Colombia

Matthijs heeft al een hostel geboekt vanuit Bogota, waar we direct heenrijden. Bij aankomst merk ik al dat het een zeer matig hostel is. We slapen met z’n vijfen op een kamer die behoorlijk warm aanvoelt. We zetten de ventilator aan, die vervolgens een angstaanjagend geluid maakt en vrij dicht boven een van de bedden hangt. We dumpen onze spullen en gaan nog even wat drinken op de muur die rondom het historisch centrum van Cartagena staat. Een zeer aangename sfeer en ik krijg nu ook de kans om even kennis te maken met de twee vrienden van Matthijs. Het doet me goed om Matthijs hier te ontmoeten en om zijn visie op Zuid-Amerika aan te horen. Na een drankje lopen we nog even door de sprookjesachtige straten van het historische centrum. Tom kan het uiteraard niet laten om nog even een lekker hamburger van de plaatstelijke straatgril te bestellen.
Als we de volgende dag wakker worden merken we pas echt hoe warm het is. We lopen naar het strand en ik neem een duik in het warme water van de Caribische zee. Het strand ziet er echter nog niet uit zoals ik het verwacht had en het water is ook niet zo helder als ik me had ingebeeld. Ik kom er vandaag ook achter dat de vrienden van Matthijs niet echt initiatief durven te nemen, waardoor het vaak lang duurt voordat ze iets beslissen. Ik wil uiteraard niet mn hele dag doelloos aan het strand voorbij laten gaan, dus als er een man langs komt lopen die me aanbiedt om op een jetski te varen stem ik in! Ik onderhandel nog even over de prijs en krijg het uiteindlijk voor elkaar om met Matthijs, Patrick en Tom voor een redelijke prijs een half uur te mogen varen. We lopen richting de plek waar de 4 jetski’s staan, maar daar aangekomen blijkt dat 1 matig functioneert, waardoor we afspreken dat Tom en ik wel eerst een half uur wachten. Na deze enerverende ervaring vol snelheid en adrenaline lopen we terug naar Omar, die had besloten liever voor zich uit te staren dan wat actie te beleven. Ik vraag hem of hij leuke dingen eng vindt of gewoon niet leuk, hij antwoordt met: ‘beide’. Haha.. dat biedt hoop voor de komende 9 dagen. Aangezien ik altijd al een keer in de Caribian sea wilde duiken ga ik met matthijs op zoek naar een duikschool. We regelen een duiktrip voor morgen en zorgen ervoor dat we rond 07.30uur worden opgehaald bij het hostel waar wij verblijven. Na het eten probeer ik nog even te slapen, maar door de hitte gaat dit niet zo goed. De airco mag in dit hostel pas aan na 19.00 uur en dan duurt het nog even voordat het echt koel is in de kamer, omdat ook de airco in de kamer zijn beste tijd gehad heeft. ’s Avonds besluiten we om uit te gaan en het nachtleven van Cartagena onveilig te maken. We worden vergezeld door een Amerikaan van 42 jaar (Kurt) en een jongen van het hostel (Charley) die ons de beste plekken wel wilde laten zien. We gaan eerst naar een zeer gezellig plein waar we wat drinken voordat we naar een discotheek gaan. Kurt heeft het vooral over de vrouwen die hij overal om zich heen ziet en ik word dan ook regelmatig aangetikt: ‘Did you.. Did you see that girl? She’s cute, she’s really cute! You know, that’s what I’m here for. Just to drink, dance and have some fun! Just give it a shot!’ Ik moet wel lachen om hem, maar waardeer zijn enthousiasme, iets wat ik nog steeds mis bij Patrick en Omar. We gaan vervolgens naar een typisch colombiaans café waar uiteraard salsamuziek gedraaid wordt. Ik kijk vrolijk om me heen en maak oogcontact met de verkeerde dame. Ze blijft me aanstaren, wat haar vriend niet zo leuk vindt. Charley attendeert mij erop dat ik met vuur aan het spelen ben, terwijl ik gewoon vaak met een lach op mn gezicht om me heen kijk. Mijn vriend Kurt weet de situatie te verslechten door met de dame te gaan praten. Ik voel de sfeer een beetje veranderen en ook Charly heeft dit door. Hij geeft aan dat het tijd is om verder te gaan naar een andere club, wat uiteindelijk een goede beslissing blijkt te zijn, want buiten zijn er inmiddels meer moeilijke boys bij komen staan. We lopen verder naar een andere club, maar overal schijnt het redelijk leeg te zijn, dus pakken we een taxi terug richting het hostel.
