Pyramids and Mountains
Door: Makram
18 September 2009 | Peru, Huaraz
De avond valt en Tom attendeert mij erop dat we ergens moeten gaan eten. Na even mijn mail gecheckt te hebben gaan lopen we over de boulevard op zoek naar een goede eettent. Een enthousiaste dame lokt ons naar binnen met een menu van hamburgers en patat. Tom is de vis die hier overal geserveerd wordt zat en een goede hamburger kan dat volgens hem allemaal goed maken. Een goede hamburger werd het! Met een voldaan gevoel lopen we terug over de boulevard en we hopen op een leuk feestje vanavond. We belanden uiteindelijk op het strand waar het even duurt voordat de sfeer erin komt. Ik had overdag een kleine wandeling over het strand gemaakt en een dode zeehond gevonden en Tom wilde die wel even gaan bekijken, omdat het nog geen storm loopt bij het strandfeest. Ik haal mijn hoofdlamp, maar besluit hem in eerste instantie niet te gebruiken omdat ik wat verhalen heb gehoord over strandrovers en ik wil mijn positie niet verraden. We lopen in het donker over het strand en vinden de zeehond op zo’n 300 meter van het strandfeest. We bekijken de overblijfselen van de zeehond even en lopen vervolgens weer terug richting het strandfeest. Hier begint de sfeer er inmiddels een beetje in te komen en uiteindeljk zitten we nog een aantal uur zeer gezellig te praten met een mix van locals en touristen. Verschillende malen wordt mij cocaïne aangeboden en als ik om me heen kijk zie ik dat vooral de lokale bevolking hier deze drugs in overvloed gebruikt. Het wordt uiteindelijk vrij laat, maar Tom is dapper genoeg om de volgende dag om 8 uur zijn bed uit te gaan om nog wat goede golven in de ochtend te pakken met zijn surfplank. Binnen 20 minuten staat hij echter weer op de deur te bonken en vertelt hij mij dat de golven toch niet zo goed waren. De rest van de middag doen we rustig aan om vervolgens ’s avonds weer gezellig te zitten met een aantal Peruanen. We krijgen een lekker stuk vlees aangeboden van de gril, genaamd anticucho. Achteraf blijkt dat koeienhart te zijn, maar daar laat ik me uiteraard niet door beïnvloeden, want het smaakte gewoon goed! De zon heeft me inmiddels een lekker bruin kleurtje gegeven maar toch hebben zowel Tom als ik de behoefte om verder te reizen. Nadat we hebben uitgecheckt nemen we een bus richting Chiclayo, een s tad op 6 uur afstand van Mancora. De busritten zijn inmiddels een groot deel van de reis. Soms duren ze lang, soms heel lang. De wegen in Peru zijn echter wel een stuk beter dan in Ecuador. De bussen zijn iets comfortabeler en er komen minder vaak mensen eten en drinken of films verkopen. Ik zit deze busrit echter helaas naast een raam wat niet goed dicht kan en ik merk dat aan het eind van de rit aan mijn keel. Eenmaal aangekomen in Chiclayo laten we ons brengen naar een hotel wat een taxichauffeur ons aanraadt; San Eduardo. Het lijkt erop dat we in een goed hostel beland zijn, want voor het eerst sinds onze reis is er een douch met normaal warm water! Na lekker opgefrist te zijn lopen we naar een groot winkelcentrum om even wat te eten. Vervolgens lopen we verder en belanden we uiteindeljk in een karaokebar. Tom durft ook een liedje te zingen, waar ik wel van kan genieten. Uiteraard moet ik zelf ook even de microfoon pakken. Mijn keel laat me echter een aantal keer in de steek, wat zich uit in een paar valse noten!
Als ontbijt eten we tamales, een rechthoekig stuk geconcentreerde mais met vis erin, wat zo smaakt als het klinkt, niet dus! Daarna nemen we een tour naar Sipán en Túcume. Het schijnt dat op deze plekken een aantal Inca piramides staan die de moeite waard zijn om te bekijken. We komen als eerst aan bij Túcume en ik zie eigenlijk niets wat echt op een piramide lijkt. Na uitleg van de gids blijken de bergen die ik zie piramides te zijn, die zijn verwoest door de orkaan El Niño. Haha.. ze kunnen nog wel wat leren van de Egyptenaren als het om piramides bouwen gaat! Het dorp met de piramides maakt niet echt indruk op mij en ook in Sipán blijkt het niet anders te zijn. We hebben nog even tijd en zoeken een internetcafé op. Hier boeken we een ticket voor 24 september naar Cartagena, Colombia.
