Andes
Door: Makram
04 September 2009 | Ecuador, Chugchilán
De bus naar Chugchilan gaat over een hobbelige weg en rijdt grotendeels langs een mooie afgrond met een behoorlijke sneldheid. In het begin voel je je een beetje ongemakkelijk als je de bus weer schuin boven de afgrond voelt hangen, maar dat went ook wel. Het gaat immers in de meeste gevallen gewoon goed! Na mas o menos 5 uur rijden komen we aan bij het dorp Chugchilan en specifiek de ecolodge van de Black Sheep Inn. Deze plek staat op onze route, omdat ik graag de plek wil bezoeken waar inmiddels 6 jaar terug mijn buurman John en buurmeisje Minke zijn vermoord. We worden warm ontvangen door de eigenaars van de Black Sheep Inn. Ik merk dat het onderwerp hier nog steeds gevoelig ligt, maar waardeer hun betrokkendheid. ‘smiddags hebben we nog even tijd om het dorp zelf te verkennen. We lopen richting het centrum en zien dat er een dorpsfeest is. Er is een groot feest gemaakt en het lijkt erop dat het hele dorp zich verzameld heeft om te kijken naar de dansvoorstellingen van verschillende groepen. Geen streetdance, maar meer klassiekere lokale dansen. Een zeer mooi spektakel! Tom onderhandelt ondertussen voor een plaatselijke lekkernij van de gril, wat hem waarschijnlijk de volgende dag zal bezuren. Terug in het hotel krijgen we en goede vegatarische maaltijd. We hebben nog gezellige gesprekken met de andere gasten aanwezig in het hotel, maar de lange rit heeft ons wel moe gemaakt, dus we besluiten niet al te laat naar bed te gaan. De mooie ligging van de lodge met uitzicht over een dal en nog een aantal bergen doet mij toch nog even genieten. Ik verwonder mij over bepaalde aspecten, zoals een wc zonder water, maar met houtsnippers als doortrek mogelijkheid. Na de daad gooi je dus simpelweg een schep houtsnippers over je poep heen. Mooi en zeer ecologisch beleid. Overal zie ik ook bordjes hangen met hoe je de natuur kunt helpen en hoe je overal rekening mee kunt houden. Op sommige momenten vind ik het wel vrij ver gaan, en ook Tom zeurt mij al om de oren voor een stuk vlees. De volgende dag staan we rond 07.00uur op. Het is inmiddels onze elfde dag in Ecuador en aangezien ik niet zoveel kleren mee heb genomen en alles wel begint te stinken was er de mogelijkheid bij de lodge om onze kleren zelf te wassen, met de hand! Het blijkt tevergeefs, want mijn kleren zijn erg vies en ik ben misschien ook niet zo’n goede klerenwasser. Voor een kleine dollar per pond konden we alles laten wassen en dit leek ons dan ook een beter idee. Na het pannekoekenontbijt gaan twee werkers van het hotel, Cesar en Jorge, met ons mee om de tocht te maken vanaf Laguna Quilotoa langs de memorial plek voor John en Minke. Een zeer mooie tocht, maar op sommige plekken toch ook wel vrij lastig en stijl! Na ongeveer 2 uur lopen gaan we het pad af en lopen we via een riviertje richting de herdenkplaats van John en Minke. Er lopen een aantal agressieve en wilde honden in de buurt en op het moment dat er een op ons af komt rennen kunnen we ons net op tijd uitrusten met een aantal takken, die deze dieren op afstand kunnen houden. Op een gegeven moment stoppen Cesar en Jorge en zeggen: ‘no hay, no hay’. Ik begrijp al vrij snel dat de natuur veranderd is op deze plek en dat de gedenkplaats niet meer op zijn originele plaatst staat. Er is een aardverschuiving geweest, waardoor een zeer groot stuk land in de voormalige rivier is gevallen, die hier nu een andere weg omheen heeft gevonden. Na een tijdje zoeken rond het gebied zien we een stuk beton ergens bovenuit steken. We beginnen te graven met onze handen en stokken totdat we de herdenksteen helemaal boven hebben gebracht. Het kruis is echter nog nergens te vinden, maar na nog een tijd graven vinden we deze ook. Zonder gereedschap was het echter niet mogelijk om dit meteen helemaal boven te halen, aangezien er veel wortels en planten in de aarde erboven groeiden. We besluiten terug te gaan naar de Black Sheep inn en leggen het probleem uit aan de eigenaars van de lodge. Vol verbijstering luisteren ze naar ons verhaal en ze vertellen mij dat ze voor het laatst in november geweest zijn en dat toen alles nog in goede staat was. De planning van Tom en mij was eigenlijk om de volgende dag weer verder te gaan, maar ik stel voor dat als we het meteen weer zouden opknappen Tom en ik nog een extra dag zouden blijven om te helpen. Er werd ingestemd en zo zijn we de volgende dag weer naar de plek gegaan, maar nu met het nodige gereedschap. Na een paar uur werken hebben we een heel mooi stuk grond bewerkt op de plek waar voorheen de rivier liep en dus recht boven de plek waar ze gevonden zijn. Het kruis was een beetje verbogen dus hebben we het iets dieper in de grond geplaatst en weer met cement vastgemaakt aan de herdenkingssteen. Het was in eerste instantie een shock om het zo aan te treffen, maar vandaag hebben we er gelukkig weer iets moois van kunnen maken!
