Backpackers

Het busje (collectivo) waarmee we de grens over worden gebracht zit vol met toeristen. Naast mij zit een Nederlandse dame, Victoria, die vrij snel praat, maar wel vriendelijk is. Ze wordt vergezeld door Olivier en beide zijn ze voor ongeveer 6 weken in Peru en Bolivië. Toch onstaat er niet echt een band tussen ons en deze Nederlanders. Het lijkt te komen door de afstandelijke houding die Tom en ik aannemen naar andere toeristen toe. We zijn nog geen mensen tegen gekomen die echt onze aandacht bij hun verhaal konden houden, aangezien alle gesprekken met andere backpackers ongeveer hetzelfde verlopen; ‘Hey, hoe heet je?, voor hoelang reis je?, Welke landen heb je al gehad?, Wat vond je van die plek?, Wat raden jullie aan?, Werk je of studeer je?’. Hierna loopt het gesprek meestal een beetje dood, tenzij er echt een connectie onstaat, wat in ons geval nog niet echt is gebeurd. De band die wij creëeren met andere backpackers onstaat vaak na een verplicht contact moment, zoals in de bus of in een groep bij een toer.
Er zijn hier verder vooral Israëlische backpackers, die niet zo’n goede naam hebben onder de lokale bevolking, maar waar wel alle toeristische attracties omheen gebouwd zijn, door middel van Hebreeuwse borden op elke hoek van de straat. Ze staan erom bekend dat ze asociaal zijn, groepen vormen, veel drinken en veel drugs gebruiken. Aangezien ik hier nogal vaak word aangezien als Israëlier, vind ik het interessant om te weten te komen, wat dit gedrag veroorzaakt. Het blijkt dat deze jonge Israëliers vaak net uit het ‘verplichte’ leger komen (2 jaar voor vrouwen en 3 jaar voor mannen). Na deze dienstperiode krijgen ze een hoog bedrag geld en kiezen velen om nog een jaar te reizen alvorens zij met een studie beginnen. Ik verklaar hun houding echter als een uitlaat voor een strakke regime wat zij de afgelopen jaren hebben gehad in het leger, een ontsnapping van alle regels. Het valt me ook op dat Israëliers erg naar elkaar toetrekken en zo nu en dan word ik dan ook in het Hebreeuws aangesproken. Ik probeer dan vaak te grappen met de vraag of ze het verschil niet kunnen zien tussen hun eigen volk en de ‘vijand’ en hoe ze op die manier de oorlog willen winnen. Dit brengt het gesprek vaak zeer spoedig ten einde en gaat soms over in een complete negeerfase van hun zijde. Ik kan hier gelukkig ook nog wel om lachen..
We lopen in Copacabana direct naar een hostel, waar we slapen voor slechts €2,50 per persoon. Als we net onze spullen hebben neergezet en hebben ingecheckt zie ik dat Victoria, Olivier en een Australisiche vriend van hen, Luc, ook hetzelfde hostel hebben gekozen. Zij vraagt ons of we mee gaan om iets te drinken en aangezien we geen ander plan hebben, besluiten we mee te gaan. We praten de hele avond gezellig over wat er is gebeurd en wat er nog gaat komen en nemen vervolgens redelijk vroeg op de avond afscheid. Vooral ik ben wel weer redelijk moe van de lange dag reizen. We zullen hoogstwaarschijnlijk niet meer met hen geconfronteerd worden aangezien zij nog het Lake Titikaka gaan bezoeken vanaf de Boliviaanse kant. Tom en ik besluiten echter verder te reizen naar La Paz. We zijn al een tijd niet onder 3000 meter gekomen, maar in La Paz merk ik toch dat ik weer een beetje moeite krijg met ademhalen. We zitten hier op ongeveer 4000 meter, wat eerder voor mij een grens bleek te zijn. Toch heb ik niet zoveel last van hoofdpijn en is alleen de ijle lucht voor mij af en toe een probleem. De stad is mooi gelegen deels tussen en deels op een berg. Volgens mij bestaat er dan ook een groot hoogte verschil tussen het zuiden van de stad en het noorden. We hebben niks beters te doen en gaan dus maar even naar de bios in het nieuwe, deels af, winkelscentrum met de grootste bioscoop die ik in mijn leven heb gezien. We kijken de veelbesproken film ‘This is it’ met beelden van het geplande concert van Michael Jackson.
