Vers vlees

De bus is nog geen kwartier aan het rijden of iedereen in de bus wordt vriendeljk verzocht de bus te verlaten voor een controle. Alle tassen worden uit de bus gehaald en iedereen wordt onderzocht op verboden middelen. Ik kom erachter dat ik nog cocabladeren in mijn tas heb zitten, maar weet niet zeker of ik deze wel de grens over heb mogen nemen. De controle bij de grens was ik zonder problemen doorgekomen, maar daar hadden ze dit zakje niet gevonden. Langzaam krijg ik het dan toch een beetje warm, en niet alleen door de zon die op mijn hoofd schijnt. Als ik bijna aan de beurt ben voor een uitgebreide controle, roept een andere agent mij uit de rij. Ik zie het in mijn hoofd al helemaal misgaan, maar ik word gerust gesteld als hij mij verteld dat ik gewoon mag doorlopen, zonder check, als een van de weinige. Opgelucht stap ik weer de bus in, maar nog geen half uur verder stopt de bus weer. Opnieuw worden wij verzocht de bus te verlaten en opnieuw staan we in de rij voor een strenge controle. Ik observeer eerst de rijen en besluit in de rij te staan waar een agent staat die het minst wakker lijkt te zijn. Als ik bijna aan de beurt ben word ik echter weer geroepen door een hoofdagent, die een gebaar maakt dat ik moet komen. Met het voordeel dat ik een goede controle heb over mijn gezichtsspieren en over mijn stem, weet ik hem normaal te vragen wat het probleem is. Hij maakt vervolgens een gebaar dat ik mag doorlopen zonder controle. Ik stap weer de bus in, maar hoop niet dat de controles doorgaan op ditzelfde tempo, want dan belooft het nog eens een lange rit te worden. Ik word gerustgesteld, doordat ik langs de kant van de weg een stalletje zie waar ze cocabladeren verkopen.
Gelukkig worden we verder niet meer aangehouden en na ruim 7 uur komen we dan aan in Salta. Er zit een lange dag reizen op en omdat het inmiddels 23.30uur is besluiten we meteen nog iets te eten op het busstation alvorens we een taxi nemen naar een hostel in het centrum van Salta. We maken meteen kennis met een Nederlander ‘Thomas’, die zijn reis 3 weken terug is begonnen. Hij komt vrolijk op me aflopen en biedt me een alcoholisch drankje aan, wat ik af sla, en hem meteen doe verbazen. Het wordt inmiddels steeds gemakkelijker om het verschil te zien tussen backpackers die hun reis net zijn begonnen en backpackers die al een langere tijd van huis zijn. Vooral het enthousiasme waarmee je voornamelijk in het begin alles wat je meemaakt wilt delen met iedereen. Uitgebreid vertellen mensen graag over de eerste paar weken die zij reizen, met alle details waar je vaak niet echt op zit te wachten. Als mensen langer reizen is de informatie vaak iets beperkter en worden er meer highlights verteld. Thomas is echter wel een rustige jongen die ons de details van zijn reis bespaart. Ook besparen wij hem onze verhalen en kruipen we snel ons bed in.
