Fin del Mundo

Het is koud, er staat een fris windje en als ik de taxi uitstap word ik nat door de miezerregen. Ik laat me afzetten voor een aangeraden hostel uit de ‘lonley planet’, maar ook deze keer is er een duidelijk antwoord voor mij: ‘no tengo camas por este noche’. Het is zondagochtend en de straten van Ushuaia zijn verlaten. Na een kleine vijf minuten lopen merk ik dat ik het voor het eerst sinds lange tijd weer echt koud heb en het weer hier doet me denken aan het weer in Nederland. De omgeving is echter totaal niet te vergelijken met Nederland en zo geniet ik toch een beetje van de omliggende bergen op zoek naar een ander hostel. Ik beland in het Lupinos hostel en voel een lichte hoofdpijn opkomen. Omdat er niks anders op de planning staat en het weer buiten nog niet erg uitnodigend is duurt het niet lang voordat mijn bed is gevonden.
Na het middagdutje is het weer omgeslagen en schijnt zelfs de zon even. Buiten is het echter nog steeds fris en aangezien er wat mooie wandelingen op het programma staan, is het tijd om wat inkopen te doen, om me warmer aan te kunnen kleden. Ik voorzie mezelf van nieuwe handschoenen, sokken, een fleecetrui en een muts. Het hostel is voornamelijk met ‘oudere’ mensen. Ushuaia is het meest zuidelijke puntje van Argentinië en van de bewoonbare wereld en is ook de haven voor vertrek naar Antartica. Hier hangt uiteraard een flink prijskaartje aan en zo trekt het waarschijnlijk iets minder backpackers. Nadat ik alleen een maaltijd hebt genuttigd in een prijzig restaurant (goedkope heb je hier niet) loop ik nog even een rondje in de stad om wat fotos te maken. Terug in het hostel besluit ik maar weer te gaan slapen…
Rond 09.00 uur staat de wekker om rond 10.00 uur mijn eerste wandeling te gaan maken in dit gebied. Er is mij verteld dat het mooi is om naar een gletsjer te gaan, om daar een uitzicht over de stad te hebben. Als ik vraag of ik daar ook een berg kan beklimmen, wordt me dat afgeraden, omdat het gevaarlijk is. Het wordt mij vervolgens ook afgeraden om alleen te gaan lopen. Twee adviezen waar ik vrij weinig mee kan en me niet helpen om de dag een doel te geven. Je kunt een taxi nemen naar de voet van gletsjer en vandaar nog een kabelbaan naar het uitzichtpunt. Uiteraard is dit te gemakkelijk en aangezien ik Tom niet meer aan mijn zijde heb om patriotische acties te ondernemen,moet ik het nu zelf maar opzoeken. Vanaf het hostel begin ik de klim naar de voet van gletsjer en kom onderweg een perfecte bamboestok tegen die ik als wandelstok kan gebruiken. Het lijkt alsof deze speciaal voor mij is neergelegd ,wetend waarvoor ik hem nodig zal hebben. Bij de kabelbaan aangekomen zie ik dat vanaf hier nog steeds een pad omhoog loopt en laat me gelukkig niet verleiden door het gemak wat de kabelbaan mij zou kunnen geven. De gletsjer begint hier en daarmee ook de noodzaak om een stuk over de sneeuw te lopen. Ik zak al vrij snel tot mijn knieën weg in de sneeuw en voel mijn voeten koud worden. Af en toe voel ik me tot mijn heup wegzakken, maar dankzij mijn stok kost het me niet veel moeite om me met een een redelijk tempo voort te blijven zetten. Na zo’n twee uur bereik ik al het punt waar de kabelbaan eindigt, maar gezien de omliggende bergen, weet ik dat dit niet mijn eindpunt zal zijn. Aan mijn rechterzijde ligt een