Look into my Eyes

De busrit naar van Mendoza naar Cordoba verloopt soepeltjes en ik ben zowaar in staat zelfs wat te slapen in de bus. Ik zie echter meer op tegen de busrit die gaat komen van Cordoba naar Iguazu. Aangezien mijn terugvlucht naar Nederland vanaf Sao Paulo – Brazilië is, heb ik nog een grote afstand te overbruggen, wat betekent dat er een paar lange busritten op de planning staan. In Cordoba besluit ik dan ook even mijn rust te pakken om de volgende dag direct door te gaan naar Iguazu. Het is de langste busrit tot nu toe (zo’n 22 uur), maar ook deze busrit gaat me eigenlijk wel goed af. In Iguazu besluit ik maar naar een aangerade lonley planet hostel te gaan, maar ook hier krijg ik te horen dat ze geen ruimte hebben en dat je zo’n week van tevoren moet reserveren… mmm niet mijn stijl. Wel jammer, want ziet er heel relaxt uit hier. Kom er wel vrij snel achter dat de meeste hostels wel volgeboekt zijn, waardoor ik uiteindelijk te veel betaal voor een matige kamer. De temperatuur ligt hier met een hoge luchtvochtigheid rond de 40 graden. De watervallen van Iguazu zijn natuurlijk dé toeristentrekpleiser en dat is voor mij ook de reden geweest hierheen te komen. De rest van de dag pak ik even mijn rust en ik merk dat de busritten me eigenlijk wel een beetje beginnen op te breken. Toch wil ik niet te lang in het matige hostel in Iguazu verblijven, dus check ik de volgende dag meteen uit. Ik kan mijn backpack in een ‘storage’ opbergen en neem zo de eerste bus naar de watervallen. Ik hoop dat ik voor de grote menigte bij het park aankom, maar dit blijkt een valse hoop te zijn. De rijen voor de kassa (ze vragen uiteraard een mooie prijs om het park binnen te komen) doen me denken aan attracties in de efteleing. Als ik bij het loket aankom zie ik dat er wederom voor toeristen bijna vier keer zoveel wordt gerekend (85 i.p.v. 25), een prijs die ik liever niet wil betalen. Ik geef m ijn – ik ben student uit Cordoba – verhaaltje een kans te geven, wat wederom succes oplevert! Met een goed gevoel loop ik het park in en kom bij een treintje naar een uitzichtspunt. Het treintje zit al stampvol, maar er wordt nog even omgeroepen dat er wel vier mensen naast elkaar kunnen zitten per bankje (ongeveer een meter breed). Een kleine wandeling moet gemaakt worden om aan te komen bij het uitzichtspunt, wat ik iets sneller doe dan de meeste mensen, waardoor ik evengoed als een van de eerste aankom. De mooiste watervallen die ik ooit heb gezien met een supermooie natuur om me heen. Veel verschillende soorten vlinders die niet verlegen zijn om op je te komen zitten. Ik loop door het park naar verschillende uitzichtspunten en geniet van de levendige natuur. Rond 11.00 uur neem ik plaats op een bankje en pak wat broodjes uit mn tas. Om me heen zitten een paar Coati’s die ik in het begin wel grappig vind. Na zo’n drie minuten hoor ik echter vanuit het bos achter mij wat geluid en als ik om kijk zie ik dat nog zo’n 20 van die beesten me komen vergezellen. Ze l ijken uit te zijn op mijn brood, maar weet ze wel redelijk op afstand te houden. In een verzwakt moment, waar ik even fotos aan het maken ben en mijn dichtgeknoopte plastic tas met brood naast me heb liggen besluipt een van die beesten me van links achter en weet met zijn klauwen mijn tas vast te grijpen. In een reactie grijp ik de plastic tas ook vast voordat hij er mee vandoor kan gaan, maar merk dat dit dier mijn tas niet los gaat laten. De tas scheurt open en de tweede plastic tas, met het brood erin, valt op de grond. Ik zie van alle kanten Coati’s naderen, maar ben niet van plan mijn lunch op te geven! Ik spring op om mijn brood te verdedigen en ben in staat om ze weg te houden en mijn brood weer veilig op te bergen in mijn rugzak. Ik zie wat mensen om me heen raar kijken, omdat ik met mijn mes in mijn hand om me heen aan het zwaaien was.Ik kijk lachend om me heen en voel me een winnaar, omdat de Coati’s er niet in geslaagd zijn mijn brood af te pakken!
