Solo

Uruguay lijkt nog net iets duurder te zijn dan Argentinië en voor het eerst deze reis moeten we een beetje oppassen wat er wordt uitgegeven. In de vorige landen zijn we vaak gaan eten bij fastfood-ketens omdat de rest vaak niet zo lekker was, maar in Argentinië en Uruguay zijn we bijna verplicht om bij fastfood-ketens te eten omdat het gewoon een stuk goedkoper is. Zelf koken zit er uiteraard niet in, aangezien ik daar totaal geen zin in heb en ook Tom heb ik hier niks over horen zeggen. Zo zitten we ’s avonds evengoed wat te eten in een matig restaurantje, wat we ons kunnen veroorloven, aangezien er in Punta del Este verder geen andere planning is dan een beetje op het strand te liggen. Het weerbericht biedt echter geen goede hoop, met 80% kans op regen de volgende dag.
Als ik wakker wordt blijkt dat ook hier het weerbericht wordt gedaan door Piet Paulusma, want de dag begint met een lekker zonnetje en een blauwe lucht. Ik kan me voorstellen dat hij het barbecue cijfer toch een 8 heeft gegeven, ondanks de constante hevige regen, die er dus niet is. Een weerbericht dat net zo random is als het weer zelf. Hoedanook besluiten wij even een stukje over het strand te gaan lopen. Na ongeveer een uurtje lopen liggen we even op het strand en nemen een duik in het koude oceaan water! Tom begint al aardig wat kleur te krijgen, iets wat hij graag wilde, maar hij merkt dat het voor hem tijd is om uit de zon te gaan. Een klein uurtje later zie ik dan ook het resultaat als hij heerlijk bijna donkerrood verbrand is op zijn hoofd en bovenlichaam. Vooral zijn armen hebben het zwaar getroffen aangezien hij de ochtend in een hempje de wandeling heeft gemaakt. Ik speel evengoed nog even een partij voetbal met wat kinderen op het strand, terwijl Tom aan het afzien is in de schaduw. Punta del Este houden we na deze dag echter voor gezien, omdat niet alleen Tom veel pijn heeft op zijn lichaam en zelfs een afkeer van de zon heeft gekregen, maar ook omdat we nog even in Montevideo willen verblijven alvorens we terugkeren richting Buenos Aires. Het blijkt een goede keuze als de regen nu een dag later Punta del Este wel bereikt.
Als we aankomen in Montevideo (op zondag) lijkt vrijwel alles dicht te zijn in verband met de presidentsverkiezing die vandaag gehouden wordt. Het regent ook nog dus nadat we een klein stukje van de stad verkent hebben gaan we terug naar het hostel om hier maar even een kleine siesta te houden. De verkiezingen worden gewonnen door de linkse leider Pepe en op tv in het hostel zie ik beelden van de gekte in de stad. Het lijkt wel of Uruguay het wereldkampioenschap voetbal heeft gewonnen, vlaggen, vuurwerk en feestvierende mensen op straat. De straten zijn helemaal vol en aangezien het even droog is gaan ook Tom en ik de feestvreugde beproeven. Ik heb nog nooit mensen zo blij gezien nadat hun partijleider tot president is verkozen. Ik probeer me dan ook te herinneren hoe de mensen reageerden toen Balkenende weer verkozen werd, maar kan me niet herinneren dat mensen (ik sowieso niet) daar echt zo blij mee waren dat ze gingen feestvieren op straat. Het begint dan toch ook weer te regenen waardoor een groot deel van de mensen afhaakt. Tom en ik keren in de regen terug naar het hostel.
