Dessert and Mountains

Omdat we ’s nachts op het vliegveld in Lima aankomen besluiten we een taxi te nemen naar hetzelfde hostel als waar we voor onze trip naar Colombia verbleven. We slapen op een volle kamer dit keer. Na het ontbijt maak ik Tom nog even in met tafeltennis en hebben we de rest van de dag om een beetje te relaxen. Tom heeft nieuwe schoenen nodig, dus gaan we naar een winkelcentrum, waar we een ruim aanbod van sportschoenen vinden. Als Tom op zijn glimmende nieuwe Reebok schoenen de winkel uitloopt hebben we de rest van de dag echt vrij.
De volgende ochtend checken we uit en nemen we rond 12.00uur de bus richting Ica. Dit keer een busrit van slechts 5 uur. We komen aan in Ica en worden door een taxichauffeur naar Huacachina gebracht, een oase dorp in de woestijn vlak bij Ica. Deze touristische attractie staat zelfs op de 50 sol briefjes afgebeeld en is bekend voor haar buggytours door de woestijn en natuurlijk het Sandboarden. We boeken een tour voor de volgende ochtend en duiken vroeg ons bed in, aangezien er hier verder eigenlijk niet zoveel te beleven valt. De volgende ochtend rijden we rond 09.00uur met een buggy weg uit Huacachina de woestijn in. Helaas mogen we niet zelf door deze indrukwekkende woestijn rijden, maar onze chauffeur doet zijn best om er een leuke attractie van te maken. We stoppen op een zandheuvel waar we eerst mogen oefenen met ons sandboard. Ons board wordt ingewaxt, wat een vereiste is, omdat jeanders niet eens vooruit komt. Ik bind het bord aan mijn schoenen vast en probeer staand naar beneden te komen. Dit blijkt echter nog wel vrij lastig te zijn en ik merk dat ook de snelheid te wensen over laat. Het is niet te vergelijken met snowboarden, maar voor de ervaring is het wel leuk om een keer gedaan te hebben. We rijden verder naar een iets hogere heuvel. Tom gaat wel redelijk goed naar beneden, maar ik blijf er moeite mee hebben. Ik merk ook dat ik halverwege de heuvel niet meer zo makkelijk naar beneden ga, wat komt doordat de wax van mijn board af is. Een zware vermoeiende sport dat sandboarden! We rijden nog via een andere oase terug naar Huacachina waar we de rest van de dag weer voor onszelf hebben. Het is hier overdag behoorlijk warm, maar ‘savonds koelt het behoorlijk af! Na een kort middagdutje, besluiten we een hoge zandheuvel voor het hostel waar wij verblijven te beklimmen, om vanaf een hoog punt de zonsondergang te kunnen zien. De zeer stijle zandheuvel blijkt recht omhoog zeer lastig te beklimmen, maar Tom doet zijn Rambo naam weer eer aan en loopt, zo lijkt het, zonder probleem de heuvel op. Ik voel mezelf elke stap weer naar beneden glijden en ben om de 15 stappen zo buiten adem dat ik even moet gaan liggen. Ik red het uiteindelijk evengoed naar de top voor zonsondergang. We pakken even ons rust op de top en genieten van het uitzicht over de woestijn aan de ene kant en de stad Ica aan de andere kant. Na zonsondergang besluiten we de zandheuvel rennend naar beneden te gaan, maar omdat de heuvel zo stijl is, is het moeilijk om je eigen benen bij te houden. Dit resulteerd in een mooie valpartij waarbij ik vol op mijn neus terecht kom. De schade lijkt mee te vallen, maar als we terug zijn in het hostel is mijn neus toch wat opgezwollen en heb ik een mooie schaafplek boven op mijn neus. Na het eten gaan we toch nog even naar Ica om te kijken wat daar te beleven valt. We belanden in een discotheek, waar wij de enige ‘gringos’ zijn. Het is echter niet een heel bijzondere avond, dus zijn we weer vrij vroeg terug in het hostel.
