Westerse Maatschappij

Nadat is uitgecheckt bij het hostel in Cordoba, begint het wachten op de bus die pas om 20.00 uur vertrekt. De busrit, die overigens soepel verloopt, eindigt in Buenos Aires rond 08.00 uur de volgende dag. We zijn van plan om meteen een boot door te nemen naar Urugay, omdat voornamelijk Tom nog even wat tijd wil spenderen aan het strand alvorens hij 4 december weer terugkeert naar Nederland. Een datum die nu al akelig dichtbij begint te komen. Bij de haven aangekomen checken we het weerbericht in Urugay, wat er niet veelbelovend uitziet, met veel regen. Ik zeg dat we anders ook een paar dagen in Buenos Aires kunnen blijven en eventueel later nog het strand in Urugay opzoeken. Dit lijkt Tom ook een goed idee en zo pakken we een taxi richting het populaire hostel ‘Milhouse’, waar Thomas al over heeft verteld en wat bekend staat als een party-hostel. Binnengekomen is duidelijk te zien dat het hier gaat om een groot hostel waar klanten als producten van een bedrijf worden behandeld. Pas om 13.00 uur kunnen we onze kamer in en tot die tijd observeer ik de mensen die nog steeds half dronken rondlopen.
We worden naar een kamer gebracht op de derde verdieping waar vier stapelbedden en een los bed in staan. Hier wordt ons gemeld dat we beneden lakens kunnen halen. Ik zie dat we de kamer delen met drie dames en vier heren. Vervolgens word mij het bed onder een Ierse dame toegewezen. Zij begint meteen een heel lang verhaal te vertellen over dat ze is beroofd door een taxichauffeur en dat ze vervolgens een tango-dansleraar heeft ontmoet en met hem is gaan dansen op de straat en dat haar dag uiteindelijk evengoed wel geslaagd is. Ik ben blij voor haar, maar nog blijer als ze stopt met praten. Snel verlaten we het drukke hostel weer om even de drukke winkelstraat te bezoeken. Een duidelijk verschil met Bolivië, waar armoede nog overheerst. Ook zijn de mensen hier net zo vriendelijk als in Amsterdam, wat erop duidt dat je eigenlijk niemand aan kunt kijken zonder ruzie te krijgen. Een typisch geval van een maatschappij gericht op winst maken en dat draait om het individu.
Terug in het hostel ben ik wel in voor een beetje slaap, omdat ik al verwacht dat het vanavond niet vroeg zal worden in dit party-hostel, waar ook de maandagavond wel een feestavond is. Ik merk dat ik bijna helemaal in slaap ben als ik wakker word door stemmen in onze kamer. De woorden klinken me verdacht bekend in mijn oren en even denk ik dat mijn hersens het verhaal van de Ierse dame verwerken, maar als ik mijn ogen open, zie ik dat ze het verhaal gewoon aan iemand anders in de kamer aan het vertellen is. Na een half uur kan ik dan mijn slaap weer rustig voortzetten, om laat op de avond te ontwaken en wat te gaan eten in een matig, maar druk restaurantje in de buurt van het hostel. Terug in het hostel is het feest hier al begonnen met muziek, dansende mensen en voornamelijk veel alcohol. De feeststemming zit er bij mij nog niet echt in, maar besluit een iets actievere houding aan te nemen, dan onderuitgezakt op de bank waar ik me in eerste instantie op bevind. Ik maak nog niet echt contact en als ik dan uiteindelijk door iemand word gevraagd waarom ik niet dans, is dat alleen zodat diegene mijn plaats over kan nemen op de bank. Het feest is echter nog niet afgelopen, want aan de overkant van de straat is een discotheek, waar we het toch maar even besluiten te verkennen. Daar aangekomen zie ik een aantal mensen die ik van dringend advies voorzie, om over te stappen op de water. Ik krijg antwoorden als ‘nee, dit is lekkerder’. Ik vind het wel een beetje raar, dat mensen mij over een aantal jaar gaan betalen voor advies, en dat ze nu niet eens luisteren naar mijn gratis advies. Het lijkt dus dat de avond hier voor mij gaat eindigen en loop samen met Tom terug naar het hostel om te gaan slapen rond 04.00 uur. Het duurt even voordat ik in slaap kom en als ik denk dat ik eindelijk weg ben, hoor ik weer de stem van mijn Ierse bovenbuurvrouw. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het 05.30 uur is. Gelukkig begint ze niet weer hetzelfde verhaal te vertellen, maar ik begin te vroeg te juichen, want het kan dus toch nog erger dan een saai verhaal. Ze heeft dit keer een Ierse jongen bij zich, die eigenlijk op het bovenste bed van het stapelbed aan mijn voeteneind zou slapen. Hij besluit echter bij de Ierse dame in bed te kruipen om de avond goed af te sluiten. Ik geloof even niet dat het waar is, maar aangezien ik op het onderste bed van het stapelbed aan mijn voeteind ook al twee personen in een bed zie liggen (slapend welliswaar), begin ik te beseffen dat hier alles mogelijk is. - Het is inderdaad zo ver, in dit land kan alles en in mijn gedachte kan het dan ook niet lang duren voordat mensen op straat seks gaan hebben. De eigen lusten en wensen gaan voor, wat typerend is voor een maatschappij die gericht is op het individu. Helaas moet je, al wil je het beste voor jezelf, soms een ander teleurstellen. Deze individualistische gedachte begint echter vormen aan te nemen waar het ook nog eens ontbreekt aan elke vorm van respect naar elkaar toe. – Hoe dan ook besluit ik niet lang naar het krakende/krikkende geluid te luisteren, en de beweging van het bed zorgt er daarnaast voor dat ik ook niet normaal stil kan liggen. Ik loop naar het toilet om mijn, inmiddels, ochtendurine te deponeren, en merk dat ze schrikken als ik mijn bed uit stap. Een angstreactie herken je aan het plotseling verstijven/bevriezen van de houding die je op dat moment hebt. Als ik terug naar mijn bed loop zie ik dan ook een grappige houding onder de deken en kan ik me voorstellen waar ze mee bezig zijn. Ik weet echter dat ik mijn nachtrust wel goed kan gebruiken en besluit ze even iets te vragen: ‘Are you finished?’…. geen antwoord. ‘Are you finished?’… dan komt er een hoofdje tevoorschijn en begint de Ierse dame haar excuses: ‘ ow i’m so sorry, yes we’re finished now, i’m so sorry, it’s not polite!’. Ik wil opgerust ademhalen, maar zie dat de Australiër aan mijn voeteind nu ook weer in actie komt met zijn dame. Onuitgerust maar lachend stap ik onder de douch om vervolgens als eerste van het hele hostel aan het ontbijt te beginnen. Wel zie ik nog meer mensen zitten, maar het lijkt erop dat zij nog moeten beginnen met slapen…
Als Tom mij een paar uur later komt vergezellen besluiten we de gevaarlijke buurt ‘Boca’ te gaan bezoeken, omdat hier het stadion staat van de voetbalclub Boca Juniors. Na het nemen van de metro moeten we nog een stukje lopen om bij het stadion te komen, wat ons overigens door een aantal mensen wordt afgeraden. Onderweg word ik door een jongen benaderd met de vraag of ik een vuurtje heb. Ik zie dat hij geen sigaret in zijn hand heeft en vraag me af waar hij dat vuur voor nodig heeft. Daarnaast bestaat het feit dat ik geen aansteker tot mijn beschikking heb en heb ik het geluk dat Tom, die een ieder altijd wil helpen, het niet hoort. We komen aan bij het stadion van Boca jr. en lopen hier even omheen. Niet heel erg onder de indruk pakken we een taxi terug naar het hostel.
