Contrast

Net buiten Rio ligt het nationale park Tijuca. Je schijnt hier wel aardige wandelingen te kunnen maken, wat voor mij uiteraard een uitdaging is. Heb een dagje bij kunnen komen, maar voel nu wel weer de drang om een activiteit te ondernemen. Ik voel me inmiddels weer een stuk beter en zo neem ik de metro en de bus naar de ingang van het park (in totaal zo’n uur reizen vanaf Ipanema). Hier aangekomen begin ik mijn wandeling en zo kom ik al vrij snel bij een waterval. Mooi gezicht, maar de route door het bos heen is geasfalteerd en ik zie regelmatig een jeep vol toeristen paseren. Niet echt een bos waar ik op gehoopt heb dus. Toch vind ik een pad naar het hoogste punt van de het bos, wat zo’n uur klimmen is. Leuk uitzicht, maar ben nog steeds niet echt onder de indruk. De weg naar beneden gaat snel en zo ben ik binnen zo’n drie uur weer bij de ingang van het park. Het begint inmiddels ook wel lekker warm te worden en zo besluit ik niet nog een andere route te lopen, maar de rest van de middag op het strand te spenderen.
Het strand is redelijk vol, maar al vrij snel herken ik een Nederlandse kop. Gister een jongen (Niels) tegengekomen die al drie maanden in Rio verblijft om een vechtsport te beoefenen. Ik vind het een goed plan om mijn spullen even bij hem te stationeren zodat ik zelf even een duik in het water kan nemen. Terug op het strand pak ik wat geld uit mijn tas om wat drinken te kopen. Ik haal ook wat voor Niels, maar tref een aparte situatie aan als ik terugloop. Er zit een Braziliaan wel heel dicht bij hem. Ik grap nog even in het Nederlands dat hij sjans heeft, maar pak voor de zekerheid ook mijn tas wat dichterbij. De homoseksuele Braziliaan lijkt het door te hebben dat hij aan een verkeerd adres is en pakt zijn handoekje om vervolgens iets verder weg te gaan zitten. Ik duik nog een keer de zee in, maar als ik terug kom, vertelt Niels mij het volgende: ‘Die man kwam terug op dezelfde plek, liet ‘ m eerst gewoon zitten, maar toen ik omkeek zag ik dat jouw tas wel heel dichtbij hem lag. Dus die heb ik toen iets dichter naar mij toe getrokken. Daarna heeft is hij snel weggegaan’. Ik voel de bui al hangen en zie in een oogopslag dat het voorvakje van mijn tas open staat en dat het geld wat ik bij mij had verdwenen is. Gelukkig had ik niet zo veel meegenomen, waardoor de schade tussen de 10 en 20 Real is (tussen de 5 en 10 euro), maar vind t nog steeds een nare situatie. Ik neem Niels echter niet kwalijk dat hij niet goed op mijn spullen heeft gelet, misschien alleen mijzelf, omdat ik mijn tas niet voor zijn stoel, maar achter/onder zijn stoel had gelegd. Geen gek idee om te denken dat ‘hij’ misschien mijn geld heeft gepakt, maar ik geloof zijn verhaal. Hoe dan ook bederft dit absoluut niet mijn positieve gevoel over Rio, misschien een wijze les om inderdaad nooit veel waardevolle spullen mee te nemen naar het strand!
Ik check de volgende ochtend uit en toevallig gaat er op dat moment een transfer naar Ihla Grande, mijn volgende bestemming, een eiland aan de kust van Agra dos Reis. Ik kom aan het eind van de middag aan in hostel Mate Virgem, waar wel een ontspannen sfeer hangt. Relax de rest van de middag een beetje in een hangmat onder een afdakje, terwijl een tropische regenbui het eiland passeert. Er schijnen wel aardig wat mooie plekken op dit eiland te zijn, waardoor ik wel een aantal dagen kan blijven.