De volgende ochtend checken we uit en nemen een bus naar Arequipa, de enagrootste stad van Peru. Vanaf Ica duurt de busrit 12 uur en we komen rond 03.00uur aan in Arequipa. We laten ons naar een zeer matig hotel brengen en gaan akkoord voor een nacht, aangezien het al zo laat is. De bedden zien eruit alsof ze de laatste 15 jaar niet meer zijn gewassen en ik kan gelukkig gebruik maken van mijn slaapzak. Tom moet helaas toch onder de deken kruipen, omdat ook in Arequipa het ‘snachts behoorlijk koud is. De volgende ochtend checken we uit en lopen we richting het plaza de armas. Hier is toevallig een demonstratie van het leger, waar we even blijven kijken. Het gaat allemaal niet zo georganiseerd als in Nederland, maar ziet er toch wel grappig uit. We lopen verder en komen uit bij hostel ‘le Foyer’. Dit hostel ziet er een stuk beter uit en we zullen hier komende paar dagen dan ook verblijven. Nadat we hebben ingecheckt gaan we even kijken wat er te doen is in de omgeving van Arequipa. Deze stad is omringd door vulkanen, dus daar moet wel wat te beleven zijn! Het is mogelijk om een vulkaan te beklimmen, maar aangezien ik steeds last krijg van hoogte ziekte blijkt dat niet echt een optie voor de komende dagen. We zien dat we ook kunnen raften en mountainbiken, twee activiteiten die mij ook wel erg trekken. We besluiten morgen te gaan raften en overmorgen te gaan mountainbiken, downhill vanaf 4800 meter.
Rond 08.00uur worden we opgepikt en rijden we met een busje een stuk omhoog langs de ‘Rio Chili’. Wij worden in de boot vergezeld door een Duits koppel en de gids. Na een korte uitleg krijgen we te horen dat deze rivier 4 moeilijkheidsgraden kent en als wij de boot goed onder controle weten te houden, we dan alle moeilijkheidsgraden mee zullen pakken. Na wat oefenen op redelijk vlak water wordt de rivier dan toch iets wilder. Het gaat echter niet zo gek, dat ik het gevoel krijg echt te moeten werken om de boot onder controle te houden. Ook duurt het geheel net iets te kort om je echt uitgeput te voelen. ‘savonds zoeken we nog even een karaoke bar op en ik merk dat ook Tom de smaak te pakken krijgt en er zelfs plezier in heeft om een liedje te zingen.
We worden vandaag weer rond 08.00uur opgepikt, maar dit keer door een 4x4 wagen met twee mannen erin. We worden de Chachani vulkaan opgereden tot 4800 meter. Vanaf hier gaat een van de twee mannen ons vergezellen met de mountainbike-rit naar beneden en de ander zal achter ons aanrijden met de auto voor het geval er iets mis zou gaan. Bijna de gehele rit is bergafwaards, waardoor je weinig hoeft te trappen, maar wel een hoge snelheid bereikt. Tom valt in totaal twee keer, maar houdt daar geen verwondingen aan over. Ik weet mijn balans te houden. Als we na ongeveer 3 uur eenmaal aankomen bij het laatste stuk, wat al een stukje Arequipa ingaat stopt de gids langs de kant van de weg. Hij verteld ons dat er op het komende stuk vaak veel zwerfhonden zitten en dat die nog wel eens agressief op je af kunnen rennen. We moeten vrij dicht bijelkaar blijven fietsen en iets harder trappen als er een hond naast je rent. Ik ga voorop en ik zie drie honden blaffend op me af komen rennen. Aangezien we al bergafwaards gaan heb ik een al een hoge snelheid, maar die weet ik nog wel iets te verhogen zodat die honden mij net niet kunnen bijten! Ook Tom en de gids komen er gelukkig zonder gebeten te worden doorheen! Uiteindelijk was dit een mooie en spannend tocht! De blaren staan op onze handen, maar we hebben wel een voldaan gevoel. We krijgen nog even te horen dat wij sneller naar beneden gingen dan wat ze normaal gewend zijn, wat voor ons een mooi compliment is.