Chiclayo heeft ons verder niet veel te bieden, dus is het tijd om verder te gaan. We nemen ’s middags de bus richting Trujillo, een stad 3 uur van Chiclayo. Hier boeken we meteen een busticket voor dezelfde avond naar Huaraz, waar een mooi natuurpark schijnt te hebben. Het is een nachtrit die om 21.15uur vertrekt en ongeveer 10uur later zal aankomen. We hebben de keus om een economyclass bus te nemen of een VIP bus voor slechts 10 sol extra (ongeveer 2/3 euro). Aangezien we ook moeten slapen in de bus, kiezen we voor de VIP. Dit wordt rijkelijk beloond als we instappen en stoelen zien die te vergelijken zijn met businessclass vliegtuigstoelen. Eenmaal aangekomen in het berglandschap van Huaraz zoeken we een hostel. Rondom Huaraz schijnen de hoogste bergen van Peru te zijn en Tom voelt zich verplicht er minstens een te beklimmen. We lopen naar een reisbureau en boeken een tour ‘iceclimbing’ voor de komende twee dagen. We informeren nog even of het ook voor beginners te doen is, maar dat was volgens de touroperater geen enkel probleem. Alles was inbegrepen en we hoefden ons nergens zorgen over te maken.
Om 07.00uur gaat de wekker en maken we ons klaar voor de tocht die om 08.00uur gaat beginnen. De spullen worden een beetje gehaast ingeladen en als we al klaar zitten in de taxi om naar het gebergte te rijden vraagt de touroperator waar onze jassen zijn! Wij gingen ervan uit dat alles bij de uitrusting zat, maar dit blijkt dus niet zo te zijn. Snel weet ik nog mijn jas te pakken en voor Tom krijg ik een ander jasje in m’n hand gedrukt. De rit naar het gebergte toe duurt uiteindelijk 2 uur over een onverharde weg. We stappen uit op 4200 meter hoogte voor een tocht naar 5700 meter. De eerste dag zullen we klimmen naar 4900 meter hoogte waar we een soort kamp opzetten. In de taxirit naar onze startplek heb ik het er nog met Tom over dat het waarschijnlijk wel meevalt en dat zelfs beginners dit kunnen doen. Als ik zie hoe het pad begint, neem ik mijn woorden echter meteen terug.Vervolgens word ik onaangenaam verrast door de 10kg zware tas die ik op mijn rug mee moet dragen. De eerste 100 meter zijn al zwaarder dan de top van de Pinchincha (berg in Quito) en het lijkt erop dat dit misschien wel de zwaarste tocht, zowel fysiek als mentaal, van mijn leven gaat worden. Als ik informeer naar water, schijnt dat niet inbegrepen te zijn, en toevallig hebben Tom en ik ook niets zelf meegenomen, dus het lijkt pure lijdensweg te gaan worden. Ik loop achteraan, en voor het eerst in mijn leven heb ik het idee dat ik duidelijk de minste van de groep ben en dat ik echt moeite heb om Tom en de gids ‘Edwin’ bij te houden. De rugzak zit niet echt goed op mijn rug en daardoor raak ik soms op stijle stukjes een beetje uit balans. Ik weet mezelf echter elke keer net weer ergens aan vast te grijpen. De tocht naar ons kamp blijkt uiteindelijk ongeveer drie uur te zijn en even lijkt het alsof alles goed is gegaan. Ik doe mijn rugzak af en loop naar een riviertje om wat bergwater te drinken. De tinnen cup die ik van mijn broer heb meegekregen bewijst hier dan eindelijk zijn dienst. Ik voel me echter met elke stap die ik zonder rugzak zet steeds iets duizeliger worden en als ik eenmaal zit met een bekertje water in mijn hand komt ook een hevige hoofdpijn opzetten. De gids heeft intussen de tent opgezet, waar ik snel mijn matje en slaapzak in weet te stationeren om vervolgens snel te gaan liggen. Nog geen 5 minuten later slaat het weer om en komen ook Tom en Edwin de tent binnen. Het begint behoorlijk hard te sneeuwen en na een half uur is het buiten helemaal wit. Edwin vertelt het plan voor de rest van de dag. Hij stelt voor om rond 15.00uur te gaan eten en daarna te gaan slapen, om vervolgens om 01.00uur wakker te worden en te beginnen met de klim naar de top. Dit moet ‘snachts gebeuren omdat het ijs overdag niet zo betrouwbaar is. Als het eten eenmaal klaar is merk ik dat ik niks door mijn keel krijg en ook behoorlijk misselijk ben. De hoofdpijn is erger geworden, maar ik hoop nog steeds dat ik na een paar uur slaap wel opgeknapt zal zijn. We gaan liggen, maar in slaap vallen gebeurd mij niet. Ik word wakker gehouden door de hevige hoofdpijn en door Tom die mij om het half uur vraagt hoe laat het is. Om 01.00uur voel ik me nog steeds niet goed en ik merk dat ik deze tocht niet op wilskracht ga redden. Tom krijgt de keuze voorgelegd of hij wel door wil gaan en na even twijfelen wijs ik hem erop dat als hij zich fit voelt hij absoluut door moet gaan. Ik blijf achter in de tent.