Matthijs en ik worden opgehaald door het busje om te gaan duiken en Tom, Omar en Patrick gaan vandaag naar playa blanca. Wij varen met een soort speedboot ook naar een eiland waar we onze duikequipment klaarmaken. De eerste duik zien we veel soorten mooi koraal, maar het aantal vissen valt wel een beetje tegen. Wel blijft er een lief visje ongeveer een half uur bij matthijs zwemmen. Na de eerste duik gaan we terug naar het eiland en hebben we even tijd om te relaxen bij het zwembad. Na een tijdje staan we op en lopen richting de plek waar ze de duikequipment preparen, maar daar zien we niemand meer. We vragen een man wanneer de boot vertrekt waarop hij antwoord dat de boot net wegvaart! Zonder ons! Wij rennen naar de stijger en weten nog net hard genoeg te roepen dat de boot omkeert om ons op te pikken. De tweede duik zien we nog mooier koraal, maar ook hier valt het aantal vissen een beetje tegen. Het is leuk om weer met Matthijs te duiken, aangezien we vorig jaar in Egypte ook samen hebben gedoken. Als we terugkomen in het hostel zijn Tom en de andere inmiddels ook teruggekeerd. Vanavond gaan we wederom naar een salsoteca. Dit keer naar een iets duurdere, luxe club.
We slapen uit en besluiten nog een dag in Cartagena te blijven voordat we verder zullen reizen naar Santa Marta. Dit keer lopen we overdag door het historisch centrum, wat weer een iets andere sfeer creëert. We bezoeken een ford waarvandaan we een mooi uitzich hebben over de stad. Om de rest van de dag door te komen besluiten we uiteindelijk naar het centro commercial te gaan om daar een bioscoop te bezoeken. Een rustige dag, en ik merk dat ik me op bepaalde momenten wel erger aan de besluiteloosheid van onze groep.
De volgende ochtend gaat de wekker weer vroeg. We nemen eerst een lokale bus naar het busstation om vandaar een bus te pakken naar Santa Marta. Omar heeft geregeld dat we bij een vriend van hem (Marco) kunnen verblijven. Zijn ouders hebben een appartement in Santa Marta, waar wij met z’n allen gratis kunnen verblijven. Eenmaal aangekomen in Santa Marta gaan we nog even naar het strand. In Santa Marta rijden zeer veel mensen op een motor en ik laat me vertellen dat er elke week gemiddeld twee doden vallen in het verkeer in deze stad. Ik ben vrij moe, omdat ik afgelopen nacht niet zo goed heb kunnen slapen. Het duurt mij eigenlijk allemaal net iets te lang.
Als we wakker worden gaan we naar het park Tayrona. Dit schijnt een zeer mooi park te zijn en met hoge verwachting stap ik ’s morgens de auto in. De vader van Marco wil ons wel brengen, wat ons weer een busrit scheelt. We hebben gister nog wat inkopen gedaan omdat er volgens Marco en Omar geen faciliteiten in het park aanwezig zijn. En als die er wel zijn, is het heel duur. In het park aangekomen lopen we eerst ongeveer een uur door een jungle. Ik probeer onderweg nog even een kokosnoot open te maken, maar zonder machette gaat dat toch nog vrij lastig. We komen vervolgens aan op het mooiste strand wat ik in mijn leven heb gezien. De jungle gaat mooi over in een wit zand strand met langs de kust gigantisch grote rotsblokken en een helderblauwe zee. We lopen nog een klein uurtje en komen aan bij een soort kampeerplaats. We reserveren een hangmat voor de nacht, die helaas niet hangt tussen 2 bomen, maar onder een afdak met nog 25 andere hangmatten naast elkaar. Er blijkt ook gewoon een restaurantje te zitten die vrij goedkoop eten en drinken verkoopt. We hebben de hele tocht zo te zien dus voor niks met een koelbox lopen sjouwen. Ik ging er eigenlijk wel van uit dat ze in dit gebied ook wel een klamboe bij de hangmat verhuurde, maar dat bleek niet het geval te zijn. Ik raak al een beetje in paniek, want ik weet dat muggen mij vrij lekker vinden. Gelukkig kom ik twee duitse dames tegen die ik al eerder in Cartagena had gesproken, waarvan een wel haar klamboe uit wilde lenen, aangezien zij zelf in een tent zou gaan slapen. Ik heb mijn klamboe geinstaleerd, maar merk dat ik geen rustige houding kan aannemen in de hangmat. Dit belooft een lange nacht te worden..