Het plan was om te gaan bungee jumpen in de buurt van Salta, maar als we ee reisbureau hebben gevonden, komen we er achter dat het een dure grap is en dat deze activiteit wordt afgeraden door de tourist information desk. Hier wordt ons ook verteld dat het anderhalf uur bij Salta vandaan is en dat het vandaag sowieso niet meer mogelijk is om deze activiteit te ondernemen. Na lang nadenken lijkt het ons wel leuk om een keer naar een schietbaan te gaan. We worden verwezen naar de ‘tiro federal’ een sportplaats voor het leger, waar het ook mogelijk moet zijn om te schieten. We lopen langs een kerkhof en komen aan bij een oud sportpark, wat er erg verlaten uitziet. De sportvelden zijn niet bijgehouden en aan het eind van een weg van ongeveer 100 meter staat een oud groot gebouw met kapotte ramen. Op de weg naar het grote gebouw passeren we een klein huisje waar stemmen vandaan lijken te komen. Het huisje is omring door een stenen hek, met een kleine houten poortje dat open staat. We lopen richting het poortje, maar als we een paar meter verwijderd zijn zie ik een grote herdershond op de grond liggen, welliswaar in diepe slaap. Men zegt wel eens; ‘je moet geen slapende honden wakker maken’ en ik vind het nu een goed plan om deze regel in acht te nemen. We verkennen het terrein zelf even en ik raap alvast een paar stenen op, mocht de hond toch wakker worden. We lopen rustig en stil langs het huisje en ik maak Tom nogmaals duidelijk dat hij niet weg moet rennen als de hond toch wakker wordt. We komen weg zonder rabies en hondenbeten en lopen maar weer terug richting het hostel.
Als we de volgende ochtend uitchecken lopen we naar het busstation om een buskaart naar Cordoba te halen. De bus vertrekt pas ’s avonds om 20.00uur dus hebben we vandaag nog mooi even de tijd om de teleferico (kabelbaan) omhoog te nemen naar de enige berg in Salta. Tom is erg geschrokken van de prijs voor de 11 uur durende busrit (182 pessos = ongeveer 30 euro) en wil bezuinigen op de teleferico, dus koopt hij alleen een ticket omhoog; ‘naar beneden kunnen we wel lopen’. Boven hebben we even een uitzicht over de stad, wat we eigenlijk binnen 5 minuten wel hebben gezien. Onze tocht naar beneden wordt vandaag geleid door de navigator Tom, die uiteraard niet over het normale pad naar beneden loopt. Na een stijle afdaling over losliggende stenen van ongeveer een half uur komen we uit bij een hek, zeker een aantal km doorgaat. Het is door de dichte begroeiïng van prikkelbosjes niet mogelijk om hierlangs te lopen, waardoor we weer een stuk omhoog moeten klimmen naar het pad. De zon brandt inmiddels recht op mijn kop en aangezien we weer zeer matig zijn voorbereid ben ik verplicht mijn t-shirt op mijn hoofd te binden en de puntige takken maar direct in mijn vlees toe te laten. Het flesje water wat ik op de weg naar beneden al heb leeggedronken geeft mij nu alleen een groter verlangen naar water en uit frustratie gooi ik het op de grond. Ik weet dat elk half uur afdalen minstens een uur klimmen betekend en dezelfde weg terug is voor zowel Tom als mij over het algemeen geen optie. Ik loop nog steeds achter Tom aan die zich een baan door de bosjes wurmt en ik zie ook op zijn rug een mooie bebloede kras van ongeveer 10cm. Als we een stuk schuin omhoog zijn gelopen komen we op een open stuk, waar we nog steeds niet naar beneden kunnen. Hier begint het zwaarste deel, want nu moeten we zonder beschutting een stijl stuk omhoog klimmen op losliggende stenen. Ik heb een stok weten te bemachtigen, maar dit weet mij niet te helpen om met gemak deze helling op te komen. Tom die een iets betere conditie bezit loopt echter stug door en verteld mij dat hij wel even naar boven loopt om de boel te verkennen. Na nog een kleine 200 meter klimmen zie ik hem dan van een afstandje een gebaar maken dat hij het pad heeft gevonden. Ik neem nog een klein slokje uit zijn waterflesje om vervolgens de weg naar beneden te volgen, wat zeker nog een uur lopen lijkt te zijn. Het is nu 13.30uur en de temperatuur loopt zeker op tot 38 graden celcius. Vermoeid en bezweten komen we aan bij een klein wegrestaurantje waar de fanta en de water natuurlijk iets lekkerder smaken dan normaal gesproken.
Terug in het hostel komen we Thomas tegen, die toevallig dezelfde busrit zal hebben vanavond en we proberen hem nu iets meer te betrekken bij onze planning. Hij slaat het echter af als we hem uitnodigen om nog iets te eten voordat we vertrekken..