Om 07.00uur komen ze terug en ik lig nog steeds wakker met hoofdpijn in de tent. Inmiddels heb ik ook al een aantal paracetamol geslikt, maar dit blijkt niet echt te helpen. Tom ziet er vermoeid uit en verteld mij dat het een lijdensweg naar de top was, maar dat hij het wel heeft gered! Na een klein ontbijt, waar ik weer niks door mijn keel krijg, pakken we onze spullen in en moeten nog stijle tocht naar beneden maken van ongeveer twee uur. Ik voel me slap,omdat ik inmiddels al bijna 24 uur niet echt heb gegeten. Toch moet ik me over deze drempel heenzetten en met een zeer belabberd en zwak gevoel en een 10kg zware bepakking gaan we toch voor de tocht naar beneden. Het is Tom die als eerst een misstap zet op de terugweg en een lelijk stuk naar beneden glijdt. Ik ben inmiddels ook al een paar keer bijna onderuit gegaan en ik krijg het gevoel dat ik elk moment door mijn benen kan zakken. Even later ben ik dan ook aan de beurt om een stukje op mijn kont de berg af te glijden. Bij de eerste stop zie ik dat Tom een beetje bleek is geworden en ik raad hem aan om wat te drinken. Onze gids, die in bezit was van de enige waterfles, bleek echter de helft van het water weggegooid te hebben om een mysterieuze rede, wat betekende dat we ook op de terugweg eigenlijk geen water tot onze beschikking hebben. Na een zeer zware tocht naar beneden, worden we uiteindelijk opgehaald door de taxi. Dit is ec hter nog geen verlossing, want de hobbelige weg, die we op de heenweg hebben moeten berijden, moeten we nu ook terug. Mijn hoofdpijn, die inmiddels al 20 uur constant aanhoudt geniet dan ook niet van deze terugrit. Eenmaal in een hostel aangekomen zetten we onze spullen neer om nu eindelijk even goed te slapen….
Als ontbijt eten we tamales, een rechthoekig stuk geconcentreerde mais met vis erin, wat zo smaakt als het klinkt, niet dus! Daarna nemen we een tour naar Sipán en Túcume. Het schijnt dat op deze plekken een aantal Inca piramides staan die de moeite waard zijn om te bekijken. We komen als eerst aan bij Túcume en ik zie eigenlijk niets wat echt op een piramide lijkt. Na uitleg van de gids blijken de bergen die ik zie piramides te zijn, die zijn verwoest door de orkaan El Niño. Haha.. ze kunnen nog wel wat leren van de Egyptenaren als het om piramides bouwen gaat! Het dorp met de piramides maakt niet echt indruk op mij en ook in Sipán blijkt het niet anders te zijn. We hebben nog even tijd en zoeken een internetcafé op. Hier boeken we een ticket voor 24 september naar Cartagena, Colombia.
Chiclayo heeft ons verder niet veel te bieden, dus is het tijd om verder te gaan. We nemen ’s middags de bus richting Trujillo, een stad 3 uur van Chiclayo. Hier boeken we meteen een busticket voor dezelfde avond naar Huaraz, waar een mooi natuurpark schijnt te hebben. Het is een nachtrit die om 21.15uur vertrekt en ongeveer 10uur later zal aankomen. We hebben de keus om een economyclass bus te nemen of een VIP bus voor slechts 10 sol extra (ongeveer 2/3 euro). Aangezien we ook moeten slapen in de bus, kiezen we voor de VIP. Dit wordt rijkelijk beloond als we instappen en stoelen zien die te vergelijken zijn met businessclass vliegtuigstoelen. Eenmaal aangekomen in het berglandschap van Huaraz zoeken we een hostel. Rondom Huaraz schijnen de hoogste bergen van Peru te zijn en Tom voelt zich verplicht er minstens een te beklimmen. We lopen naar een reisbureau en boeken een tour ‘iceclimbing’ voor de komende twee dagen. We informeren nog even of het ook voor beginners te doen is, maar dat was volgens de touroperater geen enkel probleem. Alles was inbegrepen en we hoefden ons nergens zorgen over te maken.