Na het eten wordt gevraagd wat onze planning voor morgen is. Aangezien er alleen een bus gaat om 03.00 uur en 04.00uur besluiten wij de laatste te nemen. Ik vraag om de rekening van ons verblijf en we krijgen een nacht cadeau van de eigenaars, voor de hulp die we hebben geboden. Ze geven aan dat dat het minste is wat ze ons kunnen bieden! Een zeer warm gebaar en na een net zo warm afscheid, zoeken we snel ons bed op! Om 03.00uur heb ik mijn wekker gezet omdat we nog een klein stukje moeten lopen naar het centrum van Chugchilan waar de bus vertrekt. De shortcut naar het dorp is een onverlicht pad, maar gelukkig heb ik een hoofdlamp, die nu zijn dienst bewijst! Op het pad zie ik nog een aantal verdwaalde honden, die gelukkig niet agressief op ons af komen rennen. De bus vertrekt weer richting Latacunga, maar wij stappen uit bij Zimbuwa, om hier over te stappen op een bus richting Quivedo. Eenmaal uitgestapt is het nog steeds pikdonker en nu ook bijzonder koud. Twee oude mannetjes vragen ons waar we heen moeten en als we zeggen dat het naar Quivedo is, zeggen ze dat we wel met hen mee kunnen lopen richting de plek waar die bus vertrekt. We lopen beide met onze volle backpack plus nog een extra tas (totale bepakking zo’n 20kg) achter de mannetjes aan. Ze lopen vrij snel en gaan ineens een soort bergpad in, waar het ook pikdonker is. Ik vraag: ‘Tom, is dit slim?’ waarop Tom antwoord met: ‘Ik weet t niet’. Toch lopen we door en het blijkt een vrij stijle klim te worden. Het bergpad gaat over in een trap omhoog van zo’n 50 meter lang. De twee mannen zijn inmiddels bijna uit zicht en het is nog steeds erg donker. We zien echter wel al de weg waar de bus hoogstwaarschijnlijk vandaan vertrekt. Nog 20 meter klimmen, maar daar zien we een bus stoppen! De twee mannen zijn inmiddels al bij de bus en Tom en ik besluiten het laatste stukje met onze bepakking de berg op te rennen. Buiten adem komen we aan bij de bus. We zijn optijd, gelukkig! Maar het bleek niet onze bus te zijn. Onze bus komt 10 minuten later. Vermoeid zitten we uiteindeljk in de bus, wat vervolgens weer een lange rit zou worden.