We komen na een ontspannen busrit van 12 uur rond 08.00uur aan bij het hostel Baluch in Cordoba. Cordoba staat, met 7 universiteiten, bekend als studenten/feest stad. Het is nu donderdag, wat betekend dat vanaf vanavond al de nodige feestjes zullen beginnen! Na een ontbijtje lopen we door de stad op zoek naar een reisbureau, want naast het feesten, schijnt het dat je hier kunt skydiven, een activiteit die zowel Tom als ik absoluut niet wil missen. Ik besluit een daklozekrant verkoper met gehoorapparaatjes te vragen naar een reisbureau in de buurt. Het is duidelijk dat hij naast zijn onvermogen te horen ook geestelijke beperkingen heeft. Toch straalt hij van enthousiasme en aangezien we voor de faculteit rechten staan, wil hij ons wel een rondleiding geven door deze faculteit. Dit slaan wij uiteraard niet af en achter hem aan lopen we bijna elk lokaal binnen, omdat hij de docenten wel persoonlijk kende; iedereen is zijn ‘amigo’. De docenten kijken hem én ons echter aan met een geirriteerde blik en hij krijgt meerdere malen de vraag wat hij komt doen naar zijn hoofd. Dolenthousiast vertelt hij vervolgens over ons en stelt ons vervolgens aan iedereen voor. Ik zie dat de docenten hier totaal niet op zitten te wachten en probeer vervolgens zo snel mogelijk afcheid te nemen van iedereen die hij aan ons voorsteld. Na een lange rondleiding besluit Tom uitgerekend deze man een mooi bedrag te geven, wat hij van zijn oma heeft gehad om aan armen te geven. De man kijkt nog blijer en enthousiaster dan hij al was en bedankt ons hartelijk. We vinden uiteindeljk geen reisbureau om het skydiven te boeken. Gelukkig bieden ze deze activiteit ook aan in het hostel en accepteren we maar dat we misschien uitgebuit worden door de mensen van dit hostel. We spreken af dat we om 07.00uur worden opgehaald, wat betekend dat er komende nacht niet veel geslapen zal worden, aangezien we vanavond nog uit willen gaan. We krijgen het advies om naar de nachtclub ‘Mitre’ te gaan, maar als we daar rond middennacht aankomen is alles nog dicht en blijkt het dat het nachtleven hier pas begint tussen 2 en 3 uur ’s nachts. Als we half teleurgesteld over de straten van Cordoba struinen, vraag ik aan twee voorbijgangers waar we rond dit tijdstip een leuk feestje kunnen bezoeken. De twee dames reageren enthousiast en zeggen dat ze op dat moment op weg zijn naar een studentenfeestje en zij nodigen ons uit om mee te komen. Het is een cultureel feestje, waar het niet lang duurt voordat ik mijn gezicht laat beschilderen. Na een tijdje wordt het toch wel gezellig en feesten we door tot een uur of vier. Dit betekend echter dat we een matige nachtrust zullen hebben (2.5uur), wat voor mij nog iets minder gunstig uitpakt, omdat ik stug wakker blijf liggen omdat ik mijn gezichtsbeschildering wil bewaren voor de fotos van het skydiven (haha.. de angst om in slaap te vallen op mijn wang en de schildering te verpesten houdt mij dus daadwerkelijk wakker). Ongedeerd kan ik rond 06.30uur mijn bed uitstappen om me klaar te maken voor de sprong uit een vliegtuig. We rijden naar het vliegveldje en ik merk dat mijn ogen steeds half dichtvallen, waardoor ik op dit moment nog totaal geen spanning ervaar. Het wachten begint als eerst alles in orde gemaakt moet worden en er nog twee israëlische dames uiteraard als eerste willen springen. Ik trek de overal in eerste instantie zelfs omgekeerd aan, maar geef de schuld aan mijn vermoeidheid. Als ik dan het vliegtuigje instap