Ik loop twee uur door een bergachtige jungle en kom zo uit bij het strand Lopez-Mendez. Een mooie wandeling waar ik onderweg nog wat aapjes tegenkom. Het strand is wederom erg mooi, met wit zand en een rustige zee. Ik slaap een paar uur bij en word wakker tegen het einde van de middag. Ik zie langzaam het strand leger worden, omdat de laatste boot terug naar Abrao (het stadje) om 17.30 uur vertrekt. Het is echter nog een half uur lopen naar het strand vanwaar de boten vertrekken. Rond 17.00 uur is het strand dus helemaal verlaten, maar ik maak me niet druk, want heb mijn hoofdlamp bij me, genoeg water en mijn mes! Ik zwem nog even in de zee en geniet van de rust die ik beleef op het verlaten strand. Ja, de aarde kan af en toe nog wel een paradijsje zijn, het zijn vooral de mensen die het eigenlijk verpesten overal. Ik vind een perfecte cocusnoot onder een boom, die ik weet open te krijgen met mijn mes. Drink het sap en dan krijg ik even het idee om gewoon op dit strand te blijven tot de volgende dag. Ik kijk echter naar de lucht en schat in dat het niet de hele avond droog gaat blijven. De wolken komen van achter een berg, waardoor ik nog niet goed kan inschatten hoeveel tijd ik heb voordat de regen zal komen. Ik wil geen risico nemen en zo begin ik rond 17.45 uur aan mijn terugweg.
Het begint al te schemeren en ik verstijf even als ik iets hoor grommen. Ik sta paraat met mijn wandelstok en spits mijn oren. Ik hoor wat geritsel in de bosjes en begin mezelf af te vragen of er op dit eiland ook panters verblijven. Ik hoor weer gegrom, maar weet dit nu te plaatsen als de donder van onweer. Met een gerust hart loop ik verder en kom vijf minuten voordat de regen begint terug in het hostel, goede timing! De mensen op het eiland lijken wel een beetje ongerust over de regen, aangezien er twee weken terug tijdens een hevige regenbui een aardverschuiving is geweest waar 20 mensen bij zijn omgekomen.
In het hostel hoor ik een dame praten over dat zij wil gaan duiken, maar dat er niet genoeg mensen zijn voor de volgende dag. Duiken staat ook nog op mijn planing en zo sluit ik de volgende dag aan. Het lijkt een matige maatschappij en ik spreek af dat ik eerst mijn duiken wil maken op een specifieke plek, voordat ik betaal. Ze gaan gelukkig akkoord en zo maak ik twee duiken. Het onderwater leven is niet zo mooi als in Egypte, maar een zeeschildpad tijdens de eerste duik maakt het toch wel een aardige ervaring. Zoals gewoonlijk is duiken een vermoeiende sport en beland ik ook weer vroeg in mijn bed.
Het eiland ga ik vandaag weer te voet verkennen. Ik begin mijn wandeltocht naar een waterval, waar ik het pad verlaat om een nieuwe weg langs de rivier te nemen. Het lijkt een stom idee om hier aan te beginnen, en dat is het ook. Toch wil ik wel een beetje avontuur en ben wel weer aardig uitgerust aan deze trip begonnen. De jungle raakt dichter begroeid en na een kwartiertje afdalen begin ik al een beetje de hoop te verliezen dat ik hier normaal uit ga komen. Ik weet ook dat ik bepaalde afdalingen heb gemaakt waar ik niet meer omhoog kan komen, een alternatieve route is dus verplicht. Ik voel een plant aan mijn huid vastplakken en als ik me lostrek zit er een mooie snee in mijn arm; interessante plant, die ik dus maar beter kan vermijden. Na zo’n half uurt afdalen kom ik weer op een pad terecht en vervolg ik mijn weg naar een dorpje Seico de Ceu. In het volgende dorp waar ik kom merk ik al dat ze minder gesteld zijn op toeristen, die hier waarschijnlijk niet zoveel komen, omdat het al zo’n drie uur lopen is vanaf Abrao. Steeds als ik vraag of ik op de goede weg ben, krijg ik een bot en kort antwoord. Sommige mensen staren me alleen aan en voel me ook niet erg welkom in dit gebied. Het dorp heeft een smal straatje (een meter breed) met hekken aan twee kanten, waar ik doorheen moet lopen. Als er een hond plotseling blaffend tegen het hek aanspringt schrik ik en heb mijn stok binnen een seconde in positie om de hond een tik te verkopen. Aan de andere kant zie ik een man niet zo vriendelijk kijken en zo laat ik