berg die wel in aanmerking komt voor een beklimming. Eerst nog een klein stukje stijl klimmen door de sneeuw alvorens de sneeuw wordt vervangen door losliggende stenen. Een ondergrond die onderaan mijn lijst staat bij favorieten. Omdat het ook vrij stijl is, ben ik blij dat ik nog steeds voorzien ben van een stok! Na een klein uur klimmen bereik ik de bergrug, waar me andere onaangename verassing staat te wachten, namelijk hevige rukwinden. De berg wordt nog iets stijler, wat het moeilijk maakt om normaal te blijven lopen. Na even proberen en zo’n 50 meter van de top verwijderd besluit ik door de omstandigheden (hevige rukwinden) en het feit dat ik alleen ben toch mijn weg terug te keren. Zoals gewoonlijk wordt de terugweg onderschat op de heenweg en zo ben ik ook een uur aan het struggelen om weer beneden te komen. De wandeling terug naar Ushuaia is nu gemakkelijk en zo zit ik na ongeveer vijf uur lopen een lekker broodje kip te eten. Ben nog niet echt op zoek naar andere mensen en geniet juist wel van de stilte en de natuur. Niet dat Tom veel zei in de tijd dat we samen waren, maar het feit dat ik niemand heb om tegen te praten, zorgt wel voor een bepaalde stilte. Ik krijg zelfs het idee dat ik nog nooit zo weinig op een dag heb gezegd. Nadat ik weer alleen heb gegeten in een restaurant speel ik de rest van de avond wat met mijn laptop en merk dat de andere mensen in het hostel mij ook met rust laten. Veel mensen hebben mij gerust gesteld dat je gemakkelijker nieuwe mensen ontmoet als je alleen bent, maar ik merk nu dat ik daar wel een actieve houding voor aan moet nemen. Mensen stellen zich open op, omdat eenzaamheid er snel insluipt als je een lange tijd weg van huis bent. Voor mij is hier nog geen sprake van en vind het op dit moment prima om weinig te communiceren.
Een mooi gebied om te wandelen schijnt het nationale park van ‘Tierra del fuego’ (vuurland) te zijn. Zonder enig idee in wat voor omgeving ik terecht zal komen neem ik de ochtend bus naar het park om hier wederom alleen een wandeling te maken. Ik zou willen dat ik echt alleen was, want als ik het pad volg merk ik dat er genoeg toeristen zijn die hier ook rondwandelen. Het is voornamelijk een bos waar ik doorheen loop afgewisseld met een uitzicht over een meer en wat omliggende bergen. Toch weet ik het nog even spannend te maken als ik een pad volg richting een bevercolonie, wat niet meer lijkt te bestaan. Ik kom drie mensen tegen die me duidelijk maken dat het pad iets verderop ophoudt. Ik bedank ze en probeer een andere route richting mijn eindbestemming (een busstop) te vinden om niet hetzelfde pad terug te hoeven lopen. Na nog geen 10 minuten lopen merk ik dat de droge bomen in dit bos wel heel veel op elkaar lijken en lijkt het me niet slim om nog verder te lopen. Mijn kompas op mijn horloge laat me de laatste tijd nog wel eens in de steek en zo loop ik op gevoel terug richting de plek waar ik het pad meen verlaten te hebben. Mijn gevoel laat me gelukkig niet in de steek en zo kan ik 10 minuten later toch wel het zelfde pad vervolgen. De wandeling van vandaag was zes uur, maar heb helaas minder voldoening gekregen dan ik had gehoopt. Ook vandaag eet ik weer alleen en merk dat ik mezelf nog niet heb opengesteld voor andere mensen en dat zij me op hun beurt nog steeds met rust laten.