Het is mogelijk om met een boot onder de watervallen te varen en wil deze attractie eigenlijk niet missen. Shirtje gaat uit en in de tocht in de boot is wel een leuke attractie die wel lekker verfrissend is, omdat ik hier uiteraard niet droog vanaf kom. Na een mooi aantal uur rondgelopen te hebben is het tijd om terug te gaan naar Iguazu. Ik pak mijn spullen en neem de bus naar Foz de Iguacu, wat over de grens ligt, in Brazilië. De grens kom ik zonder problemen of controle over en kom aan bij de busterminal. Op het moment dat ik de grens oversteek begint het echter wel te regenen, maar de temperatuur is hoog, dus maak ik me daar niet zo druk om! Wil eigenlijk meteen een bus nemen naar Florianopolis maar de pinautomaten hier lijken niet te werken met mijn pinpas. Ik heb wat geld kunnen wisselen bij de grens, maar dat is niet genoeg voor de 16 uur durende busrit. Ik neem een taxi naar een bank, wat me uiteindelijk zo’n 30 Real kost (12 euro) en merk dat ze hier in Brazilië geen grappen maken met de prijzen. De busrit is ook iets duurder dan ik gewend ben en ik krijg daar geen luxe voor in de plaats. Een oude bus zonder airco en geen ‘semi-cama stoelen’, maar gewone busstoelen. Het lijkt een moeilijke rit te gaan worden, maar ik ben zo vermoeid dat ik eigenlijk de hele rit wel slaap. In florianopolis aangekomen heb ik in eerste instantie niet echt een idee waar ik heen moet gaan. Heb me zoals gewoonlijk weer matig voorbereid op de plaats waar ik terecht kom, maar ik hoor gelukkig een paar andere toeristen praten over de kust met mooie stranden. Goede plek om heen te gaan en zo neem ik een andere bus richting Barra de Lagoa, een plek die relatief goedkoop blijkt te zijn. Ik loop eerst naar een hostel wat ik vanaf het busstation kan zien, maar deze is al volgeboekt. Ik krijg steeds vaker te horen dat er geen plaats is en dat lijkt te maken te hebben met de start van het hoogseizoen en de zomervakantie van de mensen hier. Ik informeer evengoed even naar de prijs wat tussen de 40 en 50 real ligt (20 euro) voor een bed in een dorm-room. Als ik het hostel uitloop komt een man op me aflopen en biedt me een appartement aan voor 100 real per nacht. Ik word inmiddels vergezeld door twee broers uit Frankrijk en stel voor om dit appartement met z’n drieën te delen; Goedkoper en een eigen plekje! Het strand ziet er wel top uit en voor het appartement is een beachvoetbalveld! Het enige dat ontbreekt is de zon..
Na twee dagen op het strand te verblijven besluiten de twee broers verder te reizen. Ze hebben niet veel geld en deze plek is duidelijk te duur voor hen. Voor mij betekent dit dat ik of twee nieuwe mensen moet zoeken, of zelf ook door moet reizen. Ik kies voor het laatste, omdat de zon nog steeds niet hevig aanwezig is en ik te horen heb gekregen dat in het noorden ook mooie stranden zijn, en dat de prijzen daar iets lager liggen. Het wordt een busrit van 17 uur naar Rio de Janeiro (Rivier van Januari). Genoeg tijd om mijn Portugees even op te krikken met de persoon die na mij een kaartje heeft gekocht en zo de pech heeft om een praatgrage Nederlander te treffen. Aangezien de vorige bus geen airco had verwacht ik van deze rit het ergste. Het wordt dan ook een nare busrit, maar niet wegens het ontbreken van de airco, maar juist door het aanwezig zijn van de airco en het ontbreken van mijn jas in mijn handbagage. Het is zo koud dat ik niet in staat ben om in slaap te vallen en zo de hele nacht een beetje lig te bibberen. Heb de afgelopen week meer in een bus gezeten dan op plaatsen en de vermoeidheid van deze vele busritten begint er dan ook wel in te hakken. Ik merk dit als ik aankom in Rio, want voel me niet alleen supermoe, maar begin mijn keel ook een beetje te voelen. Voor mij een goede reden om even naar het strand te gaan om daar wat bij te slapen. De zon schijnt hier volop en het is zo’n 35 graden. Eerst naar de Copacobana, maar het water is een beetje vervuild en het is druk, dus verkies ik uiteindelijk het nabijgelegen Ipanema strand, met een mooi uitzicht op twee puntige bergtoppen. Toch lukt het me niet