mijn stok weer zakken en loop rustig verder. Nog een aantal keer springen blaffende honden tegen de hekken aan, maar voel me wel redelijk veilig met het hek als bescherming. Seico de Ceu is uiteindeljk een verlaten vissersdorp waar helemaal niks bijzonders te zien of te doen is. zo slijp ik mijn stok en begin aan mijn terugweg wat 3,5 uur lopen is. Op de terugweg kom ik door een dorp met veel mensen en loslopende honden. Als de eerste hond naar me begint te blaffen, ben ik al snel omsingeld door deze blaffende dieren en zie ik de lokale mensen amper opkijken van wat er gebeurd. Ik loop rustig door zonder de beesten aan te kijken met de stille hoop dat het gezegde; ‘blafende honden bijten niet’, waar is. Ik kom er doorheen zonder hondenbeten of rabies. Ik zie een aantal mensen met een boot en ben inmiddels ook alweer zes uur aan het lopen en hoop op een teruglift naar Abrao. Ze willen me echter niet helpen met hetzelfde excuus dat de boot vol is. Lopend kom ik aan bij een strandje waar het pad ophoudt. Ik had gehoopt dat ik via de kus een snellere weg had gevonden naar het dorp, maar het blijkt een dood spoor. Als ik nu weer terug moet ben ik zeker nog drie uur bezig, wat betekent dat ik pas laat in de avond aan zal komen. Ik ben een beetje vermoeid en zie een grote boot aan het strand. Zij kunnen niet hetzelfde excuus hebben! Ik vraag of ik mee kan varen en dat kan wel, mits ik 10 Real betaal. Niet de gastvrijheid waar ik op gehoopt had, maar Prima!
De wandeling van gister was vermoeiend en neem vandaag dan ook een boottocht naar plekken aan de andere kant van het eiland, een relaxt dagje. De eerste bestemming is Lagoa Verde (groene meer), maar hier valt weinig groens te zien, want het ligt vol met witte boten en de lege stukjes zijn gevuld met zwemmende toeristen. Een pure toeristenval dus, maar ik vind het niet zo erg, want de boot is goed en ik vind het eigenlijk al lekker om even te relaxen op de boot. De volgende stop is een klein strandje gevolgd door een stop bij het Lagoa Azul (blauwe meer). Het blauwe meer heeft echter dezelfde kleur als het groene meer, wat door de gids verklaard word doordat het vandaag bewolkt is. Na een dag op de boot keren we terug in de regen en neem ik een lekker warme douch. Heb mijn bootticket naar Angra dos Reis gekocht en zo zit ik de volgende dag in de bus naar mijn laatste bestemming in Zuid Amerika; Sao Paulo. Ik kom rond 21.00 uur aan in een stad waar ik al niet veel positiefs over heb gehoord en het regent inderdaad. In de bus word ik even geholpen door twee dames die mij kunnen uitleggen hoe ik bij het hostel kan komen waar ik heen wil. Ze waarschuwen mij vervolgens voor het gevaar in de stad neem dan ook een taxi van het metrostation naar het hostel. Een afstand die ik normaalgesproken zou lopen.
Als ik smorgens rondloop in de stad zie ik dan ook om de 10 meter mensen op straat slapen. Tegelijkertijd schijnt Sao Paulo een heel rijke stad te zijn gevuld met veel zakenmensen. Het contrast tussen mensen in pak en mensen die op straat slapen is dus wel erg groot. Ben nog niet erg gecharmeerd van deze stad en maak voor mezelf dan ook geen gekke plannen meer. De acceptatie van het terugkeren naar Nederland is gekomen en heb er nu ook wel vrede mee om dit continent te verlaten. Heb nog twee nachtjes voordat ik terug zal keren naar Nederland en nog twee dagen om even mijn hele reis voor mezelf te evalueren. De vraag speelt natuurlijk bij jullie wat de mooiste plek was, maar dat hangt helemaal af van wat je leuk vindt! Voor mij was elk land een uitdaging om te verkennen en zo heb ik in elk land dingen gevonden die ik erg interessant vond. Even een rijtje van goede dingen; Mooiste strand (Parque Tayrona) in Colombia, walvissen in Ecuador, bergen en hiken in Peru, jungle en traditioneel volk in Bolivië, patagonië en Iguazu in Argentinië, Oud & Nieuw in Chili, Relaxen in Uruguay en Beste stad (Rio de Janeiro) in Brazilië! Verschillende culturen met verschillende gewoontes en tradities, maar uiteindelijk allemaal met dezelfde emoties. Een onvergetelijke reis…