We staan weer vroeg op om de gevangenis van La Paz te bezoeken. Van de Australiër hebben we gister gehoord dat dit mogelijk is, omdat ze tours geven door deze gevangenis. We horen dat de gevangenen in deze gevangenis de baas zijn en dat de bewakers alleen de muren bewaken. Gedetineerden kunnen hun familie over laten komen en er wonen zelfs kinderen, die overdag gewoon naar school gaan en ’s avonds weer terug komen bij hun vader. Dit klinkt heel interessant, maar als we ’s morgens aankomen bij de gevangenis krijgen van een agent te horen dat er geen tours meer worden gegeven, omdat er een tijd terug een toeriste is verkracht tijdens een tour door de gevangenis en dat het toch wel gevaarlijk is. We lezen op internet dat het wel mogelijk is om een bezoek afspraak te maken met een gedetineerde, maar dat de kans groot is dat zij je afzetten of beroven. Daarnaast is dit een illegale manier om de gevangenis te betreden en vraag ik aan Tom hoe graag hij echt naar binnen wil. We stappen af van dit plan en laten ons in de middag knippen, scheren en masseren, voor velen een betere dagbesteding. De nieuwe NorthFace tas die Tom vandaag aanschaft voor een mooi prijsje blijkt van een model te zijn dat nooit door Northface op de markt is gebracht en als hij thuis de rits open maak scheurt het eerste touwtje al af. De mooie prjis voor een Northface-tas veranderd in een te hoge prijs voor dit stuk rommel. ‘You win some, You lose some…that’s life’. We boeken ook een vliegticket naar een plek aan de jungle van Bolivië, Rurennabaque. We vliegen met een klein propellorvliegtuig wat bestemd is voor slechts 21 personen en waar je nog direct in de cockpit kunt kijken. We vliegen over een mooi berglandschap en zien dit veranderen in een bebost gebied. Als we uit het vliegtuig stappen komt er een warme gloed over ons heen, die ons doet denken aan Cartagena. Hier lijkt de zon alleen nog net iets feller te zijn en is de luchtvochtigheid nog iets hoger door de planten en bomen in dit gebied. Met een klein busje rijden we naar het stadje,waar we het eerste hostel induiken dat we zien. We besluiten ook meteen tour te boeken en we komen er in het reisbureau achter dat er twee opties zijn; de Selva (jungle) of de Pampas (een meer open gebied, waar je meer dieren zult zien). Tom was duidelijk in zijn keuze en wilde sowieso de jungle in. Ik vind het echter ook wel interessant om de makkelijke en toeristische weg te nemen om wat wilde dieren te bewonderen. We besluiten het beide te doen en beginnen met de jungle tour. Ik gooi een muntje op om te bepalen of we 3 of 4 dagen zullen gaan, wat eindigt in 3 dagen. Deze plek lijkt meer dan op andere plekken overbeladen met Israëlische mensen. Als we ’s avonds nog wat drinken in de welbekende Mosquito bar, krijg ik van Hugo, een Boliviaans-Amerikaanse man te horen dat dit komt omdat een aantal jaar terug een Israëlische man verdwaald was in het park Madidi en 48 dagen heeft overleefd en daar een boek over heeft geschreven. Volgens hem is dat de reden dat veel Israëliers deze plek willen bezoeken. Bij navraag aan een Israëlier blijkt dat wel de minste reden te zijn en zat ik er met mijn analyse dichter bij. Nadat ik heb betaald in de Mosquitobar merk ik dat mijn geld op een 60 bolivianos (ongeveer 6 euro) op is, en dat ook Tom geen geld meer heeft. De bank is op dit moment al gesloten, waardoor we gedwongen zijn om de volgende ochtend voordat we weggaan nog even wat gaan pinnen, aangezien we nog een ‘entrance fee’ moeten betalen bij het ingaan van nationaal park Madidi, deel van het ‘new tropical rainforrest’.