echt om in slaap te vallen en zo blijft de vermoeidheid aanhouden. Ik ontmoet wat mensen die naast mij zitten en word gelijk uitgenodigd op een Braziliaanse kinderverjaardag morgen. Ik krijg een telefoon n ummer in mijn handen gedrukt met de boodschap dat ik morgen om 08.30 uur moet bellen wil ik komen. Niemand van de familie spreekt engels, wat het voor mij wel een uitdaging maakt! De rest van de dag zit ik nog met een andere groep op het strand en ben nog even in staat even te voetballen. Voetbal is sowieso een sport die leeft, of zoals ze hier zeggen: ‘Footbal is a religion’. Ondanks dat ik al een tijdje geen bal heb aangeraakt ben ik het nog niet verleerd en krijg al vrij snel te horen dat ik geen ‘gringo’ ben maar een Braziliaan. Zelfs in Nederland word ik niet zo goed opgenomen in de ‘community’ dus voel me hier wel snel op mijn gemak; ‘zo hoort ’t eigenlijk te gaan toch!’ Ik zie de mooiste zonsondergang in tijden en geniet eigenlijk wel van de ontspannen sfeer op het strand. Toch voel ik mijn hoofd iets zwaarder worden en mijn keel een beetje opzetten. Ik duik vroeg m’n bed in, maar voel me naarmate de avond vordert steeds rotter. Als ik de volgende ochtend wakker word heb ik vrij snel door dat er vandaag voor mij niks gaat gebeuren. Ik blijf in mijn bed liggen en neem niet de tijd om even te bellen om te zeggen dat ik niet naar het verjaardagsfeest ga. Niet netjes, maar gister is mij ook duidelijk gemaakt dat ik niet opgehaald zou worden als ik niet zou bellen. Spendeer vrijwel de hele dag in mijn bed, maar ga aan het einde van de dag toch nog even naar ’t strand. Het is iets minder mooi weer en de ’s nachts begint het dan ook hard te regenen en te onweren. Zorgt wel voor wat verkoeling, waardoor ik nu iets beter in staat ben om te slapen. Ga er vanuit dat ik me morgen iets beter voel en boek daarom een Favela tour. Rio staat bekend om het grote verschil tussen arm en rijk en dat verschil wil ik uiteraard beleven. Favelas zijn de buitenwijken waar geen belasting wordt betaald en is een gebied waar drugsdealers de baas zijn. Ik bezoek de grootste Favela van Rio; ‘Rochina’. De smalle straatjes zijn indrukwekkend om te zien, maar merk wel dat het een touristische attractie is om de tour te doen en voel dan ook geen moment de gevaarlijke spanning. Loop zelfs met mijn camera op mijn borst. Heb het gevoel dat het gevaarlijker is om alleen over de straten van Rio te lopen. Krijg de sfeer dus niet heel goed te pakken in de favela, maar heb wel een indruk gekregen van de manier hoe ze hier leven. De enige spanning die ik voel is als ik een hond te lang in zijn ogen aankijk en zo naar mij begint te blaffen. Mijn eigenschap om mensen in hun ogen aan te kijken is niet altijd even goed. Op een of andere manier zien vooral mannen het vaak als een bedreiging. Als je iemand te lang aankijkt toon je geen angst, wat weer een bedreiging kan zijn voor de persoon die je aankijkt. Niet alleen mensen, maar dus ook honden en andere dieren reageren op deze manier. Iedereen herinnert zich de aap Bokito vast ook nog wel. Ik zeg niet dat het haar eigen schuld is, maar het is geen onlogisch gevolg als je een dier dag in dag uit in de ogen aanstaart. De meeste mensen kijken dan ook regelmatig weg of gewoon recht langs je. Zo krijg je een wereld waar iedereen langs elkaar leeft, wat je dus voornamelijk in de grote steden ziet. Niemand wil problemen en die krijg je wel als je iemand te lang aankijkt. Door niet te kijken naar mensen mis je echter een hoop informatie en ben je vaak ook minder instaat om situaties in te schatten. Bij de ingang van de favela staan de zogenaamde spotters, die seinen als er mensen de favela betreden die onwelkom zijn. Spotters herken ik vrij snel aan de manier hoe zij juist wel naar iedereen kijken die langsloopt. Zodra ik ze zie, weet ik dan ook dat ik niet een tweede keer oogcontact moet maken. (eerste keer is eigenlijk altijd wel toegestaan, maar bij het hermaken van oogcontact ligt het aan de persoon en de situatie; heb je geen reden om me nog een keer aan te kijken, doe het dan niet; ‘wat moet je?’)