De enig overgebleven interessante activiteit is een boottocht over de koude wateren langs de vuurtoren van Ushuaia en een aantal omliggende eilandjes. We krijgen veel informatie over de omgeving, die voornamelijk langs me gaat als ik geniet van de koude wind die ik op het dek voel. Bij de vuurtoren wordt verteld dat de kleuren rood-wit-rood staan voor een gevaar/geen doorgaan aan de westzijde. We varen verder en komen bij een eilandje met wat zeehonden en vogels die op pinguïns lijken. Dan stoppen we op een eilandje voor een kleine wandeling en wat informatie over de planten, bloemen en het volk wat hier heeft geleefd. Erg interessant, maar, zoals tom zou zeggen, lijkt het op een toeristenval en mist de spanning. Terug in Ushuaia geef ik mijn gitaar weg aan een jongen van het hostel die gister even wat had gespeeld op mijn gitaar en duidelijk zelf een gitaar miste. Hij kan eerst niet geloven dat ik hem dit cadeau geef en ik geniet daarom dubbel van zijn reactie. Vervolgens koop ik een busticket naar El Calafate, een plek waar een mooie gletsjer in de buurt ligt. De bus vertrekt om 05.00 uur wat mij in staat stelt om nog een paar uur te slapen (wat er uiteraard niet van komt).
Om in El Calafate te komen, wat in Argentinië ligt, moet twee keer de grens worden overgestoken, aangezien de weg door Chili loopt. Naast mij zit een fransman met een doordringende geur (ik heb het hier niet over bloemetjes), die zich voorstelt als Christoph. Maak een klein praatje met hem maar hij weet mijn interesse nog niet echt te wekken. Met vier stempels extra bereikt de bus allereerst Rio Gallos, waar drie uur gewacht moet worden op de overstap. 20 uur na vertrek uit Ushuaia kom ik rond 01.00 uur aan op de eindbestemming van vandaag. Ik vraag even aan Christoph wat zijn planning is, maar hij heeft geen idee. Ook zie ik een Frans paar staan die wel al een hostel hebben geboekt en voor wie een transfer naar het hostel is geregeld. Na een klein praatje mogen ook Christoph en ik mee en zo ben ik niet genoodzaakt ’s nachts nog verder te zoeken naar een plek om te slapen. In Ushuaia heb ik te horen gekregen dat het goedkoper is om met een groepje een taxi nemen naar de gletsjer (80 km bij El Calafate vandaan), omdat je zo vroeg kunt gaan en de entree van het park kunt omzeilen (een tip die ik uiteraard van een Israëlier heb gekregen). Ik heb geen haast, dus kan ik de eerste dag in El Calafate even een wandeling maken om de stad en de omgeving te verkennen en om een taxi te regelen voor de volgende nacht. De taxi is snel geregeld, maar om alleen te gaan is wel vrij duur, dus is het nu voor mij tijd om me open te stellen naar andere mensen. Het Frans (Patric, wat later een Belg blijkt te zijn die in Frankrijk woont en Melanie) paar zie ik dan toevallig op straat lopen en aangezien de connectie al bestaat is het niet moeilijk om hen even aan te spreken en het plan voor te stellen. Vooral Patric is wel enthousiast en het verhaal over de zonsopgang die ik erbij vertel is voor hem genoeg om de taxi om 04.00 uur te laten komen.