Uiteindelijk heb ik toch een paar uur kunnen slapen, maar bij zonsopgang ben ik wel klaarwakker. Ik blijf toch even liggen om mijn rust te pakken. Als de andere wakker zijn stel ik voor om een stuk op de rotsen te klimmen langs de kust. Alleen Matthijs en Tom zijn geïnteresseerd en zo gaan we met z’n drieën een avontuurtje aan. Al vrij snel wordt duidelijk dat dit een toch gaat worden waar we na bepaalde sprongen niet meer terug kunnen. Bij de eerste sprong van een meter, van een rots naar de andere, met een kloof ertussen twijfelt Matthijs al of hij dat wel moet doen. Uiteindelijk vinden voor deze eerste sprong nog een alternatieve route, maar nog geen vijf minuten later is er geen andere optie dan een sprong te maken naar een andere rots die niet zo breed is. Tom springt als eerste en komt goed terecht. Ik volg hem zonder problemen. Matthijs twijfelt weer, maar na een korte peptalk maakt hij toch de sprong en gelukkig komt ook hij goed terecht! We komen steeds op iets moeilijkere en onbegaanbare stukken, wat deze tocht erg interessant maakt. Na ongeveer 40 minuten komen we op een plek waarvandaan een pad terugloopt richting de kampeerplek. Met dit in het achterhoofd besluit Matthijs bij de volgende linke sprong terug te gaan. Tom en ik rennen vrolijk verder over de rotsen. Uiteindelijk komen we bij een volgend strand waar we even een duik nemen en vervolgens ook via een pad teruglopen naar het kamp. Terug op het strand treffen we Matthijs die gelukkig ook veilig is teruggekomen. We zwemmen nog wat in de zee en om de tijd te doden leer ik Tom de achterwaardse salto op het strand. De eerste paar keer is altijd moeilijk, maar met een klein zetje van mij weet hij op een gegeven moment toch op zijn voeten te landen! We checken uit een lopen door de jungle terug naar de plek waar de vader van Marco ons staat op te wachten met zijn auto. Terug in Santa Marta zijn we allemaal uitgeput en besluiten het niet laat te maken.
Vandaag staat Taganga op de planning. Een dorpje vlak bij Santa Marta waar het strand wel mooi schijnt te zijn. Eenmaal daar aangekomen zien Tom en ik al vrij snel dat we hier niet de hele dag door willen brengen. Het lijkt Tom leuk om te gaan vissen, dus spreken wie iets af met een plaatselijke tourverkoper. De hele groep gaat uiteraard mee en Tom voert inmiddels steeds zijn eigen plannen uit, meestal met mij, omdat de rest van de groep nog steeds initiatiefloos is. We varen eerst langs een strand een stukje van Taganga om snorkelmateriaal te huren. In de boot krijg ik een touwtje met een blinker eraan in mn handen gedrukt. De golven worden iets hoger en ik heb het idee dat ik niet succesvol ga zijn met het vissen, totdat Matthijs daadwerkelijk een kleine tonijn uit het water vist! We stoppen ergens waar we de mogelijkheid krijgen om even te snorkelen. Het koraal hier is ook erg mooi en ook zijn hier wel een aantal vissen te spotten. Terug op het afgelegen strandje waar we de snorkelspullen hebben gehuurd, besluit Tom via de bergrug terug te lopen naar Taganga. Uiteraard laat ik hem niet alleen gaan en ook Matthijs wilde het avontuur wel aangaan. Tom is echter wel de enige met schoenen aan, want zowel ik als Matthijs hebben alleen slippers. De klim naar de bergrug is meteen behoorlijk stijl en Matthijs merkt al snel dat het hem niet gaat lukken met zijn slippers, dus gaat hij snel terug zodat hij nog met de boot terug kan naar Taganga. Tom en ik zetten voort en bereiken rond 16.45 de top van deze berg. Ik kijk naar de route die we nog moeten lopen en schat de tijd op ongeveer anderhalf uur. Dit betekend dat we hoogstwaarschijnlijk een stuk in het donker moeten lopen. We lopen verder over de bergrug en uit het niks hoor ik tom een schreeuw van doodsangst maken. Vlak daarna gooit hij zijn pet op de grond. Hij was door een spinnenweb gelopen en zag grote spinnenpoten over zijn petje naar beneden komen. We observeren de vrij grote spin, zwart- wit gestreept met geel/zwarte poten. Inderdaad een vrij enge spin om te zien en onwetend over dit type spin besluiten we snel door te lopen en scherp te blijven. We komen op het hoogste punt van onze route en vanaf hier zal het voornamelijk nog afdalen zijn. Helaas is er niet echt een pad naar beneden en onze route is behoorlijk stijl. Het is dan ook niet echt mogelijk om te lopen, want bij elke stap glijd je stuk naar beneden vergezeld door losliggende stenen. We komen op een iets minders stijl stukje, maar door de schemering zie ik een cactus niet liggen en sta daar vol in met mijn slipper. Dwars door de slipper heen voel ik naalden in de onderkant van mijn voet steken; Auw! Ik vis de naalden uit mijn voet en zeg tegen mezelf dat het nu niet de tijd is om me hier druk om te maken. In de verte zie ik ook flitsen en ik krijg het gevoel dat het donker worden niet ons enige probleem gaat zijn. Ik begin een stuk te rennen over de bergrug en heb het gevoel alsof ik in Lord of the Rings meespeel. Het begint nu echt donker te worden, dus pak ik mijn hoofdlamp, die ik eigenlijk altijd wel in mijn handbagage heb. Ik stel voor zo snel mogelijk af te zakken, aangezien de onweersbui dichterbij komt. Dit betekend echter wel dat we uit zullen komen in buitenwijk van Taganga. We dalen af en worden opgewacht door een blaffende hond. Ik ben al uitgerust met een stok, maar gelukkig heb ik die niet nodig, omdat de eigenaar van de hond vanuit haar huis naar buiten komt en ons via haar erf naar de weg laat gaan. We lopen door een donkere slobbewijk en ik zeg tegen Tom dat hij op elk moment klaar moet zijn om te gaan sprinten, omdat het maar 150 meter is naar het strand waar we op de boot zijn gestapt. We blijven rustig lopen en komen veillig aan rond 19.00uur. We eten wat en gaan vervolgens wat eten in het winkelcentrum van Santa Marta. Vervolgens gaan we nog even de salsadans oefenen.