Maandagochtend is de rust dan weer teruggekeerd in Montevideo en ook de zon laat zich weer volop zien. Na een wandeling langs de relaxte kust komen we uit bij een winkelcentrum, waar we nu eindelijk de film ‘Inglorious Bastards’ (Bastardos sin Gloria) kunnen zien. Dé reden waarom we afgelopen drie maanden steeds naar de bioscoop zijn geweest, maar die over of nog niet uit was of juist niet meer draaide. We genieten beide volop en na de film lopen we naar het strand, waar veel mensen aan het sporten zijn; voetbal, handbal en rugby. Een relaxte dag waar we vanaf het strand de zon onder zien gaan en de volle maan op zien komen. Met deze laatste dag van November wordt ook December ingeleid. Dit betekent dat Tom vanaf vandaag nog slechts 4 dagen over heeft, alvorens voor hem de reis is afgelopen. Zijn laatste dagen in Zuid Amerika besluiten we daarom te spenderen in Buenos Aires. In Buenos Aires kunnen we deze keer verblijven bij de zus van de vriendin van een neef van Tom. Zodra we het huis binnen komen merk voel ik me zeer snel erg welkom. Andrea, onze gastvrouw, is erg gastvrij, maar tegelijkertijd ook erg druk in haar hoofd. Dit wordt gevoed door haar twee kinderen, die druk het huis rondrennen. Vooral Ivan, haar zoon van twee jaar oud, is een erg druk mannetje die om de vijf minuten huilend naar zijn moeder rent. Voor hem lijk ik al vrij snel de boeman aangezien ik duidelijk maak wat hij wel een niet kan doen. Hierdoor krijg ik hem vanaf dit moment eigenlijk al aan het huilen door alleen naar hem te kijken, een resultaat waar ik niet op heb gehoopt, maar wat door zijn moeder in stand wordt gehouden doordat ze hem elke keer dat hij huilt de nodige aandacht geeft.
We hebben veel tips gekregen van Andrea om de stad te verkennen. Ook hebben we een sleutel van het huis gekregen zodat we op elk tijdstip kunnen terugkeren. We besluiten uiteindelijk naar een dierentuin te gaan waar ik vooral even gefascineerd raak door de bavianen, dieren die eigenlijk nog behoorlijk op mensen lijken. Dieren die de evolotietheorie van Darwin ondersteunen. De kooi is voornamelijk gevuld met mannetjes die je regelmatig opgewonden ziet raken en dominant gedragen vertonen. Hun seksuele driften uiten ze direct door zich te vergrijpen aan andere apen, waar vooral het jongste mannetje het kwetsbaarst is. De frontaalkwab in de hersenen is een van de delen die de mens van de aap onderscheid. De frontaalkwab heeft bij mensen als voornaamste functie inhibitie, oftewel onderdrukking van driften. Een defect in de frontaalkwab kan dus zorgen voor ongeremt gedrag, wat je terugziet bij deze apen; erg interessant!
Na het dierentuin bezoek struinen we een beetje rond in de stad, om in laat in de middag terug te keren bij het huis van Andrea. Hier slapen we even en krijgen we een maaltijd voorgeschoteld alvorens we ’s avonds uit gaan. We beginnen in een tent genaamd ‘Museum’, waar een relaxte sfeer hangt. Hier lijtk het rond een uur of twee leeg te lopen en daarom besluiten wij nog even verder te gaan naar een andere tent. Na 30 pessos aan taxiritten komen we uiteindelijk bij een club iets buiten de stad. Hier blijkt echter een schoolfeest te zijn, waardoor wij als niet uitgenodigden ook niet binnen komen. Na we bij een andere club hetzelfde verhaal te horen krijgen, besluiten we maar terug te gaan om wat slaap te pakken. Buenos Aires staat bekend als de stad die nooit slaapt, maar het lijkt hier de stad te worden waar ik nooit slaap, aangezien ik in het huis van Andrea een slaapbank deel met Tom. Hij wordt op een of andere manier (ik gok door het naderende einde van zijn reis) steeds vroeg wakker en ik als lichte slaper kan dan ook niet meer blijven liggen.
Doordat we vroeg wakker worden kunnen we echter wel nog even het bekende kerkhof bezoeken, waar ook Evita begraven ligt. Het kerkhof bestaat uit monumentachtige gebouwtjes, met een ingang om in het graf te komen. Zomaar onder de grond stoppen lijken ze hier niet te kennen. We lopen een beetje rond en om het leuk te maken gooi ik steeds een muntje op om mijn weg door het kerk(/dool)hof te bepalen. Na een half uurtje verlaten we het kerkhof en hebben we het graf van Evita niet gezien (of misschien wel, maar bewust in ieder geval). Er wordt ons verteld dat de vader van Maxima (‘onze’ prinses) slechts zes blokken van het kerkhof vandaan woont. Wij hebben echter honger en zoeken een plek om te eten.