’s Middags ga ik met twee mensen van het hostel naar de zone ‘Santa Teresa’. Een Duitse jongen heeft een tijdje in een appartement gezeten in dit gebied. Vanaf een mooi uitzichtspunt lopen we richting Lapa om vervolgens weer terug te gaan naar het hostel. Voel me nog steeds niet zo heel goed dus vandaag weer vroeg naar bed!
Na me drie dagen minder gevoeld te hebben gaat het nu de goede kant op. De zon schijnt weer en ik besluit de bus te nemen naar het bekende ‘Christ Redeemer- standbeeld’. Er gaat echter geen bus direct naar het standbeeld, want je moet een treintje nemen naar de top van de berg. Een treinkaartje bedraagt 35 real en na een half uur in de rij gestaan te hebben en ik het kaartje in mijn hand houd zie ik een kaartje heb voor een trein die pas over twee uur vertrekt. Ik begin me zorgen te maken dat het niet zo’n enerverende beleving gaat worden als waar ik op heb gehoopt. Ik heb wel gehoord dat de klim te voet ongeveer twee uur is, maar dat dit erg wordt afgeraden omdat eigenlijk iedereen die dat doet wel beroofd wordt. Ik zie twee mensen in een garage werken en vraag hen of het volgens hen mogelijk is om naar boven te lopen. Ze vragen hoe het zit met mijn conditie, omdat het wel een stijle klim is, waar ik uiteraard op antwoord dat dát geen probleem moet zijn. Daarop vragen ze mij of ik genoeg water bij me heb, wat ik niet heb. Ze vullen mijn fles met gefilterd water en geven me dan nog het advies om mijn horloge in mijn tas te doen en dat het verder dan geen probleem moet zijn aangezien ik het uiterlijk van een Braziliaan heb. Met een beetje spanning, maar ook het idee dat ik goed verzekerd ben begin ik toch vol vertrouwen aan de trip. Ik loop langs het spoor en tref al vrij snel drie jongeren aan op het spoor. Een jongen van rond de 22 jaar en twee jongens van ongeveer 13 jaar. De twee jongere jongens hebben vliegers bij zich en gister heb ik gehoord dat dit als middel wordt gebruikt om te seinen. Ik vraag in mijn beste portugees aan de oudste jongen of ik daar mag lopen. Hij reageert redelijk ontspannen en zegt me dat ik dat wel kan. Ik loop door en zorg dat ik niet veel geluid maak. Het is een mooi beboste berg met een hoge luchtvochtigheid en een hoge temperatuur. Ik zie onderweg nog wat nieuwschierige aapjes, maar blijf niet lang genoeg staan om ze binnen een meter afstand te laten komen.
Ik baal een beetje dat ik het treinkaartje heb betaald zonder het te gebruiken, maar bedenk me wel al dat ik de trein opzich wel terug naar beneden kan nemen. Als compris van God vind ik op het rails een briefje van 10 real en begin wel te geloven in de spiritualiteit van deze plek. Na anderhalf uur lopen kom ik dan aan bij het christus standbeeld en ben blij dat ik ondanks de weinige wandelingen die ik laatste tijd heb gemaakt ik het nog niet verleerd ben om in een redelijk tempo omhoog te lopen. Het is een mierennest van mensen en ik pak even een muurtje om zowel te genieten van het uitzicht , het standbeeld en de vele mensen die allemaal op dezelfde manier op de foto willen (in dezelfde houding als het standbeeld). Na een uurtje neem ik de trein terug en vervolgens beland ik de rest van de middag weer op het strand.
Het is zaterdag avond en ik word uitgenodigd om mee te gaan naar een samba club. Ben nog niet uitgeweest en vind dit wel een mooi moment om het nachtleven van Rio te ontdekken. De lange dag heeft me echter zeer vermoeid en nog steeds niet 100% hersteld en zo beland ik, na een gezellige avond, rond 02.30 uur alweer in mijn bed! Heb nog niet het idee dat ik alles al heb gezien en besluit daarom nog een dag extra te blijven. Een beetje bijkomen van de vele busritten afgelopen weken is in deze stad dus wel een goede optie…