Ook 2 oktober gaan we uit. Marco weet wel een leuke discotheek, maar ik kom in eerste instantie niet binnen, omdat ik een korte broek draag en een hempje. Ik ga me daarom even omkleden. Als ik na 45 minuten weer terug ben bij de club en naar binnen ga. Is de club leeg op onze groep na! Haha… goede tent inderdaad! Tom, Matthijs en ik gaan een stukje lopen en worden een tent binnengelokt waar op zich wel goede muziek gedraaid wordt. We bestellen een drankje, maar merken nu dat we in een homobar beland zijn. Tom betaald het drankje met groot geld en het duurt vervolgens zeer lang voordat de jongen terug komt met het wisselgeld. Inmiddels begint de tent ook iets voller te raken met opgewonde heren. Tom en Matthijs beginnen zich zeer ongemakkelijk te voelen, waar ik wel weer van kan genieten. We worden gered door de barjongen die na een klein half uur terug komtemt het wisselgeld. Terug in de andere club is het nog steeds niet echt vol en het lijkt een teleurstellende avond te gaan worden.
We worden weer vroeg wakker om de bus terug naar Cartagena te pakken. Na een kort afscheid van Marco zitten we weer 6 uur in de bus.We verblijven deze keer in het oude centrum in een goed hostel ‘Casa Valda’. Voor de derde dag achter elkaar gaan we weer uit, maar ik merk dat ik ondanks de goede sfeer behoorlijk moe ben en daarom niet al m’n danspasjes uit de kast kan halen. Uiteindelijk wel een gezellige avond, die niet al te laat eindigt. Gelukkig kunnen we uitslapen, omdat er vandaag verder niks op de planning staat. We nemen rond 14.00uur afscheid van Matthijs, Patrick en Omar, want zij vliegen vandaag terug naar Bogota. Tom en ik relaxen de rest van de dag en we boeken een tour om morgen naar een moddervulkaan te gaan.
In de busrit naar de vulkaan wordt ons uitgelegd dat je achteraf een ‘vrijwillige’ fooi kunt geven. Aangekomen bij de 20meter hoge vulkaar trek ik mijn zwembroek aan een loop naar boven. Daar word ik opgewacht door 2 mannen onder de prut die mij het modderbad in begeleiden. Ze smeren wat prut op je en vervolgens krijg ik de kans om even rond te dobberen. Een apart gevoel waar zwaartekracht weer een iets andere werking heeft. Het begint ineens vol te worden met andere toeristen, dus gaan Tom en ik als eerste het modderbad uit. We lopen naar een meertje vlakbij en worden achtervolgd door twee vrouwtjes die ons willen wassen. We proberen eerst nog weg te zwemmen, maar zodra ze beginnen te roepen dat het gevaarlijk is in het meer laten we ons in het web van deze nare vrouwtjes verstrikken. Als we terug lopen en wachten op de andere toeristen van onze groep komen de mensen van de vulkaan om hun ‘vrijwillige’ fooi vragen. Ik heb geen kleingeld meer en probeer dat uit te leggen, maar dat willen ze niet horen. Tom geeft een briefje van 1000 pesos, waar hij een antwoord op krijgt dat hij 2000 moet geven. Haha… hoe vrijwillig! Het is inmiddels ook onze laatste dag in Cartagena en aangezien we het meeste van de stad wel hebben gezien gaan we nog een keer naar de bios.
We pakken onze spullen en ‘smiddags vliegen we weer terug richting Lima, via Panama. We laten het tropische klimaat weer achter ons en we vinden het beide jammer dat we niet langer in het mooie Colombia kunnen blijven…..