Costa Ecuador

Manta. Het mooie vissersdorp. Bij aankomst was de visgeur al erg sterk en nu, een dag later, lopen we richting het strand op zoek naar een tentje om te eten. Ik merk dat ik hier in Ecuador moeite heb met uitslapen en dat ik eigenlijk elke dag wel tussen 6 en 7 uur ’s ochtends wakker word. Eenmaal op het strand aangekomen zijn er veel eettentjes naast elkaar. We besluiten bij de eerste plaats te nemen en krijgen een goede maaltijd voorgeschoteld, waar de vis uiteraard niet bij ontbreekt! Ik hoor van achter mij gipsy king achtige muziek en draai me om. Er staan inderdaad 3 mannen op leeftijd muziek te maken met drie gitaren. Op het moment dat ze ons voorbij lopen maak ik een gebaar dat ik eigenlijk ook wel een liedje wil horen. Ik geef ze wat geld en ze beginnen ‘la bamba’ te spelen. Een zeer aangenaam sfeertje wordt er gecrëeerd en dit geeft absoluut een extra waarde aan het ontbijt. Na het ontbijt lopen Tom en ik richting de zee. We zien net een vissersbootje bij de kust aankomen en daaromheen veel vogels, met name Fragatten en Pelicanen. Ik heb mij overigens laten vertellen dat Ecuador het land voor de birdwatchers is, aangezien er in Ecuador al meer soorten vogels bestaan dan in heel Noord-Amerika en Europa bij elkaar! Een man loopt vanaf de boot naar een auto met een bak op zijn schouder die gevuld is met vis. De vogels proberen vis te stelen vanuit de bakken wat een mooi gezicht opleverd. Zo nu en dan lukt het ze ook nog! Even verderop zien we hoe schepen nog met de hand worden gemaakt, maar helaas raak ik niet zo gefascineerd door dit stukje handarbeid. We lopen terug over het strand en bediscusieren wat ons plan is voor de rest van de dag. Er schijnt in Manta niet veel meer te zijn dan vis en omdat het nog voor 12 uur is besluiten we uit te checken en verder te reizen naar Puerto Lopez, een busrit van 3,5 uur. Aangekomen in Puerto Lopez voelt het meteen goed aan, zowel de sfeer als de mensen. We lopen vanaf het busstation richting het strand en vinden een mooi hostel aan het strand. Nadat we onze spullen hebben gedropt in het hostel gaan we ergens wat eten en vervolgens proberen we een tour te regelen voor de volgende dag. Het schijnt dat dit dé plek is om walvissen te zien en daarnaast ligt hier een eiland in de buurt, Isla de la Plata, wat ook bekend staat als de Galapagos voor de armen. Ons plan om naar de Galapagos eilanden te gaan is inmiddels wel van de kaart, vanwege de hoge prijzen voor deze trip. Dit leek ons echter een mooi alternatief. We weten nog wat af te dingen op de prijs van de tour waardoor we de rest van de dag met een tevreden en voldaan gevoel kunnen genieten in een hangmat op het strand met een lekker sap in ons hand. Helaas mist de strakblauwe lucht op het moment, wat een tropisch gevoel had kunnen crëeeren. Het is hier eigenlijk alleen nog maar erg bewolkt met soms zelfs miezerregen.
Na het ontbijt verzamelen we ons bij het reisbureau om hiervandaan naar het strand te lopen. Onderweg loopt er een zwerfhond met ons mee en ik krijg zelfs het idee dat ik een band met hem heb, aangezien hij luistert terwijl ik geen eten bij me heb! Ik noem hem Rommel, maar eenmaal bij het strand aangekomen stappen wij op de boot en blijft Rommel achter op het strand. Het is een klein bootje en zodra hij begint te varen merk ik dat de golven hier vrij hoog zijn wat zorgt voor een misselijkmakende beweging van de boot. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste persoon, een belgische dame, over haar nek gaat. Na een uurtje varen zien we ineens een walvis uit de zee springen! Een gigantisch beest, wat zich helemaal van het water weet los te maken. Volgens de gids is deze eerste walvis echter niet zo actief en hij heeft iets verderop al een paar andere gespot. Zodra we daar aankomen zien we van ongeveer 25 meter hoe twee volwassen walvissen en een jong regelmatig een sprong maken. Ik maak een aantal fotos, maar besluit ook te genieten van die schouwspel, dus leg ik mn camera weg. Precies op dat moment springen de twee volwassen walvissen tegelijkertijd volledig uit het water, wat een ongelooflijk mooi beeld vormt! Eenmaal op het eiland aangekomen, maken we een wandeltocht die wordt begeleid door onze gids ‘Cherry’. We zien een aantal bluefooted boobies die niet bang blijken te zijn voor mensen. De rest van het eiland vind ik zelf niet heel bijzonder. Op wat vogels na is het een droge boel, maar onze gids probeert er iets van te maken en aangezien we met een klein groepje jongens zijn besluit hij nog een stukje hard te lopen naar een andere plekvan een andere route. Hier zien we nog een aantal andere vogels, maar het weet mij niet zo te fascineren als de walvissen. We lopen terug naar de boot en krijgen een magere lunch en vervolgens wordt de mogelijkheid geboden om te snorkelen langs het eiland. Ik zie wat vissen en op het moment dat ik terugzwem naar de boot zie ik een zeeschildpad vlak onder mij,een erg mooi gezicht! We varen weer terug richting Puerto Lopez en de zee is nog iets wilder dan de heenweg, maar wonder boven wonder wordt dit maal niemand echt ziek. Na het eten gaan Tom en ik nog een sapje drinken bij een strandtent. Op het moment dat we staan te bestellen komt Cherry, onze gids van vanmiddag, langsgelopen samen met zijn vrouw en kind. We bieden hen iets te drinken aan en zitten gezellig te praten. Op sommige momenten begrijpen we elkaar beter dan op andere, maar er wordt sowieso veel gelachen! Ze nemen afscheid van ons en wij blijven nog even zitten. Nog geen 5 minuten later komt de vrouw van Cherry terug met een armbandje met de tekst ‘Ecuador’ erop voor Tom en voor mij!