De vermoeidheid begint toe te slaan, dus besluit ik even in mijn bed te gaan liggen. In de kamer tref ik de Ierse dame slapend boven mij aan, een opluchting. Ik val vrij snel in slaap, maar word, je zou het inmiddels kunnen raden, wakker door de Ierse jongen. Hij maakt zijn vriendinnetje wakker en begint te praten. Ik houd mijn ogen nog even dicht in de hoop dat ze hier rekening mee zullen houden. Helemaal omdat de dame mij afgelopen ochtend nogmaals excuses heeft aangeboden en voorzien van een uitleg, waar uiteraard drank de hoofdrede was van haar onnozele gedrag. De jongen besluit de dame van een oraal pleziertje te voorzien terwijl hij nog op de grond staat en de dame naar de rand van het bed trekt. Ik hoor wat gekreun en gelukkig blijft het daarbij. Ik blijf nog even in m’n bed liggen alvorens we een gekke avond tegemoet gaan. Een avond waar je van tevoren totaal geen verwachting van hebt, aangezien het dinsdag is. Een avond die alle kanten op kan en waar je ondanks je gebrek aan inspiratie toch het beste van wilt maken. Een avond die begint in een matig japans restaurant, waar Tom en ik ons settelen voor een bufet van sushi. Ik eet niet veel aangezien sommige vis ruikt alsof het daar al een paar dagen ligt. Tijdens het bespreken van het mogelijk plan voor vanavond, komt er een man langslopen die een compliment maakt over het nieuwe gele t-shirt van Tom. Niet veel later nodigt deze man ons uit aan zijn tafel, maar wij staan net op het punt weg te gaan, dus schuift hij nog even bij ons aan. Hij stelt zich voor als Gregory Munson a.k.a. the fin a.k.a. the squirel, een tweevoudig wereldkampioen surfen. Op mij komt hij echter over als een verstrooide, mogelijk schizofrene Amerikaan, die een vreemd verhaal ophangt over zijn carière en voornamelijk over zijn doel in Argentinië (wat mij nu nog steeds onduidelijk is). Hij zit naast mij op een stoel en ik zorg dat ik mij portemonnee goed in de gaten houd, aangezien hij mijn vertrouwen nog niet echt heeft gewonnen. Gelukkig begint Gregory nog ongeloofwaardigere verhalen op te hangen en pakt hij ongeveer 8 pagina’s volgeschreven met vrouwen-namen, telefoonnummers en karaktereigenschappen erbij. Hij vertelt dat hij, een onaantrekkelijke man die veel alcohol drinkt, vrouwen aan de lopendeband weet te scoren, omdat het zo makkelijk is in Argentinië. Ook pakt hij wat fotos erbij waarop je een persoon ziet snowboarden, maar de foto’s zijn té onduidelijk om te zeggen dat hij het is. Tom heeft ook zijn twijfels aan dit figuur en we besluiten afscheid te nemen.
Terug in het hostel zit de feeststemming er al flink in bij de gasten, die voornamelijk van Ierse afkomst zijn. Ze lijken al de hele dag te hebben gedronken en ik maak Tom snel duidelijk dat ik hier niet tussen ga meeschreeuwen. Tom stemt in en zo lopen nog geen vijf minuten later richting de winkelstraat om te kijken of er ergens een gezellige tent open is. Al vrij snel komt er iemand naar ons toe die zowel cocaïne als marihuana voor ons kan regelen. We lopen nog iets verder en zijn inmiddels al veel ‘striptenten’ langsgelopen, waar proppers uitgebreid voor staan te reclameren. Bij gebrek aan een beter plan laten we ons een tent met oud egyptische tekens binnenpraten. Eenmaal binnengekomen zie ik een akelig lege plek en komen er meteen twee vrouwen om me heen staan. Ook Tom wordt vergezeld door twee dames, maar daar hij heeft er zo te zien een beter gevoel bij dan ik. We krijgen een drankje aangeboden en de vrouwen beginnen aan Tom uit te leggen wat ze bieden. Ik ga ook zitten op een bankje met een cola in mijn hand, maar maak duidelijk dat ik verder niks wil. De twee dames blijven echter naast mij zitten en krijgen een drankje in hun hand. De dame links van mij heeft duidelijk een eetstoornis en als ik de dame rechts van mij vertel dat ik psychologie studeer, zegt zij meteen depressief te zijn. Ik zit in zo’n positie dat ik de uitgang van de club kan overzien en als ik zie dat er een gigantisch grote, kale man in zwarte kleding voor de uitgang gaat zitten, weet ik al dat we hier niet weg gaan komen zonder flink te betalen. Ik probeer de aandacht van Tom te krijgen die tegenover mij zit en hoop dat we snel genoeg weg kunnen gaan voordat het uit de hand gaat lopen hier. Tom blijft echter extreem rustig en neemt zijn tijd. We zijn nog geen 5 minuten binnen of ook de mensen van de club hebben door dat ik weg wil gaan. Daarom brengen ze snel zowel Tom als mij een rekening van 240 pessos!! (zo’n 45 euro per persoon). Ik merk dat ik moeite heb mijn eeuwige geduld te bewaren en voel dat mijn emoties van verbazing en woede bijna de overhand nemen. Ik sta op en wil wegelopen en vraag waar ik voor moet betalen, aangezien ik niks heb gebruikt op een cola na. Zij vertellen mij dat ik moet betalen voor de drankjes van de twee dames, die uiteraard het duurste uit de hele club voorgeschoteld kregen. Ik word tegengehouden door een groep vrouwen en zie de uitsmijter (die mij in dit geval juist niet naar buiten zou gooien) ook al een iets actievere houding aannemen. Ik wist dat het zou gebeuren en het voelt frustrerend aan omdat het nu ook gebeurd en pak mijn portemonnee erbij om wat geld te geven. Ik weet dat ik niet meer veel contant geld bij me heb en overhandig de 140 pessos aan de dame die de leiding lijkt te hebben. Voor mij is het genoeg, maar nu moet Tom nog betalen, die echter nog wel meer geld bij zich heeft. Ik praat met hem in het Nederlands dat we vol moeten houden dat het genoeg voor ons beide is, maar toch pakt hij zijn portemonnee erbij en weet op een mooie subtiele manier zijn groot geld weg te stoppen en uiteindelijk 40 pessos (iets minder dan 10 euro) te overhandigen. Ze maken de weg voor ons vrij en op weg naar de uitgang moet ik het toch nog even kwijt dat ik hen slechte personen vind en dat ik het jammer vind dat ze zo doen. Vol ongeloof lopen we weer over de straten van Buenos Aires en begin ik te beseffen dat ik zojuist de duurste cola in mijn leven heb gedronken (jawel, zo’n 25 a 30 euro).