De volgende ochtend nemen we de bus naar Chivay, een dorp wat op 3600meter in de Canyon del Colca ligt. Een zeer mooi bergachtig gebied. Het volk leeft hier nog traditioneler, wat al te zien valt aan de kledingstijl. Bij aankomst in dit dorp informeren wat voor activiteiten we hier kunnen ondernemen. We krijgen te horen dat er een soort weg loopt via verschillende dorpjes, wat je zou kunnen lopen. Tom ziet het echter totaal niet zitten om via wegen te lopen aangezien hier zoveel mooie bergen staan waar we overheen kunnen! We besluiten er even over na te denken en om de tijd te doden beginnen we aan een kleine wandeling richting de rivier die iets lager ligt dan het dorp. We steken de rivier over en besluiten via de andere kant van de rivier de berg een stuk op te klimmen om zo een rondje terug naar het dorp te maken. Hier loopt echter geen pad en na een stukje vrij zwaar kl immen denken we terecht te zijn gekomen bij een pad. Dit blijkt echter een klein riviertje te zijn die is gemaakt door mensen, met aan twee kanten een betonnen rand van ongeveer 15 cm. Naar beneden gaat niet meer, omdat te laatste stuk echt heel stijl was en niet stabiel dus houden we 3 opties over. We kunnen door het rivertje lopen wat gevuld is met ijskoud water en tot ons knieën zou komen. We kunnen op het 15cm dik randje lopen, of we kunnen via een klein onstabiel stukje langs de rand lopen en ons vasthouden aan de betonnen rand. Ik weet van mezelf dat ik een aardige balans heb, dus ik besluit om over het randje te lopen met aan de linkerkant een mooie stijle afgrond. Tom is echter iets minder zelfverzekerd over zijn balanskwaliteiten, dus besluit hij op het onstabiele randje te lopen en zich vast te houden aan de betonnen rand. Het begint echter ook al te schemeren, waardoor we wel redelijk door moeten gaan. Als we weer op een vlak stuk terecht komen is het dan ook tijd om onze hoofdlamp er weer bij te pakken om het laatste stuk door de bergen terug te kunnen vinden. Na het eten duiken we ons bed in.
We hebben gister gezien dat het best mogelijk is om een trip zonder gids te doen en mijn horloge met compas komt in dit gebied wel goed van pas. De weg loopt om een berg heen, terwijl wij juist deze berg wel willen beklimmen om zo bij het volgende dorp te komen. Een iets zwaardere opgave, maar wel met meer spanning. Er loopt een soort pad de berg op, maar het goed te zien dat deze niet vaak wordt gebruikt. Een mooi obstakel van deze berg zijn de vele cactussen. Het duurt dan ook niet lang voordat ik er een in de zijkant van mijn schoen krijg. Ook tom krijgt het deze trip zwaar te verduren, aangezien hij twee keer door een cactus wordt getroffen. Na een behoorlijk stijle klim komen we dan boven op de berg, wat een geweldig mooi uitzicht als resultaat heeft. Boven op de berg is een grote vlakte met alleen groene planten die niet hoger zijn dan 40cm. Ik zie op de grond veel poep van lama’s en/of alpaca’s, maar die beesten zijn zelf helaas niet te bekennen. We dalen de berg af in noordwestelijke richting en zien het dorp Yungay al liggen. Redelijk vermoeid komen we in dit verlaten dorp aan en we besluiten een busje terug te nemen naar Chivay. Verder valt er niet heel veel te beleven in Chivay dus nemen we de bus naar het meer toeristische Cabanaconde, wat nog iets dieper in de Canyon del Colca ligt. In het hostel Valle del Fuego, waar we overnachten hebben ze kaartjes liggen van het gebied en de wandeling die gedaan kunnen worden door de canyon, normaalgesproken met gids. Wij bekijken de opties en besluiten de moeilijkste trekken te doen, zonder gids, zodat we niet zoveel toeristen tegen komen en zelf kunnen beslissen waar we heen gaan. Er wordt uitgelegd dat het ongeveer 7 uur lopen is naar het hostel waar we zouden kunnen overnachten in Llahuar. We vertrekken rond 08.30uur, maar al vrij snel komen we op een een superstijl pad terecht, wat geen pad blijkt te zijn. Na een klein halfuurtje moeilijk afdalen merken we dat dit een onbegonnen zaak is en dat we terug naar boven zullen moeten klimmen, wat er ook niet als een makkelijke weg uitziet. We komen gelukkig weer boven, maar hebben wel een uur van onze tijd en kostbare energie verspild aan dit kleine stukje. We volgen het originele pad en komen na iets meer dan 2 uur afdalen de canyon in bij een geyser in de rivier. Het warme water loopt naar een bad, waar we even in badderen. Een koud bad was echter fijner geweest in deze