Zodra de zon op is kijk ik uit het raam. Ik zie het landschap langzaam veranderen van de volbegroeide groene bergen naar een heuvelachtig droog landschap. De temperatuur begint ook te veranderen en ik kan mijn jas opbergen in mijn tas. Aangekomen in Quivedo kunnen we vrij snel een bus nemen richting Manta, een vissersdorp aan de kust. Ik had het idee dat de busrit naar chugchilan de slechtste zou zijn, maarde weg vanaf Quivedo naar Manta overtreft het. Een zeer slechte weg die de bus alle kanten op doet schudden maakt het zeer moeilijk om je niet rot te voelen. Ik zit bij het raam, maar op een gegeven moment hoor ik een lieve stem naast mij: ‘Makram, jij voelt je wel goed toch?, mag ik dan even bij het raam zitten?’. Ik aarzel niet en maak meteen ruimte. Het volgende moment ging zeer snel. Tom staat op om van plek te wisselen en zodra ik genoeg ruimte heb gecreeerd zie ik hem langs mij een soort duik maken richting het raam. Hij krijgt het raam net niet genoeg open waardoor een deel van zijn braaksel naar buiten vliegt, maar ook een deel tegen het raam en zo alle kanten op spat. De rest van de rit voelt hij zich nog niet steeds niet echt aangenaam en eenmaal aangekomen in het hotel is er nog een ‘andere’ bruine verassing bijgekomen. Hij was altijd al benieuwd hoe het zou zijn om de koffie met citroen te proberen en dit was zijn kans (voor de leken: koffie met citroen helpt tegen diaree, een mooi recept van mijn tante uit Tanzania!). Tijd om te slapen. Na een lange reis zijn we dus aangekomen aan de kust van Ecuador in het gebied Manabí……….
Na het eten wordt gevraagd wat onze planning voor morgen is. Aangezien er alleen een bus gaat om 03.00 uur en 04.00uur besluiten wij de laatste te nemen. Ik vraag om de rekening van ons verblijf en we krijgen een nacht cadeau van de eigenaars, voor de hulp die we hebben geboden. Ze geven aan dat dat het minste is wat ze ons kunnen bieden! Een zeer warm gebaar en na een net zo warm afscheid, zoeken we snel ons bed op! Om 03.00uur heb ik mijn wekker gezet omdat we nog een klein stukje moeten lopen naar het centrum van Chugchilan waar de bus vertrekt. De shortcut naar het dorp is een onverlicht pad, maar gelukkig heb ik een hoofdlamp, die nu zijn dienst bewijst! Op het pad zie ik nog een aantal verdwaalde honden, die gelukkig niet agressief op ons af komen rennen. De bus vertrekt weer richting Latacunga, maar wij stappen uit bij Zimbuwa, om hier over te stappen op een bus richting Quivedo. Eenmaal uitgestapt is het nog steeds pikdonker en nu ook bijzonder koud. Twee oude mannetjes vragen ons waar we heen moeten en als we zeggen dat het naar Quivedo is, zeggen ze dat we wel met hen mee kunnen lopen richting de plek waar die bus vertrekt. We lopen beide met onze volle backpack plus nog een extra tas (totale bepakking zo’n 20kg) achter de mannetjes aan. Ze lopen vrij snel en gaan ineens een soort bergpad in, waar het ook pikdonker is. Ik vraag: ‘Tom, is dit slim?’ waarop Tom antwoord met: ‘Ik weet t niet’. Toch lopen we door en het blijkt een vrij stijle klim te worden. Het bergpad gaat over in een trap omhoog van zo’n 50 meter lang. De twee mannen zijn inmiddels bijna uit zicht en het is nog steeds erg donker. We zien echter wel al de weg waar de bus hoogstwaarschijnlijk vandaan vertrekt. Nog 20 meter klimmen, maar daar zien we een bus stoppen! De twee mannen zijn inmiddels al bij de bus en Tom en ik besluiten het laatste stukje met onze bepakking de berg op te rennen. Buiten adem komen we aan bij de bus. We zijn optijd, gelukkig! Maar het bleek niet onze bus te zijn. Onze bus komt 10 minuten later. Vermoeid zitten we uiteindeljk in de bus, wat vervolgens weer een lange rit zou worden.