Weer een paar uur slaap dus deze nacht, want om 04.00 uur staat de taxi klaar voor ons hostel. We komen rond 05.00 uur aan bij de mooie ijsschotsen die overgaan in een meer omringd door wederom mooi gebergte. We zijn de enige personen in het gebied, wat overdag zeer druk bezocht wordt door velen toeristen. Na een half uur komt de zon op en zien we een een mooi gloed over het ijs verschijnen. We genieten ruim twee uur van de ijsschotsen alvorens we de taxi terugnemen naar het hostel. Ik ben behoorlijk moe, maar kan helaas niet meer m’n bed inkruipen, aangezien ik al heb uitgecheckt. De bus vertrekt deze avond namelijk richting El Chalten, waar je mooie wandelingen kunt maken. Het is deze keer een busrit van slechts 4 a 5 uur en vlak voordat we El Chalten bereiken zie ik de mooie bergen al liggen, zowel de Fitz Roy als de Cerro Torre zijn goed te zien (de twee mooiste bergen van dit gebied). Patric en Melanie koken nog even wat eten en aangezien ik duidelijk heb gemaakt dat ik het geen probleem vind om mee te eten, hebben we samen wat boodschappen gedaan, die ik over het algemeen overal mee naar toe draag om ook mijn steentje bij te dragen. We bekijken de kaart voor mogelijke wandelingen in het gebied en ik laat de drie Fransen weten dat ik wel voor een stevige wandeling (op de kaart staat er 12 uur voor) zodat ik veel dingen op een dag kan bekijken. Patric lijkt ook wel weer enthousiast, maar zegt dat hij waarschijnlijk niet zo’n hoog tempo als ik kan houden vanwege zijn vrouw. Christoph blijft een beetje onduidelijk over wat hij wil en zo vertrek ik de volgende ochtend om 07.15 uur alleen.
De eerste 3 uur loop ik naar het ‘Lago Torres’ aan de voet van de berg ‘Cerro Torre’ en tijdens de wandeling heb ik uiteraard genoeg tijd om even over van alles na te denken. Ik denk na over de nederlandse kinderliedjes, waar ik het ook al een keer met Tom over heb gehad. Met name ‘Ja mijn tante uit Marocco ja die komt’ wekt mijn interesse. Ik vraag me af in welke tijd dit nummer is bedacht (in de tijd dat het grote aantal migranten daarvandaan naar Nederland kwam misschien?) en vervolgens vraag ik me af of ook minister G. Wilders dit liedje vroeger vrolijk op de basisschool aan het meezingen was. Verder wordt een moslim in het spaans, maar ook in het frans, ‘musselman’ genoemd. Hierdoor krijg ik vragen over het liedje ‘zeg ken jij de mosselman’; komt hij wel echt uit Scheveningen?
Als ik een rivier passeer ziet het water er heel erg helder uit en het stroomt redelijk hard. Ik heb 2 liter water meegebracht voor de hele dag, maar het lijkt me een goed idee om dit water te sparen op de m omenten dat ik een andere waterbron heb gevonden. Ik maak van mijn handen een kommetje en proef eerst of het water goed genoeg is om te drinken. Het lijkt erop dat het water prima te doen is en zo drink ik totdat ik een voldaan gevoel heb. Het is een heel mooie omgeving om doorheen te lopen, omdat het berglandschap wordt afgewisseld met bebossing. Daarnaast zijn er een aantal zeer mooie meertjes. Na 4 uur lopen neem ik een korte pauze aan een meer en nog geen kwartier later zijn ook de drie fransen op dezelfde plek. Ik verbaas me over hun tempo, maar besluit toch weer zelf verder te gaan. Hoe dichter ik bij de Fitz Roy –berg kom hoe meer toeristen ik bespeur. De paden zijn duidelijk gemarkeerd, wat voor mij een beetje de spanning wegneemt. Het gebied doet zeker niet ten onder aan de Canyon del Colca in Peru, maar de sfeer is veel toeristischer en minder puur hier. De laatste 500 meter naar de voet van de Fitz Roy, zijn zeer stijl en het wordt met een bord afgeraden om dit te doen met een slechte conditie, zonder ervaring met klimmen en zonder bergschoenen. Ik loop dat stuk fluitend omhoog en kan boven genieten van het overweldigende