Na het eten wil Tom nog iets van zijn laatste dag in Buenos Aires maken. Hij heeft gister een ‘driving range’ gezien en wil nog wel even wat golfballen slaan, aangezien hem dat vorige keer zo goed afging. Daar aangekomen blijkt de golfbaan dicht te zijn. Gelukkig hebben we een alternatief, want gister hebben we ook een kartbaan gezien. Als we daar aankomen, blijkt ook deze gesloten te zijn. Gelukkig hebben we nog een tweede alternatief, want op een poster hebben we gezien dat we ergens kunnen boogschieten. Als we hier aankomen blijkt dat het boogschieten op bijna elke dag is, maar toevallig niet vandaag. Teleurgesteld gaan we terug naar het huis van Andrea, waar Tom nu realiseert dat het einde echt nadert. Ook ik begin dit te realiseren, want het vertrek van Tom zal betekenen dat ik vanaf dat moment alleen zal gaan reizen. Ik zeg dat we zijn laatste dag niet zo kunnen afsluiten en vraag om een siesta, die ik zelf ook wel nodig heb. We slapen even en gaan ’s avonds nog even uit. Het patroon van de dag wordt echter voortgezet als we naar een club gaan waar weer een schoolfeest is. Er worden nu zoveel schoolfeesten gegeven als afsluiting van het schooljaar. De zomervakantie gaat hier nu zo’n beetje beginnen en de geslaagde klassen vieren dit uiteraard. We komen wel binnen, maar vrij snel komen we erachter dat wij de oudste zijn van het feest. Ookal scheelt het slechts twee jaar met ons, meldt Tom mij al vrij snel dat hij zich hier oud voelt en ik stem met hem in, omdat hetzelfde gevoel mij overkomt. Ik weet niet of het ligt aan de ontwikkeling die ik afgelopen twee jaar heb doorgemaakt, of aan het kinderachtige gedrag van de mensen hier.
We besluiten het feestje snel te verlaten en lopen richting een andere club. Onderweg worden zowel Tom als ik overvallen door het gevoel zeer nodig te moeten urineren. We zien een mooi bosje en lopen hierheen. Tom staat aan de ene kant van het bosje en ik aan de andere kant en op het momentd at we beide klaar staan om de druk van onze blaas te verlossen hoor ik Tom zeggen dat hij iets ziet in het bosje. Ik controleer mijn blaas en kijk nu ook eerst. Ik hoor Tom vervolgens zeggen dat hij iemand in een slaapzak in het bosje ziet liggen en nu ik goed kijk zie ook ik de zwerver liggen. We lopen rustig weg en zoeken een volgend bosje uit, die we eerst nauwkeurig onderzoeken op zwervers. Stel je voor, lig je lekker te slapen in een willekeurige bosje. Word je ineens half wakker door natigheid, waarvan je eerst verwacht dat het regen is. Je voelt het vocht je mond in lopen en op het moment dat je het proeft schrik je wakker en hoor je ineens ook de twee mensen luidruchtig praten. Je beseft je vervolgens dat er over je heen geurineerd wordt. Wat voor gevoel zou er door je heen gaan?
De volgende club is nagenoeg leeg en na een kruistocht met een taxi door de stad lijkt de beste optie terug naar huis te gaan. We pakken wat slaap en hopen de volgende dag nog even wat te kunnen doen. Tom vliegt vandaag om 22.40 uur terug naar Nederland, dus hebben we overdag nog even de tijd om even terug te blikken op de mooie tijd die we hebben gehad en alle activiteiten die we hebben ondernomen. We lopen nog wat over de straten van Buenos Aires en het besef, maar ook de acceptatie is inmiddels bij Tom gekomen. Ik vind het eigenlijk wel erg jammer dat hij mij hier achterlaat, maar ben ook blij dat ik nog wel langer kan blijven. Ik hoop daarnaast dat ik mijn reis natuurlijk op dezelfde actieve manier kan blijven doorzetten en besef me dat ik van hem heb geleerd dat de geest eerder vermoeid is dan het lichaam. Iedereen is fysiek tot meer in staat je denkt en het is een mentale omschakeling om je over je eerste vermoeidheidsgevoel heen te zetten. Een omschakeling die Tom bij mij vaak wist te activeren op momenten waar ik misschien zelf al zou zijn afgehaakt. Ik blik terug op een tijd waar je elkaar leert kennen en zie dat we een deel van elkaars leven zijn geworden. Een leven dat niet bestaat uit routine, maar juist uit variatie. Een band die is gegroeid in een tijd waar eigenlijk geen frustraties zijn geweest door geestelijke beheersing. Ik denk dat ik geen betere reispartner heb kunnen wensen voor deze 108 dagen. Nadat alle spullen zijn gepakt breng ik hem naar het vliegveld. Ik neem afscheid bij de gate.