Zodra de zon op is kijk ik uit het raam. Ik zie het landschap langzaam veranderen van de volbegroeide groene bergen naar een heuvelachtig droog landschap. De temperatuur begint ook te veranderen en ik kan mijn jas opbergen in mijn tas. Aangekomen in Quivedo kunnen we vrij snel een bus nemen richting Manta, een vissersdorp aan de kust. Ik had het idee dat de busrit naar chugchilan de slechtste zou zijn, maarde weg vanaf Quivedo naar Manta overtreft het. Een zeer slechte weg die de bus alle kanten op doet schudden maakt het zeer moeilijk om je niet rot te voelen. Ik zit bij het raam, maar op een gegeven moment hoor ik een lieve stem naast mij: ‘Makram, jij voelt je wel goed toch?, mag ik dan even bij het raam zitten?’. Ik aarzel niet en maak meteen ruimte. Het volgende moment ging zeer snel. Tom staat op om van plek te wisselen en zodra ik genoeg ruimte heb gecreeerd zie ik hem langs mij een soort duik maken richting het raam. Hij krijgt het raam net niet genoeg open waardoor een deel van zijn braaksel naar buiten vliegt, maar ook een deel tegen het raam en zo alle kanten op spat. De rest van de rit voelt hij zich nog niet steeds niet echt aangenaam en eenmaal aangekomen in het hotel is er nog een ‘andere’ bruine verassing bijgekomen. Hij was altijd al benieuwd hoe het zou zijn om de koffie met citroen te proberen en dit was zijn kans (voor de leken: koffie met citroen helpt tegen diaree, een mooi recept van mijn tante uit Tanzania!). Tijd om te slapen. Na een lange reis zijn we dus aangekomen aan de kust van Ecuador in het gebied Manabí……….
-
04 September 2009 - 20:05
Pa & Ma:
dat recept kwam van je tante amira uit egypte en we hopen dat het geholpen heeft. zorg wel dat jullie genoeg blijven drinken! op deze manier verlies je veel vocht (van onder en boven!) beterschap aan tom en groetjes -
04 September 2009 - 22:24
Mamashanti:
Ook oude schattige mannekes
kunnen gevaarlijk zijn.
Arubaanse recept voor diarree
is warme cola.Kun je altijd nog
proberen als de koffie met citroen
niet helpt.
bon noche -
04 September 2009 - 22:42
Laura:
Geweldig mooi gebaar.
Zorg je goed voor Tom?
Dikke kus! -
05 September 2009 - 09:29
Eva:
Zo, dat klinkt nogal ruig allemaal! Erg spannend!
Ik kan je melden dat het hier in NL ronduit pisweer is (hoewel de zon zich nu wel een beetje laat zien), de herfst is al echt in aantocht! Al hebben we hier natuurlijk niet te maken met de temperatuurswisselingen zoals daar..
Maak plezier! :) Xx -
05 September 2009 - 09:31
Eva:
en om er nog een schepje bovenop te doen:
mijn oma's recept tegen diarree is meel bakken in een pan en dat (zonder water of iets anders!!) naar binnen proberen te krijgen. Absoluut goor, maar werkt fantastisch! ;) -
05 September 2009 - 09:45
Tinus :
pffff wat een tekst kan je niet gewoon zeggen dat je het leuk hebt hahahahahah
nee hoor ouwe mooi verhaal je bent lekker bezig !!!! have fun btw het is hier weer tering weer natuurlijk .
gr -
05 September 2009 - 11:28
Ome Wim:
zo'n busreis is net een kermisattractie, je betaalt
ervoor om misselijk te worden. -
05 September 2009 - 12:23
Jeroen En Lindy:
Hey Makram en Tom,
Geweldig wat julie gedaan hebben om de herinnering aan John en Minke levend en zichtbaar te houden! Jullie zijn in ons hart maar ook van de mensen in Chugchilan dat weet ik zeker! We hopen dat er nog veel mooie dingen op jullie pad komen. Dank voor al je verhalen.
Groeten Jeroen -
05 September 2009 - 17:04
Derk:
Wow, dit wordt wel steeds meer hardcore survival.. Denk eraan om orale rehydratievloeistoffen te nemen tegen uitdroging! grtz.. -
07 September 2009 - 05:28
Marien Bodewes:
Ey man!
wist niet dat je aan het reizen was klinkt wel super bruut!!!
ik zit nu in het regenachtige china maar het is hier wel een stuk minder spannend :)
grtz.
m. -
07 September 2009 - 11:41
Michael:
Erg gaaf om te lezen allemaal.
Groeten van je ex-baas -
07 September 2009 - 22:38
Daniel S:
Oh oh die arme Tom, zorg je wel dat ie heelhuids thuis komt? we hebben hem nog nodig! Maar het klinkt allemaal fantastisch wat jullie doen.
Oh en pas echt voor die honden, het enige waar hij geen inenting voor heeft genomen (de krent).
Gr -
10 September 2009 - 10:56
Tam:
Bijzonder wat je hebt gedaan voor John en Minke, was vast een erg bijzonder ervaring om daar te staan.
Geniet van al je avonturen en blijf vooral lekker schrijven, is leuk:)
Knuffel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