Om 07.00uur gaat de wekker en maken we ons klaar voor de tocht die om 08.00uur gaat beginnen. De spullen worden een beetje gehaast ingeladen en als we al klaar zitten in de taxi om naar het gebergte te rijden vraagt de touroperator waar onze jassen zijn! Wij gingen ervan uit dat alles bij de uitrusting zat, maar dit blijkt dus niet zo te zijn. Snel weet ik nog mijn jas te pakken en voor Tom krijg ik een ander jasje in m’n hand gedrukt. De rit naar het gebergte toe duurt uiteindelijk 2 uur over een onverharde weg. We stappen uit op 4200 meter hoogte voor een tocht naar 5700 meter. De eerste dag zullen we klimmen naar 4900 meter hoogte waar we een soort kamp opzetten. In de taxirit naar onze startplek heb ik het er nog met Tom over dat het waarschijnlijk wel meevalt en dat zelfs beginners dit kunnen doen. Als ik zie hoe het pad begint, neem ik mijn woorden echter meteen terug.Vervolgens word ik onaangenaam verrast door de 10kg zware tas die ik op mijn rug mee moet dragen. De eerste 100 meter zijn al zwaarder dan de top van de Pinchincha (berg in Quito) en het lijkt erop dat dit misschien wel de zwaarste tocht, zowel fysiek als mentaal, van mijn leven gaat worden. Als ik informeer naar water, schijnt dat niet inbegrepen te zijn, en toevallig hebben Tom en ik ook niets zelf meegenomen, dus het lijkt pure lijdensweg te gaan worden. Ik loop achteraan, en voor het eerst in mijn leven heb ik het idee dat ik duidelijk de minste van de groep ben en dat ik echt moeite heb om Tom en de gids ‘Edwin’ bij te houden. De rugzak zit niet echt goed op mijn rug en daardoor raak ik soms op stijle stukjes een beetje uit balans. Ik weet mezelf echter elke keer net weer ergens aan vast te grijpen. De tocht naar ons kamp blijkt uiteindelijk ongeveer drie uur te zijn en even lijkt het alsof alles goed is gegaan. Ik doe mijn rugzak af en loop naar een riviertje om wat bergwater te drinken. De tinnen cup die ik van mijn broer heb meegekregen bewijst hier dan eindelijk zijn dienst. Ik voel me echter met elke stap die ik zonder rugzak zet steeds iets duizeliger worden en als ik eenmaal zit met een bekertje water in mijn hand komt ook een hevige hoofdpijn opzetten. De gids heeft intussen de tent opgezet, waar ik snel mijn matje en slaapzak in weet te stationeren om vervolgens snel te gaan liggen. Nog geen 5 minuten later slaat het weer om en komen ook Tom en Edwin de tent binnen. Het begint behoorlijk hard te sneeuwen en na een half uur is het buiten helemaal wit. Edwin vertelt het plan voor de rest van de dag. Hij stelt voor om rond 15.00uur te gaan eten en daarna te gaan slapen, om vervolgens om 01.00uur wakker te worden en te beginnen met de klim naar de top. Dit moet ‘snachts gebeuren omdat het ijs overdag niet zo betrouwbaar is. Als het eten eenmaal klaar is merk ik dat ik niks door mijn keel krijg en ook behoorlijk misselijk ben. De hoofdpijn is erger geworden, maar ik hoop nog steeds dat ik na een paar uur slaap wel opgeknapt zal zijn. We gaan liggen, maar in slaap vallen gebeurd mij niet. Ik word wakker gehouden door de hevige hoofdpijn en door Tom die mij om het half uur vraagt hoe laat het is. Om 01.00uur voel ik me nog steeds niet goed en ik merk dat ik deze tocht niet op wilskracht ga redden. Tom krijgt de keuze voorgelegd of hij wel door wil gaan en na even twijfelen wijs ik hem erop dat als hij zich fit voelt hij absoluut door moet gaan. Ik blijf achter in de tent.