In Puerto Lopez zijn de taxi’s, motortaxi’s. Een motor met daarachter een karretje om in te zitten. Tom en ik zijn beide geïntresseerd in wat zo’n motortaxi nou eigenlijk zou kosten en of het mogelijk zou zijn om daarmee onze reis voort te zetten. We informeren bij de eerst volgende die langsrijdt en hij legt het ons met plezier uit. Het blijkt nog een best dure grap te worden, maar we zijn nog steeds niet helemaal van ons plan afgestapt. De volgende ochtend ontmoeten we dezelfde taxichauffeur, want hij wilde ons wel naar het strand van Las Frailles brengen, een beschermd gebied wat ook heel mooi blijkt te zijn. Voordat we weggaan vraagt hij aan mij of ik een motorrijbewijs heb en aangezien ik die vraag met ‘ja’ beantwoorde, vroeg hij of ik anders een stukje wilde rijden. Dit aanbod kon ik niet afslaan, dus op mn slippers stap ik voorop de motor. Tom en de taxichauffeur achterin. Ik merk dat hij alleen een voetrem heeft en dat de echte rem ontbreekt. Ook voel ik de taxi constant naar rechts trekken. Ik weet de taxi uiteindelijk redelijk op de weg te houden, maar zodra de weg overgaat in een zandweg wordt het moeilijker om de taxi te besturen en kom ik op de verkeerde weghelft terecht! De taxichauffeur zit met zijn hart in z’n keel en Tom ook, maar ik probeer er nog het beste van te maken. Ik kom uiteindeljk na een halve draai tot stilstand zonder andere te hebben geraakt. De taxichauffeur komt half lachend naar me toe en vraagt me wat ik aan het doen was. Lachend antwoorde ik daarop dat ik het niet wist!
Het strand van Las Frailles ziet er erg mooi uit en het lijkt erop dat wij de eerste bezoekers van de dag zijn. We lopen nog geen 100 meter op het strand of een Quad met twee politieagenten komt ons tegemoet rijden en stopt zodra ze bij ons zijn. Ze vragen ons iets heel serieus, maar zowel Tom als ik begrijpen niet wat er mis kan zijn. Met een aantal gebaren maken ze ons duideljk dat ze willen weten waar onze dames zijn om in het mooie natuurpark van Las Frailles nóg meer te genieten. We lachen een beetje met ze mee en vervolgens rijden ze lachend weg. Alle mensen rondom Puerto Lopez zijn tot nu toe zeer aangenaam en vriendelijk. We besluiten echter om morgen verder te gaan richting Montanita, wat de plek om te surfen blijkt t zijn.
Eenmaal aangekomen in Montanita blijkt deze stad wel tegen te vallen. De stad bestaat uit modderstraten en op straat lopen veel alternatieve mensen die spullen proberen te verkopen. Nadat we in een matig hotel zijn beland lopen we naar een plek om surfboards te huren. We huren een board voor twee uur, maar na één uur worden de golven iets minder en begint het ook echt koud te worden in het water. Er is inmiddels weer een koude regen bijgekomen en ik stel voor om te stoppen voor vandaag. Het ging eigenlijk wel aardig, maar om toch goed de basis te leren kennen besluiten we ons in te schrijven voor een les de volgende dag. ’s Avonds chillen we aan het strand bij een vuurtje met een groeps Ecuadorianen, maar de totale sfeer van dit dorp weet mij nog niet te charmeren. Als we de volgende ochtend naar een plek lopen om te ontbijten stap ik met mijn slipper in een drol (ik laat in het midden van welk dier/mens het was). Dit was voor mij de druppel en ik stel aan Tom voor om de surfles te annuleren, aangezien het nog steeds zeer bewolkt is, en verder te gaan naar een andere plek. Hij gaat akkoord en voor we het weten zitten we in de bus richting Gayaquil….