Ik voel me beroofd, maar weet me het gevoel neer te leggen en kan er vrij snel wel weer om lachen. Als ik net bekomen ben van de verbazing over de situatie doet Tom iets waardoor hij mij toch echt weer versteld doet staan. Hij ziet een familie aan de kant van de ‘main street’ in Buenos Aires liggen en besluit zijn laatste 100 pessos hier weg te geven. De familie (van 8 personen) lijkt niet echt dankbaar te zijn en ik zie al vrij snel een andere jongen en een andere dame om Tom heen komen staan om ook om geld te vragen. Tom vind nog twee pessos en geeft deze aan een jongen van ongeveer 15 à 16 jaar, die vervolgens naar mij toe komt. Het meisje loopt nog even met Tom mee, die er waarschijnlijk genoeg van heeft een een klein sprintje inzet om van het gebedel af te zijn. De jongen blijft echter bij mij lopen en neemt het woord ‘robado’ (beroven) in zijn mond. Ik maak hem duidelijk dat ik net beroofd ben en dat ik niks meer heb en loop lachend verder. Hij neemt hier echter niet genoegen mee en aangezien hij aan mijn linkerkant loopt en ik mijn portemonnee in mijn rechterbovenzak bewaar voel ik nog geen reden tot paniek. Hij voelt even aan mijn linkerbovenzak, maar ik maak hem duidelijk dat ik echt niets heb. Dan begint hij in de kraag van mijn overhemd te kijken en zegt dat ik die dan maar moet geven. Ik begin te lachen en zeg dat ik uiteraard niet mijn overhemd afgeef en dat het nu tijd is om mij los te laten. Ik stop met lopen en merk dat hij me nog niet los heeft gelaten. Tom staat 15 meter verderop en ik besluit hem even te roepen omdat ik op dit moment niet weet hoe deze situatie zich gaat ontwikkelen. Op het moment dat de jongen afgeleid is doordat ik iets tegen Tom zeg, weet ik met een snelle beweging een goede duw op zijn borstbeen te geven waardoor er een ruimte van 2 meter tussen ons ontstaat. Tom is inmiddels bij mij aangekomen en wordt boos op deze jongen aangezien hij hem wel twee pessos heeft gegeven. Ik heb geen zin om hier ruzie over te maken en loop rustig verder, maar zie tegenover mij een andere jongen van een jaar of 16 agressief op me af komen lopen en om twee pessos vragen. Ik zag dat Tom eerder de situatie goed wist op te lossen door een klein stukje te rennen, dus voordat de jongen mij heeft bereikt ren ik langs hem. De jongen laat mij gaan maar ik zie hem richting Tom lopen, die inmiddels in gevechtshouding staat. Ik loop terug en zeg dat t niet waard is om deze jongens pak slaag te geven. Ze zijn al afgeschrokken door Tom’s houding en ik heb geen zin om hier achteraan te rennen. Daarnaast loop ik nog steeds op slippers, wat ik niet ideaal vind om in mogelijk nog vervelendere situaties te komen. Ik weet hem te overtuigen en samen lopen terug naar het hostel. Tom ziet aan me dat ik nergens meer zin in heb, maar op zijn beurt weet hij mij te overtuigen dat we de avond niet zo moeten afsluiten en dat de dronken Ieren in het hostel ook niet bijdragen aan een beter einde van de avond.