We worden ruim optijd wakker, maar hebben een verkeerde plek uitgezocht om te gaan lunchen, aangezien we hier 45 minuten moeten wachten op ons ontbijt. In de haast vergeten we langs de bank te gaan, waar we pas achter komen als we met de boot een tussenstop maken bij de de ingang van het park om de entrance fee te betalen. Ik schrik en zie ook Tom zijn gezicht vertrekken. Hoe gaan we dit aanpakken… Gelukkig bestaat onze groep uit nog een Duitse jongen (Georg) met zijn Braziliaanse vriendin (Priscilla) en wacht Tom zo akelig lang met vragen dat ik me verplicht voel om de stap te zetten om deze jongen om het geld voor te schieten. Hij vindt het geen probleem en legt ons uit dat ook hij wel problemen had met geld opnemen in deze stad. Het blijkt dat je alleen met een creditcard, waarvan noch ik, noch Tom in het bezit is geld kunt opnemen met 5% extra kosten. Dat wordt waarschijnlijk wel zeuren, maar we besluiten ons daar op dit moment niet druk om te maken. Na 3 uur varen komen we aan bij een pad in de jungle. Als we de boot uitstappen en de jungle inlopen breekt het zweet me al aan alle kanten uit en de wandeling van 10 minuten naar het kamp zorgt voor een hoeveelheid zweet die valt te evenaren met een spinningles van een uur. Ik probeer verkoeling te zoeken, maar het blijft bij proberen, aangezien er geen plekken zijn waar het iets koeler is. Er zijn wel plekken in de zon waar het nog iets warmer is (rond de 40 graden met een hoge luchtvochtigheid, wat voelt alsof je met je kleren aan een stoomcabine inloopt), maar die plekken vermijd ik uiteraard wel. In het kamp merk ik dat de kleine vliegjes/muggen mijn ogen invliegen en niet omdat ik zo snel beweeg. Het lijkt erop dat ze het vocht in mijn ogen wel aantrekkelijk vinden, wat mij in de eerste 5 minuten al bijna blind maakt. Ik hoop dat deze vliegjes geen eitjes leggen in het vocht van mijn ogen, maar ik weet tegelijkertijd ook niet zeker of dit überhaupt wel mogelijk is. Nadat we onze klamboe hebben opgehangen in een houten huisje moeten we ons klaarmaken voor een wandeling. En omdat het nog niet warm genoeg is, wordt ons gevraagd om een shirt met lange mouwen, een lange broek, hikingschoenen en goede sokken aan te trekken. We lopen ongeveer een rondje van 3 uur met onze native guide Erik. Onderweg krijgen we wat uitleg over bepaalde bomen en zien we wat insecten en luisteren we in een holle boom naar het geluid van vleermuizen. Af en toe lijkt het erop dat we even verdwaald zijn, maar onze gids verzekerd ons dat hij niet kan verdwalen in dit bos, omdat hij het bos kent. Hij gaat af en toe het pad af om bepaalde plekken te verkennen. Terug in het kamp verteld hij me echter dat hij nog nooit in dit stukje van het Madidi park is geweest, maar dat dát niet uitmaakt, omdat hij altijd zijn weg terug kan vinden. In La paz heb ik nog een mes gekocht, die hier wel goed van pas kan komen, wat blijkt als de gids bijna continu mijn mes in bruikleen vraagt. Na een kleine pauze en een heerlijk avondeten, bereid door de onaantrekkelijke doch vriendelijke vrouwlijke kok, die mij wel ziet zitten en dat ook op alle manier probeert duidelijk te maken, gaan we nog een avondwandeling maken. Nu zien veel verschillende soorten spinnen, waaronder twee tarantula’s en nog wat andere inscecten en kikkers. Terug in het kamp kunnen we gaan slapen, maar zodra ik mij op het bedje laat neerploffen voel ik de harde houten lattenbodem al door mijn matras heen. Een goede toevoeging aan de aanhoudende hitte; Dat belooft een goede nacht te worden..
