aan bod is gekomen. Ik lach dan ook na bijna elke zin die hij zegt, om hem in zijn waarde te laten en er voor te zorgen dat hij zijn verhaal niet eindigt met een akelige stilte, wat een akelige situatie voor iedereen kan worden. ‘one planet says to another planet, how’s it going? On which the other planet respond. Ow I have some humans. (Amos roept vervolgens in het hebreeuws naar zijn vrouw voor de vertaling van een woord). The other planet says: Don’t worry, they will pass’. Ik geniet altijd van de verhalen van mensen met levenservaring, maar zie ik ook een bepaalde koppigheid/trotsheid voor de waarheid die zij zelf gedurende hun leven hebben gecreëerd. Amos is een man die graag gelijk heeft. Ik praat de rest van de avond nog met Amos en Patrick en geniet van de ontspannen sfeer die bestaat tussen een niet praktiserende katholiek, jood en moslim. De vrouw van Amos heeft me al de vraag gesteld waarom het niet altijd zo kan. Ik haal mijn schouders op...
Een extra dag om een activiteit te ondernemen dus. Het dichtbijgelegen ‘parque Huerquehue’ is een goede optie, want hier kun je een mooie wandeling doorheen maken. Ik ga samen met Patrick en Melanie en pas mijn tempo een keer aan om niet alleen te hoeven lopen. Onderweg komen we een mooie grote spin tegen, maar verder niet echt bijzondere dieren. De omgeving is mooi, met bebossing, helderblauwe meren en een aantal watervallen. Het weer is echter een stuk minder, bewolkt met een koud windje. Na 3 uur lopen begint het dan ook te regenen, maar ik loop desalniettemin met een opgeheven hoofd de laatste drie uur van de trek. Het weer doet me denken aan een herfstdag in Nederland en zo gaan me gedachten van het hier en nu weer even terug naar het thuisfront en alles wat ik daar heb achtergelaten.
Zeiknat kom ik terug in Pucón, waar de stroom is uitgevallen door de hevige regen. Ik wil echter even internet gebruiken, om het weerbericht voor morgen te checken. Het ziet er niet al te best uit, maar er staat dat het in ieder geval droog blijft morgen. Er staat ook pas weer een zonnige dag op de planning op 2 januari, maar ik wil uiteraard niet tot die dag blijven wachten op de vulkaan. Voor Patrick is het een gok die hij wel wil nemen, om de spullen gewoon te huren en ’s morgens vroeg te zien hoe het weer is. Ik stem in en we weten zelfs een deal te maken met de verhuurder, dat als we het voor 10.00 uur de spullen weer terugbrengen, we ons geld terugkrijgen. We reserveren een taxi voor 05.00 uur, omdat vanaf 07.00 uur er een bewaking bij de voet van de vulkaan staat, die je zonder klimcertificaat niet alleen de berg op laat. Patrick heeft wel veel ervaring met klimmen in de bergen van Frankrijk, maar geen pasje. Dit betekent dat we dus iets eerder de controle-post moeten passeren.
Om 05.00 uur regent het echter nog steeds en we hadden van te voren afgesproken, dat het weer een cruciale factor is en dat we niet zouden gaan met regen of zware bewolking. Ik spreek met de taxichauffeur af dat hij over een uurtje nog een keer langs komt in de hoop dat het binnen dit uur nog een beetje opklaart. Dit is helaas niet het geval, waardoor mijn vulkaan avontuur in het water valt. Teleurgesteld kruip ik mijn bed weer in...
De dag vergaat rustig. Morgen is het eerste kerstdag en Patrick en Melanie willen daarom vandaag, kerstavond wel samen met mij eten (zoals eigenlijk al elke dag afgelopen week). Ik koop een kleinigheidje voor beide…