Ik zit in de bus terug naar het centrum en heb nu wel een beetje een leeg gevoel. Voor het eerst zit ik alleen in een bus en merk ik dat ik vanaf nu de verantwoordelijkheid volledig zelf draag. De bus stopt iets buiten het centrum en ik loop in in m’n eentje naar het centrum. Ik passeer wat donkere straten, maar mijn gevoel voor richting laat me niet in de steek, waardoor ik na een half uurtje lopen uitkom op de straat ‘9 de Julio’, de mainstreet. Hier passeer ik dezelfde zwervers die me een week terug probeerde te beroven, maar dit keer passeer ik zonder aandacht aan ze te besteden. Ik kom terecht in het Milhouse hostel, waar ik hoop nog even een feestje mee te pakken. Ik doe alsof ik daar verblijf en zo word ik dan ook gemakkelijk binnengelaten. Er wordt mij echter verteld dat het feest in een ander hostel van Milhouse wordt gehouden, dus loop ik daarheen. Ook daar loop ik door mijn nochalante houding zonder strikte controle naar binnen (je begrijpt natuurlijk dat deze feestjes alleen voor mensen zijn die daar verblijven. Iedereen die daar verblijft krijgt dan ook een armbandje). Het feest gaat echter niet echt los en ik verlaat dit gebouw vrij snel om door te gaan naar Museum, de tent waar we eerder een leuke avond hebben gehad. Als ik aan de deur kom krijg ik echter te horen dat je hebt moeten reserveren en dat het tot half twee alleen voor mensen is die ook willen eten. Na even met de uitsmijter te hebben gepraat wil hij wel iets voor me regelen en zo kom ik terecht bij een van de organisatoren van de avond. Die maakt me duidelijk dat ik voor 70 pessos naar binnen mag en daar ook nog eten en twee drankjes bij krijg. Na even aarzelen en onderhandelen besluit ik toch wel naar binnen te gaan en geniet ik onder het genot van een cola even van een caberet show. Ik zit nog steeds alleen en merk dat ik nog niet echt de sfeer te pakken heb om los te gaan. Als ik op weg ben naar de uitgang spreekt de organisator me nog even aan en nodigt mij uit voor een feestje van morgen, waar ik dan gratis naar binnen kan. Ik bedank hem en zeg dat ik er over na zal gaan denken. Ik ben moe en keer terug naar het huis van Andrea, waar ik gelukkig nog wel twee nachtjes mag blijven. Voor het eerst dat ik een kamer voor mezelf heb en het duurt niet lang voordat ik in slaap val.
Ik blijf nog een dag in Buenos Aires om naar een wedstrijd van Boca Juniors te gaan, de club waar helden als Maradona, Riquelme en Mesi zijn begonnen. Ik heb me veel laten vertellen over de sfeer die in het stadion hangt tijdens de wedstrijden en het schijnt wel gek te gaan. Ik heb een toeristen kaartje gekocht via het Milhouse hostel, waar je natuurlijk veel te veel voor moet betalen. In de bus naar het stadion toe hoor ik van mensen dat we vrij vroeg heen gaan, omdat het schijnt dat de supporters in het vak op de tweede ring, boven onze plekken zich als beesten gedragen en naar beneden urineren. Eenmaal in het stadion aangekomen krijg ik in het begin dan ook nog niet echt de sfeer te pakken, maar zodra het stadion helemaal gevuld is en iedereen begint te zingen als de wedstrijd begint, merk ik dat ik toch wel even kippelvel krijg. Het is eigenlijk de hele wedstrijd niet stil en ondanks dat Boca Jr. verliest van rivaal Indepentiente met 2-1 blijven de supporters luidruchtig zingen. Ik zie af en toe een rode zak gevuld met urine vanaf de tweede ring naar beneden vallen en merk dat de verhalen waar zijn. De eerste paar zakken overtuigen mij niet, totdat ik een zak zie openspatten met een gele vloeistof. Na de wedstrijd drink ik nog iets in het Milhouse, maar merk dat ik erg moe ben. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al bijna 02.00 uur is, wat betekent dat ik nog maar vier uur slaap heb alvorens mijn taxi me komt ophalen om me naar het vliegveld te brengen. Ik heb vandaag namelijk een vlucht naar Ushuaia geboekt, het zuidelijkste puntje van Argentinië en ook het zuidelijkste puntje van de bewoonbare wereld.
Ik slaap kort en word door Andrea gewekt. We nemen afscheid en voor ik het weet zit ik in het vliegtuig om de warmte van Buenos Aires in te ruilen voor de kou. Op weg naar het einde van de wereld….