uitzicht. Nu duurt het dan toch wel wat langer voordat de fransen dezelfde plek hebben bereikt. Ik heb inmiddels alweer een berg naast de Fitz Roy geinspecteerd, want deze kan je ogenschijnlijk wel tot een hoog punt beklimmen (in eerste instantie lijkt de top onhaalbaar). Ik vraag aan Christoph of hij mee wil voor een stukje avontuur, maar hij weigert. Op zulke momenten vind ik het jammer dat Tom mijn zijde heeft verlaten, want ik weet zeker dat ik hem niet eens had hoeven vragen om daar naar boven te lopen. En dat hij, als ik even niet had opgelet, al boven zou zijn! Ik ben inmiddels al zeven uur onderweg, maar voel me nog wel fit. De weg terug naar het dorp is volgens de planning nog 4 uur, waardoor ik nog wel een uurtje speling heb voor deze beklimming. Het begint wel ok, maar hoe hoger ik kom hoe moeilijker het wordt. Uiteindelijk klim ik nog een klein stukje via de rotsen naar een mooi overzichtspunt, waar ik besluit dit als eindpunt aan te houden. Ik bereik helaas niet veel toppen, maar kom toch iets verder dan de meeste mensen.. haha! De terugweg naar El Chalten is nu vrijwel alleen maar ‘downhill’. Ik heb een hoog tempo te pakken en ondanks opkomende blaren bereik ik het dorp rond 19.15 uur. Voel me gesloopt en nadat er een heerlijke maaltijd voor me is gekookt door de Patric en Melanie kruip ik m’n bed in en slaap ik voor het eerst sinds het begin van mijn reis heerlijk!
Mijn benen zijn nog moe, maar vandaag staat er toch een wandeling van zes uur op de planning. Het is vier uur klimmen naar een berg waarvandaan je een mooi uitzicht hebt op de gehele omgeveing. Omdat het tempo van de fransen me gister wel meeviel en mijn voeten nog pijn doen van de blaren, wil ik wel met hen meelopen. Al vrij snel wordt echter duidelijk dat klimmen toch een andere kwaliteit is dan lopen op een vlakke(re) weg. Om niet het gevoel te hebben hen op te jagen en mezelf af te remmen geef ik aan dat ik alvast vooruit ga. Christoph zegt dat hij wel met mij zal lopen, maar als ik een half uurtje later omkijk zie ik hem al bijna niet meer. Wel grappig dat ik met Tom altijd het idee had dat ik slecht was in het klimmen en dat het nu blijkt dat eigenlijk niemand mijn tempo bij kan houden. Zo zie je maar weer dat vrijwel alles relatief is en dat er altijd mensen zijn die beter en slechter zijn dan jij, het ligt er maar net aan met wie je jezelf vergelijkt. Ik pak even me rust en wacht tot Christoph bij mij is aangekomen. Ik vind het eigenlijk niet zo erg dat hij ver van mij verwijderd is, want zo kan ik meer genieten van de pure natuurluchten in plaats van zijn doordringende zweetgeuren. Hij passeert me echter zonder iets te zeggen, wat mij een beetje verbaast. Als ik mijn pas weer voortzet stopt hij vrij snel en meldt mij: ‘go ahead, don’t wait for me’. Dat hoef je mij geen twee keer te zeggen, dus zet ik mijn pas voort. Helaas voel ik dan een blaar openspringen op mijn teen word overweldigd door een pijn die mij even doet twijfelen of ik nog wel verder kan gaan. Ik ben immers nog maar anderhalf uur aan het lopen. Ik talk mn voeten in en pep mezelf op. De eerste 20 minuten is de pijn overheersend, maar daarna weet ik weer een hoog tempo vast te houden en zo bereik ik evengoed binnen drie uur de top van de berg. (Ik weet dat Tom dit verslag leest met tranen in zijn ogen en dat hij een levenslange spijt overhoudt aan zijn besluit eerder terug te gaan naar Nederland dan ik, maarja ‘That’s Life’) Weer een super mooi uitzicht en slaap even op de top achter een beschutting van een paar stenen. Daarna hoog tempo naar benen, zodat ik vandaag precies zes uur over mijn trip doe. Vermoeid terug in het hostel waar ik even wat tijd voor mezelf pak. Het buskaartje naar Bariloche is gekocht en zo vertrek ik de volgdende ochtend om 09.00 uur….