Nadat ik mijn slippers om heb gewisseld voor schoenen gaan we even naar buiten en lopen we naar de dichtstbijzijnde bank om even wat geld te pinnen. Vervolgens wil Tom graag via dezelfde weg teruglopen als waar we net bijna beroofd waren om de jongen eventueel evengoed nog even te laten weten dat ze niet zo raar moeten doen. Nu ik mijn schoenen aan heb weet ik dat ik sneller, stabieler en minder kwetsbaar ben, dus vind ik het geen probleem om nogmaals deze straat te belopen. We passeren eerst drie oudere gasten in een blote barst, allen onder de littekens van hoogstwaarschijnlijk messteken. Ze zien er niet vriendelijk uit en zijn duidelijk onder invloed van drugs en alcohol. Een van de gasten loopt een klein stukje achter Tom aan, maar staakt de achtervolging en ik heb het idee dat ze je alleen bang willen maken. We passeren ook weer de familie die Tom een half uur terug 100 pessos heeft gegeven, maar ik zie de man kijken en (hoe durft hij het) gewoon weer om geld vragen. Tom heeft niet zo goed door wat de man vraagt en wil terug lopen om nadere verklaring te krijgen, maar ik maak hem duidelijk dat het in deze buurt misschien wel beter is om gewoon door te lopen. We komen de jongere jongens niet meer tegen..
Nu we weer in het hostel zijn komen we een groep Canadezen tegen die ons uitnodigen om nog even wat te gaan drinken. We lopen mee, wederom in de directie van dezelfde straat. Ik maak Tom duidelijk dat het voor ons niet slim is om heen en weer te blijven lopen in hun terrein, aangezien ze dan vanzelf wel een keer het gevoel hebben dat ze in de maling worden genomen. Gelukkig slaan we af en zitten we een korte tijd met een groep in een verder leeg café. Terug in het hostel lig ik in mijn bed en gelukkig is het deze avond stil. Ik denk nog even na over het verloop van deze avond en begin in mezelf te lachen. Ik denk na over of ik deze mensen kan blijven zien en behandelen als mensen, of dat ik ze moet zien en behandelen als hoe zij zich gedragen, als honden. Ze komen agressief op je af in de hoop dat je ze voer geeft en als je dat niet doet, heb je niets te zoeken in hun terrotorium. Ik denk na over zwervers en vraag me af of ze echt geen keuze hebben, of dat het gewoon gemakkelijker is om te bedelen en mensen te bestelen. In mijn ogen heeft iedereen altijd een keuze, en is het aan de persoon zelf om moeite te doen of pragmatisch te zijn. Het is inderdaad zo dat de beste keuze vaak het moeilijkste is, maar kun je iemand op zijn keuze afrekenen of moet je iedereen kansen blijven geven om in de toekomst misschien andere keuzes te laten maken. Hoe groot is de kans dat iemand zijn keuzes in de toekomst veranderd als hij heeft gezien dat zijn keuzes hebben geleid tot een gemakkelijk en te wensen resultaat? Ik ben er niet over uit, maar weet wel dat het moeilijk is om mensen te helpen die liever niet geholpen willen worden. De drang om dit te doen bij elk straatbeeld wat misschien verdriet in je oproept is dan ook totaal bij mij verdwenen.
We checken uit en nemen de boot richting Colonia – Uruguay. Hier lijkt alles nog net iets duurder te zijn en slapen wederom in een ‘dorm-room’ met twee andere personen. In alle voorgaande landen, op Argentinië na was het mogelijk om voor dezelfde prijs een tweepersoonskamer te nemen, wat hier voor ons onmogelijk is. We zijn naar Uruguay gekomen om hier nog even aan het strand te verblijven, aangezien Tom graag met een kleurtje terug naar Nederland gaat volgende week vrijdag. Zijn komend vertrek komt nu elke dag wel even ter sprake en het aftellen is inmiddels begonnen. We komen aan in mooi weer en lopen naar de dichtstbijzijnde scooterverhuur plek. Met hetzelfde gemak waarmee Tom in Bolivië een motor mocht berijden, wordt hier uitgelegd dat hij zonder rijbewijs geen scooter mag rijden. Ik krijg er uiteraard wel een mee en zo rijden we met z’n tweeën een rondje door het kleine stadje op een scooter die naar beneden aardig snel gaat, maar die we omhoog moeten duwen. Ik zie de lucht echter donker worden en vlak voordat we terug zijn, begint het keihard te regenen en te onweren, waardoor we heerlijk verfrissend en doorweekt terug komen in het hostel.