Ik slaap inderdaad niet zo goed en word ondanks mijn klamboe evengoed door wat insecten lastig gevallen. Opgelucht stap ik dan ook mijn bed uit om 05.30uur als Erik ons komt ‘wakker’ maken voor de ochtend wandeling. We zien een hertje en wat wilde zwijnen, daarnaast is het vooral zweten. Na het ontbijt maken we nog een kleine wandeling van ongeveer 2 uur en na de lunch krijgen we dan eindelijk tijd om even te ontspannen. De hitte maakt het echter moeilijk echt te ontspannen, want zelfs in de minst actieve houding breekt het zweet je aan alle kanten uit. Aangezien vooral Tom, gesteund door mij, liever niet de standaard tour wil doen, hebben we af kunnen spreken dat we ook een nacht dieper in de jungle kunnen verblijven. We zullen de tweede nacht een kamp maken in de jungle om daar te slapen. Rond 15.00uur vertrekken we lopend de jungle in samen met de Erik, Georg, Priscilla en Claudio, de kok. Al vrij snel komen we erachter dat dit pad niet vaak gebruikt wordt en dat Erik een groot stuk in actie moet komen met zijn machette, om het pad vrij te maken/ een nieuw pad te creëeren. We komen na ongeveer 2 uur lopen aan bij de plek waar we volgens de kok het beste konden verblijven, maar op deze plek blijkt op het moment geen vers water te zijn, dus lopen we nog een uur verder. Onderweg komen we langs een modderpoel waar ik op aanwijzing van de gids nog net een poema weg zie rennen. De rest van de groep staart tevergeefs nog een tijdje het bos in. Als we ergens een plek met vers water in de buurt hebben gevonden maken we een open plek om daar vervolgens onze slaapmaterialen te instaleren. Van hout maken we een stellage waar een zijl overheen gespannen kan worden. George en zijn vriendin prefereren het om in een tent te slapen, maar Tom en ik prefereren het zijltje meer. We leggen een matje op de grond en hangen onze klamboes op en gaan nog even voor een avondwandeling naar een modderpoel. Hier zien we een aantal wilde zwijnen en op de terugweg spotten we nog een vrouwelijke ‘Black Widow’, die een stuk groter zijn dan de mannetjes (Een van de dodelijkste spinnen op aarde). Op onze weg terug zien we een verdwaald klein zwijntje dat door zijn desoriëntatie een aantal keer binnen een meter afstand van ons komt. Na het heerlijke eten wat Claudio heeft weten te bereiden met zeer weinig middelen is het inmiddels 21.00uur en tijd om in m’n klamboe op een harde ondergrond nog even over het leven na te denken. De geluiden in de jungle zijn soms angstaanjagend, maar met onze eerdere ervaring in de jungle van Ecuador weten we nu de meeste geluiden wel toe te schrijven aan vogels, insecten of apen. Rond 01.00uur begint het te regenen, wat voor mij betekend dat ik de rest van de nacht weer lekker wakker lig, gelukkig wel droog onder het gespannen zijltje. Om 05.30uur is het dan weer tijd om op te staan voor een ochtend wandeling, gevolgd door de wandeling terug naar het kamp. We vetrekken rond dit tijdstip omdat de dieren voornamelijk in de ochtend en avondschemering naar de modderpoel komen. Ook zijn de meeste apen meer actief op deze tijdstippen. De red howler monkey, maakt bijvoorbeeld ’s morgens en ’s avonds en hard brullend geluid om zijn territorium af te bakenen en doet de rest van de dag vrijwel niets. We zien weer een groep wilde zwijnen en weer op een afstand van een paar meter. Door hun slechte zicht kunnen we weer op een afstand van een paar meter staan en pas zodra ze je ruiken, of als je beweegt, schrikken ze en rennen ze weg met een schreeuwend geluid en klapperende tanden.