merk ik dat ik er wel meer zin in begin te krijgen. Ik kijk naar mijn instructor die tegenover mij zit en zie dat hij er allerminst zin in heeft om nog een sprong te maken. Als ik hem vraag of hij zich verveeld antwoordt hij vol overtuiging ‘Ja!’ gevolgd door een grote gaap, waarna hij zijn ogen sluit. Na een kwartiertje vliegen hebben we dan 2,5km hoogte bereikt en is het tijd om mij aan hem vast te koppelen. De deur gaat open en ik ga op het randje zitten met mijn benen richting de achterkant van het vliegtuig. Ik hang voor de helft buiten het vliegtuig en voel nu wel een bepaalde spanning. 3 seconden later zet de instructor zich af en begint de vrije val van 28 seconden. De snelheid waarmee je naar beneden valt geeft een machtig gevoel wat ik nog niet eerder in mijn leven heb ervaren. Op het moment dat mijn instructor aan zijn touwtje trekt om de parachute te openen, zie ik de cameraman onrealistisch van me wegvallen, die pas een aantal seconden later zijn parachute opent. Terug op de grond ben ik tevreden over de sprong en ook weer iets meer wakker, maar toch nog zodanig vermoeid dat ik in het hostel even lekker kan gaan slapen.
Vanavond staat discoteca ‘Cruz’ op de planning, wat ons werd aangeraden door een rechtenstudent. Als we daar aankomen zie ik dat alle jongens zonder pardon buiten de discotheek staan en alle dames rustig door de menigte heen begeleid worden naar de ingang. Het lijkt op een avond stappen zonder vrouwen in Amsterdam, waar ook menig maal de vraag wordt gesteld ‘Jongens, wat komen jullie doen (zonder vrouwen)?’. Ik besluit maar een briefje van 20 pessos in mn hand te houden in de hoop dat een van de uitsmijters hier happig op zal zijn. Ik hoor Tom naar mij roepen: ‘Nee, je moet minstens 50 pessos aanbieden!’, dus wissel ik het briefje van 20 om voor een briefje van 50 (iets minder dan 10euro). Helaas heeft het geen resultaat en begin ik me te voelen als alle kansloze argentijnen die nu ook nog buiten staan. Ik krijg een kleine flashback naar Nederland, waar ik als jongen van 17 discotheken binnen probeerde te komen, met de aanwezige kans dat het niet zou gaan lukken. Uiteindeljk is het onze vriend Thomas die lang genoeg blijft roepen dat hij uit Nederland komt, waardoor een van de uitsmijters overtuigd raakt (of er gewoon genoeg van krijgt dat deze jongen zo staat te blèren) en ons binnen laat. Eenmaal binnen ga ik zoals gewoonlijk even de boel verkennen en het valt me op dat de gemiddelde leeftijd 18 jaar is en dat er zeker tussen de 10 en 20% van de meisjes lijdt aan ernstig ondergewicht, met mogelijke eetstoornis als oorzaak. Het lijkt in veel gevallen zelfs alsof er alleen een velletje om een stuk bot heen gedaan is. We blijven niet heel lang in deze club, omdat de vermoeidheid toe begint te slaan (het lijkt wel of ik te oud wordt voor deze grappen haha… en dat op mijn leeftijd (21)).
Als ik de volgende ochtend wakker word heb ik dan eindelijk even een dagje voor mezelf om bij te komen. Ik verwonder mij nog steeds over het grote aantal mogelijke anorexia patiënten in deze streek en als ik even op straat loop valt het me nu ook op dat dit het eerste land is waar ik meer mensen zie met ondergewicht dan met overgewicht. Ik ben er echter niet over uit wat ik een beter straatbeeld vind. Als ik ’s avonds weer met Tom en Thomas ergens wat ga eten, komen we bij een heerlijke steakhouse. Ik bestel een êntrecote en geniet een half uur later van een gigantisch stuk heerlijk vers vlees….