hitte! Terwijl wij nog moeilijk deden om bij de geyser te komen zien we 20 minuten later een groep bouwvakkers zonder moeite de stijle helling afkomen om gezellig ook even in het bad te komen zitten. Tom en ik lopen door en komen na een zware klim in een dorpje uit. We hopen dat dit Llahuar is, maar dit blijkt niet het geval te zijn. Het dorp is op twee oude vrouwtjes na verlaten. De eerste weet nog half een antwoord te geven over de route die we moeten lopen. We lopen iets verder en zien een andere vrouw bij wie ik om bevestiging wil vragen voor de route. Zij reageert echter zeer verward en ziet er zelfs een beetje eng uit. Als Tom eraan komt lopen lijkt ze te schrikken en staat ze zeker een minuut met haar hand voor haar mond te kijken naar Tom, die snel zijn pet en zonnebril afdoet. We lopen verder en komen rond 14.00uur aan in Llahuar. We hebben de rit hiernaartoe evengoed vrij snel gedaan en omdat het nog vroeg is vragen we hoe lang het nog lopen is naar het volgende dorp, wat nog 3 uur lopen blijkt te zijn. Ik heb inmiddels al 3 blaren op mijn rechter voet, maar laat me hier nog niet door hinderen. We volgen het pad en komen steeds meer in een gebied waar toeristen niet bekend zijn. In het volgende dorpje vraag ik naar een plek om te overnachten, maar de oude vrouw aan wie ik het vraag kijkt me verbaasd aan en zegt het niet te begrijpen. In dit dorp blijkt echter niet veel te zijn en we moeten dus toch nog een stuk doorlopen. Als we aankomen in Fure worden we ontvangen door een dame die ons waarschijnlijk al vanaf de berg heeft aan zien komen. Ze vraagt of we een hostel zoeken. We lopen met haar mee en komen er achter dat de mensen in deze streek nog de Inca-taal spreken ; ‘Quechua’. We krijgen ook te horen dat hier niet veel toeristen komen omdat de weg hiernaartoe zo zwaar is en dat er eigenlijk nooit toeristen zijn die de tocht in een dag redden. We verblijven in het dorp en krijgen een kamer met twee bedden, met een golfplaat-deur, geen electriciteit, geen douch of normaal toilet. We zijn omringd door bergen en als we verder het dal in kijken kun je de rivier zien stromen. De sterrenhemel is hier ook zeer mooi en niet verstoord door kunstlicht.
De volgende ochtend gaan we voor het ontbijt een kleine tocht maken naar de waterval die daar ongeveer een uur vandaan is. Een zeer indrukwekkend waterspektakel waar we nog een stukje leuk kunnen klimmen. Voor het eerst krijg ik even een angstgevoel als Tom een andere route heeft genomen en ik me voel wegglijden op een rotsblok. Ik weet me gelukkig tegen de steen aan te werpen en mijn richting terug naar een stabiel stukje te vinden. Tom staat inmiddels al een tijdje bij het pad hard te roepen, maar door het harde geluid van de waterval hoor je niet verder dan 20 meter. Ik probeer het pad terug te zoeken, wat moeilijk gaat, aangezien het hier ook begroeid is met bosjes. Na een tijdje lopen hoor ik in de verte een soort roep en ik loop snel in die richting. Ik schreeuw terug en we hebben elkaar weer gevonden. Tom verteld me dat hij al zeker 5 a 10 minuten stond te roepen en bijna terug was gegaan naar het dorp, wat ik een merkwaardige beslissing had gevonden. Als we terugkomen bij het dorp krijgen we een ontbijt en gaan we verder voor de tocht naar de oase in het dal, wat weer dichter bij Cabanaconde ligt. Na ruim 3 uur lopen en inmiddels 6 blaren verder komen we aan in de oase. Mijn voeten voelen niet goed aan en we besluiten de nacht in de oase te verblijven in plaats van direct naar Cabanaconde terug te klimmen. De oase is makkelijker te bereiken voor toeristen en die zien we hier dan ook weer wat meer. We relaxen de rest van de dag wat en vlak voordat we gaan slapen zie ik een schorpioen op de muur zitten vlak bij Tom zijn bed. We bestuderen het beestje even alvorens Tom de genadeklap geeft met een steen, omdat het beestje wel erg dichtbij zijn bed zat.
rond 06.30uur krijgen we het ontbijt en om 07.00uur beginnen we aan de klim terug naar Cabanaconde. Voor deze rit staat 3 uur klimmen, maar wij doen het uiteraard een uur sneller. Ik merk dat ik niet meer normaal kan lopen door de blaren op mijn voet, maar er zit niks anders op dan doorlopen, dus dat doe ik dan ook maar. Terug in Cabanaconde nemen we een douch en een lunch. Na de lunch pakken we de bus terug naar Arequipa (6uur). We gaan terug naar hostel ‘le Foyer’, aangezien deze goed beviel en ‘savonds kunnen we eindelijk weer een lekkere pizza eten!