Terug in het kamp staat het ontbijt op ons te wachten en hieropvolgend krijgen we de gelegenheid om even te zwemmen in de rivier. Zodra ik mijn shirt uittrek merk ik dat er veel beestjes op mijn rug komen zitten, de zogenaamde ‘sunflies’. Deze beesten steken je en zorgen voor een jeukend gevoel. Ik neem niet de tijd om mijn zwembroek aan te trekken en ren snel het water in om deze beestjes te ontduiken. Het water komt echter maar tot mijn knieën en als ik ga liggen in het water merk ik dat de stroming zo sterk is dat ik word meegesleurd. Ik vind uiteindelijk een steen om mij aan vast te houden en blijf zo lang mogelijk in het warme, toch verkoelende water liggen. Ik zie er al tegen op om het water te verlaten en weer gestoken te worden door deze vliegjes die als gieren om je heen cirkelen. Uiteindelijk is het moment daar dan toch en probeer ik schreeuwend de beesten van me af te houden (schreeuwen is echter ineffectief gebleken tegen het weghouden van muggen, vliegen en andere insecten) en me zo snel mogeljk aan te kleden. We hebben nog een aantal uur voordat de boot terug naar Rurrenabaque vertrekt, wat ons de gelegenheid geeft een ring te maken van een wilde-mangopit.
Terug in Rurrenabaque worden we dan keihard geconfronteerd met het feit dat we nergens geld kunnen opnemen met onze pinpas. We hebben nog steeds maar 60 bolivianos en ik merk dat George graag zijn 250 bolivianos teurg wil, die hij heeft voorgeschoten voor de entrance fee van het park. We komen uiteindeljk terecht bij een reisbureau waar je ook geld op kunt nemen. Bijna blij geef ik mijn pinpas, om vervolgens ook hier teleurgesteld te worden. Onze opties beginnen op te raken en ik stel voor om wat geld over te maken via internetbankieren. Zodra we dit zouden hebben kunnen we zo snel mogelijk deze plek verlaten, ondanks we de Pampas tour helaas niet hebben kunnen doen. Om de rest van de avond door te komen en George af te betalen krijg ik een voorschot van de vrouw in ruil voor mijn paspoort. Eindelijk kunnen we even ontspannen in het hostel, waar nog maar een kamer over was. Deze kamer is op de bovenste verdieping en heeft geen dichte muren, maar is wel bedekt met een hor. Het lijkt erop dat ik door de vermoeiende dagen eindelijk weer lekker kan slapen. Het kinkt eigenlijk te mooi om waar te zijn, wat het dan ook is, als het rond 01.30uur heel hard begint te regenen en te onweren. Ik voel de regen op me waaien, maar blijf stug liggen tot een uur of 04.00uur als ook de onweer erg dichtbij is gekomen. Als ik mijn bed uitstap voel ik dat ik in een plas water stap. Deze plas heeft het opervlak van onze kamer en ik vind dan ook al mijn spullen drijfnat terug. Ik leg mijn spullen op mijn bed en zie dat ik gelukkig nog aan de goede kant van de kamer lag, aangezien Tom zijn bed helemaal doorweekt is. Ongelovelijk hoe Tom stug door kan slapen in zulke omstandigheden. Ik ga naar buiten om de onweer te bekijken, en word toch wel vrij snel gevolgd door Tom, die nu ook wakker is geworden. We zien de mooie lucht bij zonsopgang en Tom ontdekt nog een teek iets onder zijn navel. Hij is zelf ook niet een meester in het verwijderen van teken, waardoor ik hem betrap met een mes in zijn hand en een bebloede buik. Ik mag dan eindeljk in actie komen bij het ochtendlicht en ik pak een naald en een pincet om vervolgens ongeveer een kwartier in zijn buik te lopen wroeten voordat het kopje ook zijn lichaam heeft verlaten. Na een kwartier van helse pijnen kan Tom dan eindelijk opgelucht ademhalen en op dat moment worden verrast door een bezoek van Erik, onze gids van de jungletour. Hij vraagt of wij nog mee willen op een pampastour, aangezien er nog plek over is. Het was geen probleem dat we geen geld hadden, omdat we ook in La Paz mochten betalen. We danken hem voor het aanbod, maar besluiten het toch niet te doen. Dan vraagt hij hoe het gaat met mijn tatoeage. Ik kijk een beetje verbaasd en herinner me dan ineens dat hij gister met een stuk fruit over mijn armen heeft geschuurd. Ik stroop mijn mouwen op en zie twee zwarte strepen zitten. Hij legt me uit, dat zolang je niet vervelt, de strepen tot een jaar kunnen blijven zitten!!