Tom heeft te horen gekregen dat hij een soort rijbewijs voor Colonial kan halen en zo evengoed zelf een scooter kan huren, dus de volgende dag rijden we op twee scooters in een heerlijk zonnetje door het heuvelachtige landschap wat me doet denken aan Frankrijk. Voordat we vertrokken heb ik nog even nagevraagd wat voor benzine er in deze scooter gaat en hoeveel kilometer ik kan rijden voordat de tank leeg is, maar volgens de eigenaar kun je de hele dag rondrijden op de scooter. (we huren de scooters van 12.00 uur tot 19.00 uur). Verbaasd staar ik hem even aan, maar besluit dan gewoon te gaan rijden om er zelf achter te komen hoelang ik kan rijden met een tank. We komen vrij snel aan bij een hotel waar we 50 golfballen zo ver mogelijk proberen te slaan op een ‘driving range’. Tom is hier aanzienlijk beter in dan ik en hij beleeft er dan ook meer plezier aan dan ik.
Ongeveer drie uur later is het dan zover. We hebben wat tussenstops gemaakt, maar hier zo’n 15 à 20 kilometer buiten Colonial stopt mijn scooter ermee en ziet het er wederom naar voor me uit. Tom rijdt voorop en heeft niks in de gaten en ik zie hem pas een kwartier later terugkeren. Aangezien zijn scooter nog wel genoeg bezine heeft, besluit hij terug te rijden naar een tankstation (die zich uiteraard pas in Colonial bevindt) en zal ik de tijd doden door voor me uit te staren. Tom komt echter vrij snel terug met een fles benzine die hij heeft gekregen van politieagenten een klein stukje verderop. We gieten de benzine in de scooter, waarop hij het nog steeds niet doet. Ik begin te twijfelen of het wel de juiste benzine is en we zien in dat er geen andere optie is dan de eigenaar van de scooter te bellen met een telefoon van een voorbijganger. Hij reageert in eerste instantie vrij boos als ik mijn locatie doorgeef, omdat ik niet buiten Colonial mocht komen met zijn scooter, maar hij geeft vervolgens aan dat hij er al aan komt.
Nadat hij het probleem te horen heeft gekregen verteld hij mij met irritatie in zijn stem dat ik niet verder dan 10 kilometer buiten Colonial had mogen rijden, wat hij me niet eerder heeft verteld. Ik zie dat hij nog niet heel boos is en tot Tom’s verbazing vraag ik hem waarom ik niet de hele dag met een tank kon rijden zoals hij mij wel beloofd had. Hij snapt zelf toch ook wel dat het niet mogelijk is om zeven uur lang te rijden zonder te tanken, of gaat hij er daadwerkelijk vanuit dat ik 10 kilometer rijd en vervolgens de scooter aan de kant van de weg zet om iets anders te gaan doen? Hij krijgt de scooter weer aan de praat en rijdt een stukje achter ons aan met zijn auto. Als hij besluit dat we het wel terug redden naar Colonial en zelf met een grote vaart langs ons rijdt zie ik Tom van vaart minderen. De man is nog geen 5 minuten weg of Tom komt met pech te staan. Zijn scooter is er echter definitief mee opgehouden, want zelfs de kickstart van de scooter functioneerd niet meer. Hij stapt bij mij achterop en we rijden naar de golfbaan, waar we gebruik mogen maken van de telefoon. We bellen de eigenaar van de scooters weer op en deze keer komt hij nog minder vrolijk naar ons toe. Aangezien het Tom zijn scooter is, laat ik hem maar meerijden naar de plek des onheils, waar ook de man erachter komt dat de scooter niet meer functioneert. Vervolgens zegt de man geen woord meer en zet hij Tom af bij mij, zodat we samen op de ene scooter terug kunnen rijden. Tom vertelt me dat de man als een woesteling op zijn stuur aan het slaan was en rare zuchtgeluiden maakte, wat mij blij maakt dat ik niet degene was die met hem meegereden was. Terug in het dorp drop ik de scooter en bedank ik de man, waar ik geen reactie op krijg. We zijn op tijd terug om nog even naar de zee te gaan, waar we kunnen genieten van een mooie zonsondergang.
We worden wakker op een bewolkte dag en vinden dit dan ook een mooie dag om verder te reizen naar Punte del Este, waar de stranden beter schijnen te zijn. Na een busrit van vijf uur komen we hier aan en checken we terwijl het buiten hard regent in bij hostel 1949….