Om 07.00uur komen ze terug en ik lig nog steeds wakker met hoofdpijn in de tent. Inmiddels heb ik ook al een aantal paracetamol geslikt, maar dit blijkt niet echt te helpen. Tom ziet er vermoeid uit en verteld mij dat het een lijdensweg naar de top was, maar dat hij het wel heeft gered! Na een klein ontbijt, waar ik weer niks door mijn keel krijg, pakken we onze spullen in en moeten nog stijle tocht naar beneden maken van ongeveer twee uur. Ik voel me slap,omdat ik inmiddels al bijna 24 uur niet echt heb gegeten. Toch moet ik me over deze drempel heenzetten en met een zeer belabberd en zwak gevoel en een 10kg zware bepakking gaan we toch voor de tocht naar beneden. Het is Tom die als eerst een misstap zet op de terugweg en een lelijk stuk naar beneden glijdt. Ik ben inmiddels ook al een paar keer bijna onderuit gegaan en ik krijg het gevoel dat ik elk moment door mijn benen kan zakken. Even later ben ik dan ook aan de beurt om een stukje op mijn kont de berg af te glijden. Bij de eerste stop zie ik dat Tom een beetje bleek is geworden en ik raad hem aan om wat te drinken. Onze gids, die in bezit was van de enige waterfles, bleek echter de helft van het water weggegooid te hebben om een mysterieuze rede, wat betekende dat we ook op de terugweg eigenlijk geen water tot onze beschikking hebben. Na een zeer zware tocht naar beneden, worden we uiteindelijk opgehaald door de taxi. Dit is ec hter nog geen verlossing, want de hobbelige weg, die we op de heenweg hebben moeten berijden, moeten we nu ook terug. Mijn hoofdpijn, die inmiddels al 20 uur constant aanhoudt geniet dan ook niet van deze terugrit. Eenmaal in een hostel aangekomen zetten we onze spullen neer om nu eindelijk even goed te slapen….
-
18 September 2009 - 16:42
Marv:
Leypp.. El iemand anders all around! -
18 September 2009 - 16:49
Laura:
Pff wat jammer van het ice climben, je had er zoveel zin in!
en wat die piramides betreft.. die komen in februari vast nog wel een keer aan bod ;)
Heel veel liefs -
18 September 2009 - 17:32
Paul:
Wat een avonturen! Geweldig dit!
Kan niet wachten om alles live te horen.
Wat een gek ben je ook :)
Veel plezier nog verder.
Groetjes Paul -
18 September 2009 - 20:23
Pa & Ma:
even omschakelen, dat je de top niet hebt gehaald geeft je een reden om ooit nog een keer terug te gaan. Nu gewoon, wat lager, lekker verder reizen. Dikke kus -
18 September 2009 - 22:06
Ome Wim:
jouw verhaal doet mij herinneren aan mijn mislukte klim van de Kilimanjaro.
En hoogteziekte overkomt je zomaar, ook al heb je nog zo'n goede conditie. -
19 September 2009 - 06:06
Mamashanti:
I'm young and strong, gaat niet altijd op.
Pole, pole net niet gehaald de ice-top.
Er komen gerust meer bergen and remember always carry a water bottle.
braza -
19 September 2009 - 09:29
Hans:
Pakkende beschrijving jongen! Kom maar wel levend terug ja :] -
20 September 2009 - 13:12
Renée :
Leuk om al je verhalen te lezen zeg :)..! Je maakt heel wat mee zo! Hoop snel wat foto's te kunnen zien!
Op naar het volgende avontuur! :D!
Groetjes!! -
21 September 2009 - 18:58
Hans & Jane:
Had je eerst maar naar ons in TZ moeten komen om te oefenen ! Je weet dat Jane een eerste klas berg geit is die fluitend de Kilimanjaro beklom.....
Pole Sana !!
Maar fantastiese belevenissen ! Enjoy! -
22 September 2009 - 08:11
Charlotte-Camille:
ieieieieuuuwww!
anti-cucho staat in mijn Peru boek als "kebab"! Denk dat ik voor de zekerheid toch maar vegetarier word!
Wat een avontuur daar op die berg!
Wat ga je in Colombia doen? Ga je daarna weer naar het zuiden? (Chili, Bolivia, Argentinie?)
Kun je alsjeblieft bij je facebook foto's zetten WAAR het is? xx -
22 September 2009 - 08:50
Luus:
Heftig!!!!! wel voorzichtig doen hoor. En je hebt nog wel van oersterke benen van het spinnen! Het lijkt me ontzettend zwaar, maar ik vind je stoer! -
23 September 2009 - 10:14
Wim:
Geweldig jongens! das pas leven
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