Ik heb spoed bij het internetbankieren gezet, maar de volgende dag staat het helaas nog steeds niet op de rekening van de vrouw van het reisbureau. Ik weet haar te overtuigen dat ze mij het volle bedrag kan geven, aangezien het wel al van mijn rekening afgeschreven is. Als ze hiermee akkoord gaat willen we ook een vliegticket voor de volgende dag boeken. Dit blijkt echter niet te gaan, aangezien de vlucht van vandaag naar La Paz wordt geannuleerd door de hevige regenval afgelopen nacht. Hierdoor is de vlucht van vandaag verschoven naar morgen, welke al vol blijkt te zijn. We boeken een vlucht voor morgen naar Trinidad, wat nog wel mogelijk is. Het bedrag hebben we nu wel, maar als we dit in een keer uitgeven, zou dat betekenen dat we de rest van de dag niks meer kunnen eten, drinken of zelfs overnachten. Het reisbureau verttrouwt ons op dit moment nog meer, want als wij voorstellen om het later te betalen gaan ze daarmee akkoord. Bij aankomst in Trinidad moeten we nu naar een bank toe om daar het geld te storten op rekening van de vrouw van het reisbureau. Hierdoor kunnen we vandaag lekker ontspannen en alles eten en drinken wat we willen en gaan we tegen het einde van de dag zelfs nog even naar een zwembad op een uitkijkpunt over de stad. Door de constante stressmomenten, merk ik nu pas dat ik op mijn enkels behoorlijk vaak gestoken ben. Grote bulten omringd door kleine bultjes. Ik vrees het ergste, maar hoop evengoed nog dat ik geen parasiet te pakken heb. Ik heb inmiddels ook een diaree te pakken, die mij verzekerd van minstens een wc bezoek per uur. Ik besluit even naar de lokale farmacie te lopen, waar ik mijn enkel laat bezichtigen door de man achter de balie. Hij vertelt mij dat het een zonne-allergie is, en ik begin te twijfelen aan zijn oordelingvermogen. Als ik ook vraag of hij een middel heeft tegen wat acné op mijn rug, bekijkt hij mijn rug en vertelt mij dat dát herpes is.. Ik begrijp dat ik deze man niet serieus kan nemen en besluit het nog even af te wachten.
Als ik rond 05.30uur wakker word, kijk ik uit het raam en zie dat het zeer bewolkt is. Ik hoop echter dat het niet gaat regenen, wat zou betekenen dat onze vlucht weer geannueleerd zou worden. Het begint te miezeren, maar een uur voor vertrek van onze vlucht, krijgen we dan toch te horen dat hij niet geannuleerd is. We vliegen een klein uurtje en komen aan in Trinidad, waar we meteen een ticket voor de nachtbus naar Santa Cruz kopen, die vanavond om 20.00uur vertrekt…..